Η Κοίμηση της Θεοτόκου, τα σημεία αποστασίας και η ανάγκη μετάνοιας

 

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος    14-08-2020

Ὁ μακαριστός Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους Ἀρχιμ. Γεώργιος Γρηγοριάτης – Καψάνης, σέ ὁμιλία του στήν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τό 1981[1], ἐπεσήμανε :

«Ὅπως ὅλα τά τῆς Θεοτόκου μυστήρια ἦταν μυστήρια ἀγάπης τελείας, προσφορᾶς τελείας, ὑπακοῆς τελείας, ἐλευθερίας τελείας, προσφορᾶς τῆς ἐλευθερίας της πρός τόν Θεό, ἔτσι καί ἡ μακαρία καί σεπτή της Κοίμηση, «τελευταῖον οὖσα ἐπ' Αὐτή μυστήριον», ὅπως λέγει καί τό πρῶτο τροπάριο τῆς Λιτῆς τοῦ Ἑσπερινοῦ. Ἦταν καί αὐτή τό τελευταῖο μέν ἐπίγειο μυστήριο τῆς Παναγίας, ὅμως καί αὐτό ἦταν μυστήριο ἀγάπης, ἐλευθερίας καί ὑπακοῆς.

Ὅπως προσφέρθηκε ὡς τριετές νήπιο – οἱ γονεῖς της τήν προσέφεραν στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος, γιά νά ὑπηρετεῖ στά Ἅγια τῶν Ἁγίων – μέ ὅλη της τήν καρδιά καί τήν θέληση, ὅπως προσφέρθηκε κατά τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στό μήνυμα τό ἀρχαγγελικό ὅτι θά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἔτσι καί τώρα, πού ἦλθε ἡ ὥρα, καί Αὐτή, ὡς ἄνθρωπος θνητός πού ἦταν, νά φύγει ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, πάλι προσφέρθηκε στόν Θεό μέ ἐμπιστοσύνη.

Προσέφερε μέ ἐμπιστοσύνη τήν μακαρία ψυχή της στόν Δεσπότη Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἦλθε νά τήν παραλάβει, ἀλλά προσέφερε μέ ἐμπιστοσύνη καί τό σῶμα της, τό πανάχραντο καί πανακήρατο, ἐκεῖνο τό τρισένδοξο σῶμα, τό ὁποῖο ἔδωσε Σῶμα στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ἐκείνη τήν σάρκα, ἡ ὁποία σάρκωσε τόν Θεό. Τό προσέφερε κι αὐτό μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, γιά νά μπεῖ μέσα στήν γῆ, χωρίς νά φοβᾶται τό σκοτεινό μυστήριο τοῦ θανάτου, χωρίς νά φοβᾶται τό χῶμα, πού θά τήν κάλυπτε, διότι εἶχε μεγάλη ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν κανείς ἔτσι προσφέρεται στόν Θεό, μέ τέλεια ἐμπιστοσύνη, ὁ Θεός δέν ἀφήνει τό πλάσμα Του νά χαθεῖ, ἀλλά προσφέρει καί ὁ Θεός τό πᾶν στόν ἄνθρωπο. Γι' αὐτό τήν μέν ψυχή τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τήν φωτεινή καί ὁλόφωτη, παρέλαβε ὁ Υἱός της ὁ μονογενής, ὁ Κύριός μας˙ τό δέ σῶμα της, αὐτό τό μακάριο καί σεπτό καί πανάχραντο σῶμα, τό ὁποῖο δέν ἦταν δυνατόν, ἀφοῦ ἔτσι προσφέρθηκε στόν Θεό μέ τέλεια ἐλευθερία, ὑπακοή καί ἀγάπη, νά γίνει βορά τῶν σκωλήκων, Χάριτι τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ἀποφάσει καί ἐπινεύσει τῆς Παναγίας Τριάδος, τήν τρίτη ἡμέρα ἀνέστη καί μετέστη στούς Οὐρανούς καί βρίσκεται δοξασμένο μαζί μέ τήν μακαρία ψυχή της καί λυτρωμένο στούς αἰῶνες.

Καί ἔτσι ἡ Κυρία Θεοτόκος «προΐσταται», ὅπως λέγουν οἱ Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας, «τῶν σεσωσμένων». Εἶναι ἡ προϊσταμένη τῆς Ἐκκλησίας ὅλης. Ὅπως ἡ Μαριάμ, ἡ ἀδελφή τοῦ Μωϋσέως, προεξῆρχε τοῦ χοροῦ τῶν λυτρωθέντων ἀπό τούς Αἰγυπτίους καί ἐν τυμπάνῳ καί χορῷ δόξαζε τόν Θεό μετά τήν ἔξοδο ἀπό τήν Ἐρυθρά θάλασσα, ἔτσι καί τώρα ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ ἀληθής Μαριάμ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, προΐσταται τοῦ χοροῦ τῶν σεσωσμένων καί λελυτρωμένων καί ψάλλει ὠδή καινή ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Ἀρνίου στούς αἰῶνες.

Αὐτή τήν δόξα τῆς Παναγίας μας ἐνοπτριζόμαστε κι ἐμεῖς σήμερα μέ τούς μυστικούς καί ἀοράτους ὀφθαλμούς, ἀδελφοί μου, καί αὐτή τήν δόξα κι ἐμεῖς ἀντικατοπτριζόμαστε καί λαμβάνουμε ὡς χαρά καί εὐλογία δική μας. Γι'αὐτό σήμερα εἶναι καιρός, εἶναι ἡμέρα, πού ἡ καρδιά μας μυστικά σκιρτᾶ, πού ὁ νοῦς μας σταματᾶ, πού ἡ γλώσσα δέν ἔχει τί νά πεῖ περισσότερο, γιά νά ἐγκωμιάσει, νά ὑμνήσει, νά ἐπαινέσει, νά δοξάσει τήν Μητέρα τοῦ Λυτρωτοῦ μας.

Στεκόμαστε κι ἐμεῖς ἐκεῖ δίπλα της, στήν τιμία σορό της, ἐν Πνεύματι συνηγμένοι μαζί μέ τούς θεολόγους Ἀποστόλους, Προφῆτες, Ἱεράρχες, τούς κορυφαίους τῶν Ἀποστόλων, τόν θεῖο Διονύσιο τόν Ἀρεοπαγίτη καί τούς ἄλλους Ἱεράρχες καί ὅλη τήν Ἐκκλησία, καί φοβόμαστε, ἐξιστάμεθα, ἐκπληττόμαστε γιά τό τελεσιουργούμενο μυστήριο. Προσκυνοῦμε τήν Παναγία μας, τήν εὐχαριστοῦμε καί τήν ἱκετεύουμε νά ἐξακολουθήσει τήν ἀέναη μεσιτεία της ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τριάδος ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου, τήν ὁποία μέ πολύ πόνο καί μητρική ἀγάπη κάνει ἡ Παναγία μας γιά ὅλο τόν κόσμο, καί ἰδίως γιά ὅσους ἁμαρτωλούς ἐν μετανοίᾳ ἐπιστρέφουν πρός τόν μονογενῆ της Υἱό.

Τήν παρακαλοῦμε νά δώσει σέ ὅλο τόν λαό μας καί τό Ἔθνος μας μετάνοια, ἐπιστροφή πρός τόν Χριστό. Διότι, δυστυχῶς, εἶναι πολλά τά σημεῖα, πού δείχνουν ὅτι μία ἀποστασία, μία ἀσέβεια, μία ὁλιγοπιστία καί ἀπιστία ἁπλώνονται μέσα στόν λαό μας καί μία στροφή πρός τήν παχυλή καί ὑλιστική ζωή, ἐνῶ ὁ Θεός μέ τόν Σαρκωθέντα Υἱό Του μᾶς καλεῖ σέ μία ἁγία ζωή, σέ μία πολιτεία πνευματική».

Τέτοια σημεῖα εἶναι :

α) ἡ παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ,

β) ἡ μεταπατερική, νεοπατερική, συναφειακή, μετακανονική αἵρεση,

γ) ἡ ληστρική, αἱρετική, οἰκουμενιστική ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης,

δ) ἡ ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ καί Μονοφυσιτισμοῦ ὡς ἐκκλησιῶν με ἔγκυρη Χάρι, ἀποστολική διαδοχή, ἱερωσύνη καί μυστήρια,

ε) ἡ συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό προτεσταντικό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, καί στούς σύγχρονους, ἀτέρμονους καί ἀλυσιτελεῖς οἰκουμενιστικούς διαλόγους,

