19 Ιουλ 2016

Πατριάρχης Βαρθολομαίος: «….Mε την Ρωμαιοκαθολική αδελφή Εκκλησία πιστεύουμε ότι στα επόμενα χρόνια θα υπάρξει σημαντική πρόοδος.»

Συνέντευξη Βαρθολομαίου στην εφημερίδα La Repubblica
Συνέντευξη Βαρθολομαίου στην εφημερίδα La Repubblica
Συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου δημοσιεύει σήμερα η ιταλική εφημερίδα La Repubblica με ιδιαίτερη αναφορά στην σημασία της Πανορθόδοξης Συνόδου που έλαβε πρόσφατα χώρα στην Κρήτη.
«Ή Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, μέσα από τα κείμενα πού επεξεργάστηκε και ενέκρινε, κατάφερε να ανταποκριθεί επιτυχώς στις ανάγκες του σύγχρονου Ορθοδόξου Χριστιανού, αναλύοντας και διευθετώντας καθημερινά ποιμαντικά προβλήματα, όπως οι μικτοί γάμοι καθώς και οι σχέσεις μετά του λοιπού Χριστιανικού κόσμου και η σημασία των διαλόγων σε διαχριστιανικό και διαθρησκειακό επίπεδο», δήλωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Τόνισε επίσης ότι «η παρουσία παρατηρητών εκ μέρους των ετεροδόξων Εκκλησιών και των Χριστιανικών οργανισμών, αποτελεί ένα απτό παράδειγμα της σπουδαιότητας την οποία αποδίδει ή Ορθόδοξη Εκκλησία στην συνεργασία με τους λοιπούς χριστιανούς» και για τον λόγο αυτό ακριβώς «το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως η Πρωτόθρονος Εκκλησία, έχουσα την ευθύνη τού συντονισμού των σχέσεων και των διαλόγων σε διαχριστιανικό και διαθρησκειακό επίπεδο, συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον την πορεία αυτή για την μαρτυρία τού Ευαγγελίου».
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης εκφράζει επίσης την πεποίθηση ότι πέρα από τον συνεχιζόμενο διμερή διάλογο με την Καθολική Εκκλησία, υπάρχει περιθώριο για κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες, όπως ήταν η επίσκεψη στην Λέσβο «με τον αδελφό πάπα Φραγκίσκο», ως ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης προς τους πρόσφυγες».
Απαντώντας τέλος σε ερώτηση της La Repubblica σχετικά με την πρόοδο που μπορεί να έχει επιτελεσθεί στον Οικουμενικό Διάλογο μέχρι τους εορτασμούς της επετείου των δεκαεπτά αιώνων από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο που έχουν ορισθεί για το 2025, η Αυτού Αγιότητα Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος απαντά:
«Από την πλευρά της ή Ορθόδοξη Εκκλησία έχει πίστη στον Θεό και με αισιοδοξία θα συνεχίσει τούς θεολογικούς διαλόγους, κυρίως με την Ρωμαιοκαθολική αδελφή Εκκλησία και πιστεύουμε ότι στα επόμενα χρόνια θα υπάρξει σημαντική πρόοδος. Δεν θα ήταν σοφό να θέσουμε χρονικά όρια στον διάλογό μας, δεν μπορούμε να εργαζόμαστε με κοσμικά κριτήρια και κανόνες. Πιστεύουμε ότι οφείλουμε να συνομιλούμε με ειλικρίνεια, αίσθημα αγάπης, να προσευχόμαστε πολύ και με την χάρη τού Θεού, όταν εκείνος το θελήσει, θα προχωρήσουμε στην επίλυση των διαφορών μας και στην ποθητή ενότητα».
