Ο Πνευματισμός

Ο Πνευματισμός

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου  – συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ: Πνευματισμός ονομάζεται το σύνολο πρακτικών και μέσων που χρησιμοποιούνται για την επικοινωνία με το λεγόμενο “πνευματικό βασίλειο” ή με τις ψυχές των νεκρών, μέσω ενδιάμεσου (μέντιουμ). Ο πνευματισμός σχετίζεται με τον ανιμισμό, ενώ θεωρείται ένα μονοθεϊστικό σύστημα πίστης με κύριο χαρακτηριστικό την πίστη στο ότι τα πνεύματα των νεκρών μπορούν να επικοινωνούν με τους ζωντανούς. Οποιοσδήποτε μπορεί να λάβει “μηνύματα” από πνεύματα, μα η "επίσημη" συνάντηση γίνεται μέσω "μέντιουμ", που πιστεύεται πως παρέχουν και πληροφορίες για την μεταθανάτια ζωή. Ο Πνευματισμός είναι «αποκάλυψη» και θρησκεία, αναγόμενη στα αρχαία μαντεία, συγγενής της μαγείας και της νεκυομαντείας (νεκρομαντείας).
ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ: Μητέρα της μαγείας και των “πνευματιστικών αναζητήσεων” στην αρχαιότητα θεωρείται η Μήδεια. Αυτή και άλλοι “μάντεις” κατέβαιναν στον κάτω κόσμο και επικοινωνούσαν, υποτίθεται, με πνεύματα νεκρών. [Δες Οδύσσεια ραψ. Ν, Νεκυομαντείο Αχέροντα, κ.ά.] Μια από τις γνωστότερες μάγισσες της αρχαιότητας ήταν η Θεσσαλή Εριχθώ. Στo επικό ποίημα του, ο Μάρκος Λουκάνος, που αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο Πομπηίου και Ιουλίου Καίσαρα, έναν πόλεμο που η κρισιμότερη φάση του διεξήχθη στην πεδιάδα της Φαρσάλου, γράφει πως ο γιος του Πομπήιου, την παραμονή της κρίσιμης μάχης (48 π.Χ.) συμβουλεύτηκε την Εριχθώ. Η Εριχθώ, αντίθετα με άλλους μάντεις, που οδηγούσαν τους ενδιαφερόμενους στον κάτω Κόσμο για να πληροφορηθούν ό,τι ζητούσαν, φέρνει στον πάνω κόσμο, ανάμεσα στους ζωντανούς, ένα πτώμα που μέσω της νεκρομαντείας το … εμψυχώνει και εκείνο με τη σειρά του προφητεύει για το αποτέλεσμα της μάχης.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Ο Πνευματισμός αναπτύχθηκε από το 1850 μέχρι και το 1920, σε αγγλόφωνες χώρες. Το έναυσμα δόθηκε από δραστηριότητες «πνευμάτων» που «έπαιζαν» με τις θυγατέρες της οικογενείας Φόξ στην οικία τους, στο Hydesville της N.Yοrk (1847 και εξής). Το 1897, ο πνευματισμός είχε εκατομμύρια υποστηρικτές σε Η.Π.Α και Ευρώπη, κυρίως μεσαίων και ανωτέρων τάξεων. Η θρησκεία άνθισε για μισό αιώνα χωρίς οργάνωση, μόνο μέσω υπνωτιστών, συναντήσεων και ενημερωτικής δράσης μέντιουμ. Μεγάλο μέρος των πνευματιστών ήταν γυναίκες. Ο Πνευματισμός, σήμερα, ασκείται κυρίως σε πνευματιστικές εκκλησίες των Η.Π.Α και της Βρετανίας, ενώ συστηματοποιήθηκε από τον Γάλλο Allan Kardec και σήμερα, εντοπίζεται κυρίως στη Βραζιλία, χώρα που δέχθηκε θρησκευτικές επιρροές από την αφρικανική κουλτούρα, των πρωην σκλάβων (Umbanda καί Macumba). Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα οι περισσότεροι πνευματιστές ήταν αδιάφοροι ως προς το ινδουιστικής επιρροής δόγμα της μετενσάρκωσης, πράγμα που άλλαξε με την πάροδο του χρόνου. Σήμερα οι περισσότεροι πνευματιστές πιστεύουν στη μεταμψύχωση ή μετενσάρκωση, πραγματοποιώντας συχνά “αναδρομές ζωής”!

ΤΑ “ΠΙΣΤΕΥΩ”: Κύριες θέσεις του πνευματισμού είναι οι εξής: Η πίστη στη δυνατότητα επικοινωνίας με τα πνεύματα. Η πίστη πως η ψυχή και μετά θάνατον είναι δυνατό να μάθει και να βελτιωθεί. Πίστη στο Θεό, "Απέραντη Νοημοσύνη"! Ο φυσικός κόσμος θεωρείται έκφραση της παραπάνω νοημοσύνης. Πιστεύουν πως τα μέντιουμ είναι προικισμένα να επικοινωνούν με πνεύματα μέσω συναθροίσεων πνευματιστών. Ακόμη πιστεύεται πως τα πνεύματα παρέχουν γνώση για ηθικά ζητήματα, το Θεό και τη μεταθανάτιο ζωή. Σταδιακά ο πνευματισμός εμφάνισε δική του θεολογία, ανθρωπολογία και ηθική, βάσει διδασκαλιών των δήθεν «πνευμάτων», που απέχουν έτη φωτός από την εν Χριστώ Αλήθεια. Μεταξύ των διδασκαλιών είναι η «συναιωνιότης» Θεού και ύλης, ο πανθεϊσμός (ο άνθρωπος και η ύλη είναι τμήμα της ουσίας του Θεού), η υιοθέτηση της μετενσαρκώσεως, ο εξελικτισμός (“evolutionism”), η παρουσία στον κόσμο «παγκοσμίου ρεύματος» (στοιχείου ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη), που στον άνθρωπο γίνεται «περίπνευμα» (αύρα) ή λαμβάνει άλλες μορφές (μαγνητισμός, αιθέριο σώμα, ζωϊκό ρεύμα, «ψυχή του κόσμου»)! Ο Πνευματισμός χρησιμοποιεί τον υπνωτισμό («μεσμερισμό») του «διαμέσου» για να ομιλήσουν μέσω αυτού τα «πνεύματα». Οι πνευματιστές κατατάσσουν τα μέντιουμ σε δύο κατηγορίες: στα «παραψυχολογικά διάμεσα», που αλιεύουν πληροφορίες από το φυσικό κόσμο, μαντεύοντας σκέψεις και συναισθήματα, και στα «διαλογιστικά διάμεσα», που είναι “μύστες, φωτισμένοι, διδάσκαλοι της σοφίας.”(!) Οι τελευταίοι,“μεταφέρουν σοφία των ανώτερων κόσμων στο κατώτατο φυσικό πεδίο, επικοινωνούν με νεκρούς και αλιεύουν πληροφορίες από τον αστρικό κόσμο”(!). Κατά τους σύγχρονους πνευματιστές [Κόλινς, Χάτσον], ο άνθρωπος έχει διπλό νου. Ο "αντικειμενικός" νους ασχολείται με τον έξω κόσμο μέσω αισθήσεων, ενώ ο "υποκειμενικός" χρησιμοποιεί την "έκτη αίσθηση", ή διαίσθηση και «βλέπει μακριά, επικοινωνώντας με κόσμους και με καταστάσεις ασύλληπτες από τις πέντε αισθήσεις”. Κάποιοι επιστήμονες προσπάθησαν να δώσουν ερμηνείες στα φαινόμενα αυτά, που κατατάσσονται στη λεγόμενη «Παραψυχολογία». Μάλιστα στις ΗΠΑ, η παραψυχολογία έχει μπει σε προγράμματα πανεπιστημίων! Σύμφωνα με περιγραφές παραψυχολόγων, στις συγκεντρώσεις πνευματιστών, ακολουθείται ένα τελετουργικό (περισυλλογή, μουσική, προσευχές), ανάλογα με τις δοξασίες και τις συνήθειες κάθε ομάδας. Το μέντιουμ είναι ξύπνιο, ή σε έκσταση (αυτοϋπνωση). Όταν το μέντιουμ μιλά σην κατάσταση της έκστασης, πιστεύεται ότι η ομιλία προέρχεται από τον «μέντορα» του μέντιουμ, που αντιπροσωπεύει «πνεύμα» του άλλου κόσμου. Μετά την εκστατική ομιλία, το μέντιουμ περιγράφει οπτικές και ακουστικές εντυπώσεις των ψυχών με τις οποίες έρχεται σε επαψή. Οι εντυπώσεις αυτές, οι εικόνες και τα ακούσματα, λέγεται ότι γίνονται αντιληπτές μέσω της έκτης αίσθησης των μέντιουμ που είναι η διόραση και η διακοή(!)

ΣΤΗ ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ: πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη μίας πειραματικής πνευματιστικής ομάδος υπάρχουν στα «Απομνημονεύματα» του Αλέξανδρου Ραγκαβή [1853]. Την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα ο Ραγκαβής μύησε στον πνευματισμό το Σουρή και άλλους λογοτέχνες της εποχής. Χώρος συγκέντρωσης ήταν το σαλόνι του Σουρή όπου γίνονταν πνευματιστικές συνεδριάσεις (seances). Το 1937 ιδρύθηκε η Ελληνική Εταιρία Μεταψυχικών Σπουδών και το 1946 ο Πνευματιστικός Σύνδεσμος Αθηνών. Το 1956 δημιουργήθηκε η Μεταψυχική Εταιρία Αθηνών. Ορισμένα πνευματιστικά σωματεία έχουν (ψευδο)χριστιανική επωνυμία, όπως: «Θείον Φως», «Ένωσις Ερευνητών Μεταψυχικών Φαινομένων "Ο Άγιος Νεκτάριος"(!)», «Αδελφότης Πνευματιστών Καλλιθέας, "χριστιανική Αγάπη"», «Όμιλος μεταψυχιστών "Χριστιανικόν Φως"» (Μυτιλήνη). Κατά τον πατέρα Αντώνιο Αλεβιζόπουλο ο Πνευματισμός χωρίζεται σε κατηγορίες. 1. ο συνηθισμένος πνευματισμός: ασχολείται με την “επικοινωνία” με τον άλλο κόσμο. 2. ο θρησκευτικός πνευματισμός: “επικαλείται την επικοινωνία με ανώτερα πνεύματα και τη διαμόρφωση δογματικής διδασκαλίας, βασιζόμενης σε αποκαλύψεις.” (π. Αντ. Αλεβιζόπουλος), ενώ οραματίζεται την νεοεποχίτικης έμπνευσης έλευση της Πανθρησκείας. Οι “Δάσκαλοι” των ομάδων αυτών ανήκουν στη «Μεγάλη Λευκή Αδελφότητα» και μεταδίδουν μηνύματα μέσω «καναλιών». Μάλιστα, ο Εωσφόρος λαμβάνει τιμές «Δασκάλου», σε ανάλογες ομάδες. 3. ο πνευματισμός των αποκαλύψεων: Τα μέντιουμ υποστηρίζουν πως παίρνουν αποκαλύψεις από τον Θεό Πατέρα, τον Ιησού Χριστό, Αγίους(;) αυτοπροβαλλόμενοι ως «προφήτες» («Οικουμενική Ζωή», τάγμα «Orden Lux», κ. α.). Νεότερο είδος πνευματισμού είναι το Channeling: δηλώνει ανθρώπους που πιστεύουν πως αποτελούν κανάλι για όντα άλλων επιπέδων ύπαρξης (!) και είναι διάμεσα για “συμπαντικά μηνύματα”!

ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ Ή ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ: Είναι φοβερές οι καταγραφές φαινομένων που παρατηρούνται στις επικλήσεις των «πνευμάτων», φαινόμενα που η Εκκλησία γνωρίζει, από πατερικά συγγράμματα, ως δαιμονικά, μαγικά και επικίνδυνα (μετακινήσεις αντικειμένων, μεταβολή θερμοκρασίας, μουσική, κρότοι, στοιχειωμένοι τόποι, τηλεπάθεια, πυροβασία). Τέτοια δαιμονικά φαινόμενα παρατηρούνται και σε συναντήσεις ανθρώπων με όντα που νεοεποχίτες και ουφολάτρες θεωρούν «εξωγήινα». Για την Εκκλησία τα υποτιθέμενα πνεύματα είναι απλώς δαίμονες. [Σεραφείμ Ρόουζ, «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος»]. Διάδοση του Πνευματισμού στη Δύση επιτεύχθηκε με τους πίνακες «Ουΐγια» μέσῳ των οποίων “επιτυγχάνεται” απάντηση των «πνευμάτων» (!) σε ειδικό αλφαβητικό πίνακα απαντήσεων. Ο Πνευματιστής Cardec, επισημαίνει τον κίνδυνο να γίνει το μέντιουμ θύμα «κακεντρεχών πνευμάτων» και να δαιμονισθεί. Ο “ιδεολόγος” του σύγχρονου πνευματισμού Léon Denis έγραψε: «Φθάσαμε στην ώρα που οι γηρασμένες θρησκείες καταρρίπτονται (...) Η σωτηρία, το φως, η ανόρθωση δεν θα προέλθουν από την Εκκλησία. Είναι ανίσχυρη. Η διδασκαλία που μας δίνουν οι νεκροί συνδιαλλάζει όλα τα συστήματα τα εχθρικά, και από την τέφρα του παρελθόντος θα αναπηδήσει νέα φλόγα». Πολλοί που έμπλεξαν στα πλοκάμια του πνευματισμού βλέπουν και “αγίους” που τους ... καθοδηγούν, μη γνωρίζοντας πως αυτές οι μορφές είναι απλώς μετασχηματισμένοι δαίμονες. (Μοναχ. Θεοδόσιος Αγιοπαυλίτης).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Ο αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, Νεοαποκρυφισμός.

Μον. Θεοδόσιος Αγιοπαυλίτης, Ο Πνευματισμός, το βδέλυγμα της ερημώσεως.