27 Φεβ 2016

Διαπροσωπικές σχέσεις-Κύριο γνώρισμα της Ορθόδοξης Θεολογίας

Διαπροσωπικές σχέσεις-Κύριο γνώρισμα της Ορθόδοξης Θεολογίας
του Παναγιώτη Σιαχάμη (Φοιτητή της Πατριαρχικής Ανωτάτης Εκκλησιαστικης Ακαδημίας Κρήτης)
Ο άνθρωπος έχοντας πλαστεί <<κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν>>1 του Τριαδικού Θεού, έχει υπαρξιακή σχέση μαζί Του. Το γεγονός αυτό  διατυπώνεται στην περιγραφή της δημιουργίας του ανθρώπου, στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, τη Γένεση. Εκεί βλέπουμε πως ο Θεός << ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν>>2. Ο Θεός με την μορφή πνοής, κτίζει την ψυχή του ανθρώπου,3 πραγματώνοντας έτσι την υλικοπνευματική του υπόσταση. Αυτή η πνευματική σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, πραγματώνει την αιτιώδη ορμή του ανθρώπου προς τον δημιουργό του.

Ερευνώντας κανείς τα γραφόμενα περί Ανθρωπολογίας και Θρησκειολογίας, θα ανακαλύψει πως ο πρωτόγονος ακόμη άνθρωπος είχε δείξει σημάδια λατρείας έναντι φυσικών φαινομένων, γεγονός που επιδρούσε κατα κάποιον τρόπο και στο κοινωνικό του γίγνεσθαι4. Οι Καππαδόκες Πατέρες (Μ.Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος και Γρηγόριος Νύσσης) υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος γίνεται γνώστης της Παντοδυναμίας του Θεού, μέσω των δημιουργημάτων Του. Η τάση του ανθρώπου προς λατρεία γενικότερα, στα πλαίσια της θεολογίας, έγκειται στην σχέση συγγένειας του ανθρώπου με τον Θεό, λόγω της υπ'Αυτόν δημιουργίας του.
Η σχέση λοιπόν Θεού και ανθρώπου καθίσταται οντολογική. Η Πατερική θεολογία όμως δεν καθιστά τη σχέση αυτή ως μοναδικό και κατεξοχήν κριτήριο για την ''θέωση'', της οποίας η δυνατότητα δόθηκε στον άνθρωπο λόγω του ότι ο Χριστός θέωσε την ανθρώπινη σάρκα5. Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, έρχεται σε συνάρτηση με τη σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, οι οποία βασίζεται στο πρώτυπο της αγαπητικής συνύπαρξης των προσώπων της Αγίας Τριάδος.
Συνεχίζοντας τη μελέτη στο βιβλίο της Γένεσης, βλέπουμε πως ο άνθρωπος τοποθετείται απο τον Θεό στον Παράδεισο. Στη συνέχεια η βούληση του Θεού θεωρεί πως δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος του6, και γι'αυτό δημιουργεί σύντροφο αυτού, τη γυναίκα. Ο άνθρωπος πλέον καθίσταται σε μία κοινωνική-αγαπητική (λόγω συντροφικότητας) συνύπαρξη. Με αυτόν τον τρόπο νοείται απο την αρχή της δημιουργίας του ως κοινωνικό όν7. Αυτή η αρμονία διαταράχθηκε με την πτώση του, η οποία παρακινήθηκε απο τον διάβολο8.
Μετά την πτώση ο άνθρωπος γίνεται δέκτης όλων των κακών, κυριότερο των οποίων είναι η διακοπή της σχέσης του με τον Θεό. Άμα τη πτώση του ανθρώπου και έπειτα, επέρχεται η διάβρωση των διαπροσωπικών σχέσεων, ο εγωκεντρισμός, οι αδελφοκτονίες9, ( ο Κάιν σκοτώνει τον αδελφό του τον Άβελ) και γενικά κάθε τι το αντίθετο με την πρώτη φάση της δημιουργίας του <<καλού λίαν>>10. Η πτώση του ανθρώπου και η διακοπή της κοινωνίας του με τον Θεό, αποκαταστάθηκε με τον ερχομό του Χριστού-Μεσσία στον κόσμο, τη Σταυρική Του θυσία και την Ανάστασή Του. Αυτό καλείται στην θεολογία ως ''Θεία Οικονομία''. Το σωτηριώδες έργο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου.
