Υπαρξιακή αποστασία εις το μη φευκτό του θανάτου

Υπαρξιακή αποστασία εις το μη φευκτό του θανάτου

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

Ενώ η συμβατική ημερολογιακή καμπή προς το 2020 ήδη έχει εισέλθει αφεύκτως και αναποδράστως, η ενδόμυχη ανάγκη εσωτερικής εξαναστάσεως ενδημά ανεπίλυτος, συνιστά ένα δυσεπίλυτο και ακατάληπτο αίνιγμα ιδίως κατά τις ημέρες αυτές της εορτινής ευωχίας και τούτο διότι εις την πατρίδα μας έχει κατισχύσει καθολικώς η αποπνευματικοποίηση των πάντων ή έλλειψη καλλιέργειας της εκκλησιαστικής ζωής καθώς επίσης και η απουσία ιδανικών και αξιών, τα οποία θα διαμόρφωναν, υπό άλλες συνθήκες, μία νέα συλλογική συνείδηση, αποτελώντας μία ηχηρά απάντηση και συγκροτώντας τον αντίποδα εις την καθολικώς βιουμένη παρακμιακή αποσύνθεση του ισοπεδωτικού μηδενισμού των πάντων.

Η διάθεση αυτών των ημερών μας ωθεί εκόντες άκοντες να προτρέχουμε της διανοίας μας και να φιλοσοφούμε εξ αφορμής των εσώτατης διαθέσεως την οποία κομίζει η περίοδος αυτών των εορτών ιδίως, όταν η «μαγική» αυτή περίοδος όπου άπαντες εξ ημών καθιστάμεθα μικρά παιδιά, φθάνει νομοτελειακά προς το πέρας τους.

Τούτο δε εξάλλου, φαίνεται από την κενότητα η οποία γιγαντώνει όταν, ήδη εγγίζουμε το πέρας της ιλιγγιώδους αυτής περιόδου των εορτών, την κατανυκτική διάθεση διαδέχεται η άφατη μελαγχολία και μία διαρκής και αμείλικτη αποτίμηση δια το τι μας εξασφαλίζει εν τέλει χαρά, εις την ψυχή μας.

Εν τω μεταξύ, καθίσταται πρόδηλο ότι αν άρουμε το μανδύα της καταναλωτικής ευωχίας και των υλικών δώρων, της παρατεταμένης αργίας εν σχέσει προς την υπόλοιπη περίοδο του χρόνου, αίφνης τα Χριστούγεννα παρέρχονται άνευ ουδενός ουσιαστικό δια ημάς μηνύματος, το οποίο θα έπρεπε να αποτελούσε εφαλτήριο διαφοροποιήσεως της ζωής μας, ούτως ώστε το πλήθος των στερεότυπων ορθολογιστικών ευχών με ψήγματα επίφασης μεθοδευμένου συναισθηματισμού να περιείχαν ορισμένο συνδετικό αρμό και έλλογο ειρμό εκ των οποίων να καθίσταται αντικειμενικώς εφικτό να δημιουργηθεί μία χαραμάδα ελπίδας και φωτός δια το μέλλον, δηλαδή ευχές με νόημα και όχι κενά λόγια.

Τι άραγε συνιστά την εορτή τι σημαίνει δια την καθημερινή πτυχή του βίου μας η εναθρώπησις του Κυρίου μας,  ποια η πολιτισμική διαφορά μας, ως Έλληνες Ορθόδοξοι, από τους άλλους λαούς, έννοιες δια εμάς τους ελαφρούς νεοέλληνες μη προσφιλείς και αλλότριες προς τα ενδιαφέροντα μας.

Φρονώ ότι δια να κατανοήσουμε τι σημαίνει Χριστούγεννα και ποια η πορεία μέχρι την ανάσταση εσχατολογικώς δέον όπως διαρρήξουμε τα στεγανά κλισέ των αυτονόητων συνειρμών της καθημερινότητας και  όπως παύσουμε βαθμηδόν να ικανοποιούμε την αψίκορη δίψα μας για «θέαμα» αντιμετωπίζοντας βοσκηματωδώς την ίδια τη ζωή μας, ως απλώς έμβια όντα άνευ λογικής, πολιτισμού και Θρησκείας.