στ) οἱ μικτοί γάμοι,

ζ) ὁ δεύτερος γάμος τῶν κληρικῶν,

η) ἡ ὑπογραφή κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων,

θ) οἱ ἀντικανονικές συμπροσευχές μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους,

ι) τά ἡμισυλλείτουργα μέ τόν αἱρεσιάρχη Πάπα καί ἡ μνημόνευσή του,

ια) ἡ προβολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς πρώτου ἄνευ ἴσων καί ὡς κεφαλῆς τῆς ἐπί γῆς Ἐκκλησίας,

ιβ) ἡ ἀπόδοση τόμου κακοκεφαλίας στούς σχισματοαιρετικούς τῆς Οὐκρανίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἡ ἀναγνώρισή τους ὡς ἐκκλησίας,

ιγ) τά συλλείτουργα, τό κοινό ποτήριο μέ τούς ἀνωτέρω καί ἡ μνημόνευση τοῦ σχισματοαιρετικοῦ ψευδομητροπολίτου Κιέβου Ἐπιφανίου ὡς 15ου Προκαθημένου,

ιδ) τό σφράγισμα τῶν Ἱερῶν Ναῶν ἐπί δίμηνο λόγῳ κορωναϊοῦ, καί μάλιστα τήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα τοῦ 2020,

ιε) ἡ ἀπαγόρευση τῶν κωδωνοκρουσιῶν,

ιστ) ἡ ἀπαγόρευση τῶν ἱερῶν λιτανειῶν καί περιφορῶν τῶν ἱερῶν εἰκόνων τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα, τό Πάσχα καί τόν Δεκαπενταύγουστο τοῦ 2020,

ιζ) οἱ διώξεις κληρικῶν,

ιη) ἡ ἐπιβολή προστίμων,

ιθ) τό φαινόμενο τῆς δοσιλογίας, κατάδοσης,

κ) ἡ «ἀνοιχτή» καί ἀπροϋπόθετη μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας, ὄχι μόνο σέ Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί σέ αἰρετικούς,

κα) ἡ βλάσφημη θεωρία περί μεταδόσεως μικροβίων, καί δή τοῦ κορωναϊοῦ, καί μολυσμοῦ τῶν ἀνθρώπων μέσῳ τῆς Θείας Κοινωνίας τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἷματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς κοινῆς ἱερᾶς λαβίδος, τοῦ ἀντιδώρου, τῶν κολλύβων, τῆς ἀρτοκλασίας, τοῦ ἁγιασμοῦ, τοῦ ἁγίου ἐλαίου, τῶν ἱερῶν σκευῶν, τοῦ ἀσπασμοῦ τῶν ἁγίων εἰκόνων, τῶν ἱερῶν λειψάνων, τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων, καί τοῦ συνωστισμοῦ στούς Ἱερούς Ναούς.

Στό σημεῖο αὐτό θά πρέπει νά διευκρινιστεῖ ὅτι, ἐνῶ δέν ὑφίσταται ὁ ἀνωτέρω περιγραφείς μολυσμός, ὑφίσταται ἐντούτοις ὁ διά τῆς μνημονεύσεως μολυσμός τῶν κληρικῶν καί τῶν πιστῶν.  

Ὁ μέγας πατήρ καί ὁμολογητής ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει ὅτι «μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, οὐκ ἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων»[2], δηλ. «μολυσμό ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού ἀναφέρει (τόν αἱρεσιάρχη), παρ’ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Δηλ. δέν ἀρκεῖ ὁ κληρικός νά εἶναι ὀρθόδοξος καί ὀρθοφρονών, ἀλλά ὀφείλει νά διακόψει τήν ἀναφορά καί τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία. Διαπιστώνουμε, ἐπίσης, ὅτι ὁ Ὅσιος κάνει λόγο γιά μολυσμό, ὁ ὁποῖος ἐννοεῖται, ὄχι βεβαίως ὡς μολυσμός τῶν μυστηρίων, ἀλλά ὡς ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία, πού προέρχεται ἀπό τήν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ ἤ αἱρετίζοντος, οἰκουμενιστοῦ, σχισματοαιρετικοῦ ἤ φιλοσχισματικοῦ καί μή ὀρθοτομοῦντος τόν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ Πατριάρχου ἤ Μητροπολίτου ἤ Ἐπισκόπου ἤ τῆς μή ὀρθοτομούσης τόν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ Ἱερᾶς Συνόδου, στίς ἱερές Ἀκολουθίες καί τήν Θεία Λειτουργία. Κι αὐτό διότι ὑπάρχει ἀποδοχή καί ἐφαρμογή ἐκ μέρους τους τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καί τῆς Οὐκρανικῆς σχισματοαιρέσεως. Ἡ ἐκκλησιαστική αὐτή κοινωνία καί ὁ μολυσμός ἐπιφέρει τήν ἄμβλυνση καί τήν διάβρωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος.

