Ἡ κολοβὴ Σύνοδος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος παρὰ μόνον άνομον συνέδριον βουλευόμενον κενά

Ἡ κολοβὴ Σύνοδος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος παρὰ μόνον

ΑΝΟΜΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΒΟΥΛΕΥΟΜΕΝΟΝ ΚΕΝΑ

Αἱ ἀποφάσεις τῆς λεγομένης Μ. Συνόδου εἴτε ὀρθόδοξοι εἴτε μὴ θὰ ἀποτελέσουν ἀρχὴν ἐξελίξεων. Ἤδη ὁ τριμερὴς χωρισμὸς τῶν ἰσοτίμων ἐπισκόπων εἶναι ἕνα πολὺ σοβαρὸν ζήτημα. Ἡ Σύναξις τῶν προκαθημένων ποὺ εἶχε λόγον ὑπάρξεως ἐπὶ Τουρκοκρατίας καὶ τώρα ἐβαπτίσθη Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος θὰ πρέπη νὰ καταργηθῆ ἢ νὰ ὑποβιβαστῆ ἀπὸ τὰς Ἱεραρχίας τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Εἰς τὴν Σύναξιν - Σύνοδον τῶν 14 προκαθημὲνων θὰ ὑπάρξη Μᾶρκος Εὐγενικός;

Του κ. Γεωργίου Ι. Παπαδάκη

1. Αι «εθνικαί» Εκκλησίαι

Την Εκκλησία συναπαρτίζουν σήμερα οι 14 Τοπικές Εκκλησίες, οι οποίες θεωρούνται «εθνικές», διότι στις περισσότερες τα πληρώματά τους ανήκουν σε ωρισμένα έθνη. Αυτό συμβαίνει διότι, όπως έγραψε ο Μέγας Φώτιος στον Ρώμης Νικόλαο Α´ το 861: «Τα εκκλησιαστικά ταις πολιτικαίς επικρατείαις και διοικήσεσι συμμεταβάλλεσθαι είωθε» (Αρχιμ. Β. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, σ. 721, Αθήναι 19592). Οι πολιτικές μεταβολές, όπως η δημιουργία νέων κρατών με πληθυσμό Ορθοδόξων Χριστιανών, συμβάλλουν στην σύσταση νέων Συνόδων με αρχιεπισκόπους η πατριάρχες Τοπικών – Εθνικών Εκκλησιών.

Η διάσπαση, ο κατακερματισμός δεν είναι καλό, όμως η δημιουργία νέων κρατών μπορεί να εξυπηρετεί λαούς που έχουν καταπιεστεί και αισθάνονται την ανάγκη της ελευθερίας. Η Γεωργία π.χ. μόλις έπεσε το Σοβιετικό καθεστώς έσπευσε για ανακήρυξη σε Πατριαχείο της Εκκλησίας της και σήμερα προσ­βλέπει στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ και όχι στην ομόδοξη Ρωσία που είναι δίπλα της! Ο,τι δηλαδή συμβαίνει με την Κούβα και τις ΗΠΑ.

Οι τοπικές – Εθνικές Εκκλησίες υπηρετούν κατ᾽ ανάγκην και πολιτικούς – εθνικούς σκοπούς. Μετά το τέλος του Σοβιετικού καθεστώτος η Μόσχα έδωσε πολιτική ελευθερία μεταξύ άλλων και στην Ουκρανία, εάν της είχε δώσει και εκκλησιαστική ελευθερία, μάλλον η σημερινή της κατάσταση θα ήταν καλύτερη.

Ο κατακερματισμός της Μιας Εκκλησίας σε πολλές Τοπικές Εκκλησίες δημιουργεί προβλήματα στις μεταξύ τους σχέσεις και μπορεί να στενεύει τις καρδιές αντί να τις πλαταίνει, όπως απαιτεί το Ευαγγέλιο. Όμως οι Τοπικές – Εθνικές Εκκλησίες συμβάλλουν στην απελευθέρωση των λαών όχι τόσον από τους εκκλησιαστικούς όσον από τους πολιτικούς ηγέτες. Η Πρώτη Εθνική Εκκλησία στα νεώτερα χρόνια είναι η Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία έδωσε το κακό παράδειγμα στους άλλους Ορθοδόξους λαούς κατά ωρισμένους. Αποκόπηκε μόνη της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1833, γιατί πίσω από τις ενέργειες του Πατριάρχου οι Έλληνες έβλεπαν τον δυνάστη Σουλτάνο. Βέβαια την αποκοπή ήθελε και ο Γερμανός και παπικός Όθων υπηρετώντας τα σχέδια των Ευρωπαίων παπικών και προτεσταντών που τον είχαν επιβάλει ως βασιλιά της Ορθοδόξου Ελλάδος.

