Η ηδυτάτη Πατρίδα

Η ηδυτάτη Πατρίδα

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

«…Άτλαντος ολοόφρονος θυγάτηρ (εννοεί την Καλυψώ)

Δύστηνον οδυρόμενον κατερύκει,

Αιεί δε μαλακοίσι και αιμιλίοι σιλόγοισιν

Θέλγει, όπως Ιθάκης επιλήσεται, αυτάρ Οδυσσεύς

Ιέμενος και καπνόν απθρώσκοντα νοήσαι

Ή γαίης θανέειν ιμέιρεται».

(Ομήρου Οδύσσεια, Ραψ. α, 55-57)

Το έθνος συνιστά το ανάχωμα της εγκαθιδρυθησομένης Νέας Τάξης πραγμάτων και των συν αυτώφερεφώνωντης, όμως το δίλημμα είναι η ελευθερία ως  τρόπος ζωής ερειδόμενος επί της αφυπνίσεως και της εγρηγόρσεως ή η συνθηκολόγηση με τους διανοητικώς οκνηρούς  τους ράθυμους και τους καθεύδοντες, ο νόστος της ελπίδας και της εξανάστασης του έθνους μας, το οποίο πέμπει το ζείδωρο, ζώπειρο και φως της εξαναστάσεως του Γένους μας.

Καταρχάς το έθνος συνιστά μία ευρύτερη έννοια της Πατρίδος γεννηθείσα εκ της συστάσεως του κόσμου, ειδικότερον ανατρέχει εις την δημιουργία του ανθρώπου από το θεό.

Τούτο δε βεβαιούται με το πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ο μέγας του Χριστού Απόστολος των Εθνών Παύλος στην αεροπαγητική δημηγορία του, όταν λέει προς τους Αθηναίους : «ο θεός…..εποίησε τε εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί παν το πρόσωπον της γής» (Πράξ 17, 26)

Το έθνος συγκεφαλαιώνει την πεμπτουσία της ζώσης και αργόσυρτης εις τον χρόνο Ελληνο-Ορθόδοξη παράδοση, εμπερικλείει, ήθη και έθιμα, ιστορία, πολιτισμό, γλώσσα, κοινά βιώματα, το σύνολο της καταληφθείσας παρακαταθήκης προς ημάς τους επιγενόμενους Έλληνες οι οποίες ως νόμιμοι δικαιούχοι κληρονόμοι, καλούμεθα ως γνήσιοι θεματοφύλακες να περιφρουρήσουμε προσηκόντως την παρακαταθήκη αυτή και ιδίως να την διαφυλάξουμε ζωντανή και αλώβητη, τηρώντας την απαρεγκλίτως και μεταγγίζοντάς την με σεβασμό και ευλάβεια προς τις νεότερες γενεές τιμώντας την διαδικασία της κληρονομικής διαδοχής εις το διηνεκές.

Ο πληρέστερος κα ακριβέστερος ορισμός είναι εκείνος του Ηροδότου τον οποίο εντοπίζουμε εις την «Ουρανία», εδάφιο 144 και έχει ως εξής :

«…το ελληνικό εόνομαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα τε κοινά και θυσίαιηθεά τε ομότροπα των προδότας γενέσθαι Αθηναίους,  ούν αν εύέχοι»

Κατά τον Ηρόδοτον λοιπόν το Ελληνικό έθνος έχει το ίδιο αίμα και την ίδια  γλώσσα, έχει κοινούς ναούς, κοινούς θεούς και κοινές θυσίες και ήθη ομοιόμορφα, όλων λοιπόν αυτών δεν είναι  ορθό να καταστούν προδότες οι Αθηναίοι, επιλέγει ο πατήρ της Ιστορίας να είπει.

