Μη συμβατή με την Ορθόδοξη παράδοση η δι΄ αγίου Μύρου χρίσις των ιερών εικόνων και σκευών (Ιερά Μητρόπολη Δράμας)

ΜΗ ΣΥΜΒΑΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ Η ΔΙ’ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ ΧΡΙΣΙΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΣΚΕΥΩΝ

Κατά καιρούς, σέ ἀνταποκρίσεις ἀπό τίς Ἱερές Μητροπόλεις διαβάζουμε καί βλέπουμε καθαγιασμούς ἱερῶν εἰκόνων, ἱερῶν σκευῶν καί χρίση των δι’ ἁγίου Μύρου.

       Αὐτό δέν εἶναι ὀρθόν καί δέν πρέπει νά γίνεται.

       Στό ἱερό Πηδάλιο, ἔκδοσις Ρηγοπούλου Θεσσαλονίκη 2003, εἰς τά προλεγόμενα περί τῆς ἁγίας καί οἰκουμενικῆς Ἑβδόμης Συνόδου, εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 2αν ὑποσημείωσιν σ. 319-320 ὑπό τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου ἀναφέρονται τά ἑξῆς : «Αἱ ἅγιαι εἰκόνες δέν χρειάζονται νά μυρώνωνται μέ ἅγιον Μῦρον, ἤ νά ἁγιάζωνται μέ εὐχάς ἀπό τόν Ἀρχιερέα ̇ ά. διά τί ἡμεῖς δέν προσκυνοῦμεν τάς ἁγίας εἰκόνας διά τί εἶναι μυρωμέναις, ἤ εὐχολογημέναις, ἀλλ’ εὐθύς ὁποῦ ἰδοῦμεν εἰκόνα ἁγίαν, χωρίς νά ἐξετάσωμεν ὅλως περί μύρου καί εὐχῆς, προσκυνοῦμεν αὐτήν, διά τε τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου, καί διά τήν ὁμοιότητα ὁποῦ ἔχει εἰς τό ἀρχέτυπον. Δι’ ὅ ἐν τῇ ς΄. πράξει τῆς παρούσης Συνόδου ἡ ἐπί Κοπρωνύμου τῶν εἰκονομάχων Σύνοδος ἐκατηγόρησε τάς ἁγίας εἰκόνας λέγουσα, ὅτι ἡ τῶν εἰκόνων ὀνομασία οὔτε εὐχήν ἱεράν ἔχει ἁγιάζουσαν αὐτήν, ἵνα ἐκ τούτου πρός τό ἅγιον ἐκ τοῦ κοινοῦ μετενεχθῇ, ἀλλά μένει κοινή καί ἄτιμος, καθώς τήν ἔκαμεν ὁ ζωγράφος ̇ πρός ταῦτα δέ ἡ ἁγία ζ'. Σύνοδος  ἀποκριθεῖσα δι’ Ἑπιφανίου Διακόνου, δέν εἶπεν ὅτι γίνεται εὐχή ἐπί τῶν εἰκόνων, ἀλλ’ εἶπεν ὅτι καθώς πολλά ἱερά, εὐχήν ἱεράν δέν δέχονται, ἀλλά ἀπό αὐτό τό ὄνομά των εἶναι γεμάτα χάριν καί ἁγιασμόν, ὅ,τι λογῆς εἶναι ὁ τύπος τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι σεβάσμιος καί προσκυνητός κοντά εἰς ἡμᾶς, καί μέ ὅλον ὁποῦ γίνεται χωρίς κἀμμίαν εὐχήν, καί ἡμεῖς μέ μόνον τόν τύπον αὐτοῦ πιστεύομεν ὅτι λαμβάνομεν ἁγιασμόν, καί μέ τήν προσκύνησιν ὁποῦ κάμνομεν εἰς αὐτόν, καί τήν σημείωσίν του εἰς τό μέτωπόν μας, καί τήν ἐν τῷ ἀέρι μέ τό δάκτυλον γινομένην σφραγίδα του (ὅρα ὅτι ὄχι μέ τά τρία δάκτυλα τό πάλαι ἐγίνετο τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ὡς τώρα, ἀλλά μέ τόν ἕνα δάκτυλον, ὅπερ λέγει καί ὁ Χρυσόστομος ἔν τινι λόγῳ αὐτοῦ ̇ καί ὅρα περί τούτου τήν β΄. ὑποσημείωσιν τοῦ (α΄. Κανόνος τοῦ Βασιλείου) ̇ ἐλπίζομεν νά ἀποδιώκωμεν τούς δαίμονας. Ὁμοίως ὅ,τι λογῆς καί πολλά ἱερά