Ο Θεός φανερώνεται στον κόσμο μέσω του Λόγου Του-Υιού Του, ο οποίος ενδημούσε ασάρκως στις Θεοφάνιες της Παλαιάς Διαθήκης. Η ενσάρκωση του Θεού-Λόγου γίνεται Αγιοπνευματικά. Κατ'αυτόν τον τρόπο ενώνεται το κτιστό με το άκτιστο.
Γίνεται η υπέρβαση και ο άνθρωπος γεννά Θεό. <<Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι>>11, ψάλλει η Εκκλησία. Πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος γεννά Θεό. Ο Θεός δίνει σάρκα στην ελευθερία Του, χωρίς να καταλύεται το ''όλως έτερον'' της Θεότητας12. Το γεγονός αυτό πραγματώνεται στο πρόσωπο της Παναγίας, εξού και ''Θεοτόκος''. Στον Χριστιανισμό ο Θεός δεν είναι  απρόσιτος όπως τον θεωρούν τα άλλα θρησκεύματα, αλλά αποκτά και ανθρώπινο πρόσωπο. Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε δεν τον άφησε αβοήθητο στην μεταπτωτική του κατάσταση, αλλά λαμβάνει την ανθρώπινη φύση και τον σώζει13
Η διδασκαλία του Χριστού καλείται ως ''Ευαγγέλιο''. Καλή είδηση στα καθ'υμάς. Καλή-χαρμόσυνη είδηση, ελπιδοφόρα για όλο τον κόσμο14. Το Ευαγγέλιο αποκτά πανανθρώπινο χαρακτήρα διότι ο Χριστός προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, γεγονός που αφορά όλη την ανθρωπότητα, πέρα απο εθνικούς και φυλετικούς περιορισμούς.
Ο Χριστός διδάσκει αγάπη ανιδιοτελή προς τον συνάνθρωπο15. Δεν έρχεται να κρίνει τον άνθρωπο, αλλά για να τον σώσει16. Καταδικάζει τον τύπο και δίνει βάση στην ουσία, το πραγματικό. Συναναστρέφεται με τους κοινωνικά περιθωριοποιημένους, γεγονός που προκαλέι αντιδράσεις ακόμη και στους μαθητές Του. Δίνει μεγάλη σημασία στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Συνδέει τον Εαυτό Του με τον απλό άνθρωπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραβολή της τελικής Κρίσης17. Σ'αυτήν ο ίδιος ο Χριστός ταυτίζεται με το πάσχοντα άνθρωπο, τον πεινασμένο, τον πτωχό, τον ασθενή, τον φυλακισμένο και καλεί τους ευεργέτες αυτών να εισέλθουν στη Βασιλεία Του. Αντιθέτως, καταδικάζει τους αδιαφορούντες για εκείνους, διαβεβαιώνοντάς τους πως θα γευθούν την αιώνιο κόλαση.
Διαπιστώνουμε πως οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι εκείνες που καθορίζουν την Κρίση του Θεού, έναντι του ανθρώπου. Σπουδαίος ο λόγος του Αποστόλου της αγάπης Ιωάννου, ο οποίος αναφέρει πως ο άνθρωπος που λέει πως ''γνώρισε'' τον Θεό και δεν τηρεί όμως τις εντολές Του (οι οποίες έρχονται σε συνάρτηση με τον πλησίον) είναι ψεύτης18. Ο Απόστολος των εθνών Παύλος στον λεγόμενο ''Ύμνο της αγάπης''19, περιγράφει και εξυμνεί τον όρο ''αγάπη'', λέξη με την οποία δίνει το περιεχόμενο του Θεού ο Απόστολος της αγάπης, Ευαγγελιστής Ιωάννης <<Ο Θεός, αγάπη εστί>> 20.
Η σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο και η σχέση του ανθρώπου με το Θεό, καλείται ως ''Σταυρική Θεολογία''. Σ'αυτήν η κάθετη γραμμή του τύπου του σταυρού, συμβολίζει την αγαπητική σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, ενώ η οριζόντια την σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο. Αυτή είναι η πραγμάτωση του Ευαγγελίου. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει το Θεό μόνος του. Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό δεν είναι ατομική υπόθεση μόνο, αλλά προϋποθέτει εκτός την πίστη, την απροϋπόθετη αγάπη προς τον συνάνθρωπο21. Ο άνθρωπος (Χριστιανός-πιστός) κοινωνεί με τον Θεό, επι τη βάση την αγαπητική, που πρέπει να διέπει το κοινωνικό σύνολο.
