«Προκλήσεις για τις Εκκλησίες στη Μέση Ανατολή»

«Προκλήσεις για τις Εκκλησίες στη Μέση Ανατολή»

Υπό τον ανωτέρω τίτλον εδημοσιεύθη εις το πρόσφατον τεύχος του περιοδικού «Σύναξη» εις μετάφρασιν η ομιλία του μονοφυσίτου Πατριάρχου των Αρμενίων Αράμ Α κατὰ την αναγόρευσίν του εις επίτιμον Διδάκτορα του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών την 24ην Σεπτεμβρίου 2014.

Αν και ο τίτλος «Εκκλησίες» είναι εσφαλμένος, η ομιλία του έχει ιδιαιτέραν σπουδαιότητα καθώς αναφέρεται εις τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής. Μέσα από το ιδικόν του πρίσμα κατατίθενται απόψεις, αι οποίαι είναι ιδιαιτέρως χρήσιμοι, αν χρησιμοποιηθούν από την Ορθόδοξον Εκκλησίαν η τουλάχιστον την Εξωτερικήν Πολιτικήν της Ελλάδος.

Κατ’ αρχάς θέτει ως ζήτημα υψηλής προτεραιότητος τον εκδημοκρατισμό των κρατών: «Οι χριστιανικές κοινότητες… καλούνται να συνδράμουν σε όλες τις προσπάθειες, που στοχεύουν στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και της συμμετοχικής διακυβερνήσεως». Εις αυτό το κάλεσμα κρύπτεται μία μεγάλη αλήθεια. Ως είχε γραφή και άλλοτε εις τον Ο.Τ. τα μουσουλμανικά κράτη θα επλήττοντο σφόδρα αν υπήρχε δημοκρατία, διότι τότε ελευθέρως εκατομμύρια μουσουλμάνων θα μετεστρέφοντο προς τον χριστιανισμόν, ενώ τώρα επικρατεί τρόμος. Η Ορθόδοξος Εκκλησία αν επιθυμή να συμβάλη, τότε πρέπει να ενισχύση αυτήν την κατεύθυνσιν, ώστε έπειτα να διανοιχθή απροσκόπτως και ο δρόμος της ιεραποστολής.

Κατόπιν προτείνει ότι οι χριστιανοί, οι οποίοι αν και συνέβαλαν εις την δημιουργίαν της εθνικής αυτοσυνειδησίας, δεν έχουν καταστή ισότιμα μέλη των κοινωνιών αυτών, και «πρέπει να διεκδικήσουν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματά τους», ώστε να γίνουν «πλήρως αποδεκτοί στην πολιτική ζωή της χώρας». Απορούμε πως ο μονοφυσίτης Αρμένιος έχει συνειδητοποιήσει πόσο θεμελιώδους σημασίας είναι η εμπλοκή των χριστιανών εις τον πολιτικόν βίον μιας χώρας και εδώ πολλοί Ορθόδοξοι Έλληνες δεν το έχουν καν διανοηθή. Η πρότασίς του αυτή, δια να μεταβληθή το καθεστώς, αλλά και να επέλθη κοινωνική αναμόρφωσις εις τα κράτη της Μ. Ανατολής, οφείλει να απασχολήση και τους Ορθοδόξους, διότι τότε μόνον θα υπάρξη ουσιώδης κοινωνική αναδιαμόρφωσις, όταν πιστοί άνθρωποι εμπλακούν ενεργώς εις τον πολιτικόν βίον. Με αυτόν τον τρόπο θα δοθή παράδει-γμα, αλλά και θάρρος εις τους χριστιανούς της Μ. Ανατολής.

Σπουδαία είναι επίσης η παρότρυνσις οι χριστιανοί να παραμείνουν εις τα κράτη τους. «Αν το ζήτημα (της μεταναστεύσεως) δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και αποτελεσματικά, η χριστιανική παρουσία στη Μέση Ανατολή θα καταλήξει πιθανότατα ένα κεφάλαιο του παρελθόντος της», ανέφερε. Κρούει επομένως τον τον κώδωνα του κινδύνου ότι οι επί χιλιετίας χριστιανική Ανατολή θα πέση οριστικώς εις τας χείρας του Ισλάμ. Όχι μόνον θα πρέπη να βοηθήσωμεν αυτήν την κρίσιμον περίοδον να ενισχύσωμεν τα Πατριαρχεία μας εις την Ανατολήν αλλά να διερωτηθώμεν και δι’ αυτήν την αιμορραγίαν της ελληνικής νεολαίας προς τη Δύσιν. Οι νέοι θα ενισχύσουν τας παροικίας μας η θα απωλέσουν την ταυτότητά τους; Ποίος θα απομείνη εις την Ελλάδα η θα την παραδώσωμεν εις μετανάστας;