Οι υπέρτατες αυτές θεμελιώδεις αξίες του έθνους και της Πατρίδας  υποδηλώνουν την ταυτότητα ενός λαού στο διάβα των αιώνων συνέχοντας το παρελθόν, με το παρόν αλλά και το μέλλον, αξίες ενωμένες σε μια φυσική θα λέγαμε ενότητα αδιάρρηκτη, σφυρηλατημένη στο αμόνι της ιστορικής, κοινωνικής, θρησκευτικής και πολιτισμικής πραγματικότητας.

Τα αναγκαία λοιπόν στοιχεία του έθνους κατά τον Ηρόδοτο είναι : α) το όμαιμον, β) το ομόθρησκον γ) το ομόγλωσσον και δ) το ομότροπον, άρα λοιπόν συνιστά (το έθνος νοείται) το ισχυρότερο ιστορικό γίγνεσθαι ενός λαού, το οποίο μετουσιώνεται σε ιστορικό βίωμα το οποίο δεν μπορεί καμία δύναμη να ανατρέψει.

Την μεγάλη αυτή ιστορική αλήθεια βίωσαν οι πρόγονοί μας, οι επαναστατημένοι αγωνιστές του 1821 και δια τούτο γαρ το λόγο εις το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας πλέον, εις το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Επιδαύρου» όρισαν ότι : «¨Οσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικράτειας της Ελλάδος πιστεύσουν εις Χριστόνεισίν Έλληνες….»

Είναι πρόδηλο όπως συνάγεται ανωτέρω ότι τα ως άνω στοιχεία του έθνους κατά τον Ηρόδοτο συνιστούν τις δομικές σταθερές της εθνικής μας ταυτότητας, βασική προϋπόθεση δια την επιβίωση και εξακολούθηση εν γένει του έθνους σε κάθε περίπτωση, διότι τα συστατικά στοιχεία της ιδιοσυστασίας του, (νοείται του έθνους) επιδρούν ταυτοτητοποιητικά και συνεκτικά των δεσμών του λαού με το έθνος .

Εν ολίγοις λοιπόν είναι φανερή η διαφορετικότητα βάσει των ιδιαίτερων στοιχείων της ιδιοπροσωπίας του εκάστοτε έθνους, της εκάστοτε ιστορίας εξ αυτού του λόγου, το έθνος φύεται όταν ο λαός έχει κοινή καταγωγή, ομιλεί την κοινή γλώσσα παρά τις διάφορες επιβληθησόμενες παραλλαγές και μεταβολές ένεκεν νεωτερισμών, πιστεύει εις τον ίδιο Θεό, προσκυνάει εις τις ίδιες εκκλησίες και θα μετέρχονται εν γένει εις τον ίδιο τρόπο ζωής, ήθη, έθιμα παραδόσεις, ιστορικές αναδρομές και ούτω καθ’ εξής.

Ως εκ τούτου τα δομικά συνεκτικά στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας όπως έχουν διαμορφωθεί εις την πορεία των ετών καθίσταται σαφώς αναγνωρίσιμη και οριοθετημένη, πέραν της λυσσώδους και ανίερης επιθέσεως κατασυκοφαντήσεως την οποία δέχεται η πατρίς και το έθνος.

Η αρμονική αυτή συνύπαρξη αλληλοπεριχωρήσεως της αυτοτέλειας εκάτερης εκ των ως άνω εννοιών, θεμελιώνουν ακριβώς τον πυρήνα της εθνικής συνειδήσεως της ταυτότητας σμιλεύοντας το σύμμετρο αμάγαλμα της εθνικής ιδιαιτερότητας, της χαρακτηριστικών της ιδιοσυστατίας, το «συναμφότερον» της ανεπανάληπτης ιδιοπροσωπίας του εκάστοτε έθνους και λαού.

Εις διαφορετική περίπτωση η κατάργηση των εθνών οδηγεί σε μία μορφή ομογενοποιήσεως και δη εις την κατάργηση της προσωπικής ετερότητας και ταυτότητας εν γένει του εκάστοτε έθνους τα οποία αναδράμουν από την σύστασή των, την διαρκή πορεία εντός της ισοτρίας δια της οποίας συνδέονται οι παλαιότερες με τις επιγενόμενες γενεές, οι οποίες νομοτελειακά, κληρονομικώς εξακολουθών και τηρούν τις παραδόσεις και τις αξίες των προγόνων των.