Ο αντίπους της ολιστικής μηδενιστικής αυτής θεάσεως της ζωής μας, ακατάσχετη κατανάλωση, είναι το μήνυμα της εκκλησιαστικής ζωής, οδοδείκτης της οποίας είναι ο Θεάνθρωπος, ο οποίος νοηματοδότησε την ζωή μας,  υποδεικνύοντας μας τον τρόπο να καταστούμε και ημείς κατ’ ομοίωση του, ήτοι να μεταβούμε από τον θνησιγενή χρόνο προς την άχρονο αιωνιότητα, υπερφαλαγγίζοντας τους περιορισμούς του κτιστού βαίνοντες προς το επέκεινα το άκτιστο.

Μία πτυχή της απελθούσης αυτής περιόδου καθίσταται όπως αναλύω σχοινοτενώς ανωτέρω, η πνευματική της διάσταση, πλην όμως, παρά την ιερότητα αυτή των ημερών, η ζωή συνεχίζεται ανυπερθέτως, διότι πέραν από πρόσωπα, ημείς οι ίδιοι ανήκουμε σε μία συλλογικότητα και σε ένα έθνος το οποίο τόσο κοινωνικά όσο και πολιτικά οι εχθροί ελλοχεύουν παντοιοτρόπως, ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Βούλομαι λοιπόν να είπω, ότι τα πολιτικά προβλήματα, παραμένουν οξυμένα, απλώς τίθενται εν μέρει σε αναστολή, υπό την έννοια, ότι υπάρχει μία μορφή ανακωχής  κατά τις ημέρες αυτές και μετά ταύτα, αφότου παρέλθει η περιλάλητη τοιαύτη περίοδο των διακοπών, θα ξεπροβάλλουν δριμύτατα και αδιέξοδα.

Η Τουρκία διεκδικεί διαρκώς, η λαθρομετανάστευση απειλεί ευθέως την δημογραφική αλλοίωση της πατρίδας μας, η οικονομική κρίση καλπάζει, η ανεργία διογκώνεται και οι αδιόρατοι εξω-εθνικοί μηχανισμοί των κοσμοεξουσιαστών επιβάλλουν τους κανόνες τους αδυσώπητα προς τον λαό τον οποίον αντιμετωπίζουν στυγνά ως άμορφη, υδαρή μάζα.

Ως εκ τούτου λοιπόν το μείζον ερώτημα έγκειται εις τον κικεώνα αυτών της σωρείας των προβλημάτων, τι κάνουμε ποια η ιεράρχηση, η εργασία μας, τα οικονομικά μας, η οικογένειά μας η υγεία μας, το αίνιγμα του θανάτου, σωρεία ετερόκλητων προβλημάτων μας κατακλύζουν επί καθημερινής βάσεως, πλέον και της προσφυούς προπαγάνδας των εξωνημένων Μ.Μ.Ε τα οποία κατατείνουν εις το να μας συγχύσουν έτι περαιτέρω συσκοτίζοντας την αλήθεια, ίνα εξυπηρετήσουν την ιδική τους στοχοθεσία.

Ασφαλώς η υγεία αποτελεί το αναγκαίο προαπαιτούμενο όμως, πέραν από τον προσωπικό αγώνα το οποίο καλείται να πράξει ο καθείς, ο Θεός, καλώς ή κακώς, καθίσταται αυτός ο οποίος αποφαίνεται δια το νήμα της ζωής μας του καθενός, Αυτός είναι ο Ζείδωρος και Ζωοποιός, ο Σωτήρ μας, άρα όταν κοιμηθεί ένα αγαπημένο μας πρόσωπο εις τον ορυμαγδό της καθημερινότητας, ποια είναι η παραμυθία, όχι απλώς η προσφυγή σε στερεότυπα εκφραστικά κλισέ εν είδει ρητορικής, αλλά το πρόσωπο το οποίο κοιμάται, που πώς πηγαίνει και τι συμβαίνει μετά τον θάνατό του; Επέρχεται το μηδέν αλλά και συνακολούθως, πώς κανείς δύναται να αντιμετωπίσει όλα τα ως άνω προβλήματα κατά ιεραρχία.

Οι ως άνω καθίστανται φαινομενικά δυσάρεστοι πλην όμως καθόλα εύλογοι προβληματισμοί οι οποίοι αναφύονται στατιστικά επί καθημερινής βάσεως, πλην όμως ως προς την εμπεριστατωμένη απάντηση επί αυτών, ουδείς έχει ευρεθεί ουσιαστικά να δώσει μία συγκεκριμένη λύση, ή μάλλον να προετοιμάσει την κοινωνία, να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους, δια την υπαρξιακή τους κατεύθυνση, εν άλλοις λόγοις να υπάρχει παιδεία ως προς τούτο, όπως η ζώσα Ορθόδοξη παράδοση μας έχει ιδιαίτερες απαντήσεις ως προς όλα αυτά.