Παρά τα αρνητικά και τις σκοπιμότητες οι Τοπικές – Εθνικές Εκκλησίες συμμετέχουν στα προβλήματα των λαών τους και κακοπαθούν μαζί τους, οι λαοί έχουν συμπαραστάτη στις δυσκολίες τους. Όταν το Βυζάντιο η Ρωμανία- έπεσε στα χέρια των Τούρκων όλοι έφυγαν και μόνο η Εκκλησία έμεινε να παρηγορεί και να συμπάσχει με τον λαό 400 χρόνια. Το ίδιο και στη Ρωσία η Εκκλησία συμπαραστάθηκε και κακοπάθησε μαζί με τον λαό 70 τόσα χρόνια υπό το απάνθρωπο καθεστώς του αντιχριστιανικού κομμουνισμού.

Η περίπτωσις της Ρωσικής Εκκλησίας

Η Ρωσική Εκκλησία ανυψώθηκε σε Πατριαρχείο το 1589 έπειτα από πιέσεις του Τσάρου προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, όμως το 1700 όταν πέθανε ο Πατριάρχης Μόσχας ο Μέγας Πέτρος ως Τσάρος δεν επέτρεψε την εκλογή νέου Πατριάρχου και για 200 χρόνια μέχρι το 1917 η Ρωσία δεν είχε Πατριάρχη. Ο Μέγας Πέτρος ως νεαρός είχε παρευρεθεί σε συνομιλία Τσάρου και Πατριάρχου και θεώρησε ότι ο Πατριάρχης δεν έδειξε την υποταγή που έδειχναν οι άλλοι υπήκοοι, έτσι όταν έγινε τσάρος, επηρεασμένος και από τη Δύση, ώρισε βασιλικό επίτροπο στις συνεδριάσεις της Ι. Συνόδου και δεν επέτρεψε την εκλογή νέου Πατριάρχου.

Το 1917 ενώ οι κομμουνιστές κατελάμβαναν την εξουσία, οι Χριστιανοί εξέλεγαν Πατριάρχη τον Τύχωνα, ο οποίος και κατεφέθρη εναντίον του κομμουνισμού με αποτέλεσμα μετά τον θάνατόν του (1925) να μη επιτρέψουν την εκλογή νέου μέχρι το 1945. Από τότε η Ρωσική Εκκλησία έχει και πάλι Πατριάρχη.

Το ενδιαφέρον των ψευδαδέλφων

Την ύπαρξη Τοπικών – Εθνικών Εκκλησιών οι ψευδάδελφοι αιρετικοί, παπικοί και προτεστάντες, την θέλουν και δεν την θέλουν ανάλογα αν εξυπηρετεί τα σχέδιά τους. Όταν η διάσπαση αποδυναμώνει την Εκκλησία και δημιουργεί προβλήματα την θέλουν και την επιδιώκουν, όπως στην περίπτωση της Ελλάδος το 1833 και σήμερα στην Ουκρανία, όταν όμως η ύπαρξη των τοπικών Εκκλησιών γίνεται εμπόδιο στα σχέδιά τους τότε δεν τους αρέσει και οι Εθνικές Εκκλησίες θεωρούνται εθνικιστικές, ενώ προσπαθούν να επηρεάζουν τους προκαθημένους τους. Και το καταφέρνουν κυρίως με τις σπουδές πολλών εξ αυτών στις αιρετικές τους Θεολογικές Σχολές, τις φιλίες που ακολουθούν, αλλά και με την πίεση του Οικουμενικού Πατριάρχου που «παπίζει» και «προτεσταντίζει» σαν να μη είναι Ορθόδοξος πλέον, ηγούμενος του διαχριστιανικού συγκρητισμού – οικουμενισμού που καταλήγει στην πανθρησκεία και τον αντιχριστιανισμό.

