Η μεγάλη ζαριά του Πρωθυπουργού

Η μεγάλη ζαριά του Πρωθυπουργού

Δημήτριος Κοσκινιώτης

Λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη καταιγίδα που κάλυψε τον ουρανό μας αυτόν τον καιρό, έτυχε να επισκεφθώ έναν ιδιώτη γιατρό και ομολογώ ότι, μου προκάλεσε εντύπωση το γεγονός πως στους τοίχους του ιατρείου του, υπήρχαν ανηρτημένες αρκετές εικόνες Αγίων της Εκκλησίας μας.

Επειδή η εμπειρία μου λέει ότι, οι αγαπητοί μας γιατροί, κατά κανόνα, αποφεύγουν την μετά παρρησίας εκδήλωση της πίστης τους, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και ρώτησα, πώς είναι δυνατόν να πιστεύει ένας γιατρός;

«Αν κανείς νομίζει ότι μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, τότε δεν χρειάζεται να πιστεύει», ήταν η απάντηση που έλαβα.

Εκείνα τα λόγια, στ’ αλήθεια, μου φάνηκαν αφοπλιστικά. Τί μπορεί να πει κανείς, προφανώς αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συντηρούμε την έννοια του Θεού στη ζωή μας.

Λίγες μέρες μετά, όταν ο Πρωθυπουργός της Χώρας έλαβε αυτή την όντως «γενναία» απόφαση για την αναστολή της λειτουργίας των εκκλησιών και μάλιστα εγγύζοντος του Πάσχα των χριστιανών, και επειδή όπως ανέφερε στο διάγγελμά του, κι εκείνος ένοιωσε έντονη την ανάγκη να επικαλεστεί την πίστη του για να αντλήσει δύναμη και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, έφερα στο μυαλό μου τα λόγια του γιατρού της ιστορίας.

Μπροστά σε έναν τόσο μεγάλο κίνδυνο και επειδή φαίνεται πως η καταφυγή στην πίστη του, δεν ήταν ικανή για να τον πείσει ότι μπορεί να ελπίζει άνωθεν, ο Πρωθυπουργός ανέλαβε την ευθύνη να τα κάνει όλα μόνος του, δηλαδή να διαχειριστεί το μεγάλο πρόβλημα βασιζόμενος στη δύναμη της επιστήμης και στην αξιοσύνη του ίδιου και των συνεργατών του.

Καμμία αντίρρηση, κάθε άλλος στη θέση του δεν θα μπορούσε να αγνοήσει την επιστήμη. Το ζήτημα προφανώς αφορά την ιατρική. Κι εκείνος απ’ την άλλη δικαιούται να νοιώθει πολύ σίγουρος.

Εντάξει, αλλά ο Θεός σε τί του έφταιξε; Γιατί εδώ δεν μιλάμε μόνο για την εκκλησία ως ανθρώπινο οικοδόμημα, η οποία έπαψε να λειτουργεί, αλλά για τον ίδιο Τον ιδρυτή της, Ο οποίος αγνοήθηκε.

Σε τί θα πείραζε να Τον αφήναμε να βάλει κι Εκείνος λίγο το χέρι Του, εφόσον βέβαια πιστεύουμε ότι υπάρχει.

Γιατί, δεν επιτρέψαμε να κάνουν και οι παπάδες, έστω κεκλεισμένων των θυρών, τις λειτουργίες τους, τις ακολουθίες τους, τις παρακλήσεις τους, τους αγιασμούς τους, και μάλιστα να τους παραγγείλουμε να τις κάνουν και πιο εντατικά, και όλοι μαζί να βάλουμε τα δυνατά μας μήπως και γλυτώσει ο τόπος από το θανατικό αλλά και από τις οικονομικές περιπέτειες;

Γιατί δεν επιτρέψαμε και σ’ εκείνους τους λιγοστούς πιστούς που απέμειναν να πηγαίνουν στις εκκλησιές, νικώντας το φόβο τους, να συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα γονατίζοντας, μήπως και ελκύσουν λίγη χάρη;

Κατά τα φαινόμενα, δεν μας πείθει πια ο Θεός. Μάλλον δεν τον χρειαζόμαστε. Τί να σου κάνει Αυτός; Τώρα έχουμε επιστήμονες ικανούς. Τώρα μπορούμε μόνοι μας. Άσε που όπως έλεγαν και κάποιοι σοφοί στο παρελθόν, ο Θεός μπορεί να έχει πεθάνει κιόλας.

