Σήμερα από τη Διοικούσα Εκκλησία η νόσος δεν φιλοσοφείται και η επιστήμη θεοποιείται

Με τον εύστοχο τίτλο Βασιλειάδα: «Ἡ νόσος φιλοσοφεῖται» εξέδωσε τη φετινή πρωτοχρονιάτικη εγκύκλιό του ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος.

Η φράση αναλύεται σε απόσπασμα της εγκυκλίου όπου ο Μητροπολίτης αναφέρεται στον Επιτάφιο Λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου για τον φίλο του Μέγα Βασίλειο και συγκεκριμένα στην αναφορά του στη Βασιλειάδα. Αναφέρει μεταξύ άλλων η εγκύκλιος ότι «Σέ αὐτήν «νόσος φιλοσοφεῖται, καί συμφορά μακαρίζεται, καί τό συμπαθές δοκιμάζεται», δηλαδή στήν «Βασιλειάδα» ἡ ἀσθένεια ἀντιμετωπίζεται φιλοσοφικά, ἐννοεῖται θεολογικά, ἡ συμφορά γίνεται ἀντικείμενο μακαρισμοῦ καί δοκιμάζεται ἡ συμπάθεια πρός τούς ἄλλους».

Ακόμη σημαντικότερα όσα μεταφέρει σε απλή σύγχρονη γλώσσα ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου παρακάτω. Γράφει: «Μεταξύ τῶν ἄλλων ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει ὅτι στήν πόλη αὐτή ἔβλεπε κανείς ἕνα φοβερό καί θλιβερό θέαμα πού προερχόταν ἀπό τούς λεπρούς. Τότε ἡ λέπρα ἦταν ἀθεράπευτη. Γι’ αὐτό ἔβλεπε κανείς ἀνθρώπους πού ἐκδιώκονταν ἀπό τίς πολιτεῖες, τά σπίτια τους, τίς ἀγορές, τίς πηγές, ἀπό τούς ἀγαπητούς τους ἀνθρώπους. Αὐτούς τούς συγκέντρωνε ὁ Μέγας Βασίλειος στήν πόλη αὐτή. Καί ἔβλεπε κανείς αὐτό τό φοβερό θέαμα νά εἶναι ἄνθρωποι «νεκροί πρό θανάτου» καί πεθαμένοι στά περισσότερα μέρη τοῦ σώματος, πού τά κατέτρωγε ἡ λέπρα καί ἀναγνωρίζονταν περισσότερο ἀπό τά ὀνόματά τους, παρά ἀπό τά σώματά τους. Αὐτοί οὔτε μποροῦσαν νά συμμετέχουν σέ συναθροίσεις καί σέ συνάξεις, γιά νά τραγουδοῦν κατά ζεύγη, οὔτε νά συμπονοῦνται ἀπό τούς ἄλλους ἕνεκα τῆς νόσου, πού ἦταν μεταδοτική, ἀλλά περισσότερο νά μισοῦνται ἀπό τούς συνανθρώπους τους.

Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅμως, ἔπειθε ὅλους νά μή καταφρονοῦν τούς λεπρούς αὐτούς, οὔτε νά προσβάλλουν τόν Χριστό πού εἶναι ἡ κοινή κεφαλή ὅλων μέ τήν ἀπανθρωπία, ἀλλά νά βλέπουν τόν ἑαυτό τους στίς συμφορές τῶν ἄλλων.

Δέν δίδασκε μόνον τούς ἄλλους νά βοηθοῦν τούς λεπρούς, ἀλλά ὁ ἴδιος ἔδινε τό παράδειγμα. Καί ἐνῶ ἡ λέπρα τότε ἦταν ἀθεράπευτη καί μολυσματική ἀσθένεια, ὁ Μέγας Βασίλειος πού ἦταν εὐγενής καί καταγόταν ἀπό εὐγενεῖς ἀνθρώπους καί ἦταν «ὑπέρλαμπρος», δέν ἀπαξίωνε νά τιμᾶ τήν νόσο τῆς λέπρας μέ τά χείλη του, δηλαδή «ὡς ἀδελφός ἠσπάζετο» τούς λεπρούς, γιά νά δείξη τήν ἀγάπη του σέ αὐτούς.

