Ἀσεβείας γραφή

Ἀσεβείας γραφή

Τοῦ κ. Γεωργίου Σαράτση, Καθηγητοῦ Φυσικῆς Ἀγωγῆς

Καὶ ὑποπέσαμε ξανὰ στὴν εὐκολία μιᾶς πρὸ αἰώνων πολεμικῆς ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Λατρείας. Ἴσως τελικὰ ἕνας ἀπὸ τοὺς ρόλους τῆς Ἐκκλησίας (καταχρηστικὰ ἀναφέρονται ὡς Ἐκκλησία μόνο οἱ ρασοφόροι) εἶναι νὰ δέχεται ἀνηλεῶς τὰ πυρὰ τοῦ κοινωνικοῦ σώματος, ἐν εἴδει ἐκτόνωσης. Ἑνὸς κοινωνικοῦ σώματος ποὺ ἄλλοτε λογίζεται ἔνθεο κι ἄλλοτε ἄθεο, λὲς καὶ ἡ προγονικὴ λατρεία ἐκφράζεται μὲ ὑποκειμενικὰ κριτήρια καὶ ἀφορᾶ μεμονωμένα ἄτομα καὶ ἄκαπνες ἰδιωτικὲς ζωές.

Πάντως, τοὺς τελευταίους μῆνες, ἡ ἀποδόμηση τῶν τυπικῶν τῆς Ὀρθόδοξης Λατρείας ἀπὸ μερίδα ψευδὸ-προοδευτικῶν καὶ ὁρισμένων μέσων ἐνημέρωσης –μὲ πρόσχημα τὴν ὑγειονομικὴ κρίση– δὲν ἔχει προηγούμενο. Γεγονὸς μᾶλλον ἀδιανόητο στὸ παρελθόν.

Ὄχι γιατί σήμερα πορευόμαστε πρὸς ἕνα ὅλο καὶ πιὸ ἐκλογικευμένο ἐκσυγχρονισμό, ἀλλὰ γιατί κάποτε τὰ συστατικὰ μιᾶς κάποιας ἑτερότητας ὑπῆρξαν ἱερὰ καὶ ἀδιαπραγμάτευτα.

Εἶναι γνωστὴ ἡ στάση τῶν πρώτων Ἑλλήνων ἀπέναντι στὴ βλασφημία καὶ τὴν ἐξύβριση τῶν Θείων. Ἀποτέλεσμα ὅμως τῆς Ὕβρεως εἶναι ἡ Ἄτη, ὅπου μέσα στὴν θολούρα τῆς περισπούδαστης ἀλαζονείας μας, ἐκφραζόμαστε μὲ περισσὸ θράσος. Τὸ σχῆμα συμπληρώνει ἡ Νέμεσις καὶ ἡ Τίσις, γεγονὸς ἀδιάφορο γιὰ τοὺς νεοέλληνες.

Μπορεῖ μὲ τὰ δεδομένα τοῦ σήμερα νὰ φαντάζει ἀκραῖο, ἀλλὰ ἡ διακωμώδηση, ἡ ἐξύβριση καὶ ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ Θείου καὶ τῶν ἱερῶν τελετῶν ποὺ τὸ περιβάλλουν ἀπαγορευόταν διὰ νόμου, ἐπιφέροντας σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἐξορία καὶ θάνατο. Χαρακτηριστικὴ ἡ περίπτωση τοῦ Θεσσαλοῦ βασιλιᾶ, Ἐρυσίχθονα ἢ τοῦ Λαοκόωντα ποὺ τὸν ἔζωσαν τὰ φίδια.

Ἀκόμα καὶ ἡ «κοινολογία» τῶν μυστηρίων θεωροῦνταν ἀπαράβατη. Φιλόσοφοι καὶ ἱστορικοί τῆς ἀρχαιότητας δὲν τολμοῦν νὰ κάνουν τὴν παραμικρὴ ἀναφορὰ στὴν ἱερότητα τῶν μυστηρίων, ἐνῷ οἱ μετέπειτα θεολόγοι ὑποστηρίζουν ἀδιαπραγμάτευτα τὴν ὕπαρξή τους.

Σήμερα, τὰ πράγματα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά, καθὼς οὐκ ὀλίγοι κερδίζουν μεροκάματο ἢ στήνουν τὸ κοινωνικό τους προφίλ, περιφρονώντας ἢ ξεφτιλίζοντας τὴν λατρευτικὴ παράδοση τοῦ τόπου. Φαίνεται, ὥς ἐκεῖ τούς ἐπιτρέπει ἡ ὅποια συνείδηση τοὺς ἀπέμεινε.

Οἱ «ὑπερασπιστὲς» τῶν ἰδιαιτεροτήτων βάλλονται ἐναντίον τῆς ἐγχώριας ἰδιαιτερότητας, γιατί, λένε, ἐνισχύει τὸν σωβινισμὸ καὶ τὴν μισαλλοδοξία. Ἱεροποιοῦν ὅ,τι τοὺς βολεύει καὶ ἀποκαθηλώνουν παραδόσεις αἰώνων, γιατί οἱ «ἄνθρωποι ἐξελίσσονται» καὶ ὁ,τιδήποτε ἀντίκειται στὴν πολυπόθητη ἐξέλιξη εἶναι ἐξόχως ἐπικίνδυνο καὶ καταχρηστικό.

Ἐποχὴ βαθειᾶς περισυλλογῆς καὶ προστασίας ὅσων μποροῦν ἀκόμα νὰ προστατευθοῦν. Γιατί, μπροστὰ στὸν εἰδησεογραφικὸ ὀρυμαγδὸ τῆς ὑγειονομικῆς παραφροσύνης, γινόμαστε ἑκών ἄκων ὑβριστὲς καὶ καταδότες, ξεφτιλίζοντας ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπὸ παρελθὸν μαζὶ μὲ τὴν λατρευτικὴ παράδοση τῶν προγόνων. Γιατί ὅ,τι χλευάζεται, προμηνύει σκοτάδια ποὺ δὲν τὰ ἔχουμε ἀκόμα φανταστεῖ.

Καὶ κάτι τελευταῖο. Τὸ ἀγαθό τῆς ὑγείας, εἶναι ἀποτέλεσμα τριῶν κρίσιμων παραμέτρων: τῆς σωματικῆς, τῆς ψυχοπνευματικῆς καὶ τῆς κοινωνικῆς μας ἰσορροπίας. Τίποτα ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν εἶναι πιὰ αὐτονόητο. Ἀκριβῶς γιατί ὅσα συμβαίνουν ἀφανίζουν κάθε ἴχνος ἐδάφους, ὅπου θὰ μποροῦσε κάπως νὰ στεριώσει ἡ πολύπαθη ὑγεία μας.

[Σημ.: “ἀσεβείας γραφή”, ἡ περὶ προσβολῆς κατηγορία τοῦ λατρευτικοῦ συναισθήματος κατὰ τὴν ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα].

Ορθόδοξος Τύπος