Περαιτέρω, αυτό το οποίο ελλείπει εις την σημερινή Ελλαδική κοινωνία, μολονότι θα ακουσθεί στερεότυπο και τετριμμένο καθίσταται η παιδεία, γνώση καθολική, ουσιαστική,  η οποία να αρύεται από την Ελληνο-Ορθόδοξη παράδοση μας, προκειμένου να δημιουργηθεί μια αληθής συνείδηση, δια τα υπαρξιακά, κοινωνικά και πολιτικά ερωτήματα της Ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερον, οι άνθρωποι, δρουν εξ ενστίκτου και σπασμωδικώς, επηρεαζόμενοι καθολοκληρίαν από τα εξωνημένα Μ.Μ.Ε τα οποία παραχαράσσουν την αλήθεια και ετεροκατευθύνουν τον κόσμο, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι πάσχουν από ιστορική γνώση και συνείδηση.

Η Ελλάς είναι η μοναδική χώρα εις τον πλανήτη Γη, όπου εις την εκπαίδευσή του, καλλιεργείται εκ βάθρων, ο ανθελληνισμός, καθίσταται επίσης πρωτότυπο, εις μία χώρα να καταλαμβάνεται από ξένους τρίτους, άνευ πολέμου και οι γηγενείς να μην αντιλαμβάνονται το μελλοντικό πρόβλημα το οποίο με γεωμετρική ακρίβεια θα προκύψει εισέτι και εις τους ιδίους.

Δυστυχώς το διανοητικό επίπεδο και η κατά κεφαλήν καλλιέργεια των Ελλήνων καθίστανται ιδιαίτατα χαμηλό,  έμπρακτος απόδειξις είναι ότι υπάρχουν Έλληνες οι οποίες πιστεύουν σε ένα χρεοκοπημένο ιδεολόγημα, σε μία ουτοπικά, αποδεδειγμένως αποτυχημένη, κοσμοθεωρία, όπως ο Κομμουνισμός ή υπό ευρύτερα έννοια ο Μπολσεβικισμός ο οποίος έχει διαποτίσει το συλλογικό υποσυνείδητο σειράς γενεών εις την Πατρίδα μας.

Εις την Γαλλία αυτήν τη στιγμή δημιουργούνται ζυμώσεις εις την βάση της κοινωνίας, διότι υφίστανται συλλογικότητες  οι οποίες δρουν ακηδεμόνευτα και προπαντός απαλλαγμένες από οιαδήποτε ιδεολογική κατεύθυνση της ψευδεπίγραφης αριστεράς

Εις την καθημαγμένη Ελλάς, την ήδη 10 ετούς οικονομικής απομύζησης, εθνικώς απαξιωμένη, διεθνώς ανυπόληπτη, υπαιτιότητι των πολιτικών ανδρεικέλων τα οποία μας κυβερνούν, δεν υπάρχει περίπτωση να δημιουργηθεί κοινωνική επανάσταση με σύγχρονα αιτήματα ακριβώς επειδή υπάρχει η αριστερά η οποία ελέγχει συστημικά κάθε υγιή προσπάθεια, καθότι η ίδια ανθελληνική και αντικληρικαλιστική αριστερά συνιστά κραταιά έκφανση του ιδίου του συστήματος.

Εν κατακλείδι, το πρόβλημα δεν είναι η αριστερά ή η Δεξιά, αλλά το γεγονός ότι επί μισό αιώνα και εντεύθεν μεταπολιτευτικά, δεν παρήχθη ουδείς πολιτισμός προς πάσα κατεύθυνση, κάποιες μεμονωμένες φωνές κατεπνίγησαν και άλλες εξουδετερώθηκαν εν τη γενέσει τους, λόγω του γεγονότος ότι η Αριστερά αποτελεί Δούρειο ίππο διάλυσης της εθνικής μας ταυτότητας με τον ύποπτο ρόλο της εγκληματικής παραλείψεως ουσιαστικής αναχαιτίσεως της φερόμενης πλην ψοφοδεούς Δεξιάς.

Συνελόντι ειπείν ο πολιτισμός υπερβαίνει τις κομματικές ιδεολογικές περιχαρακώσεις πλην όμως, εμμένω εις το ότι αν εξοβελίζαμε το άχθος αρούρης της αριστεράς θα ευρίσκαμε άμεσα λύση σε πολλά προβλήματα.