zougla.gr
Il rapporto fra cattolici e ortodossi e le difficoltà che incontra. Il sinodo delle chiese orientali e la visita di papa Francesco a Lesbo. Intervista al Patriarca di Costantinopoli
Bartholomeos I"Nonostante i nemici del dialogo possiamo riunire il mondo cristiano"
Bartholomeos I, ha un titolo lunghissimo: Arcivescovo di Costantinopoli Nuova Roma e Patriarca Ecumenico. È stato uno dei protagonisti del dialogo ecumenico fin dai tempi del Patriarca Athenagoras, l' uomo dell' abbraccio con Paolo VI. Quando ci si rivolge a lui lo si chiama "Panaghiotatos", cioè Ogni­Santità: quando parla di sé, dice "la Nostra Modestia". Siede sul trono di Andrea da 25 anni: eletto sotto le strettissime maglie della legge di Ankara, che chiede che il Patriarca sia di cittadinanza turca, ha vissuto la fase "costantiniana" della presidenza Erdogan, che gli restituì il monaste ro di Sumela e la scuola teologica di Halki; e ora si appresta a vivere la dura stagione antigolpista, le cui conseguenze sulla vita del Patriarcato sono ancora incerte.
Il 27 giugno s' è concluso a Creta il "Concilio Grande e Santo" della chiesa ortodossa. Nonostante il forfait di alcune Chiese, un evento epocale, costruito con pazienza e fede, attraverso strumenti antichi e nuovi: qual è la ragione per cui ha voluto questo evento? «Il Concilio Grande e Santo è stato il frutto di una lunga preparazione e la conseguenza di una decisione panortodossa, presa sin dagli inizi del XX secolo. Non è stato qualcosa di nuovo in quanto generazioni di fedeli ortodossi sono cresciute con questo sogno: ovverosia la convocazione del Concilio "Grande e Santo". Ma la effettiva preparazione del Concilio ha avuto inizio nel 1961, con la prima conferenza preconciliare panortodossa di Rodi, che ha gettato le basi organizzative di tutto il processo preconciliare. I passi successivi sono stati la convocazione delle "commissioni" preparatorie preconciliari e delle "conferenze" preparatorie preconciliari: nel 2015 s' è tenuta l' ultima conferenza panortodossa. Vorrei a questo proposito sottolineare che proprio dopo la mia elezione 25 anni fa al soglio dell' Apostolo Andrea, incominciammo le sinassi [cioè i summit, ndr] dei Patriarchi e Primati delle Chiese Ortodosse: un istituto nuovo, che rientra nel contesto della sinodalità. La convocazione dunque, da parte della Nostra Modestia e con il concorde parere degli altri primati delle Chiese Ortodosse, del Grande e Sacro Concilio panortodosso non è stata una decisione personale, ma è stata un' iniziativa, che esprimeva la maturazione e la necessità della convocazione di questo concilio, affinché si realizzasse il sogno di generazioni di fedeli, al fine di affrontare e dare una risposta ad alcune questioni fondamentali della Chiesa Ortodossa. Perciò, come dice il comunicato della Sinassi dello scorso gennaio a Ginevra, "i partecipanti 'facendo la  verità nella carità' secondo la parola apostolica, (Ef. 4,15) hanno operato pervasi da uno spirito di concordia e di comprensione. I Primati hanno di conseguenza confermato la loro decisone, perche il Concilio sia convocato da16 al 27 di Giugno del 2016"». Qual è stata e quale sarà la portata del Concilio per la Chiesa Ortodossa e cosa sta a cuore al Pariarca Ecumenico adesso che il Concilio è stato celebrato? «Il Concilio costituisce un mezzo di autodeterminazione della stessa Chiesa e un mezzo per il suo rinnovamento. Come ho ribadito nell' omelia di apertura dei lavori del Concilio, "non si tratta di una semplice tradizione canonica, che abbiamo ricevuto e conservato, ma si tratta di una fondamentale verità teologica e dogmatica, senza la quale non c' è salvezza. Confessando la nostra fede espressa nel sacro Simbolo [il Credo, ndr], nella