Ο σύγχρονος άνθρωπος διαφέρει από τους προγόνους του. Επιφυλάσσεται για την ύπαρξη του Θεού, αν δεν την αρνείται κιόλας. Η πρόοδος της επιστήμης και η εξέλιξη της τεχνολογίας τού έχουν δημιουργήσει την πεποίθηση ότι είναι παντοδύναμος. Και ως παντοδύναμος δεν έχει ανάγκη από Θεό.

Πραγματικά προχωρημένη η απόφαση του Πρωθυπουργού και θα έλεγα και ειλικρινής. Κανείς, από όσο μπορώ να θυμηθώ, από τους προκατόχους του δεν είχε την τόλμη να παραμερίσει τόσο ανοιχτά την Εκκλησία, όχι μόνο ως θεσμό της Ελληνικής Πολιτείας, αλλά αυτήν καθ’ εαυτή την ιδιοσυστασία της. Την αιτία της ύπαρξής της.

Αν καταλαβαίνω καλά, αυτή την φορά, δεν μιλάμε απλά για διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος, αλλά μάλλον για κατάργηση.

Αν ο Θεός, τον οποίο «προτείνει» η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να μας σώσει ή έστω να μας βοηθήσει αυτή την δύσκολη ώρα, δεν έχει κανέναν λόγο να συνεχίσει να υπάρχει.

Αν όντως πετύχει η συνταγή που υιοθετήθηκε από την Πολιτεία, τότε δεν βλέπω τον λόγο γιατί πρέπει να ξαναπάμε στην εκκλησία όταν κοπάσει η καταιγίδα.

Ματαία η πίστης. Ψέμα ο Θεός. Νομίζαμε πώς θα μας σώσει αλλά αυτή την δύσκολη ώρα δεν τα κατάφερε, δεν τον χρειαστήκαμε.

Αν η Πολιτεία καταφέρει να σώσει τον λαό από αυτή τη μεγάλη επιδημία χάρη στους επιστήμονες, τον κρατικό μηχανισμό και τους χειρισμούς της, παραμερίζοντας ουσιαστικά την Εκκλησία, θα της έχει καταφέρει το πιο συντριπτικό χτύπημα όλων των εποχών.

Τί νόημα θα έχει πια το «θανάτω θάνατον πατήσας»;

Ποιά λόγια θα βρούν οι πρώτοι της Εκκλησίας για να απευθυνθούν στο λαό την επόμενη μέρα;

Μήπως μας πούν ότι «κοιμήθηκε ο Θεός», όπως είπε εκείνος ο προβεβλημένος στα media ιερέας  για την τραγωδία στο Μάτι το 2018;

Φοβάμαι πως θα λέμε ότι «τους έκλεισε το σπίτι» ο Πρωθυπουργός, συγχωρέστε μου την έκφραση.

Αδιαμφισβήτητα θα πρόκειται για την μεγαλύτερη νίκη που πέτυχε ποτέ ο άνθρωπος.

Όμως από την άλλη, αν τα πράγματα δεν πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, τί θα λέμε; Μήπως πήρε μεγάλο ρίσκο ο Πρωθυπουργός;

Αν Αυτός που λένε ότι, άφησε κενό το μνήμα στον αγρό του Κεραμέως, αποφασίσει να μας θυμίσει ότι υπάρχει, τί θα κάνουμε; Μήπως Τον βάζουμε σε πειρασμό;

Φαίνεται πως πόνταρε πολλά στη ζαριά του ο Πρωθυπουργός και φαίνεται ότι για την ώρα κερδίζει. Μακάρι να του βγει σε καλό και να μην μας «πάρει στο λαιμό του»; Γιατί «σκληρόν συ προς κέντραν λακτίζειν». Ο καιρός θα δείξει.

Το θέμα είναι «μην μας ξεδοκιμάσει ο Θεός», όπως έλεγε και η συγχωρεμένη γιαγιά μου.