Η κοινωνία αυτή πραγματώνεται εντός Εκκλησίας, η οποία ταυτίζεται με τη Θεία Ευχαριστία22, το μυστήριο που παρέδωσε ο Χριστός ως παρακαταθήκη <<Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν>>23. Στη Θ. Ευχαριστία πραγματώνεται η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, μεσω της συν-κοινωνίας με τον συνάνθρωπο και κατ'επέκταση με τα άλλα μέλη της Εκκλησίας. Κάθε άνθρωπος ως μοναδικό και ανεπανάληπτο πρόσωπο, ενώνεται με τον Θεό, εντός της Θ. Ευχαριστίας. Εξού ο όρος κοινωνία. Κοινωνία Θεού με άνθρωπο και κοινωνία ανθρώπου με συνάνθρωπο, εντός του Σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία.
Ανεξάντλητες οι αναφορές των Πατερικών κειμένων που Θεολογούν για την ανθρώπινη υπόσταση και τη σχέση της με τον Θεό, καθώς και την εκ φύσεως διαπροσωπική της τάση. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της Ορθόδοξης Θεολογίας κατά βάση, έναντι των Δυτικών Δογμάτων. Στην μεν Ανατολή η Θεολογία δίνει έμφαση στον άνθρωπο ως πρόσωπο και καλείται ως ''Θεολογία προσώπων'', αντίθετα στη Δύση υπάρχει έντονα το στοιχείο του ατομισμού, το οποίο αλλοιώνει την ουσία της κοινωνίας των προσώπων, σε σχέση με τον Θεό.
Η Ορθόδοξη εμπειρία στηριζόμενη στην Θεολογία των προσώπων, έχοντας ως κέντρο τις διαπροσωπικές σχέσεις, καταθέτει την μαρτυρία της στον σύγχρονο κόσμο του ατομικισμού και της τάσης προς αλλοτρίωση του μοναδικού των προσώπων, προβιβάζοντας τον άνθρωπο ως ελεύθερο αλλά και συγχρόνως ανεπανάληπτο όν, του οποίου η ταυτότητα τείνει να αλλοιωθεί στο σύγχρονο γίγνεσθαι της παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης των λαών24.
·Γεν. 1,26
·Γεν. 2,7
·Ιερ. Φούντα, Γένεσις, Εκδ. Απ. Διακ. Σελ. 32
·Β. Γιούλτση, Κοινωνιολογία της Θρησκείας, Δ΄Εκδοση, Σελ. 17
·Ι. Λίλη, Κοσμολογία και Ανθρωπολογία στη διδασκαλία του Ιωάννου του Δαμασκηνού, Εκδ. Σταμούλη, Σελ. 185
·Γεν. 2,18
·Σ. Καλατζάκη, Ερμηνεία Περικοπών Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, Σελ. 82
·Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, 44, 69-74
·Ν. Ματσούκα, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, σημεία, νοήματα, αποτυπώματα, Εκδ. Πουρναρά, Σελ. 26
·Γεν. 1,31
·΄Θ ωδή Καταβασιών της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
·Χ. Γιανναρά, <<Η Μετα-φυσική ως αρρώστια και ως Γιορτή>>. Όπως δημοσιευθηκε στην εφ. ''Καθημερινή'' στις 14/8/2011
·Α΄Ιωαν. Δ΄,9-11
·Λουκ. 3,6
·Ιωαν. ΙΓ΄,34
·Ιωαν. ΙΒ΄,47
·Ματθ. ΚΕ΄31-46
·Α΄Ιωαν. Β,4
·Α Κορ. ΙΓ, 1-13
·Α΄Ιωαν. Δ΄,16
·Μητρ. Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα <<Η αγάπη δεν υπολογίζει, εκδηλώνεται απροϋπόθετα και δεν αποσκοπεί πουθενά>>, από το ένθετο για την Ορθοδοξία της εφημερίδας "Δημοκρατία"
·Μητρ. Περγάμου Ιωάννου, Ευχαριστίας Εξεμπλάριον, Σελ. 30
·Λουκ. ΚΒ΄,19

Α. Μπαϊραχτάρη, Θεολογία και θρησκευτικός πλουραλισμός σε ένα σύγχρονο κόσμο, Σελ. 179

31 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ντροπή για το άρθρο αυτό και για αρκετά από τα βοηθήματα του (π.χ. Γιανναράς, κτλ) !

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Η θεολογία της σχέσης σε πλήρη ανάπτυξη με συνοδό το πρόσωπο. Αυτό, καλύτερα να ονομάζεται σχεσιολογία - απόφυση της κοινωνιολογίας - και όχι θεολογία. Μας λείπει ακόμη η Μαριολογία ! Αλλά, περίεργο, δεν ακούσαμε ακόμη τίποτα και για "προσωπολογία". Γιατί ;

Ανώνυμος είπε...

Ένα πολύ θεολογικό άρθρο που χτυπά τον ατομικισμό στις ρίζες του!Συγχαρητήρια

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Προσωπολογία της Ανατολής και "Ατομολογία" της Δύσης (personalismus)

Ανώνυμος έγραψε ...
Στην μεν Ανατολή η Θεολογία δίνει έμφαση στον άνθρωπο ως πρόσωπο και καλείται ως ''Θεολογία προσώπων'', αντίθετα στη Δύση υπάρχει έντονα το στοιχείο του ατομισμού, το οποίο αλλοιώνει την ουσία της κοινωνίας των προσώπων, σε σχέση με τον Θεό.
Η Ορθόδοξη εμπειρία στηριζόμενη στην Θεολογία των προσώπων, έχοντας ως κέντρο τις διαπροσωπικές σχέσεις, καταθέτει την μαρτυρία της στον σύγχρονο κόσμο του ατομικισμού και της τάσης προς αλλοτρίωση του μοναδικού των προσώπων, προβιβάζοντας τον άνθρωπο ως ελεύθερο αλλά και συγχρόνως ανεπανάληπτο όν, του οποίου η ταυτότητα τείνει να αλλοιωθεί στο σύγχρονο γίγνεσθαι της παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης των λαών.

κχ
Αν η προσωπολογία (θεολογία προσώπων) της Ανατολής διαφέρει του περσοναλισμού (θεολογία του ατόμου ή "ατομολογία") της Δύσης, στον οποίο κυριαρχεί έντονα το στοιχείο του ατομισμού, θα πρέπει να μας εξηγήσει ο αρθρογράφος πώς μπορούμε να διακρίνουμε και να αντιδιαστείλουμε, σε επίπεδο σχέσης με τον θεό, την κοινωνία προσώπων από την κοινωνία ατόμων. Ποιο είναι το αναγνωριστικό σημείο αυτής της σχέσης των μεν από τους δε ; Αμφότεροι συνιστούν τη σχέση και τις σχέσεις ;

