Οι θύραθεν Δούρειοι ίπποι και οι κλειδούχοι της Νέας Τάξης πραγμάτων

Οι θύραθεν Δούρειοι ίπποι και οι κλειδούχοι της Νέας Τάξης πραγμάτων

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

Είναι πρόδηλον ότι το Σύνταγμα έχει αυξημένη τυπική ισχύ εν σχέση προς τους συνήθεις νόμους, αποτελεί δηλαδή τον θεμελιώδη νόμο του κράτους, όπου οι υπόλοιποι νόμοι για να ισχύον δέον όπως συνάδουν προς την Συνταγματική έννομη τάξη.

Κατ’ αναλογίαν το αυτό ισχύει και ως προς το προοίμιο του Συντάγματος μας το οποίο υποδηλώνει την ιστορική παράδοση μας η οποία είναι αμιγώς Χριστιανική, εξ αυτού λοιπόν του λόγου αναφέρεται (εις την προμετωπίδα του Συντάγματος) ότι το Συνταγμα ενταύθα ψηφίζεται εις το Όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, συγκεφαλαιώνοντας εύγλωττα την μακραίωνη σύζευξη Ορθοδοξίας και Χριστιανισμού ως μία καινοφανή συμπύκνωση των ως άνω μεγεθών, αρχής γενομένης εκ της εξεγέρσεως των Ελλήνων ενόψει της πολιτειακής οργάνωσης του νεοπαγούς έθνους-Κράτους, με το οιονεί σύνθημα εν είδει επωδούς: «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία»

Τούτο δε εξάλλου τεκμαίρεται και από τα πρωτόλια κείμενα των τριών Συνταγμάτων της Ελλάδας, ήτοι της Επιδαύρου, του Άστρους και της Τροιζήνας, εκ των οποίων αποδεικνύεται εμπράκτως η βαθιά ριζωμένη  θρησκευτική πίστη προς την Ορθοδοξία, εις ψυχή των εξεγερθέντων Ελλήνων.

Είναι πρόδηλον, ότι η προμετωπίς του Συντάγματος, ενδημεί και σήμερον αναλλοίωτος εις το νεοπαγές ψηφισθέν Σύνταγμα , γεγονός το οποίο υπομημνίσκει ευθαρσώς και συνδηλοί την αδήριτο ανάγκη διατηρήσεως  της, διότι η ζώσα Ορθόδοξη παράδοσίς μας καθίσταται, εκ των ών ούκ άνευ, αρρήκτως συνυφασμένη με την ταυτότητα του Ελληνικού λαού.

Η ρητή επίκλησης «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», τυποποιείται το πρώτον , εις το Προσωρινό πολίτευμα της Επιδαύριου εν έτει 1822 δια της φράσεως «Εν ονόματι της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος», εν ταυτώ δε υποαγορεύεται από την φρόνιμη παραγγελία «Εκ θεού τε άρχεσθαι, και εις θεόν αναπάυεσθαι».

Περαιτέρω εις το άρθρο 3 του Συντάγματος γίνεται λόγος περί «Κρατούσας Θρησκείας» εις την Ελλάδα όπου είναι δογματικά ενωμένη με την Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και τηρεί απαρασάλευτα τους Ιερούς αποστολικούς, συνοδικούς κανόνες καθώς και τις Ιερές παραδόσεις.

Είναι πλέον Ιστορική αλήθεια, ότι το υπόδουλο Γένος ξεσηκώθηκε κατά του Τούρκου κατακτητή δια δύο λόγους , αφενός «Δια του Χριστού την Πίστη την Αγία» και αφετέρου δια την Πατρίδα και Δημοκρατία.

Αυτήν ακριβώς την ΕλληνοΟθρόδοξη συνείδηση, αναγνωρίζει ως εθνική συνείδηση το πρώτο «Σύνταγμα» της επαναστατημένης Ελλάδας, «Το προσωρινό Πολίτευμα» όπως λεγόταν με την παράγραφο Β’ η οποία όριζε επί λέξει : «Όσοι αυτόχθονες της Επικρατείας της Ελλάδας πιστεύουν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες»

Εν κατακλείδι ο Χριστιανικός χαρακτήρας του Συντάγματος αναδύεται και από τις διατάξεις των άρθρων 13, 14 παρ. 3, και 16 παρ. 2 (περί  αναπτύξεως της θρησκευτικής συνειδήσεως των Ελλήνων εις τα πλαίσια της εκπαιδεύσεως), αλλά και από τις διατάξεις των άρθρων 30 παρ. 3 και 33 παρ. 2, οι οποίες διαλαμβάνουν την ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και τον τύπου του όρκου αυτού, εν συνδυασμώ προς το άρθρο 59 παρ. 1 όπου περιλαμβάνουν τον όρκο των Βουλευτών.

Άξιο μνείας είναι ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται εις το «Όνομα της Αγίας  Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδας» ευθυγραμμιζόμενος πλήρως με το προοίμιο του Συντάγματος

Πέραν όμως εκ των ως άνω, αυτονοήτως η Ορθόδοξος παράδοσις, ως προμαχών και προπύργιο συνειδησιακής αφυπνίσεως της κοινωνίας, κείται εις τον αντίποδα της εγκαθιδρυθησομένης παγκοσμιοποίησης και της επελαυνούσης Νέας τάξης πραγμάτων, η οποία προάγει τον ισοπεδωτικό εθνομηδενισμό δια της σκοπητέας Παγκόσμιας θρησκείας και παγκόσμιας διακυβερνήσεως.

Ως εκ τούτου λοιπόν η σύγχρονος Νέα Τάξη πραγμάτων, πλήττει εκ βάθρων, τον θεσμό της Εκκλησίας αφενός ως πνευματικό καθίδρυμα, και αφετέρου ως κοσμικό (ως προς την διοίκηση), κατασυκοφαντώντας την συλλήβδην και επιδιώκοντας ιταμώς και μεθοδευμένα να την αποκόψει από το έθνος, με την αόριστη και ανεδαφική επιχειρηματολογία περί αναχρονιστικών αντιλήψεων, σκοταδιστικών-παρωχημένων και δήθεν μην συναδόντων ανυπερθέτως με τον ψευδεπίγραφο πνεύμα φιλαλληλίας των άλλων θρησκειών, καίπερ το απαραβίαστο της θρησκευτικής ελευθερίας παραμένει εν ισχύει αλώβητο εκ του άρθρου 13 του Συντάγματος και ουδόλως επικαλυπτόμενο από το άρθρο 3 του Συντάγματος περί επικρατούσης θρησκείας.

Όπισθεν ασφαλώς από τον ως άνω όμως νομιμοφανή μανδύα και το κίβδηλο ορθολογιστικό ενδιαίτημα των διαφόρων περιλάλητων καθεστωτικών δοκησίσοφων θεωρητικών αναλυτών, οι οποίοι κατ’ ουσίαν δεν είναι τίποτε άλλο από, τελούντες εν διατεταγμένη υπηρεσία προβατόσχημους λυκοποιμένες , υποκρύπτεται μακράν η εκρίζωση της ορθοδόξου παραδόσεώς μας καθώς και η συνεφελκόμενη απαλοιφή της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας, εν άλλος λόγοις, ο ολοσχερής ακρωτηριασμός από την Ιστορία μας, χάριν ενός συγκεχυμένου και φαυλεπίφαυλου απροσδιόριστου «οικουμενικού» προοδευτισμού.

Εν κατακλείδι, η τάση αυτή της εποχής μας επιδιώκει τον πνευματικό εξανδραποδισμό της παραδόσεώς μας, την πλήρη καθυπόταξη προς την παγκόσμια θρησκεία η οποία θα καταλύσει την παράδοσή μας και θα αλλοιώσει το φρόνημά μας.

Ως εκ τούτου, ανάνηψη και αντίδραση εις την επαπειλούμενη ήδη ακροποδητί συντελούμενη προδοσία κατά του έθνους  και της πατρίδα μας.