Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού - Περί υπομονής

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Περί υπομονής

«όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν

και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι».

Συνήθως οι διάφοροι αρχηγοί, όταν καλούν τα πλήθη να τους ακολουθήσουν, τους υπόσχονται ανέσεις, τερπνά και ευχάριστα. Ο αρχηγός της Πίστεώς μας όμως, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, εις τας προγραμματικάς, ούτως ειπείν, δηλώσεις Του, εδήλωσε καθαρά: ότι όποιος θέλει να Τον ακολουθήση, είναι υποχρεωμένος να σηκώση σταυρόν, τον σταυρόν των θλίψεων. Ο σταυρός αυτός δεν είναι μόνον των θλίψεων των συνήθων, τας οποίας κάθε ταλαίπωρον τέκνον του Αδάμ είναι υποχρεωμένον να σηκώση, αλλά και των θλίψεων, τας οποίας υφίσταται από τους ψυχρούς, τους αντιθέτους, τους αντιθέους και αντιχρίστους, διότι ακριβώς ακολουθεί τον Χριστόν.

Οσονδήποτε όμως και αν φαίνεται βαρύς ο σταυρός των θλίψεων του Χριστιανού, καθίσταται συγχρόνως και ελαφρός ελαφρότατος. Δι’ αυτό αλλαχού ο ίδιος ο Κύριος λέγει «ο ζυγός μου χρηστός εστι και το φορτίον μου ελφρόν». Ο αληθής οπαδός του Κυρίου, όχι λύπην, αλλά χαράν αισθάνεται εις τας θλίψεις του. Ο Χριστιανισμός είναι κατ’ εξοχήν θρησκεία της χαράς. Οι πρώτοι οπαδοί του Κυρίου και οι μετέπειτα, παρά την πληθύν των σταυρών που έφερον, διήρχοντο χαρούμενοι την ζωήν των. «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου», έγραφεν ο Παύλος.

Και ημείς τώρα, που ηξιώθημεν της μεγάλης τιμής να είμεθα Χριστιανοί, οπαδοί δηλ. του Χριστού, πρέπει με χαράν να σηκώνωμεν τον σταυρόν των θλίψεών μας και χαρούμενοι να διερχώμεθα τας ημέρας της ζωής μας. Πως όμως θα το κατορθώσωμεν αυτό;

Α΄

Να σκεπτώμεθα ότι θα περάσουν. Πάρα πολύ ωφελεί τούτο. Εκείνο που μας κάνει να τα χάνωμεν και να αδημονούμεν, να αυξάνεται η θλίψις μας και να διπλασιάζεται το κακόν είναι ότι δεν θα  περάσουν ποτέ, ότι θα υποκύψωμεν εν τέλει. Αλλά τι μόνιμον υπάρχει εις τον κόσμον αυτόν; Τίποτε. Ούτε ο πλούτος, ούτε η δόξα, ούτε τα αξιώματα. Έρχονται και παρέρχονται. Φεύγουν όπως το καλοκαίρι και η άνοιξις. «Τα πάντα ρει». Παρομοίως και τα βάσανα περνούν. Παροδικά νέφη και καταιγίδες είναι, προς στιγμήν σκιάζουσαι τον ορίζοντά μας. Όπως όμως ο χειμώνας περνά και τα σύννεφα διαλύονται ούτω και τα μελαγχολικά νέφη των θλίψεων θα διαλυθούν «και χαρά θε νάρθη κι’ άλλη. Ο Θεός που μας την πήρε, θα την ξαναδώση  πάλι». Σκεφθήτε τον πλούσιον και τον Λάζαρον της παραβολής. Έληξαν και του πλουσίου αι απολαύσεις και του Λαζάρου τα δεινά και ανεπαύθη ο πολυβασανισμένος εις τους κόλπους του Αβραάμ. Μη αγωνιάς λοιπόν. Σκέψου, ότι θα περάσουν και τα δικά σου βάσανα, καθώς πέρασαν και τόσα άλλα και θα ανατείλη και δια σε η ημέρα του λυτρωμού σου, η χαρμόσυνος. Σκέψου την, δια να υπομείνης με χαράν.

Β΄

Θα υπομένωμεν με χαρά τα βάσανα -οποιαδήποτε βάσανα- όταν σκεπτώμεθα τον σκοπόν των. Εις κάθε θλίψιν μας πρέπει να θέτωμεν το ερώτημα: «Διατί πάσχω; Ποία η αιτία; Ποίος ο σκοπός;» Διότι η άγνοια του σκοπού φέρει πολλήν σύγχυσιν και ζάλην. Δεκαπλασιάζει την θλίψιν. Ενώ η γνώσις του σκοπού ειρήνην και γαλήνην πολλήν φέρει.