σκεύη ἔχομεν, καί ἀσπαζόμεθα ταῦτα, καί ἐλπίζομεν νά λαμβάνωμεν ἀπό αὐτά ἁγιασμόν, καί μέ ὅλον ὁποῦ εὐχήν ἱεράν δέν ἔχουν ̇ τοιουτοτρόπως καί τήν ἁγίαν εἰκόνα, τήν μή ἔχουσαν εὐχήν, ἀσπαζόμενοι καί τιμητικῶς προσκυνοῦντες μεταλαμβάνομεν ἁγιασμόν, ἀναγόμενοι εἰς τήν τιμήν τοῦ πρωτοτύπου διά τοῦ ὀνόματος τῆς εἰκόνος ̇ εἰ δέ καί οἱ εἰκονομάχοι δέν ἠμποροῦν νά εἰποῦν πῶς τά ἱερά σκεύη εἶναι ἄτιμα καί κοινά, ἐπειδή δέν ἔχουν ἱεράν εὐχήν ἁγιάζουσαν αὐτά, ἀλλ’ εἶναι καθώς τά ἐτελείωσεν ὁ ὑφαντής, ὁ ζωγράφος καί ὁ χρυσοχόος, ἔχουν δέ αὐτά ὡς ἅγια καί τίμια ̇ τέτοιας λογῆς καί τάς σεπτάς εἰκόνας πρέπει νά ἔχουν ὡς ἁγίας καί τιμίας καί ἱεράς, καί ἄν δέν ἔχουν εὐχήν ἁγιάζουσιν αὐτάς (σελ. 844. τοῦ β'. τόμου τῶν Συνοδικῶν) ̇ β΄. δέν χρειάζονται αἱ ἅγιαι εἰκόνες εὐχήν καί μύρωμα, διά τί κατά τόν Δοσίθεον σέλ. 658. τῆς Δωδεκαβίβλ. μόνον τῶν Παπιστῶν εἶναι ἀνόμημα τό νά κάμνουν εἰκόνας δι’ εὐχῶν καί συνθεμάτων, τινῶν. Αὐτοί γάρ καυχῶνται ὅτι ὁ Πάπας κατασκευάζει εἰκόνας ἀπό κηρίον καθαρόν, ἅγιον μῦρον, καί ἀπό νερόν τοῦ ἁγιασμοῦ, καί ὅτι ἀναγινώσκει εἰς αὐτάς εὐχάς θαυμαστάς, καί ὅτι διά ταῦτα κάμνουσιν αἱ εἰκόνες αὗται θαύματα (καθώς ψευδολογοῦσιν ὅτι Λέων ὁ τρίτος ἔστειλε μίαν τοιαύτην εἰκόνα εἰς τόν Κάρολον Ῥῆγα τῆς Φραγγίας, καί εὐλαβήθη αὐτήν ἐκεῖνος, καί ὁ Οὐρβανός Πάπας ἄλλην μίαν εἰς τόν Παλαιολόγον Ἰωάννην, καί ἐτιμήθη αὕτη μετά λιτανείας εἰς τήν Ἐκκλησίαν). Βλέπεις ὅτι ἡ εὐχή ὁποῦ ἀναγινώσκεται εἰς τάς ἁγίας εἰκόνας παπική ἐστι, καί ὄχι ὀρθόδοξος; καί νεωτερική, καί ὄχι παλαιά; διά τοῦτο ἡ τοιαύτη εὐχή πουθενά δέν εὑρίσκεται εἰς τά παλαιά χειρόγραφα Εὐχολόγια, παρετηρήσαμεν δέ, ὅτι ἡ εὐχή αὕτη δέν εὑρίσκεται οὔτε εἰς τά Εὐχολόγια τά πρό ἑκατόν χρόνων τυπωθέντα.  Γίνεται φανερόν ὅτι αἱ ἅγιαι εἰκόνες εὐχήν καί μύρωμα δέν  χρειάζονται, διά τί καί αἱ εἰς τούς τοίχους τῶν Ἐκκλησιῶν ζωγραφούμεναι  εἰκόνες,  καί εἰς τούς νάρθηκας, καί εἰς τάς αὐλάς αὐτῶν, καί ἁπλῶς εἰς τάς ὁδούς καί θύρας, καί εἰς τά  ἱερά σκεύη, οὔτε μυρώνονται ποτέ, οὔτε εὐχήν λαμβάνουν καί μ’ ὅλον τοῦτο προσκυνοῦνται σχετικῶς καί τιμητικῶς ἀπό ὅλους διά τήν ὁμοίωσιν ὁποῦ ἔχουν πρός τά ἀρχέτυπα. Δι’ ὅ καί ὁ ἐλλόγιμος Ἀρχιερεύς ἅγιος Καμπανίας κύριος Θεόφιλος, δέν ἔκρυψε τούτην τήν ἀλήθειαν, ἀλλ’ ἔγραψεν εἰς τό βιβλίον ὁποῦ ἔκαμε τώρα νεωστί, ὅτι αἱ ἅγιαι εἰκόνες δέν χρειάζονται μύρωμα, οὔτε εὐχήν παρά Ἀρχιερέως».

       Αὐτά πρός γνῶσιν ὥστε ν’ ἀποφεύγωνται εὐλαβεῖς μέν πράξεις, μή συμβατές ὅμως πρός τήν παράδοσιν καί θεσμοθεσίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΔΡΑΜΑΣ