Σάββας Ηλιάδης, Μένεις «έξωθεν του κόσμου»; Ακολουθείς το σωστό δρόμο!

ΜΕΝΕΙΣ «ΕΞΩΘΕΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»; ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

Όποιος  μένει έξω από τον κόσμο, όχι οπωσδήποτε τοπικώς, αλλά κυρίως τροπικώς, ακολουθεί το σωστό δρόμο.

Όποιος έχει μόνιμο πόθο και λαχτάρα την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, όποιος  επιμένει στην αλήθεια του Χριστού, όποιος μελετά και ακολουθεί τους αγίους, όποιος κάνει υπακοή στο Ευαγγέλιο του Χριστού, 

όποιος  μετανοιωμένος τρέχει με αγωνία στο πετραχήλι του παπά για τις αμαρτίες του και σέβεται εξίσου όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας, όποιος ενεργεί,  βάζοντας την πίστη πάνω από τη λογική, όποιος καταγγέλλει την παράβαση του Θείου Νόμου, όποιος είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να εγκαταλείψει «τους χαμηλούς τόνους» (σημ. ο πλέον  ταιριαστός και προτιμώμενος τύπος ανθρώπου από το σημερινό κόσμο: «ο χαμηλών τόνων», λέγε «ψοφίμι») και να φωνάξει «εν ιερά αγανακτήσει» για την προσβολή της Αλήθειας, όποιος κηρύττει τη Μία Αγία Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ως τη μόνη και αληθινή, όποιος την έχει στην καρδιά του ως τη μοναδική Κιβωτό Σωτηρίας, όποιος συκοφαντείται γι` αυτό, όποιος παραμερίζεται, όποιος χλευάζεται, όποιος τίθεται στο περιθώριο, όποιος διώκεται και φιμώνεται, για να μην ακουστεί η αλήθεια, όποιος διαβάζει και εντρυφά μόνο σε κείμενα που έχουν περιεχόμενο πνευματικά ωφέλιμο, όποιος παρακολουθεί λόγους από φωτισμένους ανθρώπους, που ωφελούνε την ψυχή, όποιος δεν ενδίδει σε κανόνες τάχα ευγένειας, τάχα  κοινωνικούς, τάχα ανθρωπιστικούς, που αντικρούουν στο νόμο του Θεού, όποιος  χαρακτηρίζεται αντικοινωνικός και καθυστερημένος για την διατήρηση της αγνότητας, σωματικής και ψυχικής, για τη σταθερότητά του να μην ξεπουλήσει τα ιερά και όσια που του χάρισε ο Θεός και προορίζονται για τον ένα άνθρωπο της ζωής του, όποιος παίρνει αποφάσεις και προχωράει, αφήνοντας τη ζωή του στα χέρια του Θεού και παρακάμπτοντας τις επιλογές και τις συνήθειες του κόσμου, γιατί «έτσι κάνουν όλοι», όποιος κάνει οικογένεια, αποκτά παιδιά και τα ανατρέφει εν Χριστώ, χωρίς να δίνει σημασία στις απαξιωτικές και αφιλάνθρωπες λοιδορίες, όποιος  συναντά ανθρώπους που δεν τον προτιμούν για φίλο, επειδή έχει φίλο το Χριστό, όποιος προτιμάει τη χλεύη από την άρνηση της ομολογίας του ονόματος του Χριστού, όποιος φυλακίζεται για την πίστη του, όποιος  λυπάται και πονάει για  την απιστία των ανθρώπων,  όποιος πηγαίνει  αντίθετα στο  ρεύμα της εποχής, όποιος αρνείται τον κόσμο με την αυτάρκεια και περιφρονεί τα «ωραία» του, τα «αναγκαία» του, τα «ελκυστικά» του και τα καμώματά του, όποιος δεν ξέρει από μόδες, «ρεύματα»  και παρόμοια τερτίπια, όποιος δεν ξέρει από «αστέρια» και παλάτια κατασκευασμένα από τον ακόρεστο άνθρωπο της αμαρτίας για την απόλαυση του «εδώ», όποιος παραμένει αλλιώτικος από τους άλλους, όποιος τολμάει να φαίνεται και να είναι διαφορετικός από τους πολλούς, για να μη λυπήσει τον άγιό του, όποιος φαίνεται «παράξενος» στα λόγια και στη ζωή του, γιατί έτσι τον βλέπει το θολό μάτι του κόσμου, ενώ προσπαθεί να μιμηθεί τον άγιό του, όποιος δεν κάνει ό,τι κάνουν οι πολλοί, όποιος προτιμάει τη «μοναξιά» από την «πολυάσχολη» αλλά αδιάφορη στα πνευματικά ή ακόμη και  αμαρτωλή συντροφιά, όποιος βρίσκεται σε συντροφιά και δεν έχει τίποτε να πει πάνω στα θέματα που συζητούνται, καθώς το περιεχόμενό τους είναι πεντάξενο προς τα ενδιαφέροντά του, όποιος απομακρύνεται από τη βαριά ατμόσφαιρα της απιστίας, για να αναπνεύσει λίγο αέρα ελευθερίας του ουρανού, όποιος έχει κλείσει όλες του τις αισθήσεις, για να μην αισθάνεται τα του κόσμου, όποιος αρνείται τα πάντα, ακόμη και τη ζωή του, για να μείνει με το Χριστό, όποιος … όποιος… όποιος… αυτός  περπατάει τον ευλογημένο  δρόμο της Αλήθειας, το δρόμο της σωτηρίας.  Φτάνει! Είναι ήδη πάρα πολλά και υπάρχουν ακόμη άπειρα  παρόμοια  … όποιος…

Αρκεί μία μόνο προϋπόθεση: Να το κάνει με ταπείνωση, με συντριβή καρδιάς και αυστηρό αυτοέλεγχο, χωρίς να κοιτάει τι κάνουν οι συνάνθρωποί του και χωρίς καμιά απολύτως διάθεση κατάκρισης, αλλά με συναίσθηση της ουτιδανότητάς του, συνοδευόμενης από ειλικρινή προσευχή.

«Πολύ ακραία όλα αυτά», θα έλεγε ο σημερινός κόσμος! Ή μάλλον με την ωραία έκφραση της μόδας: «Είσαι πολύ ακραίος»! Αφού ζούμε σε έναν κόσμο που όλα τα υπολογίζει με τα γούστα του, τα πάθη του και τις επιθυμίες του και το μέτρο του είναι ο άνθρωπος και όχι ο Χριστός… τότε είναι ακραία…  Και αν είναι ακραία, είναι για την αγάπη Του! Κι όσο κι αν φαίνονται ακραία, αρκεί η χάρη Του, για να τα μετασχηματίσει, να τα μεταμορφώσει στην καρδιά, να τα κάνει ωραία, παραδείσια. Αλλά επιπλέον να τα κάνει να φαίνονται και στα μάτια των καλοπροαίρετων ως «η πορεία της μεσότητας», που είναι η χρυσή τομή της εν Χριστώ ζωής.

Αυτή η διαφορετική «ακραία» στάση απέναντι στο σημερινό κόσμο δικαιώνει κατά την ευρύτερη έννοια και όσους δεν πιστεύουν ή παραμένουν μακριά από το Θεό, έχουν όμως τη σφοδρή επιθυμία της αναζήτησης του αληθινού, του γνήσιου. Και τον «κλωτσάνε» αυτόν τον κόσμο, γιατί τους «πέφτει» λίγος, ανεπαρκής, ελλιπής, ψεύτικος. Υπάρχουν «ψυχάρες», που δεν ήρθε ακόμη η ώρα τους. Που θα τους ελεήσει η χάρις του Θεού μαζί μ` εμάς. Σε τέτοιο κόσμο που ζούμε, θα γίνει!  Και θα χαρούμε πάρα πολύ!

Όποιος  έχει στην καρδιά τη θερμή και εκ βαθέων ευχή της Πρώτης Εκκλησίας: «Ελθέτω η χάρις, παρελθέτω ο κόσμος», δε φοβάται τίποτε και πορεύεται με τη βεβαιότητα, την έσωθεν μαρτυρούμενη.

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 9-5-2016