Αὐτός ἦταν ὁ Μέγας Βασίλειος, κατά τήν περιγραφή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Ἦταν ἀνυπέρβλητος καί ἀγαποῦσε τούς ἀρρώστους, ἀλλά περισσότερο ἀγαποῦσε τούς λεπρούς καί τούς φιλοῦσε, παρά τήν μολυσμαστική αὐτή ἀσθένεια, γιά νά τούς δείχνη τήν ἀγάπη του καί τήν φιλανθρωπία του. Γνώριζε ὅτι ὁ ἄρρωστος χρειάζεται τήν ἀγάπη μας καί τήν συμπαράστασή μας».

Και μετά ο Μητροπολίτης Ιερόθεος μας προσγειώνει στη σύγχρονη Εκκλησία, στη συμπεριφορά των δικών μας επισκόπων αλλά και των απλών πιστών. Και παραδέχεται ότι «Δέν εἶναι εὔκολο νά μιμηθῆ κανείς τό παράδειγμα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὅταν συγκρίνη τίς ἀνάλογες περιπτώσεις τῶν ἡμερῶν μας μέ τήν μολυσματική ἀσθένεια τοῦ κορωνοϊοῦ, πού ὁμοιάζει κάπως μέ τήν μολυσματική ἀσθένεια τῆς λέπρας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Μᾶς καταλαμβάνει φόβος καί τρόμος μπροστά στόν θάνατο καί ἀποφεύγουμε τούς ἀρρώστους, κυρίως ὅσους προσβλήθηκαν ἀπό τήν ἀσθένεια αὐτή».

Επομένως, που καταλήγουμε, άγιε Ναυπάκτου; Να διαβάζουμε τους βίους των αγίων, όπως του Ταρζάν τις νέες περιπέτειες, όπως έλεγε και ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, απλώς για να τους θαυμάζουμε αλλά χωρίς να θέλουμε να τους μιμηθούμε;

Η απόφαση των Μητροπολιτών μας να εμβολιαστούν μπροστά μάλιστα στις κάμερες ώστε να δώσουν παράδειγμα για μίμηση από τους πιστούς τους και ενώ ακόμη παραμένουν αναπάντητα σημαντικά ερωτήματα που έχουν να κάνουν με ζητήματα (βιο-)ηθικής, όσον αφορά στον τρόπο παραγωγής και εργαστηριακής μελέτης των εμβολίων, φανερώνει ότι σήμερα όχι απλώς δεν φιλοσοφείται η νόσος αλλά μάλλον θεοποιείται η επιστήμη. Την ίδια στιγμή κάποια από τα επιτεύγματα της σύγχρονης ιατρικής αμφισβητούνται παγκοσμίως, όχι μόνο για λόγους ηθικής και πνευματικής φύσεως, αλλά και από επιστήμονες παγκόσμιου βεληνεκούς, τους οποίους βέβαια τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ αλλά και η εν Ελλάδι Διοικούσα Εκκλησία, πλήν ολίγων φωτεινών εξαιρέσεων, παρακάμπτουν τεχνηέντως.

Άλλοι πάλι Μητροπολίτες θεοποίησαν τις μάσκες και λειτουργούν, χειροτονούν, κοινωνούν τους πιστούς, φορώντας αδιαλείπτως τη μάσκα τους, μολονότι κανείς από την πολιτεία δεν τους έχει επιβάλλει τέτοια υπερβολική μασκοφορία. Κι έτσι, προφυλαγμένοι από κάθε  κακό, όπως νομίζουν, πίσω από τη θεοποιημένη μάσκα τους, ζητούν «η Θεία Χάρις η  πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» να καταστήσει τον επίσης υποχρεωτικά μασκοφορεμένο διάκονο τους σε πρεσβύτερο. Σε μερικούς εξ αυτών η μάσκα τείνει να γίνει ένα ακόμη από τα άμφια της αρχιερατικής τους στολής. Και ο λόγος τους έχει προ πολλού ξεπεράσει τις προτροπές για τήρηση των μέτρων που κάνουν οι πολιτικοί ή οι λοιμωξιολόγοι. Τα του Ευαγγελίου και των αγίων Πατέρων μπορούν να περιμένουν. Τώρα προέχει η διασφάλιση της σωματικής μας υγείας και μακροημέρευσης. Για να ζήσουμε πολλά χρόνια ακόμη συνεχίζοντας τον αμαρτωλό και βλάσφημο βίο μας…

Θρησκευτικά