Chiesa una santa cattolica e apostolica, si dichiara allo stesso tempo fede nella sua sinodalità, che incarna nel corso della storia tutte le proprietà del mistero della Chiesa, vale a dire l' unità, la santità, l' universalità e apostolicità di questa". La Chiesa Ortodossa ha trascorso un lungo periodo senza riuscire di convocare un Concilio di tale portata, soprattutto a causa degli sconvolgimenti politici del secolo scorso. Il Concilio Grande e Santo non ha avuto carattere di Concilio Ecumenico e non si è trattato neanche di un Concilio che mirasse ad affrontare questioni dogmatiche o di fede. Per questo motivo le tematiche sono state circoscritte, sono state preparate, elaborate e trasformate durante i lavori preconciliari, e sono state portate innanzi all' assemblea convocata per discuterle. La Chiesa Ortodossa, secondo la prevalente prassi panortodossa, deve nel suo insieme attuare le decisioni che sono state prese, come pure tutte le proposte e i punti di vista che sono contenuti nell' Enciclica Sinodale. Secondo quanto è stato deciso nel corso dell' ultima Sinassi dei primati di Gennaio 2016 a Chambesy, ogni Chiesa Autocefala Ortodossa valorizzerà in modo appropriato i testi approvati e l' Enciclica Sinodale. Il Concilio, attraverso i testi elaborati ed approvati, è riuscito a rispondere con successo alle esigenze del moderno mondo cristiano Ortodosso, procedendo all' analisi e alla soluzione dei quotidiani problemi pastorali, come, per esempio, i matrimoni misti, le relazioni con i cristiani di confessione non Ortodossa e l' importanza del dialogo intercristiano ed interreligioso. La presenza di osservatori di Chiese non Ortodosse e delle organizzazioni cristiane [il Consiglio ecumenico delle Chiese, ndr], è un esempio concreto dell' importanza che attribuisce la Chiesa Ortodossa alla collaborazione con gli altri cristiani. Il Patriarcato Ecumenico, come primo Trono, avendo la responsabilità di coordinare le relazioni e il dialogo intercristiano ed interreligioso, segue con immutato interesse il cammino della testimonianza del Vangelo. Una testimonianza espressa nel corso della storia travagliata del patriarcato ecumenico da figure come i padri della chiesa Giovanni Crisostomo e Gregorio il Teologo, Geremia il Grande (il patriarca che nel XVI secolo rispondendo alle richieste di Melantone disse: "Basta con altri scismi tra i cristiani") e nell' era moderna con Ioakim III a inizio secolo scorso ed Athenagoras negli anni Sessanta». Al Concilio hanno partecipato oltre i due terzi delle Chiese: ma cosa riceveranno le Chiese non Ortodosse dal Concilio di Creta? «In verità la Chiesa Ortodossa attraverso questo Concilio ha acquisito la possibilità di rivolgersi con maggiore autoconvinzione alla società moderna ed esprimersi con un' unica voce su questioni relative alla collaborazione e cooperazione con le altre Chiese cristiane e con le altre religioni. In particolare le Chiese Ortodosse Autocefale, lì dove coesistono con altre Chiese Cristiane e confessioni e le altre religioni, si prestano all' instaurazione di uno spirito di pace e convivenza attraverso il dialogo e il confronto quotidiano, in un mondo oggi flagellato dalle guerre, dal terrorismo e dalla instabilità politica. Come si recita all' Enciclica Sinodale del Concilio Grande e Santo "la Chiesa Ortodossa ha sempre dato grande importanza al dialogo ed in modo particolare a quello con i cristiani di diversa confessione. Attraverso questo dialogo il mondo cristiano non Ortodosso ha preso migliore conoscenza dell' Ortodossia e dell' autenticità della sua tradizione. Noi crediamo che, oltre al prosieguo del dialogo teologico bilaterale con la Chiesa Cattolica di Roma, vi sia uno spazio per comuni