Η Ιστορία κάνει
κύκλους.
Ταυτόχρονα προσφέρει διδάγματα. Η σημερινή επέτειος της Άλωσης της
Κωνσταντινούπολης αποτελεί μια κορυφαία ευκαιρία για να συνδέσουμε -εν μέσω
καταιγιστικών εξελίξεων- το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον…
Αν και έχουν περάσει σχεδόν έξι αιώνες, είναι αρκετές οι αναλογίες που καταγράφονται ανάμεσα στο τότε και στο τώρα. Όπως και παρόμοιοι οι κίνδυνοι που απειλούν το έθνος και την πατρίδα.
Αν και έχουν περάσει σχεδόν έξι αιώνες, είναι αρκετές οι αναλογίες που καταγράφονται ανάμεσα στο τότε και στο τώρα. Όπως και παρόμοιοι οι κίνδυνοι που απειλούν το έθνος και την πατρίδα.
Συνηθίζουμε κάθε
φορά -και
σωστά- να ανασύρουμε στη μνήμη την ιστορική και ένδοξη αυτοθυσία του Κωνσταντίνου
ΙΑ΄ του Παλαιολόγου και των υπερασπιστών της «θεοφυλάκτου Πόλεως». Μπορεί
μάλιστα ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» που περιμένει τη στιγμή να ανακτήσει την Πόλη
και την αυτοκρατορία του να αποτελεί έναν θρύλο -ο οποίος πάντως παραμένει
ζωντανός μέχρι σήμερα-, αλλά υπάρχουν και τα αδιαμφισβήτητα, καταγεγραμμένα,
γεγονότα που διδάσκουν.
Η άρνηση του
αυτοκράτορα να συνθηκολογήσει και να αποδεχθεί την πρόταση του σουλτάνου να
τον αναγνωρίσει ως ηγεμόνα της Πελοποννήσου, προτιμώντας να πολεμήσει ως απλός
στρατιώτης και να πέσει στη μάχη, είναι το πιο ηχηρό ιστορικό μήνυμα που
έρχεται προς τους σημερινούς ταγούς μας.
Η Ελλάδα βρίσκεται και τώρα
κυκλωμένη από εχθρούς. Τους ίδιους εχθρούς που δεν ονειρεύονται απλώς αλλά και
διακηρύσσουν προκλητικά τα σχέδιά τους για ανασύσταση της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας. Διόλου τυχαία και σήμερα ο Ερντογάν αρέσκεται να αποκαλείται
«σουλτάνος» και ως τέτοιος συμπεριφέρεται. Κι εκτός των άλλων επιθετικών
ενεργειών του, οι ορδές των παράνομων μεταναστών που συγκεντρώνει και μετακινεί
από το έδαφός του είναι το εργαλείο για την ύπουλη και σταδιακή επανάληψη της
«άλωσης».
Το πρώτιστο καθήκον
όλων μας
σήμερα είναι να κλείσουμε κάθε κερκόπορτα και δυστυχώς είναι πολλές αυτές οι
πιθανές εστίες. Η παρακμή και η εξασθένηση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια
είναι ανάλογες με εκείνες που προηγήθηκαν της 29ης Μαΐου 1453. Οι έριδες και η
σήψη, το ίδιο. Όπως επίσης είναι πολλοί και εκείνοι που -στο όνομα ενός δήθεν
«ρεαλισμού»- διαβρώνουν την εθνική συνείδηση ανακυκλώνοντας αυταπάτες, όπως και
τότε, περί βοήθειας από διάφορους «συμμάχους». Όμως εν τέλει καλλιεργούν το
έδαφος για να παραδώσουμε τα όπλα μέσω μιας σύγχρονης συνθηκολόγησης με τη
μορφή είτε της συνεκμετάλλευσης είτε της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Με
φόντο τον διαμελισμό…
dimokratianews,29|05|2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου