Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία; (Ε’)

Ε’

Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία;

π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανοῦ, θεολόγου

Ἐφημερίου στόν ἱ.ναό ἁγ. Μαρίνης Ἱ.Μ. Περιστερίου

(Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου) (Α’) & (Β’)& (Γ’) &(Δ’)

α.) Ποιά ἡ προετοιμασία γιά συχνή Θεία Κοινωνία!

Ὁ Γαβριήλ Μαλικουτσάκης, θεολόγος καί Γενικός Πατριαρχικός ἱεροκήρυκας, στό βιβλίο του «Τό φῶς τοῦ νοητοῦ ἡλίου»[1], σημειώνει τίς ἑξῆς θεμελιώδεις καί ζωτικῆς σημασίας συστάσεις: «Ἡ συνεχής Θεία Κοινωνία εἶναι ὑποχρεωτική…  Δέν ἔχει καιρόν διωρισμένον ἡ Θεία Κοινωνία.  Ὅποτε ὁ χριστιανός εἶναι ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει καί γιγνώσκει τό συνειδός του καθαρόν, (ἔχει καθαρή συνείδηση) δύναται νά μεταλαμβάνῃ τῶν θείων μυστηρίων καί νά ἁγιασθῇ». 

Καί συνεχίζει!

«Τί ἀπαιτεῖ ὁ Θεός παρ᾿ ἡμῶν (ἀπό μᾶς) ὡς προετοιμασίαν;

v    Ἐπίγνωσιν τῶν ἡμετέρων ἁμαρτιῶν.

v    Πένθος διά τά κακῶς πεπραγμένα.

v    Μετάνοιαν καί ἐξομολόγησιν.

v    Ἐπάνοδον εἰς τόν κατά Θεόν βίον.

v    Ἀποχήν τῆς ἁμαρτίας διά παντός.

v    Καί τέλος ν᾿ ἀποκτήσωμεν ἐν τῇ ψυχῇ ἡμῶν τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, τήν πίστιν καί τήν ἀγάπην.

Ταῦτα ἔχοντες ὀφείλομεν νά προσερχώμεθα συνεχῶς.  Ἡ ἀμάθεια καί ἡ ἁμαρτία ἀντικατέστησε τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ καθήκοντος αὐτοῦ διά τῆς παραβάσεως.

Ἡ σημερινή κατάσταση τῶν χριστιανῶν

Οἱ χριστιανοί σήμερον οὔτε συνεχῶς μεταλαμβάνουσι… οὔτε ἀξίως, ὁσάκις μεταλαμβάνουσι.

Προσέρχονται σήμερον εἰς τά ἅγια ἄνευ ἀληθοῦς μετανοίας καί κατανύξεως, ἀρκούμενοι μόνον εἰς ὀλίγων ἡμερῶν νηστείαν, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν ἀλλαγήν βρωμάτων καί εἰς ἁπλῆν ἀκρόασιν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς. 

Οὔτε γνῶσιν τοῦ κατά Θεόν βίου λαμβάνουσι, οὔτε τάς ἑαυτῶν ἁμαρτίας ἐπιγιγνώσκουσι (συναισθάνονται), οὔτε μεταμέλλονται (μετανοοῦν), οὔτε κατά Θεόν λυποῦνται, οὔτε πρόθεσιν ἔχουσι νά ζήσωσι τοῦ λοιποῦ κατά τό θέλημα τοῦ Κυρίου.

Οὔτω δέ κακῶς ματανοοῦντες, καθίστανται ἔνοχοι τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου, καί γίνεται αὐτός ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς, θανάτου καί καταδίκης πρόξενος ἕνεκα τῆς ἀφροσύνης καί ἀγνοίας ἥν ἔχουσιν. 

Ἰδού ὁ λόγος, δι᾿ ὅν οἱ χριστιανοί σήμερον εὑρίσκονται εἰς ἥν διατελοῦσι κακήν κατάστασιν. 

Παρεγνωρίσθη ὁ σκοπός τοῦ ὑψίστου Μυστηρίου τῆς Εὐχαριστίας:  Οὔτε ἐκτελεῖται κατά τό θεῖον θέλημα, οὔτε γιγνώσκεται ὁ σωτήριος σκοπός κι ἄν ἐκτελεῖται δέ ἐν μέρει, κακῶς ἐκτελεῖται. 

Ἐντεῦθεν λοιπόν πάντα τά κακά, ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἀνομία ἐν τῇ χριστιανική κοινωνία. 

Αἰτία τῆς παραγνωρίσεως τοῦ ὑψίστου σκοποῦ τῆς Θείας Εὐχαριστίας

Ἀλλά ὁ πρῶτος αἴτιος τῆς παραγνωρίσεως τοῦ ὑψίστου σκοποῦ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, εἶναι ὁ ἱερός κλῆρος… διότι τίς ὑποδεικνύει πρός τούς χριστιανούς ὅτι ὀφείλουσι νά εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι καί νά προσέρχονται εἰς τήν ἱεράν τοῦ Θεοῦ Τράπεζαν, ἀνά πᾶσαν Κυριακήν καί ἑορτήν, ἄλλως παραβαίνουσι τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ…;  Οὐ μόνον τοῦτο δέν πράττουσιν, ἀλλά καί ἐμποδίζουσι τήν συνεχῆ Κοινωνίαν, … ἕνεκα τῆς μεγάλης αὐτῶν καί παχυλῆς ἀμαθείας…».

Ἡ συχνή προσέλευση στή Θεία Κοινωνία

ἀρχαιότατος θεσμός τῆς Ἐκκλησίας

Τέλος, ἡ ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἐγκυκλίους[2] τάχθηκε ὑπέρ τῆς συνεχοῦς προσελεύσεως καί συνέστησε ὅτι εἶναι καλό νά κοινωνοῦμε συνεχῶς τά Ἄχραντα Μυστήρια καί ὅτι αὐτό εἶναι ἀρχαιότατος θεσμός τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν κατάλληλη προετοιμασία.

Ἡ Θεία Εὐχαριστία κατά τόν Σ. Μπουλγκάκοφ[3] «ἀποτελεῖ τήν κορυφαίαν στιγμήν αὐτῆς τῆς παγκοσμίου ἁγιάσεως».[4]

---

[1] Ἐγκεκριμένο μέ Πατριαρχικό ἔγγραφο τῆς 28^ου Δεκεμβρίου 1910 ἀπό τόν Οἰκ. Πατριάρχη Ἰωακείμ σελ. 253-283.

[2] 2469 τῆς 21 Δεκεμβρίου 1878 καί 1342 τῆς 31 Ἰουνίου 1896

[3] Μία ἀπό τίς πλέον ἐμβληματικές μορφές τῆς ρωσικῆς πνευματικῆς ἀναγέννησης στό μεταίχμιο τῶν δύο αἰώνων, ὁ Σεργκέι Νικολάγιεβιτς Μπουλγκάκοφ, (1871-1944) διέπρεψε ὡς φιλόσοφος, θεολόγος ἀλλά καί ἱερέας τῆς ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

[4] Σ. Μπουλγκάκωφ «Ἡ νύμφη τοῦ ἀρνίου» σελ. 296-297

Δείτε και:

-Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία; (Δ’)

-Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία; (Γ’)

-Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία; (Β’)

-Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία; (Α’)