Αν αυτό είναι η ανάδειξη της μοναδικότητας του προσώπου, πράγμα που προβιβάζει τον άνθρωπο στην ελευθερία (σημ. προφανώς, από κάποια μορφή δουλείας που πρέπει να μάθουμε, αλλά δεν μας την προσδιορίζει ο φοιτητής της Πατριαρχικής Ανωτάτης Εκκλησιαστικης Ακαδημίας Κρήτης) και ταυτόχρονα τον κάνει ανεπανάληπτο, όπως μας λέει ο αρθρογράφος, οι καθ΄ ημάς άγιοι της Εκκλησίας, όντας μοναδικοί και ανεπανάληπτοι, ήταν κι αυτοί άτομα. Ή μήπως δεν ήταν ; Ποιο και τι ήταν αυτό, που τους έκανε πρόσωπα από άτομα ;

Πώς λοιπόν θα ξεχωρίσουμε μέσω της σχέσης των διαπροσωπικών μας επαφών, των ορατών και των αοράτων, την προσωπολογία της Ανατολής από τον περσοναλισμό ("ατομολογία") της Δύσης ; Επειδή τα θεολογικά μου γράμματα δεν είναι αρκετά, μήπως μπορεί να με βοηθήσει ο Ανώνυμος (28 Φεβρουαρίου 2016 - 2:07 π.μ.) ή κάποιος άλλος ; Βεβαίως, όχι ισχυριζόμενος : "Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, έρχεται σε συνάρτηση με τη σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, οι οποία βασίζεται στο πρώτυπο της αγαπητικής συνύπαρξης των προσώπων της Αγίας Τριάδος". Δεν εξηγώ τους λόγους για να μη γράφω πολλά.

Ανώνυμος είπε...

Επαίσχυντο το άρθρο αυτό! Θα πρέπει να ντραπεί ο συγγραφές του.

Ανώνυμος είπε...

Ντροπή που βοηθείται από βιβλία Γιανναρά και Ματσούκα!

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια! Πρόκειται για ένα άρθρο που προβάλλει τη Χριστιανική Θεολογία ως Θεολογία Προσώπων (Αγία Τριάδα) που εδράζεται στην αγάπη και όχι ως μία Θεολογία ενός απρόσιτου Ανωτέρου Όντος. Μπράβο στο φοιτητή που το έγραψε! Εύγε νέε μου!

Βασιλης Παλ είπε...

Το συγκεκριμένο άρθρο τα περιλαμβάνει όλα. Η κοινωνία των ανθρώπων μέσα από την ορθόδοξη θεολογία! Μπράβο για ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα!

Νεκταριος είπε...

Μπράβο πολύ όμορφο!

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

"τά μέν περί τού Θεού λεγόμενα υπό τής θείας Γραφής εξ απορίας λέγονται, πρός τό γνώναι ημάς, ότι εστί Θεός, καί ουχί τί εστί, διά τό ακατάληπτον είναι πάση τή λογική καί νοερά φύσει". (Όσιος Πέτρος Δαμασκηνός, Φιλοκαλία Ιερών Νηπτικών, 1976, Τόμος Γ΄, σελ. 59)

Την αληθή θεογνωσία ότι εστί Θεός ομολόγησαν και μαρτύρησαν οι Χριστιανοί. Αντίθετα, οι ειδωλολάτρες ανυπόστατων ιδεών (ιδεολάτρες) ομολόγησαν, μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν για την ψευδώνυμη γνώση του τί εστί θεός. Το ίδιο επαναλαμβάνουν σήμερα οι προκαθήμενοι της εκκοσμικευμένης χριστιανοσύνης, γι΄ αυτό κυριαρχεί η ψευτιά και η απάτη.

- Θεός ο Πατήρ
- Θεός ο Υιός
- Θεός το Πνεύμα το άγιον
- Είς Θεός, μία η θεότης. Πού είναι η σχέση ;

Ανώνυμος είπε...

Ντροπή και πάλι ντροπή για το άρθρο αυτό!

π. Κωνσταντίνος είπε...

