Αγωνιώ.. (Καστορίας Σεραφείμ)

Αγωνιώ..

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Δεν ταιριάζει σε έναν ορθόδοξο Κληρικό να χρησιμοποιεί τον όρο αγωνία, γιατί έχει την εμπιστοσύνη του στην πρόνοια του Θεού. Σε αυτή να παραδίδει τον εαυτό του και γι΄αυτήν να διδάσκει εμπειρικά τον λαό του Θεού.

Άλλωστε ο λόγος του Χριστού είναι χαρακτηριστικός :

«Διά τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ το σώματι υμών τι ενδύσησθε..

Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά..

…ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν..

Μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον˙ η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής˙ αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής»1.

Δηλαδή, «Διά τούτο σας λέγω, μη μεριμνάτε διά την ζωήν σας τι θα φάτε ή τι θα πιείτε, ούτε διά το σώμα σας τι θα φορέσετε.

Κοιτάξτε τα πτηνά του ουρανού, ούτε σπείρουν ούτε θερίζουν ούτε αποθηκεύουν, και ο Πατέρας σας ο ουράνιος τα τρέφει.

Ζητάτε πρώτα την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη του και τότε όλα αυτά θα σας χορηγηθούν.

Μη μεριμνάτε λοιπόν για το αύριο, διότι η αυριανή ημέρα θα φροντίσει για τα δικά της πράγματα. Φτάνει η στενοχώρια της ημέρας».

Κι όμως εγώ αγωνιώ!

Αγωνιώ για την ερήμωση της πόλεως! Αφού σύμφωνα με στοιχεία, ο πληθυσμός τα τελευταία χρόνια μειώθηκε κατά 10.000. Αφού η γενική οικονομική κρίση έπληξε ανεπανόρθωτα την οικονομία και αυτής της ακριτικής περιοχής. Και μόνο να δει κανείς τα κλειστά καταστήματα με λουκέτα, καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται!

Αγωνιώ και πονώ για τα νέα παιδιά, που εγκαταλείπουν την πατρίδα μας και ξενιτεύονται και στερείται ο τόπος αυτός της ευεργετικής τους παρουσίας. Πόσα δεν έχω ακούσει από το στόμα τους τον τελευταίο καιρό για τον παραπικρασμό που δέχτηκαν και τα όσα αντιμετώπισαν από ψεύτικες υποσχέσεις! Τους προδώσαμε! Δεν αξίζουν, άραγε, έστω και την τελευταία στιγμή, να αλλάξουμε δρόμο και να σταθούμε στην αγωνία τους; Έχουμε έναν γερασμένο πληθυσμό, εξαιτίας της απουσίας των νέων και της μεταναστεύσεώς τους σε άλλες πόλεις και κράτη. Και οι προβλέψεις για το μέλλον είναι ακόμα πιο λυπηρές.

Πόσο πόνο προξενεί στους γονείς τους αυτή η ξενιτειά!

Αγωνιώ για την ύπαιθρο, που ερημώνεται κι αυτή, δημιουργώντας συνωστισμό στις μεγάλες πόλεις της πατρίδος μας και του εξωτερικού, προκειμένου οι άνθρωποι, να βρουν ένα καλύτερο μέλλον, να έχουν ένα αντικείμενο εργασίας για την επιβίωση των ίδιων και των οικογενειών τους.

Να σημειώσουμε ακόμη την απουσία του Ιερέα από τα ακριτικά χωριά μας λόγω των μέτρων που έφερε η κρίση. Κακά τα ψέματα! Όταν δεν υπάρχει μια ζωντανή ενορία, όταν δεν ακούγεται η καμπάνα, τότε δεν υπάρχει και ζωή στο χωριό!

Αγωνιώ κυρίως γι’ αυτούς τους ανθρώπους που σκοτείνιασε ο ορίζοντας στη ζωή τους. Που το χαμόγελο έχασε τη λάμψη του από τα χείλη τους και η χαρά μείωσε την έντασή της από τα πρόσωπά τους. Η ευτυχία ξεθώριασε και το τραγούδι άλλαξε τον τόνο του.

Αγωνιώ για τους αναγκεμένους. Για εκείνους που βρίσκονται σε δύσκολες ώρες και αντιμετωπίζουν προβλήματα και στενοχώριες. Στέρεψαν τα δάκρυα από τα μάτια τους και η ζωή τους έγινε πειρατήριο επί της γης2, κατά την έκφραση του Προφήτου Ιώβ.

Έτσι επαναλαμβάνουν κι εκείνοι με τον πατέρα της υπομονής «Εάν κοιμηθώ, λέγω˙ πότε ημέρα; Ως δ’ αν αναστώ, πάλιν˙ πότε εσπέρα; Πλήρης δε γίνομαι οδυνών από εσπέρας έως πρωί»3. Δηλαδή, «εάν πάω να κοιμηθώ τη νύχτα, λέγω, πότε θα ανατείλει η ημέρα για να ανακουφιστώ από τους πόνους; Κι όταν σηκωθώ το πρωί, πάλι λέγω, πότε θα βραδιάσει για να ησυχάσω; Είμαι, ωστόσο, γεμάτος με πόνους από το πρωί έως το βράδυ».

Πόσο ζωντανή είναι την ώρα αυτή η παρουσία της Εκκλησίας και μάλιστα με την σημαντική διακονία των πνευματικών, που ώρες ατέλειωτες στέκονται κοντά στον πόνο των ανθρώπων, τους στηρίζουν, τους οικονομούν, τους ενισχύουν, τους προσφέρουν τη χάρη και την ευλογία του Θεού!

Έλεγα πριν από καιρό σε ένα από τα πολιτικά πρόσωπα που με επισκεφτήκαν στο Επισκοπείο, και μου μίλησε για την ευεργετική παρουσία της Εκκλησίας μας τις δύσκολες αυτές ώρες της πατρίδος μας, ότι πάντοτε η Εκκλησία στήριζε το λαό της προσφέροντας όχι μόνο από το περίσσευμα, αλλά και από το υστέρημα. Και σήμερα η Εκκλησία στηρίζει τον άνθρωπο, όχι μόνο υλικά αλλά και πνευματικά, θεραπεύοντας τις ψυχικές του ανάγκες. Κι αυτό, επίσης, θα πρέπει να αναγνωριστεί στην Εκκλησία.

Αγωνιώ! Τι θα κάνουμε; Δεν επιτρέπεται ο εφησυχασμός. Απαγορεύονται οι διενέξεις. Επιβάλλεται η συστράτευση, προκειμένου να βοηθήσουμε αυτή την επαρχία.

Απευθύνομαι στους διοικούντες τον τόπο αυτό, με την οποιαδήποτε ιδιότητα διαθέτουν.

Απευθύνομαι στους ομογενείς μας Καστοριείς, όπου κι αν βρίσκονται και τους παρακαλώ να έρθουν αρωγοί στην πολύπαθη πατρίδα τους.

«Εσχάτη ώρα εστί»4, για την αρχόντισσα της Δυτικής Μακεδονίας και ολοκλήρου της πατρίδος μας.

Εσχάτη ώρα για την Καστοριά που πλήρωσε μέγιστο φόρο αίματος στους αγώνες του Έθνους μας και συνέβαλε τα μέγιστα στον Μακεδονικό Αγώνα, ο οποίος απετέλεσε τη βάση για τους βαλκανικούς πολέμους και την ελευθερία του τόπου.

Εσχάτη ώρα για την Καστοριά που προσέφερε για δεκαετίες πολλά στον δημόσιο κορβανά, αφού ο κλάδος της γουνοποιίας ήταν ο τρίτος κατά σειρά μετά τη ναυτιλία και τον τουρισμό στην εισροή ξένου συναλλάγματος στην πατρίδα μας.

Δεν θα κάνουμε κάτι για την Καστοριά; Δεν θα διεκδικήσουμε; Δεν θα απαιτήσουμε;

Δυστυχώς και οι προσπάθειες που κάνει η τοπική μας Εκκλησία, με σκοπό για να αναστήσουμε και να αναδείξουμε το ιστορικό κέντρο της πόλης μας, βρίσκουν εμπόδια στον εγωισμό και την προσωπική φιλοδοξία κάποιων ολίγων που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και τα θέλουν όλα δικά τους!

Εκπέμπω SOS γιατί η ακριτική Καστοριά αργοπεθαίνει.

Αγωνιώ, προσεύχομαι και αναμένω! Τίθεμαι στη διάθεση όλων εκείνων που θέλουν να βοηθήσουν αυτή την επαρχία!

Η Καστοριά το αξίζει! Της το οφείλουμε!

…………………………………………………………………….

1 Ματθ. 6, 25 – 34.

2 Ιώβ 7, 1.

3 Ιώβ 7, 4.

imkastorias