azioni e ed iniziative, come l' ultima visita a Lesbo,effettuata insieme al fratello Papa Francesco, espressione minima ma  esemplare di solidarietà ai rifugiati"». Nel secolo scorso il movimento ecumenico ha seminato nelle Chiese una attesa di unità: un sogno che ha dei nemici. Fra nove anni si celebrerà il XVIII centenario del primo concilio ecumenico: quali sono i progressi che si aspetta? «Il primo Concilio Ecumenico a Nicea nel 325 costituisce una tappa essenziale dell' espressione della sinodalità della Chiesa. Con questo mezzo la Chiesa ha assicurato la sua identità ed è stata protetta nel corso dei secoli da divergenze dogmatiche e dottrinali. Dopo lo scisma del 1054, la Chiesa non ha cessato di riporre fede in Dio per la piena unità: e per questo ha proseguito il dialogo costruttivo. Purtroppo, due importanti concili ­ quello di Lione nel 1274 e di Ferrara e Firenze nel 1438­9 ­ non riuscirono a sanare le divergenze tra la Chiesa di Oriente e di Occidente, con il risultato del persistere, sino ai nostri giorni, di questa divisione. Naturalmente questa è una vergogna per noi cristiani e non si dovrà mai smettere di cercare di ristabilire l' unità "affinché arriviamo tutti all' unità della fede e della conoscenza del Figlio di Dio, allo stato di uomo perfetto, nella misura che conviene alla piena maturità di Cristo" (Ef 4,13). Accontentarsi di quanto abbiamo già avuto ci conduce all' apatia e all' oblio, o ancora peggio al rifiuto di dialogare con i nostri fratelli cristiani. Questo costituisce un grande peccato ed esprime la nostra massima disobbedienza alla volontà di Dio per l' unità. Per la grazia dello Spirito Santo, le persone che nel nostro tempo sono state chiamate ad offrire la loro diaconia al servizio della Chiesa, sono pervase dalla necessaria nobilità e sensibilità spirituale, così da potersi esprimere con maggiore fede e fiducia in favore dell' unità dei cristiani. Questa volontà è stata molto viva e forte all' inizio dei dialoghi teologici bilaterali del secolo scorso, nonostante le voci maligne che hanno cercato di silurare questo sforzo. Finora siamo riusciti a trovare un ritmo costante di comunicazione e un metodo di analisi teologica: essi costituiscono strumenti necessari per la nostra cooperazione pratica in materia di riflessione teologica. Naturalmente, non mancano voci provenienti da tutte le Chiese cristiane che auspicano l' interruzione di questo dialogo: ma non bisogna dimenticare però che questo sarebbe particolarmente gradito al Denigratore [il Diavolo, ndr] il quale desidera la divisione e "denigra" [in greco: "diavola", ndr] ogni opera che mira all' unità e compiere un comune cammino. La Chiesa Ortodossa, da parte sua, ha fede in Dio e con ottimismo continuerà i dialoghi teologici, soprattutto con la sorella Chiesa cattolico­romana. Noi crediamo che nei prossimi anni ci saranno significativi progressi. Non sarebbe saggio mettere limiti di tempo al nostro dialogo, e non si deve lavorare con i criteri e le regole secolari. Crediamo che dobbiamo dialogare con sincerità e senso di carità e continuare a pregare molto, perché con la grazia di Dio, quando Lui lo vorrà, ci si avvii a risolvere le nostre controversie e a raggiungere così la tanto desiderata unità ».
La traduzione delle risposte è stata possibile grazie alla collaborazione di Nikos Tzoitis, funzionario dell' Ambasciata greca a Roma 
©RIPRODUZIONE RISERVATA
ALBERTO MELLONI
19/07/2016 La Repubblica Pagina 42 Ecumenismo e dialogo interreligioso

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τα αφανή αλλά πραγματικά διεθνή αφεντικά των Οικουμενιστών, αυτές τις εντολές έχουν δώσει στους πλανεμένους Οικουμενιστές.

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com