Αυτοί που στο όνομα της θεολογίας εκτοξεύουν δηλητήριο με βερμπαλιστικά σχήματα προσβάλλοντας τον φοιτητή, του οποίου το άρθρο τυγχάνει να διαπνέεται από το ορθό πνεύμα της Ορθόδοξης θεολογίας, ας γράψουν ένα αντίστοιχο επιστημονικό άρθρο και ας ανταλλάξουν απόψεις και ας μην πέφτουν σε πλάνες π.χ. Ποια η σχέση των Τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος! Έλεος!Συγχαρητήρια στο περίφημο αυτό άρθρο!!!

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Σεβαστέ π. Κων/νε,

Πολύ θα σας παρακαλούσα να με διορθώσετε, ενδεχομένως άλλους να διαφωτίσετε, γράφοντας βάσει ποίων εκκλησιαστικών πατέρων, και πώς, διερευνώνται οι λεγόμενες "ενδοτριαδικές σχέσεις".
Από τις πενιχρές γνώσεις μου, όταν προέκυψε το ζήτημα του φιλιόκβε και οι Λατίνοι ζήτησαν να γίνει δεκτή η εκπόρευση "εκ του πατρός ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ", όπου ευκρινώς προκύπτει ο ρόλος της σχέσης, οι Ανατολικοί δικοί μας το απέρριψαν.

Σας ευχαριστώ
κυπριανός χ.

Ανώνυμος είπε...

Δεν προσβάλλουν καθόλου τον φοιτητή αυτοί που κρίνουν το άρθρο του! Δεν έχουμε δικτατορία "π. Κωνσταντίνε"!

Ανώνυμος είπε...

Και δεν συμφωνούν όλοι με την κριτική του παλαιοημερολογίτη Χριστοδουλίδη, "π. Κωνσταντίνε". Ο καθένας κάνει τη δική του κριτική στο άρθρο. Κατάλαβες "π. Κωνσταντίνε";

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Και δεν συμφωνούν όλοι με την κριτική του παλαιοημερολογίτη Χριστοδουλίδη, "π. Κωνσταντίνε". Ο καθένας κάνει τη δική του κριτική στο άρθρο. Κατάλαβες "π. Κωνσταντίνε";
29 Φεβρουαρίου 2016 - 8:32 μ.μ.

κχ
Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, δεν θέλουν να μιανθούν, με αυτά που γράφω, οι ασκούντες κριτική κατά του φοιτητή. Είναι μολυσμένη η πίστη μου, αγαπητέ ανώνυμε ; Ο έλεγχος που καταθέτω, οδηγεί στην αίρεση και στην κακοδοξία ; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, σε παρακαλώ να με διορθώσεις. Δείξε μου το σωστό δρόμο. Το ζήτησα άλλωστε.

Ανώνυμος είπε...

Ορθο πνευμα της ορθοδοξης θεολογιας με Γιανναρα και Ζηζιουλα π.Κωνσταντινε....;;;

Ανώνυμος είπε...