Στην Πρώτη Σύνοδο της Εκκλησίας, την Σύνοδο των Αποστόλων στα Ιεροσόλυμα το 48μ.Χ. όλοι οι Απόστολοι ήταν ίσοι, όπως και οι διάδοχοί τους. Οι τίτλοι Αρχιεπίσκοπος, Πατριάρχης, Πάπας είναι μεταγενέστεροι και έχουν σχέση με την πρωτεύουσα και τις μεγάλες πόλεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Ρωμανίας (Βυζαντίου). Οι τίτλοι αυτοί δίδουν τιμή, αλλ᾽ όχι εξουσία. Οι επίσκοποι που έφερναν και φέρνουν τους τίτλους αυτούς σήμερα ως προκαθήμενοι των Τοπικών Εκκλησιών είναι πρώτοι στη σειρά, περνούν πρώτοι κατά την είσοδο και την έξοδο, είναι πρόεδροι των Τοπικών Συν­όδων, είναι πρώτοι μεταξύ ίσων, έχουν πρεσβεία τιμής, αλλ᾽ όχι εξουσίας έναντι των λοιπών επισκόπων, γι᾽ αυτό και δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε άλλη Μητρόπολη κι ας είναι Αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες χωρίς την άδεια του οικείου Επισκόπου, επειδή όλοι οι Απόστολοι ήταν ίσοι. Η ανύψωση του Αποστόλου Πέτρου έγινε από τη Ρώμη, γιατί ήθελε και θέλει η ίδια να υπερέχει έναντι όλων (κόμπλεξ ανωτερότητος), παρ᾽ ότι θεωρούσε και θεωρεί ο πάπας τον εαυτό του «δούλο των δούλων του Θεού» (servus servorum Dei), επειδή ο Χριστός έχει πει «ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος» (Μαρκ. ι´ 44). Αν αυτό το εννοούσε στην πράξη ο λόγος του δεν θα ήταν επάνω από τον λόγο όλων των συνεπισκόπων του και μάλιστα αλάθητος! Η παπική ταπεινολογία είναι φαρισαϊσμός και φασισμός που παραπέμπουν στους ρωμαίους αυτοκράτορες – αλάθητους θεούς, τους φοβερούς διώκτες των Χριστιανών, επειδή ακριβώς δεν ανεγνώριζαν την θεότητά τους. Αντίστοιχα των διωγμών είναι οι παπικές σταυροφορίες, η ιερά εξέταση, η σφαγή των Σέρβων κλπ.

Και έρχονται τώρα οι προκαθήμενοι των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών να γίνουν Πάπες. Μόνοι τους αποφάσισαν: 1) Να μη λάβουν μέρος στην λεγομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο όλοι οι εν ενεργεία Ορθόδοξοι Επίσκοποι, αλλά μόνο ωρισμένοι 2) οι επίσκοποι που θα λάβουν μέρος στην Σύνοδο θα είναι ακόλουθοι – σύμβουλοι των προκαθημένων και δεν θα ψηφίζουν στη Σύνοδο και 3) ψήφο στην Σύνοδο θα έχουν μόνο οι 14 προκαθήμενοι! Δηλαδή την Σύναξή των βάφτισαν Σύνοδο με 14 επισκόπους – προκαθημένους που θα ψηφίζουν και 336 (14 επί 24) παρόντες επισκόπου που δεν θα ψηφίζουν. Αυτό είναι ξεφτιλισμός κάθε έννοιας Ορθοδόξου Συνόδου, αλλά περισσότερο των ίδιων των επισκόπων, παρόντων στην Σύνοδο, αλλά και των απόντων. Αυτό δεν γίνεται ούτε στις συνόδους των παπικών. Αυτή η Σύνοδος ούτε Σύνοδος είναι ούτε ορθόδοξος. Θυμίζει την ψευδοσύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας, στην οποία έλαβαν μέρος ολίγοι επίσκοποι εκλεκτοί του αυτοκράτορος λόγω της προέλασης των Τούρκων. Επρόκειτο για μία κολοβή σύνοδο, όπως είναι και η παρούσα, αλλά για άλλους λόγους, της οποίας η αποτυχία φαίνεται προδιαγεγραμμένη. Αυτό δεν προκαλεί χαρά, αλλά λύπη σε κάθε Ορθόδοξο. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης παρέσυρε τους λοιπούς προκαθημένους η υπάρχουν και αθέατοι παράγοντες και συντελεστές εις βάρος της Ορθοδοξίας; Είναι απαράδεκτο η Σύναξη να βαφτίζεται Σύνοδος και μάλιστα Αγία και Μεγάλη στη θέση Οικουμενικής Συνόδου, όπως είχε εξαγγελθεί και προετοιμαζόταν.