Είναι πρόδηλο ότι  η Ελληνική Ιστορία και Παράδοση δημιουργούν και προσδίδουν εις τον Έλληνα ασύγχυτον ταυτότητα, κατά τούτο καθίσταται χρέος μας να φυλάττουμε τις παραδόσεις μας, τούτο δε εξάλλου μας το υπομιμνήσει ρητώς και μετ’ εμφάσεως ο μέγας απόστολος του Χριστού Παύλος γράφοντας προς τους Θεσαλλονικείς :  «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ( Α’ Θες. 2, 15).

Η Πατρίς συνιστά τον οριοθετημένο τόπο, καθίσταται άρρηκτα συνδεδεμένη με την εδαφική ακεραιότητα ενός έθνους, στα πλαίσια του οποίου πραγματώνεται το έθνος διότι, το έδαφος συνιστά μέρος της ιστορίας του και προσδιορίζει με σαφήνεια την γεωγραφική του κατάταξη ανά τον κόσμο.

« μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίας και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονιμοίρ και παρά θεοίς και παρ’  ανθρώποις τοις νουν έχουσι…και πανταχού ποιητέον, α αν κελεύη  η πόλις και η πατρίας» (Πλάτωνος, Κρίτων ΧII).

Ο Απόστολος Παύλος εις την περίφημη δημηγορία του εις τον Άρειο Πάγο, αφού πρώτα έκανε λόγο για το Έθνος, όπως ήδη αναφέραμε προηγουμένως, ομίλησε όμως και δια την Πατρδία, σταχυολογώ το εξής επίμαχο σημείο εκ του λόγου του :  « Ο θεός ο ποιήσας τον κόσμον…….εποίηση τε παν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί πάσαν την γήν, ορίσαςπροστεταγμένους καιρούς και τα οροθεσίας της κατοικίας αυτών (Πράξ. 17, 26)

Άρα καθίσταται εμφανές ότι το έθνος και η Πατρίδα κατ’  ουσίαν οριοθετούν, διαλευκαίνουν και αναδεικνύουν την ιδιοπροσωπία της έθνους, την ιδιαίτερη «προσωπικότητά του», πράγμα το οποίο ενοχλεί του θιασώτες της ολοκληρωτισμού της παγκοσμιοποιήσεως οι οποίοι απεργάζονται την πλήρη ισοπέδωση χάριν ενός ψευδώνου προοδευτισμού,  πρόκειται δια τους προσφιλείς εις ημάς αρνησιπάτριδες  οι οποίο ευαγγελίζονται τον πλήρη ισοπεδωτισμό, την κατάργηση οιασδήποτε κατά φύσην διαφορετικότητας, όπως είναι η αποκρυστάλλωση των εθνών στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Έθνος και πατρίδα, είναι το σπίτι μας, η κατοικίας μας, η ανάσα μας, η «ραχοκοκαλιά» του αυτοπροσιδορισμού μας εν σχέσει με τα άλλα έθνη και τους λαούς, αποτελεί μέρος του οντολογικού μας « είναι» κατά την πάροδο των αιώνων.

Άρα το έθνος είμεθε εμείς διότι αποτίουμε φόρο τιμής στους με θυσιαστική αυταπάρνηση αγωνισθέντες προκειμένου ημείς σήμερον να απολαμβάνουμε λίαν απροσκόπτως την Πατρίδα μας και την ειρήνη.

Κατά συνέπεια το έθνος είμαστε εμείς οι άνθρωποι οι οποίοι διατηρούμε λόγω κοινών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων, κάποιο διαφορετικό στοιχείο, μία διακριτή ταυτότητα, παγκοσμίως αναγνωρίσιμη προς τις έξω σχέσεις με τα υπόλοιπα έθνη-Κράτη.