Η σχέση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος είναι ουσιακή, <>. Ένας Θεός σε τρία πρόσωπα τα οποία ως ομοούσια έχουν κοινωνία, αγαπητική κοινωνία καθώς και τα τρία είναι Θεός αγάπης, και όπως αναφέρει και στο όμορφο άρθρο του ο κος Σιαχάμης τα λόγια του Απ. Ιωάννου (Ο Θεός αγάπη εστί). Δεν υπάρχει ανωτερότητα ή επιβλητικότητα μεταξύ Των. Αυτά τα γνωρίζει και ένας απλός Χριστιανός μη θεολόγος.Ας αναζητήσει κανείς λοιπές απαντήσεις στο Χριστολογικό Δόγμα. Το θέμα του φιλιόκβε έχει καταδικαστεί απο την Σύνοδο του Μ.Φωτίου. Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται απο τον Πατέρα που είναι η πηγή της Θεότητας και όχι και απο τον Υιό. Εάν γινόταν αυτό θα υπήρχε δυαρχία στην Αγία Τριάδα και θα υπονομεύονταν το Άγιο Πνεύμα. Το όλο θέμα όμως του άρθρου είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις. Κανένας σχολιαστής του άρθρου δεν στάθηκε σε αυτό παρά μόνο στα βαθιά θεολογικά. Το συμπέρασμα είναι πως πρέπει να υπάρχει αγάπη μεταξύ των Χριστιανών, πράγμα το οποίο δεν φαίνεται στην προκειμένη περίπτωση,από τη στιγμή που γίνεται πόλεμος σ αυτό το λαμπρό άρθρο. Κανένας δεν στάθηκε στη διδασκαλία του Ευαγγελίου περι αγάπης. Συγχωρέστε με για αυτό που θα πω, αλλά καμιά ντροπή δεν υπάρχει για τον αρθρογράφο, αντίθετα ντροπή σε εκείνον που λέει αυτά τα λόγια! Εκ του ασφαλούς πολλοί μιλούν. Όλοι έγιναν ξαφνικά θεολόγοι και κρίνουν ό,τι κινείται, λέγεται και ό,τι συμβαίνει. Το άρθρο δεν έχει κανένα θεολογικό ψεγάδι. Το ψεγάδι το έχουν οι ευσεβιστές, θεολόγοι-αθεολόγητοι οι οποίοι υβρίζουν το πρόσωπο του Γέροντος Μητροπολίτου Περγάμου, αυτού του σύγχρονου πατέρα της Εκκλησίας, αλλά και άλλων λαμπρών επιστημόνων. Εξάλλου ακόμη και ο Ιερός Χρυσόστομος αποτελούσε ασυμπάθητο πρόσωπο για τους Εκκλησιαστικούς της εποχής. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Συγχωρέστε με και πάλι αλλά ας επαναπροσδιορίσουμε το τι σημαίνει αγαπητική κοινωνία στις ζωές μας.
ΥΣΤ. Πάμπολλοι Πατέρες μιλούν για τις σχέσεις της Αγίας Τριάδος ας ανατρέξει κανείς στον Μ. Αθανάσιο, Μ. Βασίλειο, Κύριλλο Αλεξανδρείας, Γρηγόριο Θεολόγο και Ιωάννη Δαμασκηνό του οποίου το έργο <> όπως είδα έχει γίνει παραπομπή το άνωθεν άρθρο.

Ανώνυμος είπε...

κ. Χριστοδουλίδη, είναι λανθασμένος ο παλαιοημερολογιτισμός σου και πολλές απόψεις σου στα θεολογικά.
Στο σχόλιο σου 28 Φεβρουαρίου 2016 - 7:21 μ.μ., σαν να μας λες ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των Τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Αυτό δεν είναι σωστό. Σίγουρα δεν είναι η σχέση των νικολαϊτών σχεσιτών "θεολόγων". Όμως ότι υπάρχει Αγία Σχέση υπάρχει.

Καλλίμαχος

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Πρώτο Μέρος

1. "Ανεξάντλητες οι αναφορές των Πατερικών κειμένων που Θεολογούν για την ανθρώπινη υπόσταση και τη σχέση της με τον Θεό, καθώς και την εκ φύσεως διαπροσωπική της τάση" (φοιτητής)

1α. Ανθρώπινη υπόσταση τίνος ; Της δικής μας ή του Κυρίου. Η δική μας είναι χαλασμένη. Του Κυρίου δεν ήταν, δεν είναι. (κχ)

1β. Ουδείς το αμφισβητεί. Ο άνθρωπος εφόσον ζει έχει σχέση με τον κόσμο και τα του κόσμου. Είναι αυτονόητη. Δεν είναι όμως αυτονόητη η κοινωνία με τον άγιο Θεό. Την έχει χαλάσει, την έχει υποκαταστήσει, την έχει διαφθείρει η αιρετική σχέση. (κχ)

2. "Πάμπολλοι Πατέρες μιλούν για τις σχέσεις της Αγίας Τριάδος ας ανατρέξει κανείς στον Μ. Αθανάσιο, Μ. Βασίλειο, Κύριλλο Αλεξανδρείας, Γρηγόριο Θεολόγο και Ιωάννη Δαμασκηνό του οποίου το έργο <> όπως είδα έχει γίνει παραπομπή το άνωθεν άρθρο" (αν/ος)

