Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς: Θεόκλητος ἐναντίον …Θεοκλήτου!

Θεόκλητος ἐναντίον …Θεοκλήτου!

Α΄. Ο ΕΝΑΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ

Πρό δέκα (10) περίπου ἐτῶν, καί συγκεκριμένα, τόν Ἀπρίλιον τοῦ 2008, ἐδημοσιεύθη εἰς τό περιοδικόν «Χριστιανική Σπίθα» ἐγκύκλιος ἐπισκόπου Δυτικῆς Μακεδονίας, ὀνομαζομένου Θεοκλήτου, μεστή Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, ὡς κεραυνός ἐναντίον τῶν τεσσάρων μεγάλων αἱρέσεων πού λυμαίνονται τήν Ὀρθοδοξία·δηλαδή τοῦ Παπισμοῦ, τῆς Οὐνίας, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐκφωνηθεῖσα τήν Κυριακή της Ὀρθοδοξίας τοῦ αὐτοῦ ἔτους εἰς τούς ἱερούς Ναούς τῆς Μητροπόλεώς του.Δοξάσαμε τόν Θεό πού ἕνας ἐπίσκοπος της Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶχε τό θάρρος «νά πεῖ τά σύκα-σύκα καί τή σκάφη-σκάφη», τήν στιγμή πού ἄλλοι Ἐπίσκοποι, εἴτε ἐκ φόβου, εἴτε ἐκ σκοπιμότητος τηροῦν σιγήν ἰχθύος φοβούμενοι ἤ ἀκολουθοῦντες τόν προδότη καί αἱρεσιάρχη πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὅς, «κρίμασιν, οἶς οἶδε Θεός», ἐπικάθεται ἐπί τοῦ πρώτου θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τοῦτο τό κείμενο τῆς ἐγκυκλίου πρέπει νά σταλῆ στόν κ. Βαρθολομαῖο γιά νά γνωρίση ὅτι καί σήμερα, στόν καιρό τῆς ἀποστασίας καί τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπάρχουν Ἀρχιερεῖς πού σέ θέματα Πίστεως δέν φοβοῦνται οὔτε Πατριάρχας, οὔτε Ἀρχιεπισκόπους, οὔτε Συνόδους, ἀλλά κεραυνοβολοῦν τίς αἱρέσεις καί τίς ἀναθεματίζουν, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο (Γαλ. 1,8).

[Στο παράρτημα παρατίθεται ὁλόκληρον τό κείμενον τῆς ἐγκυκλίου γιά νά θαυμάσετε τόν ἄνδρα καί νά δοξάσετε τόν Θεό].

Β΄. Ο ΑΛΛΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ

Δυστυχῶς ὅμως, ὑπάρχει καί ἕνας ἄλλος ἐπίσκοπος Δυτικῆς Μακεδονίας, μέ τό αὐτό ὄνομα, Θεόκλητος, πού ἐνάμιση περίπου χρόνο καταδιώκει καί καταδυναστεύει δύο ἀνδρικές Μονές τῆς Μητροπόλεώς του, καταργώντας τά Ἡγουμενοσυμβούλια καί διορίζοντας ἐπιτροπές διοικήσεως τῶν Μονῶν αὐτῶν, κόπτοντας τούς μισθούς τῶν μισθοδοτουμένων Ἱερέων καί Μονῶν καί μή ἐπιτρέποντας νά πάρουν χρήματα ἀπό τίς τραπεζικές καταθέσεις τῶν Μονῶν διά τίς τρέχουσες ἀνάγκες αὐτῶν, καί ἀπειλῶν αὐτούς μέ καθαίρεση ἐπειδή ἀπετειχίσθησαν ἀπ’ αὐτοῦ, λόγω τῆς κοινωνίας του μετά τοῦ Βαρθολομαίου, τῆς μή καταδίκης της Ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί τῆς θεομπαιξίας τήν ὁποία διαπράττει κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας ἐκφωνώντας―ἀπευθυνόμενος εἰς τόν Θεόν, ἔμπροσθεν τοῦ Φρικτοῦ Θυσιαστήριου―εἰς ἐπήκοον πάντων τῶν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ εὑρισκομένων πιστῶν «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί Πατριάρχου ἡμῶν Βαρθολομαίου, τοῦ ὀρθοτομοῦντος τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας».Αὐτοῦ πού δέν ἄφησε τίποτε ὄρθιο μέσα στήν Ὀρθοδοξία! Ὁ Ἐπίσκοπος λοιπόν τοῦτος, πού μνημονεύει τόν αἱρεσιάρχη Βαρθολομαῖο ὡς «ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς θείας ἀληθείας», μᾶς ἀποκαλεῖ αἱρετικούς, ἐκτός τῆς ἐκκλησίας, καί ὅτι τά μυστήριά μας εἶναι ἄκυρα! Διά τοῦτο καί συμβουλεύει τούς πιστούς νά μήν ἐκκλησιάζωνται εἰς τίς δύο αὐτές Μονές, γιατί, κατά τόν Ἐπίσκοπο, εἴμεθα ἀργοί καί δέν λειτουργοῦμε!

Ἄς διαβάση, λοιπόν, τί γράφει ὁ συνώνυμός του Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος στήν ἐγκύκλιό του τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας τοῦ 2008, γιά νά μάθη τί σημαίνει Ὀρθοδοξία καί ποῖον εἶναι τό κυριώτερον γνώρισμά της, κατά τόν λόγον τοῦ Ἰδρυτοῦ της: «Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. 15,20)

Γράφει λοιπόν ὁ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος γιά τήν Ὀρθοδοξία: «Καί σήμερα δυστυχῶς, παρά τήν φαινομενική εἰρήνη, καταδιώκεται ἡ Ὀρθοδοξία μας ἀπό τίς ποικιλόμορφες αἱρέσεις. Οἱ σημερινοί αἱρετικοί καί σχισματικοί ἐν τῷ φανερῷ κυρύττουν ἀγάπη καί ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως, ἐν τῷ κρυπτῷ ὅμως χρησιμοποιοῦν κάθε δόλιο καί ὕπουλο τρόπο γιά νά παρασύρουν τούς ὀρθοδόξους στήν κακοδοξία καί τήν πλάνη τους»!

Διερωτῶμαι: Ποῖοι, λοιπόν, εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι; Οἱ διώκοντες ἤ οἱ διωκόμενοι;  Ἄς κρίνη πλέον ὁ πιστός λαός ποίους πρέπει νά ἀκολουθήση, ἐάν θέλη νά εἶναι Ὀρθόδοξος: τούς διωκομένους ἤ τούς διώκοντας;

Ἐπειδή ὅμως δέν γνωρίζω ἐάν πρόκειται περί ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ προσώπου ἤ περί δύο διαφορετικῶν προσώπων καί ἵνα μή ἀδικήσω τόν Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο ταυτίζοντάς τον μέ τόν διώκτη καί ἀθεόφοβον Ἐπίσκοπον, παρακαλῶ, ὅποιος γνωρίζει τήν ἀλήθεια περί τούτου, νά μέ ἐνημερώση σχετικῶς. Κατωτέρω, παραθέτω ἕνα (τό τελευταῖο) ἔγγραφο τοῦ Μητροπολίτου πρός τούς μοναχούς τῶν δύο Μονῶν, γιά νά γνωρίσετε τόν ἄνδρα.

Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ:

1. ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ (ΕΝΟΣ) ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ:

Πρός

Τόν Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτην

Πρώην Ἡγούμενον Ἱερᾶς μονῆς

Ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν:

α) τήν παράγραφον 1 τοῦ ἄρθρου 44 τοῦ Ν. 590/1977 «Περί τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» (ΦΕΚ Α΄ 146) καί

β) τό ἄρθρον 102 τοῦ Ν. 53853/1932 «Περί τῶν ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων καί τῆς πρό αὐτῶν διαδικασίας» (ΦΕΚ Α΄ 110)

Θέτομεν ὑμᾶς εἰς προσωρινήν ἀπαγόρευσιν ἀπό πάσης ἱεροπραξίας μέχρις ἐκδόσεως τῆς ἀποφάσεως τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, ἐπειδή ἐκκρεμεῖ ποινική διαδικασία γιά παραπτώματα δυνάμενα νά ἐπιφέρουν τήν ποινή τῆς καθαίρεσης.

Ἁρμόδιος δικαστικός ἐπιμελητής παραγγέλεται νά ἐπιδώσει νόμιμα τήν παροῦσα στόν πάνοσ. Ἀρχιμ. …. γιά νά λάβει γνώση γιά τίς νόμιμες καί Κανονικές συνέπειες.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ 

2.Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ (ΑΛΛΟΥ) ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥ 2008, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙΣΑ ΣΤΗΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Φ. 661/ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2008

«Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική. Μη δελεάζεσθε από υποσχέσεις των αιρετικών.

Τοῦ σεβ. Μητροπολίτου Θεοκλήτου

Ἡμέρα χαρᾶς καί πανηγυρικοῦ θριάμβου σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, καί τό εὐαγγέλιο περιγράφει τήν ἀπροσδόκητη χαρά καί εὐφροσύνη πού κατέλαβε τήν καρδιά τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου, διότι ἔιχε τήν τιμή καί εὐλογία νά βρῇ καί νά γνωρίσῃ τόν Χριστό , τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Τήν ἴδια χαρά αἰσθάνεται σήμερα καί ὁλόκληρο τό ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν εὕρεσι καί στερέωσι τῆς ἀληθινῆς του Χριστοῦ πίστεως, τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἡ Ὀρθοδοξία πηγάζει ἀπό τήν αὐτοαλήθεια, τόν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶνε «Τό φῶς τό ἀληθινόν» (Ἰωάν. 1,9) Ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Πάντοτε καταδιώκεται, πάντοτε πολεμεῖται, πάντοτε οἱ ἐχθροί της ἐκτοξεύουν κατ’ αὐτῆς τά πεπυρωμένα βέλη τους, ἀλλά ἡ Ὀρθοδοξία οὐδέποτε νικᾶται·  πάντοτε θριαμβεύει κατά τῶν ἀντιπάλων της. Διότι κατά τόν σοφό Σολομῶντα δέν ὑπάρχει τίποτε δυνατώτερο τῆς εὐσεβείας, τῆς Ὀρθοδοξίας (Σοφ. Σολ. 10,12) Ὅσο ὁ Θεός εἶνε ἰσχυρότερος τοῦ διαβόλου, τόσο ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἰσχυροτέρα τῆς πλάνης.

            Ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε οἱ αἱρετικοί καί οἱ σχισματικοί. Πόσους διωγμούς, πόσα βάσανα, πόσες καταπιέσεις δοκίμασε ἡ Ὀρθοδοξία ἐκ μέρους τῶν κακοδόξων αἱρέσεων!

Καί σήμερα δυστυχῶς, παρά τήν φαινομενική εἰρήνη, καταδιώκεται ἡ Ὀρθοδοξία μας ἀπό τίς ποικιλόμορφες αἱρέσεις. Οἱ σημερινοί αἱρετικοί καί σχισματικοί ἐν τῷ φανερῷ κυρύττουν ἀγάπη καί ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως, ἐν τῷ κρυπτῷ ὅμως χρησιμοποιοῦν κάθε δόλιο καί ὕπουλο τρόπο γιά νά παρασύρουν τούς ὀρθοδόξους στήν κακοδοξία καί τήν πλάνη τους.

Τί εἶνε ἡ αἵρεσις; Αἵρεσις εἶνε ἡ νοθεία τῆς πίστεως. Νοθεία δέ τῆς πίστεως εἶνε ἀφ’ ἑνός μέν ἡ ἀθέτησι τῶν δογμάτων, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἡ ἀναγωγή εἰς δόγματα πίστεως δευτερευόντων πραγμάτων.

Καί τί εἶνε σχίσμα; Οἱ σχισματικοί πιστεύουν μέν καί ἀποδέχονται τά δόγματα ὅπως ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Διαφωνοῦν δέ, καί γι’ αὐτό ἀποσχίζονται ἀπό τήν Ἐκκλησία, σέ θέματα διοικητικά καί κανονικά.

Τρεῖς φοβερές αἱρέσεις, ἀδελφοί μου, λυμαίνονται στήν ἐποχή μας τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: ὁ παπισμός, ὁ προτεσταντισμός, καί ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί οἱ τρεῖς ἀρνοῦνται τήν αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἐκκλησία, ἀδελφοί μου, εἶνε ὄχι μόνο μία ἀλλά καί μοναδική, διότι ὁ ἕνας καί μοναδικός Θεάνθρωπος, ἡ κεφαλή της, δέν δύναται νά ἔχῃ πολλά σώματα. Ἡ Ἐκκλησία εἶνε μία καί μοναδική, διότι εἶνε τό σῶμα τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ Χριστοῦ.

Οἱ αἱρετικοί καί σχισματικοί ἔπαυσαν νά εἶνε μέλη τῆς ἐκκλησίας· εἶνε σέ πλάνη καί δέν ἐνεργεῖ ἐν αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό ἅγιον. Ἡ αἵρεσις καί τό σχίσμα δέν ἐπιτρέπεται νά λέγωνται Ἐκκλησία, ἀλλά αἱρετικές καί σχισματικές συνάξεις καί παραφυάδες ἤ ὁμολογίες.

Ὁ παπισμός εἶνε φοβερή αἵρεσι, ἀδελφοί μου. Ὁ πάπας ἀνακήρυξε τόν ἑαυτό του ἀλάθητο καί τόν ἀνύψωσε πάνω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Κατά τήν διάρκεια τῶν ὀκτώ πρώτων αἰώνων ὁ πάπας ἦταν πρῶτος μεταξύ ἴσων. Εἶχε πρωτεῖο τιμῆς, δέν εἶχε κανένα πρωτεῖο ἐξουσίας.

Οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέχθηκε ἕναν ἐπίσκοπο ἀνώτερο τῶν ἄλλων καί δή ἀλάθητον. Ἐάν πίστευε κάτι τέτοιο ἡ Ἐκκλησία τῶν ἀποστόλων καί τῶν πατέρων, δέν θά συγκροτοῦσε Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀλλά θά ἀπευθυνόταν στόν ἐπίσκοπο Ρώμης καί θά δεχόταν ὡς θεία ἀλήθεια τήν ἄποψί του.

Δία τοῦτο κανένας διάλογος ἀγάπης δέν μπορεῖ νά γίνει μέ τούς παπικούς, ἄν δέν προϋποθέτῃ ἐκ μέρους των ἀναγνώρισι καί ὁμολογία πίστεως τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἐφ’ ὅσον ὁ Χριστός εἶνε ἀγάπη καί ἀλήθεια, οἱ τοῦ Χριστοῦ δέν μπορεῖ νά ἔχουν μεταξύ τους ἀγάπη καί ἕνωσι, ἄν δέν συναποδέχωνται τήν σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὀφείλει ὁ παπισμός νά ἀποκηρύξῃ τήν πλάνη τοῦ πρωτείου καί τοῦ ἀλαθήτου καί νά καταργήσῃ τήν ἐπάρατη Οὐνία.

Ἡ Οὐνία εἶνε προπαγάνδα, εἶνε ἀπάτη τῶν καθολικῶν, εἶναι προβατόσχημος λύκος, εἶνε ὄντως δούρειος  ἵππος καί πολιορκητική μηχανή τοῦ παπισμοῦ κατά τῆς Ὀρθοδοξίας.

Βέβαια εἶνε εὐχή τῆς Ἐκκλησίας μας τό «ὑπέρ …τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Ἀλλά πρέπει νά γνωρίζουμε, ὅτι γιά μᾶς τούς ὀρθοδόξους ἕνωσις ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σημαίνει ἕνωσις ἐν ἀληθείᾳ πίστεως, ἐν ἀληθείᾳ βίου, ἐν ἀληθείᾳ λατρείας καί ἐν ἀληθείᾳ ἀγάπης.

            Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις εἶνε θεοσδοτος, μοναδική καί ἀδιαπραγμάτευτη. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στούς Γαλάτας·«ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1,8)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί!

 Μείνετε σταθεροί καί «κρατεῖτε τάς παραδόσεις» (Β΄ Θεσ. 2,15). Μή δελεάζεσθε ἀπό τίς ὑποσχέσεις καί τά ὑλικά ἀγαθά, πού ὑπόσχονται οἱ αἱρετικοί. Ἀναζωογονήστε τήν πίστι σας, μελετᾶτε ἐπιμελῶς τό ἱερό Εὐαγγέλιο, καί ἐφαρμόζετε μέ ἀκρίβεια τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου.

Διότι ὁ Κύριος εἶπε·«Ὁ ἔχων τάς ἐντολᾶς μου καί τηρῶν αὐτᾶς, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με» (Ἰωάν. 14,21) Ὅποιος λοιπόν παραβαίνει τίς θεῖες ἐντολές, ἐκεῖνος μισεῖ τόν Χριστό· καί ὅποιος μισεῖ τόν Χριστό, εἶνε διώκτης τῆς Ὀρθοδοξίας. Τί μᾶς ὠφελεῖ νά λεγώμεθα μέν ὀρθόδοξοι, ἀλλά τά ἔργα μας νά εἶνε ἀντιχριστιανικά; Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν μᾶς ἔδωσε μόνο δόγματα, τά ὁποῖα νά πιστεύωμε, ἀλλά καί ἐντολές τίς ὁποῖες νά πράττωμε.

Ἄς εὐχαριστήσωμε τόν Θεό, διότι μᾶς ἀξίωσε νά γεννηθοῦμε ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καί ἄς τόν παρακαλέσωμε, νά μᾶς ἐνισχύῃ νά περάσωμε καί τήν ὑπόλοιπη ζωή μας ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καί νά ἀποθάνωμε στούς κόλπους αὐτῆς.

Ἐγώ ὁ ταπεινός ἐπίσκοπός τῆς θεοσώστου ἱστορικῆς Μητροπόλεως καί σεῖς τά πνευματικά μου τέκνα, αὐτῆς τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, ἄς διαλαλήσωμε στεντορείᾳ τῇ φωνῇ μαζί μέ τόν ἅγιο Ἰωσήφ τόν Βρυέννιο, ὁ ὁποῖος ἐκληροδότησε τήν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια στόν ἅγιο Μάρκο τόν Εὐγενικό·

“Οὐκ ἀπαρνησόμεθά σέ, φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σέ, πατροπαράδοτον σέβας… Ἐν σοί ἐγεννήθημεν, καί σοί ζῶμεν, καί ἐν σοίκοιμηθησόμεθα.Εἰ δέ καί καλέσει καιρός, καί μυριάκις ὑπέρ σοῦ τεθνηξόμεθα”. Ἀμήν».