Η αναφορά του Σεβ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας, στην αίρεση του παπικού ‘’αλάθητου’’

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ‘’ ΑΛΑΘΗΤΟΥ’’

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Στην Ποιμαντορική Εγκύκλιο (Εγκύκλιο υπ’ αρ. 91)  του ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς, για την Κυριακή της Ορθοδοξίας, μεταξύ άλλων αναφερόμενος στον  Παπισμό σημείωσε τα εξής, για την υπερφίαλο κακοδοξία του παπικού ‘’αλάθητου’’ : «Τον Θεάνθρωπο Κύριο παραγνωρίζει και ο Παπισμός, που τοποθετεί σαν κέντρο και ορατή κεφάλη όλης της Εκκλησίας ένα άνθρωπο αιρεσιάρχη, εγωκεντρικό, τάχα αλάθητο, τον Πάπα».

Επακριβώς ο Σεβασμιότατος μεταφέρει στο ποίμνιό του, αναφορικά με το ‘’αλάθητο’’, αυτό που ο Ομολογητής  Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς τόνισε για την αίρεση του παπικού ‘’αλάθητου’’ : «Καμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο Παπισμός δια του αλαθήτου του Πάπα-ανθρώπου».

Και εφόσον ο Σεβασμιότατος στην Ποιμαντορική Εγκύκλιό του αναφέρεται και στον  Γέροντα Γεώργιο Καψάνη, τον οποίο μάλιστα αποκαλεί σοφό γέροντα, ας προσθέσουμε αυτά που ο Γέροντας Γεώργιος  είπε για το παπικό εξουσιατικό πρωτείο και την κακοδοξία του ‘’αλαθήτου’’   : «Αλάθητος εις την Ορθοδοξία δεν είναι εις άνθρωπος, αλλά η Εκκλησία.  Αντιθέτως εις την Δύσιν η Τριαδική  συνοδική αρχή αντικατεστάθη δια της αντιτριαδικής ολοκληρωτικής παπικής συγκεντρωτικής αρχής.  Ο ρωμαίος ποντίφιξ εκηρύχθη με μια εωσφορικήν υπερηφάνειαν ‘’αλάθητος’’ και υπέρτατος αρχή της Εκκλησίας». 

Ως γνωστό, η παπική αίρεση του «αλάθητου», θεσπίστηκε κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, με τη σημείωση «εκ καθέδρας».  Όμως «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, δηλαδή όχι μόνο όταν αποφαίνεται ο Πάπας, αλλά όποτε αποφαίνεται.   Μάλιστα στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού, για την οποία τόσο πολύ ευαρεστούνται οι οικουμενιστές να αναφέρονται,  υποδείχθηκε ότι όποιος «αντείπει, ανάθεμα έστω», με αποτέλεσμα κάποιοι παπικοί θεολόγοι να λέγουν ότι και λάθος να πεί ο Πάπας, ως ορθό πρέπει τούτο να εκληφθεί. 

Το δόγμα του παπικού αλαάθητου είναι αίρεση και αποτελεί μια ακόμη κακοδοξία  των Παπικών.  «Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό (του αλαθήτου) είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μια άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού» αναφέρει  ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Αντί αντιδράσεων οι Παπικοί, στην Ποιμαντορική Εγκύκλιο του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά, δεν θα έπρεπε να προβληματιστούν για την αίρεση του παπικού ‘’αλάθητου’’;  Γιατί οι Παπικοί διαμαρτύρονται που καλείται αίρεση το παπικό ‘’αλάθητο’’;  «Ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου» κατά τον παραγνωρισμένο  από τους οικουμενιστές Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς.  Ως την «πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την γην», χαρακτηρίζει την αίρεση του ‘’αλάθητου’’, ο μεγάλος αυτός Άγιος.   Δικαίως λοιπόν ο Σεβ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας, τονίζει ότι «τον Θεάνθρωπο Κύριο παραγνωρίζει και ο Παπισμός».

Αντί άλλου επιλόγου σημειώνουμε τα λόγια του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς για την αίρεση του παπικού ‘’αλάθητου’’, εις απάντηση και προβληματισμό των όσων  αντιδρώντων Παπικών : «Το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.  Δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου.  Αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και ‘’ο δεύτερος θάνατος’’ (Αποκ. 20,14. 21,8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και του κάθε ουμανισμού.  Όμως κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις, αλλά παναίρεσις.  Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα – ανθρώπου.  Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού.  Το δόγμα αυτό είναι φευ! Η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την γην»  (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς – Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).