Στο βιβλίο του αγιορείτη μοναχού Αββακούμ «ο παπισμός ως εξουσία και σκάνδαλο», Αθήνα 2010, σελ. 29 – 30 γράφεται ότι «σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει Οικουμενική Σύνοδος από μία διαιρεμένη Χριστιανοσύνη», που αντιφάσκει σε όσα γράφει κατά του παπισμού. Η αίρεση μπορεί να συγκαλεί Οικουμενικές Συνόδους, η Εκκλησία όχι; Φαίνεται ότι στο Άγιον Όρος δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη τα πράγματα γι᾽ αυτό και δεν ηγούνται του αγώνος κατά του συγκρητισμού – οικουμενισμού που συνταράσσει την Εκκλησία και δεν βλέπουν την προδοσία της πίστεως από τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τους λοιπούς προκαθημένους. Τουναντίον η παραπάνω θέση του αγιορείτη μοναχού προβάλλεται ως δικαιολογία για την μη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου! Αλλ᾽ οι μεθοδεύσεις γενικά των προκαθημένων δεν ταιριάζουν σε Ορθοδόξους, στους αιρετικούς μόνο το αποτέλεσμα μετράει κι όχι τα μέσα για την επίτευξή του, στους Ορθοδόξους και ο σκοπός και τα μέσα για την επίτευξή του πρέπει να είναι άγια.

Η βαθμιαία διάβρωσις των Ορθοδόξων

Οι σπουδές σε παπικά και προτεσταντικά σχολεία με δέλεαρ την καλή εκμάθηση ξένων γλωσσών που ανοίγουν παράθυρα στον σύγχρονο κόσμο και οι μεταπτυχιακές σπουδές σε αιρετικές Θεολογικές Σχολές (παπικές και προτεσταντικές) συμβάλλουν αφάνταστα στη διάβρωση και την αλλοίωση των ορθοδόξων. Η αλλοίωση γίνεται βαθμιαία και ανεπαίσθητα, που θυμίζει τον Μιθριδάτη του Πόντου, ο οποίος δηλητηρίαζε αργά τον εαυτό του, για να αντέξει σε ενδεχόμενη δηλητηρίασή του από τους εχθρούς του. Τους ορθοδόξους οι παπικοί και οι προτεστάντες τους δηλητηριάζουν αργά για να παύσουν να είναι Ορθόδοξοι, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι και οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι δεν φέρουν ευθύνη για τη δηλητηρίαση που δέχονται, για να γίνουν γενίτσαροι.

Οι σπουδές, γνωριμίες και φιλίες με αιρετικούς χριστιανούς και αλλοθρήκσους κατ᾽ αρχήν δεν είναι κακό και μάλιστα στον ανοιχτό σύγχρονο κόσμο. Εξ άλλου υπάρχει και η προτροπή του Αποστόλου Παύλου: «πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε» (Α´ Θεσ. ε´ 21). Όμως όπως υπάρχει η καλή υπάρχει και η κακή αλλοίωση και προπαντός υπάρχουν τα γεγονότα. Ο προηγούμενος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος είχε τελειώσει το παπικό λύκειο Αθηνών, το Λεόντειο προς τιμή του πάπα Λέοντα ΙΓ´ († 1908). Με πολλή χαρά έφερε τον πάπα στην Αθήνα… προσκυνητή και ο ίδιος, παρά την απαγόρευση της Ι. Συνόδου, πήγε στο Βατικανό …προσκυνητής, εξ μήνες πριν πεθάνει. Ο διάδοχός του Ιερώνυμος Β´ έχει σπουδές στην Ευρώπη και υπήρξε καθηγητής στο ίδιο παπικό Λεόντειο λύκειο! Είναι πιο συγκρατημένος, αλλ᾽ η αντίθεσή του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη είναι για τις Νέες Χώρες κι όχι για την προδοσία της Ορθοδοξίας που συντελείται στην κορυφή. Θα πάει κι αυτός προσκυνητής στο Βατικανό; Τον δρόμο φαίνεται να ανοίγει ο επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος, Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, με την έλευση οστών Αγίων που κατέχουν οι παπικοί όπως της Αγίας Βαρβάρας και της Αγίας Ελένης, με τις υποτροφίες που δίδει για την εκμάθηση της ελληνικής στη… Ρώμη και την έκδοση παπικών βιβλίων από την Αποστολική Διακονία με διαφήμιση στη «Φωνή Κυρίου». Και η Λέσβος με τους μετανάστες φέρνει πλησίον Πάπα, Πατριάρχη, Αρχιεπίσκοπο…

Και οι λοιποί προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών θα έχουν επίσης σπουδές, γνωριμίες και φιλίες με αιρετικούς και αλλοθρήσκους εκκλησιαστικούς και πολιτικούς ηγέτες. Πόσο έχουν αλλοιωθεί και επηρεασθεί μόνο ο Θεός και οι ίδιοι γνωρίζουν. Εκτός από την αλλοίωση ενδεχομένως να πιέζονται και από πολιτικούς ηγέτεςς των χωρών τους, από συγκυρίες η αφανή κέντρα αποφάσεων. Μπορούν να τα καταγγείλουν, μπορούν να παραιτηθούν, μπορούν να μαρτυρήσουν, δεν μπορούν να προδόσουν την Ορθοδοξία και μάλιστα εν Συνόδω. Γιατί τότε η κολοβή Σύνοδος των προκαθημένων θα είναι η καταισχύνη και η καταδίκη τους, η δε ταλαιπωρία των Ορθοδόξων λαών θα είναι αποκλειστικά δικό τους έργο.

Αρχή οδυνών και εξελίξεων

Οι Ορθόδοξοι πιστοί όντως φοβούμεθα τα χειρότερα, η Σύναξη – Σύνοδος ενδέχεται να επισημοποιήσει την προδοσία που ήδη συντελείται στην κορυφή. Αυτό δείχνουν οι μεθοδεύσεις για τη σύγκληση, τα θέματα, οι 14 ψήφοι, οι παράλληλοι θεολογικοί διάλογοι, οι δηλώσεις των προκαθημένων, τα «συλλείτουργα» και οι συμπροσευχές, η σιγή των Ιεραρχών των 14 Εκκλησιών, η αφωνία του πλήθους των επισκόπων, η άγνοια των Ορθοδόξων λαών που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και δεν μπορούν να φέρουν αντίσταση κλπ. Φαίνεται ότι η προδοσία της πίστεως που ξεκίνησε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1920 προγραμματίζεται να ολοκληρωθεί το 2016 πρωτοστατούντος του ιδίου.

Οι αποφάσεις της λεγόμενης Συνόδου είτε ορθόδοξες είτε μη θα αποτελέσουν αρχή εξελίξεων. Ήδη ο τριμερής χωρισμός των ισοτίμων επισκόπων είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Η Σύναξη των προκαθημένων που είχε λόγο ύπαρξης επί Τουρκοκρατίας και τώρα βαπτίστηκε Αγία και Μεγάλη Σύνοδος θα πρέπει να καταργηθεί η να υποβιβαστεί από τις Ιεραρχίες των Τοπικών Εκκλησιών. Οι θεολογικοί διάλογοι επίσης πρέπει να καταργηθούν, διότι ουδέν προσφέρουν.

Ο λαός ενδεχομένως να ταλαιπωρηθεί και εξαιτίας της άγνοιάς του, στην οποία τον κράτησαν οι ποιμένες του, είναι δε άδηλος η αντίδρασή του, όταν συνειδητοποιήσει την προδοσία της πίστεώς του από τους ποιμένες του. Ίσως και να ροδίσει η αυγή της εκλογή των επισκόπων «ψήφω κλήρου και λαού» κατά την προσφιλή έκφραση του Αυγουστίνου Καντιώτη, Μητροπολίτου Φλωρίνης, κρητικής καταγωγής όπως ο ίδιος έλεγε (Κάντια = Ηράκλειο Κρήτης).