κβ) ἡ ἀλλαγή τοῦ τρόπου τῆς Θείας Κοινωνίας, μέ τήν χρήση πλαστικῶν κουταλιῶν μιᾶς χρήσεως ἤ πολλαπλῶν ἀργυρῶν ἤ ξύλινων λαβίδων, ἤ μιᾶς κοινῆς λαβίδος, ἐμποτισμένης, ὅμως, σέ ἀλκοόλ καί νερό, κάθε φορά μετά τήν μετάδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων σέ κάθε πιστό,

κγ) ἡ ὑποχρεωτική μασκοφορία μέσα στούς Ἱερούς Ναούς, πού συνιστᾶ προσβολή τῆς ἱερότητος καί ἁγιότητός τους καί βεβήλωσή τους,

κδ) ἡ προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καί τῆς υἱοθεσίας τέκνων ἐκ μέρους τους,

κε) τό «δικαίωμα» ἀλλαγῆς φύλου ἀπό 15 ἐτῶν,

κστ) οἱ συγκρητιστικοί καί πανθρησκειακοί φάκελλοι τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν,

κζ) ἡ ἀθρόα εἰσβολή μεταναστευτικῶν ροῶν στή χώρα μας,

κη) ἡ ἀνέγερση Μουσουλμανικοῦ Τεμένους,

κθ) ἡ λειτουργία Κατευθύνσεως Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ.,

λ) ἡ μετατροπή τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς σέ τζαμί,

λα) ἡ προκλητικότητα τῆς Τουρκίας καί τό ἐνδεχόμενο μιᾶς πολεμικῆς σύρραξης, καί

λβ) οἱ πρόσφατες πυρκαϊές καί πλημμύρες στή χώρα μας.   

 «Ἡ Παναγία, λοιπόν, νά ἐπέμβει σ’αὐτές τίς δύσκολες ὤρες καί νά δώσει μετάνοια καί συντριβή καί συγκλονισμό σέ ὅλους μας, ὥστε νά καταλάβουμε ὅτι δέν πορευόμαστε τήν ὁδό, πού θέλει ὁ Κύριος, ἀλλά τήν ὁδό τῶν πονηρῶν θελημάτων καί τῶν παθῶν τῶν καρδιῶν μας. Διότι, ἄν ἔτσι συνεχίσουμε, τότε ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ θά ἔλθει στόν ἀσεβῆ καί ἁμαρτωλό λαό. Ὁ Θεός νά φυλάξει, νά ὑπάρχει μετάνοια, γιά νά μήν θερίσουμε τούς πικρούς καρπούς τῆς ἀμετανοησίας ἐπί τῶν ἡμερῶν μας.

Εὔχομαι ἡ Κυρία Θεοτόκος νά εἶναι σκέπη καί εὐλογία ὅλων μας καί τοῦ Γένους μας τοῦ Ὀρθοδόξου». Ἀμήν!  

ΠΗΓΗ : https://sotiriosnavs.com/η-κοιμησισ-τησ-θεοτοκου-τα-σημεια-αποσ/

---

[1] ΑΡΧΙΜ.  ΓΕΩΡΓΙΟΥ,  ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Ὁμιλίες σέ ἀκίνητες Δεσποτικές καί Θεομητορικές ἑορτές, ἐκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2015, σσ. 192-196

[2] Ἐπιστολή ἀποσταλεῖσα παρά τῶν Ἁγιορειτῶν πάντων πρός τόν βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, ὁμολογητική, σπεύδοντος τούτου ὅση δύναμις ἑνῶσαι τούς Ἰταλούς παραλόγως μεθ’ἡμῶν, μένοντας ἐκείνους ἀδιορθώτους πάντη τῶν σφῶν αἱρέσεων καί ἀμεταβλήτους, Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275), στίχ. 9-23 ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 399.