Λειτουργία κεκλεισμένων των θυρών

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ.

Τζανάκης Γεώργιος. Ἀκρωτήρι Χανίων

Καὶ νά, ποὺ φτάσαμε στὸ σημεῖο νὰ γίνονται λειτουργίες χωρὶς ἀνθρώπους μέσα, χωρὶς πιστοὺς, χωρὶς λαό. Οἱ πόρτες κλειδωμένες, ἀπὸ τὸν φόβο.

 Νὰ ψάλλουν οἱ ψάλτες : «Ἰδού ὁ νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτὸς καὶ μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὐρῆσει γρηγοροῦντα...»  Ὁ ἱερεὺς νὰ λιτανεύῃ τὴν εἰκόνα τοῦ Νυμφίου μὲ τὴν χλαμύδα, τὸν κάλαμο καὶ τὸ ἀκάνθινο στεφάνι , ἀλλὰ νὰ μὴν ὑπάρχει οὔτε ἔνας «δοῦλος γρηγορῶν» γιὰ νὰ ἀκούσῃ τὸν μακαρισμό... Κανεὶς. Ὁ ναὸς ἄδειος. Κανεὶς γρηγορῶν; Οὕτε ἕνας;

 Καὶ συνεχίζει ὁ ἱερεῦς τὴν περιφορά μέσα στὸν ἄδειο ναό κάτω ἀπὸ τὸ αἰνιγματικὸ βλέμα τῶν ἁγίων, ποὺ καὶ αὐτοὶ πρώτη φορά βλέπουν τέτοιο πράγμα. Καὶ δὲν εἶναι πόλεμος νὰ πέφτουν σφαῖρες καὶ βόμβες , νἄχουν σκαφτῇ οἱ δρόμοι, νἄχουν καῇ τὰ σπίτια· δὲν ἔχει πέσει θανατικὸ νὰ κοίτωνται ὅλοι νεκροὶ στὶς πλατεῖες καὶ στοὺς δρόμους· δὲν ἔχει ἐξαπολυθεῖ φανερὸς διωγμὸς νὰ στέκουν οἱ πραιτωριανοὶ καὶ ἡ σπείρα καὶ νὰ φρουροῦν...

 Τί ἔπαθαν τότε; Πού εἶναι οἱ πιστοί; «...Ἀνάξιος δὲ πάλιν ὅν εὐρῆσει ραθυμοῦντα». Ὅλοι ραθυμοῦντες; Ὅλοι ἀνάξιοι; Ἄκουσαν  κάποιους ἱεράρχες ποὺ λένε ὅτι «Καὶ νὰ μὴν γιορτάσουμε τὸ Πάσχα στὶς ἐκκλησίες δὲν χάνουμε τίποτα;» καὶ ἀκολουθοῦν τὶς προτροπές τους;

 Ὅχι. Δέχτηκαν οἱ ἱεράρχες νὰ μὴν ὑπάρχει ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ στὸν ναό, ἀλλ᾿ ὅμως ... νὰ γίνονται οἱ ἀκολουθίες!!! Γιὰ ποιούς; Γιὰ τοὺς ἱερεῖς; Μὰ οἱ ἱερεῖς τελοῦν τὰ μυστήρια γιὰ τὸν λαό. Γι᾿ αὐτὸ ὑπάρχουν. Ἄν δὲν ὑπάρχει λαὸς δὲν χρειάζονται ἱερεῖς. Ἄν δὲν ὑπάρχει λαὸς δὲν χρειάζονται ἀκολουθίες καὶ μυστήρια. Ἄν δὲν ὑπάρχουν πρόβατα δὲν χρειάζονται βοσκοί. «Μὴ ἑαυτοὺς βόσκουσιν οἱ ποιμένες; Οὐ τὰ πρόβατα βόσκουσιν οἱ ποιμένες;»

Ἀλλὰ οἱ ποιμένες ἤ κοιμοῦνται ἤ δὲν καταλαβαίνουν τί γίνεται γύρω τους. Μὲ σοβαρότητα καὶ αὐταρέσκεια δηλώνουν πλήρη ὑποταγὴ στὸν καίσαρα. Ὅ,τι πεῖ ἡ Πολιτεία, ὅ,τι κάμει δεκτὸν, ἀφοῦ εἶναι γιὰ τὸ «καλό» μας, ἀφοῦ εἶναι ἀπὸ «ἀγάπη». Ἀκόμη καὶ τὸ νὰ ἐξευτελίσῃ τὴν ἴδια τὴν ἐκκλησία θεωρῶντας την παρακάτω καὶ ἀπὸ μπακάλικο, καὶ νὰ τὴν παρουσιάσῃ ὡς τρομαγμένη θεραπαινίδα της, τὸ δέχονται καὶ κοιμίζουν τὸν λαὸ ὅτι ὑπακούωντας στὰ κελεύσματα τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν ἀφεντῶν τους, ὑπακούει στὸν ἴδιο τὸν Θεό καὶ ἀσκεῖ τὴν μεγίστη ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς!!!

Ἄς ψέλνει ὁ ψάλτης: «Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς...» Τὶς ἔχουν κοιμίσει τὶς ψυχὲς οἱ ἵδιοι οἱ ποιμένες ποὺ προσκύνησαν τὰ ὄργανα τοῦ ἀντιχρίστου, τοὺς σημερινοὺς ἄρχοντες, ἄσχετα ἄν  οἱ ἵδιοι τὸ συναισθάνονται καὶ  κατανοοῦν τί σημαίνουν στὸ βάθος τους οἱ ἐνέργειές τους (καὶ ἄρχοντες καὶ ποιμένες). Ἄς φωνάζει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ἁγιότητος καὶ τοῦ φωτισμοῦ του: «Δημάρχους ἱστᾷ ἐπιτελεῖν τὸ πρόσταγμα». Τοποθετεῖ ἄρχοντες (δημάρχους-ἀρχηγοὺς τῶν δήμων, τῶν λαῶν) γιὰ νὰ ἐκτελέσουν τὸ πρόσταγμα του. Τὸ πρόσταγμα τίνος; Τοῦ ἀντιχρίστου ποὺ ἔρχεται. (Ὁ ἅγιος τὸ λέει, ὄχι ἐγὼ ἕνας ἀσήμαντος εὐσεβὴς-βλαμένος, κατὰ  χαρακτηρισμὸ ἐξ ἐπισκοπικῶν χειλέων ἐκστομισθέντα δημοσίως, διαστρέφοντας λόγια τοῦ ἁγίου Παϊσίου,  γιὰ ὅσους δὲν ἀκολουθοῦν μὲ κλειστὰ μάτια τὶς προτροπές του -δηλαδὴ δὲν κοιμοῦνται ὄρθιοι).

Ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ σκεφτεῖ νὰ κλείσουν οἱ ἐκκλησίες γιὰ νὰ μὴν μολυνθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἐκτὸς τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του; Δὲν βλέπουν ὅτι ὁ ὕπνος στὸν ὁποῖο παραδίδουν τὶς ψυχὲς εἶναι ὕπνος θανάτου; Δὲν ἀκοῦνε τὸν ὑμνωδὸ ποὺ τὸ φωνάζει; «Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς ἵνα μὴ τὸ θανάτῳ παραδοθῇς καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς»;  Δὲν βλέπουν ὅτι κλείνοντας τὶς πόρτες τῆς ἐκκλησίας, κλείνουν τὶς πόρτες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν στοὺς ἀνθρώπους;

 Ἔβγαλαν ἔξω τὸν λαὸ καὶ δὲν ἀκούει. Οἱ ἴδιοι ποὺ εἶναι μέσα, στὴν νεκρικὴ ἡσυχία καὶ τὴ θανατερὴ παγωνιὰ τῆς ἀπουσίας τῶν ἀδελφῶν, δὲν ἀκοῦνε τὶ ψέλνει ὁ ψάλτης; Δὲ συναισθάνονται τί ἔχουν κάνει, ἀλλὰ συνεχίσουν τὸν ἀσταμάτητο βομβαρδισμὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν φόβο καὶ τὴν ὑπακοή; Δὲν φτάνει ὁ φόβος ποὺ ἐργολαβικὰ (μὲ καλὸ ἀντάλαγμα πράγματι) ἔχουν ἀναλάβει εὐσεβεὶς ἐπιστήμονες, κανάλια καὶ μέσα ἐνημερώσεως καὶ ὅλο οἱ σειληνοὶ τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης; Δὲν ντρέπονται τὸν Χριστὸ ποὺ προτρέπει: «Ὧ φίλοι ὁρᾶτε, μηδεὶς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος...» (ἀπόστιχα ὄρθρου Μ. Πέμπτης). Αὐτὸς προσπαθεῖ νὰ διώξει τὸν φόβο καὶ οἱ «διάκονοί» του καλλιεργοῦν τὸν φόβο. Θὰ ξεγελαστοῦν οἱ ψυχὲς ἀπὸ τὸ ἱερατικὸ σχῆμα; «Μηδεὶς ὑμᾶς χωρίσει» λέγει Κύριος. Κανένας. Ἄς ἔχει σχῆμα ἐπισκόπου, δὲν εἶναι γνήσιος ἐπίσκοπος, δοκῶν ἐπίσκοπος εἶναι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης, ἀφοὺ ἀγνοεῖ τὸν Χριστὸ καὶ ἀκολουθεῖ τὸν ἀντίχριστο, εἶτε τὸ συνειδητοποιεῖ, εἴτε ὄχι.

 Κανένας. Ἄς ἔχει σχῆμα ποιμένος. Μισθωτὸς εἶναι. Ἅν ἦταν γνήσιος δὲν θὰ ἔφευγε, τώρα, ποὺ ὄχι μόνον βλέπει τὸν λύκο νὰ ἔρχεται, ἀλλὰ τὸν βλέπει νὰ κατασπαράζῃ τὰ πρόβατα καὶ αὐτὸς χειροκροτεῖ καὶ λέει «δὲν εἶναι τίποτα, πονᾶ καὶ μένα ἡ ψυχή μου, ματώνουν τὰ σπλάχνα μου, ἀλλὰ δὲν γινόταν ἀλλιῶς, οἱ νόμοι εἶναι νόμοι..». Ἄν ἦταν ποιμὴν καλὸς δὲν θὰ κρυβόταν. Δὲν θὰ παρίστανε τὸν Πόντιο Πιλάτο. Θὰ ὑπερασπιζόταν αὐτοὺς τοὺς ἱερεῖς ποὺ κάνοντας τὸ χρέος τους καταδίδονται, συλλαμβάνονται ἤ καταζητοῦνται καὶ σέρνονται στὰ  δικαστήρια σὰν κακοῦργοι.

Εἶναι ἡ ἐκκλησία ἕνα σῶμα ἤ ὄχι; Πῶς μπορεῖ τὸ ἕνα μέλος νὰ διώκεται καὶ νὰ ὑποφέρῃ καὶ τὸ ἄλλο νὰ παρακολουθῇ ἀτάραχα ἤ καὶ νὰ συναινῇ στὸ διωγό; Σὲ μέλη τοῦ ἰδίου σώματος δὲν μπορεῖ νὰ συμβαίνῃ κάτι τέτοιο καὶ τὸ γνωρίζουμε ὅλοι ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ κορμί μας. Δὲν μπορεῖ τὸ  μέλος τοῦ σώματος ποὺ διακονεῖ νὰ εἶναι ἐντὸς τοῦ ναοῦ καὶ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα νὰ ἀπουσιάζῃ λόγῳ βίας καὶ ὄχι λόγῳ εὐλόγου αἰτίας. Ὁ διωγμὸς δὲν εἶναι εὔλογος αἰτία. Οὔτε δοκιμασία ἐκ Θεοῦ. Παραχώρησις ἐκ Θεοῦ εἶναι μπᾶς καὶ ξυπνήσουμε.

Ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας, λοιπόν; Πῶς κομματιάστηκε; Ποιοί τὸ καμμάτιασαν; Τί κάλλος μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ κεφαλὴ χωρὶς τὸ ὑπόλοιπο κορμί; Μέρος πτώματος εἶναι, κομμάτι κουφαριοῦ. Καὶ ἄν μιλάῃ καὶ ἄν κινῆται τέρας εἶναι ἀλλόκοτο, φάντασμα δαιμονικό, πλάνη πονηρή.

Τί συμβαίνει σήμερα μέσα στὸν ναό; Δὲν τηρεῖται μιὰ βασικὴ προϋπόθεσις τῆς Θείας Λειτουργίας: ἡ ἐλευθερία. Ἀφοῦ οἱ πόρτες εἶναι κλειστὲς, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔρθῃ ὁ λαός (ὅποιος θέλει-ἄν θέλει), δὲν ὑπάρχει ἐλευθερία. Τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλλω ἔξω.

Ὅμως, μέσα στὸν ναὸ, διαβάζεται τὸ συναξάρι τῆς ἡμέρας:

«Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἐλευθερίου τοῦ Πέρσου.