Ασφαλώς δε θα αντιληφθώμεν τον σκοπόν, ο οποίος θα είναι ίσως να επιστρέψωμεν εν μετανοία εις τον Θεόν. Μετανοούντες δε δεν «θα κατακριθώμεν συν τω κόσμω», που μένει αμετανόητος. Τοιουτοτρόπως επάνω εις το μαύρο πανί του πόνου κεντά ο Θεός το μετάξινο κέντημα της μετανοίας. Δεν λέγει η Γραφή «παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα» και «εν θλίψει εμνήσθημέν σου»; Πότε ο άσωτος επέστρεψε στον πατέρα του; Όταν επείνασε και εξηυτελίσθη. Πότε ο ληστής επίστευσε και εζήτησε να έλθη εις τον Παράδεισον; Όταν εσταυρώθη και επόνεσε. Πότε ο στρατός μας έκοψε τη βλασφημία και επεκαλείτο τον Θεόν και την Παναγίαν και εξωμολογείτο προθυμότατα; Όταν βρέθηκε μέσα στην κόλασι του πολέμου. Πότε ο Μανασής και οι Ιουδαίοι μετενόησαν; Όταν εσύρθησαν αιχμάλωτοι και έχασαν την ελευθερίαν των. Πόσοι και σήμερα άνθρωποι εμπήκαν στο δρόμο του Θεού, πόσοι νέοι εσωφρονίσθησαν έπειτα από μίαν περιπέτειαν! Ο σκοπός δια τον οποίον μας στέλλει ο Θεός τας θλίψεις είναι να ξυπνούμεν από την μέθην της αμαρτίας. Και ο σιδηρουργός, δια να απαλλαγή από τη σκουριά το σίδηρο, το βάζει στη φωτιά και το κτυπά με την σφύραν. Αναλόγως δε του χαρακτήρος μας και της ευαισθησίας μας παρατείνει και τα βάσανα, δια να λάβωμεν μόνιμα και γερά μαθήματα. Να νοιώσωμε πόσον ολέθριον κακόν είναι η αμαρτία. Ότι είναι δηλητήριο θανατηφόρο και όχι όπως φαίνεται γλύκισμα. Και όταν το νοιώσωμεν αυτό, να μισήσωμεν με άσπονδον μίσος την αμαρτίαν και να μη ξανακοιτάξωμεν προς αυτήν, όπως το μικρό παιδί, όταν καή, δεν ξαναπλώνει στη φωτιά. Ακολούθως δε να επιστρέψωμεν προς τον Θεόν οριστικώς, δια να μας σώση. Όταν τόσον καλόν σκοπόν έχει η θλίψις πρέπει να λυπούμεθα η να χαίρωμεν;

* * *

Το Πνεύμα το Άγιον έχει τον εξής μακαρισμόν: «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν, ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής, ον επηγγείλατο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν». Δηλαδή. Ευτυχής, καλότυχος ο πτωχός, που δεν αγανακτεί, αλλά με τίμια μέσα προσπαθεί να καλλιτερεύση την θέσιν του. Ο πεινασμένος, που δεν τρέχει να κλέψη δια να ζήση, αλλά προτιμά θάνατον και όχι αμαρτίαν. Ο άρρωστος, που δεν γογγύζει, ο συκοφαντημένος που δεν εκδικεί­ται, ο νέος και η νέα που δέχονται να τους ειρωνεύωνται, να τους περιφρονούν δια την πίστιν των και την αγνότητά των. Διατί είναι μακάριοι; «Ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής, ον αποδώση Κύριος». Δια το κέρδος που θα έχη εκεί. Ναι, αλλά δεν βλέπει και το παρόν; Μάλιστα. Το βλέπει· από την ορθήν του όψιν. Βλέπει ότι η υπομονή και η χαρά και σωματικώς τον ωφελεί, ενώ αντιθέτως η αγωνία του κλονίζει το νευρικόν σύστημα και τον φέρει προώρως εις τον τάφον. Οι ιατροί την συνιστούν, διότι είναι φάρμακον σωτήριον εις τας θλίψεις. Αλλά βλέπει και τούτο, ότι τα παρόντα είναι παροδικά, αι θλίψεις θα περάσουν. Θα λήξουν μίαν ημέραν τα δεινά. Δια τούτο ρίπτει βλέμμα εις το μέλλον, που είναι μόνιμον, διαρκές, αιώνιον, αθάνατον και αυτό ζητεί να εξασφαλίση. Πως; Δια της υπομονής. Δι’ αυτής λήψεται τον στέφανον της ζωής, ον επηγγείλατο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν. Διότι «το γαρ ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν, μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα, τα γαρ βλεπόμενα προσ­καιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια». Βλεπόμενα είναι αι θλίψεις, οι πίκρες, τα δάκρυα, αλλ’ αυτά θα περάσουν. Και οι στεναγμοί θα παύσουν, τα δάκρυα θα στειρεύσουν και οι κόποι θα σταματήσουν και οι αγωνίες θα λήξουν. Και τότε; Ω, τότε! η λαμπρά και χαρίεσσα άνοιξις της Ουρανίου Βασιλείας θα μας ανοίξη διάπλατα τις πόρτες της, δια να εύρωμεν εκεί αντί των προσκαίρων δακρύων την αιωνίαν χαράν.

Υπομονή, λοιπόν, αδελφοί μου, υπομονή

Σημείωσις: Απόσπασμα από το βιβλίον “Τα μυστικά της ευτυχίας”, του (†)Αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου. Εκδόσεις Ο.Τ.-orthodoxostypos.gr