Μετά τόσους αιώνες οι Ορθόδοξοι περιμέναμε μία Σύνοδο απλανών αστέρων της Ορθοδοξίας και μας προκύπτει Σύνοδος… πλανητών και μάλιστα προκαθημένων. Πως το Άγιο Πνεύμα να πνεύσει σε μία Σύνοδο όπου όλα είναι μεθοδευμένα, δρομολογημένα και πλήρως ελεγχόμενα και προπαντός τα θέματα και οι αποφάσεις με την μέθοδο της παμψηφίας; Η ευθύνη των προκαθημένων ενώπιον Θεού και Εκκλησίας είναι τεραστία. Δικαιώνουν δε πλήρως τους Πατριάρχες που το 1848 διαβλέποντες ότι οι ίδιοι ως άνθρωποι πιεζόμενοι και εκβιαζόμενοι μπορούσαν να κάμουν υποχωρήσεις, ανέθεταν στον πιστό λαό την διαφύλαξη της πίστεώς του, γεγονός που είχε συμβεί στο παρελθόν και μάλιστα μετά την ψευδοσύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας, όταν ο λαός ακολούθησε τον μοναδικό που δεν υπέγραψε τις προδοτικές της αποφάσεις, τον επίσκοπο Εφέσου Μάρκο τον Ευγενικό.

Οι προκαθήμενοι δυναμιτίζουν την ενότητα της Εκκλησίας

Στην Σύναξη – Σύνοδο των 14 προκαθημένων θα υπάρξει Μάρκος Ευγενικός; Είναι πολύ δύσκολο, γιατί ποιός θα τολμήσει, όταν ήδη έχουν αποδεχτεί και υπογράψει τόσα και τόσα αντορθόδοξα; Γι᾽ αυτό πολλοί πιστοί συντάσσονται με τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς και εύχονται ο Θεός να ματαιώσει την Σύναξη – Σύνοδο που οι ίδιοι οι προκαθήμενοι βάφτισαν Αγία και Μεγάλη, ενώ είναι μικρή και κολοβή, καρικατούρα Ορθοδόξου Συνόδου. «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν» θα έλεγαν οι αρχαίοι.

Οι μεθοδεύσεις φαίνεται να εμποδίζουν η να αποκλείουν την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, αυτό δεν σημαίνει ότι το ίδιο δεν μπορεί να δράσει, αφού «το πνεύμα όπου θέλει πνει» (Ιωάν. γ. 8) και αφού αυτό «όλον συγκροτεί τον θεσμόν την Εκκλησίας».

Οι απλοί πιστοί, τα λογικά πρόβατα, εξανιστάμεθα βλέποντες τα ανορθόδοξα και αντορθόδοξα των ποιμένων μας και τις συνέπειές τους. Πως είναι δυνατόν να μη βλέπουν ότι δυναμιτίζουν την ενότητα των επισκόπων, την ενότητα του ποιμνίου, την ενότητα της Εκκλησίας; Πως οι επίσκοποι που αποκλείστηκαν από την Σύνοδο, που είναι και οι περισσότεροι, θα εφαρμόσουν αποφάσεις μιας μικρής, κολοβής, υπερπαπικής Συνόδου; Και οι επίσκοποι που συμμετείχαν στην Συν­οδο χωρίς δικαίωμα ψήφου και είχαν διαφωνίες θα δεχτούν να εφαρμόσουν τις αποφάσεις της; Οι μεθοδεύσεις των προκαθημένων γίνονται μπούμεραγκ για τους ίδιους, αλλά ο λαός και η Ορθοδοξία γιατί να ταλαιπωρηθούν και να υποφέρουν; Αν ο Θεός τελικά το επιτρέψει να γίνει η Σύνοδος, θα έχει τους λόγους του. Ίσως έτσι ν᾽ ανοίξει ο δρόμος για μία Σύνοδο πράγματι Ορθόδοξη, η οποία θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα σε σχέση με τον Οικουμενισμό και τους αιρετικούς και το ποίμνιον θα μάθει ποιοί ποιμένες είναι Ορθόδοξοι και ποιοί όχι, ποιούς να εμπιστεύεται και να ακολουθεί και ποιούς να αποφεύγει.

Ορθόδοξος Τύπος,29/04/2016