Στέφανος επί των λεγομένων ήσαν αι εξής φράσεις «η χριστιανική εκπαίδευση θα πρέπει να αποτελέσει πρώτη προτεραιότητα… επαναδραστηριοποιώντας τα Κατηχητικά σχολεία και οργανώνοντας ομάδες μελέτης της Βίβλου και ομιλίες για ζητήματα που αγγίζουν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, οι Εκκλησίες καλούνται να διαμορφώσουν τις γενιές που έρχονται με τις αξίες του Ευαγγελίου». Πέραν της λέξεως «Εκκλησίες», που δεν ισχύει, οφείλει κανείς να ιδή βαθύτερα. Πως ο κ. Αράμ δίδει τόσην σπουδαιότητα εις την Παιδείαν ενώ και εις την πατρίδα μας αποτελεί το έσχατον; Σήμερον έχει λησμονηθή εις την Ελλάδα ότι η παλιγγενεσία του 1821 ήρχισεν από τα σχολεία, που ίδρυσεν ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και αναζητούμεν την αφύπνισιν του Γένους εις τας προφητείας του. Αν σήμερον δίδεται μάχη δια το μάθημα των θρησκευτικών, δεν πρόκειται δια την μάχην ενός μαθήματος, αλλά δια την μάχην της Παιδείας, το αν αι επόμεναι γενεαί θα διαμορφωθούν «με τις αξίες του Ευαγγελίου». Πως οι μονοφυσίται επιδεικνύουν τόσον ζήλον δια τα Κατηχητικά και τους Κύκλους και εμείς συνεχώς αναβάλομεν ως Εκκλησία να σχεδιάσωμεν και να υλοποιήσωμεν ένα ολοκληρωμένον σχέδιον κατηχήσεως, το οποίον θα είναι ικανόν ακόμη και εις δυσκόλους καιρούς να αναλάβη να εμπνεύση τους νέους;

Δυστυχώς, ο κ. Αράμ τρέφει φρούδας ελπίδας ότι «η οικουμενική αλληλεγγύη των Δυτικών Εκκλησιών και των οικουμενικών οργανισμών» αποτελεί καιρίαν στήριξιν δια την επιβίωσιν του χριστιανισμού. Την υλοποίησιν αυτής της ενότητος διαβλέπει εις γεγονότα, τα οποία θα την καταστήσουν ορατήν όπως «ο κοινός εορτασμός του Πάσχα, η κοινή οικουμενική προσευχή και οι κοινές δράσεις…». Την άποψιν αυτήν θεμελιώνει εις την πεποίθησιν ότι «η θρησκεία δεν είναι μέρος της σύγκρουσης… είναι μέσον για τη συμφιλίωσιν». Αι αντιλήψεις αυταί είναι εσφαλμέναι και επικίνδυνοι δια δύο λόγους. Πρώτον υποτάσσουν τους χριστιανούς εις τα όργανα του Οικουμενισμού, τα οποία όμως δεν έχει εξετάσει από που ελέγχονται. Δεύτερον και σπουδαιότερον, διότι η θρησκεία είναι μέρος του προβλήματος: αφ᾽ ενός το Ισλάμ δεν είναι φιλειρηνική θρησκεία, το αποδεικνύει η ιστορία της, αφ᾽ ετέρου, διότι αν μελετήση κανείς το τι συμβαίνει σήμερα εις την Μέσην Ανατολήν θα διαπιστώση ότι οι μεν Αμερικανοί χρησιμοποιούν το Ισλάμ, δια να αναμειγνύωνται εις την πολιτικήν των κρατών, το δε Ισλάμ έχει διαμορφώσει την αντίληψιν ότι όλοι οι χριστιανοί είναι το ίδιο. Εις αυτό το τελευταίον έχει συμβάλει τα μέγιστα ο Οικουμενισμός.

Συνοπτικώς τονίζομεν εκείνο, το οποίον έχομεν και άλλοτε υποστηρίξει, δηλ. ότι ενώ Ιεράρχαι υποστηρίζουν τον Οικουμενισμόν ως συνασπισμόν αλληλοϋποστηρίξεως έναντι της απειλής του Ισλάμ, εις την πραγματικότητα υπηρετούν το αντίθετον, δηλ. ενισχύουν εις τους Ισλαμιστάς το λανθασμένον στερεότυπον ότι χριστιανός σημαίνει Δυτικός και ότι οι χριστιανοί δεν διαφέρουν. Αυτό εκμηδενίζει τον ρόλον, τον οποίον θα ηδύνατο να διαδραματίση γενικώς η Ορθοδοξία και θέτει εις το μάτι του κυκλώνος την μικράν και ανίσχυρον Ελλάδα, η οποία περιέρχεται εις το ίδιον επίπεδον επικινδυνότητος με τα ισχυρά δυτικά κράτη, χωρίς όμως αυτά να υφίστανται και τας ομοίας επιπτώσεις, εφ᾽ όσον εμείς δεχόμεθα τας συνεπείας του προσφυγικού. Τελικώς, ο Οικουμενισμός εμμέσως υπηρετεί τα σχέδια των Δυτικών, οι οποίοι χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως ανάχωμα, αλλά και του Ισλάμ, το οποίον ευρίσκει την καλυτέραν επιβεβαίωσιν της ιδεοληψίας του ότι ο πόλεμος είναι εναντίον των χριστιανών, παρέχον το ιδεολογικόν άλλοθι δια την συνέχισιν των εχθροπραξιών.

Ορθόδοξος Τύπος, 19/02/2016

orthodoxostypos.gr