Ἐλευθέριος οὐκ ἐδουλώθῃ πλάνῃ

ἐλεύθερος δὲ πρὸς ξίφους ἔστη στόμα» 

Καὶ ἀκούει ὁ Νυμφίος μὲ τὴν χλαμύδα τὴν κοκκίνη, καὶ ἀκοῦν οἱ ἅγιοι σιωπηλοὶ ἀπὸ τὶς εἰκόνες τους, καὶ ἀκοῦν τὰ ἄδεια στασίδια καὶ οἱ τοίχοι, μὰ δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι νὰ ἀκούσουν γιὰ τὸν μάρτυρα Ἑλευθέριο, ποὺ δὲν δουλώθηκε στὴν πλάνη καὶ στάθηκε ἐλεύθερος μπροστὰ στὸ ξίφος, καὶ πέθανε ἐλεύθερος, καὶ ἔμεινε γιὰ πάντα ἐλεύθερος.

 Δὲν πρέπει νὰ ἀκούγεται λόγος ἐλευθερίας, πρέπει νὰ δουλωθοῦμε στὴν πλάνη, πρέπει νὰ φοβηθοῦμε, νὰ κλειστοῦμε μέσα, νὰ μὴν μποροῦμε νὰ δοῦμε ἄνθρωπο, νὰ μὴν τολμοῦμε νὰ μποῦμε σὲ ναὸ, νὰ φοβηθοῦμε ἀκόμη καὶ τὸ αἵμα τοῦ Χριστοῦ...

Στὰ σχολεία οἱ ἥρωες ἐξοβελίστηκαν, δὲν χρειάζονται πιὰ, εἶναι κακὸ παράδειγμα. Θερμοπύλες καὶ Σαλαμίνες, Κολοκοτρώνηδες καὶ Καραϊσκάκηδες, 21 καὶ 40, κλέφτες καὶ ἀρματωλοί, Κούγκια καὶ Ἀρκάδια  εἶναι κακὰ παραδείγματα στὴ νέα ἐποχὴ ποὺ προελαύνει. Τώρα τί μένει; Αὐτὸς μὲ τὴν κοκκίνη χλαμύδα, ποὺ δὲν φοβᾶται τὸν θάνατο καὶ πάει νὰ σταυρωθῇ καὶ μαζί του κάθε Ἐλευθέριος -καὶ εἶναι ἐκατομύρια οἱ μάρτυρες. Πρέπει νὰ σβηστοῦν ἀπὸ τὴν μνήμη, νὰ ἐξαφανιστοῦν, νὰ μὴν ἀκούγονται. Καὶ μέσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ναοὺς ἀκούγονται ἀκόμη, γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ σταματήσει νὰ μπαίνῃ ὁ λαός, μέχρι νὰ σταματήσουν νὰ ἀκούγονται...

Καὶ βγαίνει ὁ ἱερεῦς στὴν ὡραία πύλη καὶ ἀναφωνεῖ: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε» Ὁ θύτης ἔχει τελέσει τὴν ἀναίμακτο θυσία. Ὁ ἀμνὸς, Αὐτὸς μὲ τον κάλαμο τοῦ έμπαιγμοῦ καὶ τὸ ἀκάνθινο  στεφάνι, ἔχει σφαγεῖ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας» ἀλλὰ κανεὶς δὲν προσέρχεται γιατὶ κανεὶς δὲν ὑπάρχει μέσα στὸν ναό... Φοβήθηκαν λέει οἱ σημερινοὶ διάδοχοι τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν μαρτύρων γιὰ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, διότι τοὺς εἶπαν οἱ εἰδικοὶ καὶ οἱ φιλεύσπλαχνοι ἄρχοντες, ὅτι κινδυνεύουν ἀπό μικρόβια καὶ ἔτσι ἀπὸ «ἀγάπη» ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησίες. Ἡ περίσσια «ἀγάπη» ποὺ συνέχεια ἀκούγεται ἀπὸ κάθε στόμα, μαζὶ μὲ τὴν «πίστι» σὲ ἐπιστήμονες καὶ εἰδικοὺς,  ἔσπειρε τὸν φόβο καὶ τὴν ἀνελευθερία  καὶ ὑπερίσχυσε  ἀπὸ τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, τὴν πίστι καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ γεννᾶ  Ἐλευθερίους· καὶ κατάφερε ὅτι δὲν κατάφεραν κατακτητὲς, κατοχὲς καὶ δυνάστες...

Ὅσοι ζοῦμε αὐτὸ τὸ δράμα ποὺ ἐξελίσεται σήμερα μέσα στοὺς ναούς, ἔξω ἀπὸ τοὺς ναούς, σὲ ὅλη τὴν γῆ ὅπου ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ ἰδιατέρως στὴν πατρίδα μας, ποὺ πολὺ τὴν φθονεῖ ὁ διάβολος καὶ ξέρει τὸ γιατί, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μένουμε ἀδρανεῖς.

Ἰδιαιτέρως ὅσοι τιμήθηκαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ εἶναι λειτουργοί Του, καὶ ἔχουν συναίσθησι τῆς ἀποστολής τους, δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω πῶς δέχονται νὰ συνεχίζεται αὐτὴ ἡ τραγικὴ καὶ παράλογη παράστασις καὶ δὲν ἀνοίγουν τὶς πόρτες. Ἀπορῶ πῶς, οἱ ἔχοντες φρόνημα ἀνδρεῖο, δὲν κρεμοῦν τὸ ράσο τὸ τιμημένο τοῦ Ὀρθοδόξου δείχνοντας σημάδι ἀντίδρασης. Τώρα ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν ὀμίχλη τοῦ φόβου ἄρχισαν νὰ διακρίνονται οἱ στόχοι τῆς μεθοδευμένης αὐτῆς ἄσκησης (οἱ ἴδιοι τὰ λένε, οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ λοιποὶ «φορεῖς» ἐνδιαφέροντος γιὰ ὅλη τὴν γῆ-ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ χωρέσουν σὲ ἕνα τέτοιο περιορισμένο παραληρηματικὸ σχόλιο τὰ περὶ παγκοσμίου κυβερνήσεως, σφραγίσματος καὶ πλήρους ἐλέγχου τῶν πάντων) νομίζω ὅτι πρέπει νὰ ἀναθεωρήσουν τὴν στάσι τους ὅσοι δὲν κατάλαβαν ἐξ ἀρχῆς... 

Ὅσοι ἄφησαν τὰ πάντα προκειμένου νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστὸ ἐν ἐρημίαις καὶ ὅρεσιν καὶ μάλιστα στὸ Ἅγιον Ὄρος , ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προσευχές τους, πῶς ἀντέχουν καὶ δὲν μιλοῦν; Θὰ ἦτο τὸ ἐλάχιστον ἀλλὰ ἄκρως ἀναγκαῖο γιὰ τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ ἀδελφούς τους, ποὺ τρομαγμένοι καὶ ζαλισμένοι ψάχνουν κάποιο στήριγμα μιὰ ποὺ οἱ πνευματικοὶ καὶ οἱ ποιμένες τους  «ἡγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ».Τί περιμένουν; Δὲν βοοῦν τὰ γεγονότα;

Καὶ ἡ ἀκολουθία τελειώνει: «Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ὁ Θεὸς, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς»

Εἴμαστε εἰς θέσιν, τουλάχιστον, νὰ ποῦμε μὲ τὴν ψυχή μας τὸ: «Ἀμήν;» Περιμένουμε πράγματι τὸ ἔλεος τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν σωτηρία του; Γιατὶ ἄν συμβαίνει αὐτὸ τότε δὲν μπορεῖ νὰ φοβούμαστε ἰοὺς ἤ νὰ ἐλπίζουμε σὲ ἄρχοντες καὶ ἐπιστήμονες μὲ τὸν τρόπο καὶ στὸν βαθμὸ ποὺ καλιεργεῖται στὶς μέρες μας τέτοια ἐλπίδα. Καὶ αὔριο τί θὰ κάνουμε μπροστὰ σ᾿ αὐτὰ ποὺ ἔρχονται; Ποιά πόρτα θὰ χτυποῦμε;

 Ὁπότε οἱ ἀνυπάκουοι, οἱ τρελοὶ, οἱ ζηλωτὲς, οἱ φανατικοὶ, οἱ ἀπάνθρωποι, οἱ μισάνθρωποι, οἱ ἀντικοινωνικοί, οἱ ὀπισθοδρομικοί, οἱ σκοταδιστὲς, τὰ περικαθάρματα τῆς γῆς ἄς ποῦμε: «Ἀμήν».

Μεῖζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἔν τῷ κόσμῳ.

Τζανάκης Γεώργιος, Ἀκρωτήρι Χανίων 16.4.2020