2α. Δώστε μας με ακρίβεια (copy-paste) τις παραπομπές και πείτε μας τί είδους σχέση έχετε εσείς, ως σώμα - νομικό πρόσωπο, όπως όλοι μας, με την ψυχή σας. Έχετε άλλο εγώ-σώμα και άλλη εγώ-ψυχή ; Η σχέση, και κάθε είδους σχέση, προϋποθέτει το εγώ και το εσύ. Μόνο η κοινωνία με τον άγιο Θεό - δίδεται κατά Χάρι και δόθηκε στους αγίους της Εκκλησίας - καταργεί το εγώ και το εσύ, έτσι, ώστε αυτά να γίνουν εμείς. Αυτό που αθεολόγητα γράφουν οι ακαδημαϊκοί θεολόγοι "σχέση κοινωνίας" είναι κατά τη γνώμη μου απαράδεκτο. Κοινωνία με τον Θεό σημαίνει ένωση με τον Θεό, οπότε δεν υπάρχει, ούτε υφίσταται σχέση. (κχ)

3. "Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, έρχεται σε συνάρτηση με τη σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, οι οποία βασίζεται στο πρώτυπο της αγαπητικής συνύπαρξης των προσώπων της Αγίας Τριάδος." (φοιτητής)

3α. Αυτό παραπέμπει στην αναλογία του Θωμά Ακινάτη. Παρενθετικά, τα ορθογραφικά λάθη γίνονται ακουσίως ενδεικτικά και των θεολογικών (: αγαπητική συνύπαρξη κλπ.). Ο άνθρωπος είτε θέλοντας είτε μη θέλοντας βρίσκεται πάντα σε σχέση με άλλους ανθρώπους. Η θεολογία της σχέσης θέτοντας ως πρότυπο τη σχέση της "αγαπητικής συνύπαρξης" (sic) καταργεί το ενοειδές της θεότητας : Είς Θεός, μία η θεότης. Θεός ο πατήρ, Θεός ο υιός, Θεός το Πνεύμα το άγιον. (κχ)

Συνέχεια

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Δεύτερο Μέρος (Συνέχεια)

«Όστις βούλεται σωθήναι, προ παντός χρη αυτώ την καθολικήν κρατήσαι πίστιν, ήν ει μη τις σώαν και άμωμον τηρήσειεν, άνευ δισταγμού εις τον αιώνα απολείται. Πίστις δε καθολική αύτη εστίν, ίνα ένα Θεόν εν Τριάδι, και Τριάδα εν μονάδι σεβώμεθα, μήτε συγχέοντες τας υποστάσεις, μήτε την ουσίαν μερίζοντες. Άλλη γαρ εστιν η του Πατρός υπόστασις, άλλη του Υιού και άλλη του Αγίου Πνεύματος· αλλά Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος μία εστι θεότης, ίση δόξα, συναΐδιος η μεγαλειότης. Οίος ο Πατήρ, τοιούτος και ο Υιός, τοιούτον και το Πνεύμα το άγιον. Άκτιστος ο Πατήρ, άκτιστος ο Υιός, άκτιστον και το Άγιον Πνεύμα. Ακατάληπτος ο Πατήρ, ακατάληπτος ο Υιός, ακατάληπτον και το Άγιον Πνεύμα. Αιώνιος ο Πατήρ, αιώνιος ο Υιός, αιώνιον και το Άγιον Πνεύμα· πλην ου τρεις αιώνιοι, αλλ’ είς αιώνιος· ώσπερ ουδέ τρεις άκτιστοι, ουδέ τρεις ακατάληπτοι, αλλ’ είς άκτιστος, και είς μόνος ακατάληπτος. Ομοίως, Παντοκράτωρ ο Πατήρ, Παντοκράτωρ ο Υιός, Παντοκράτωρ και το Πνεύμα το Άγιον. Πλην ου τρεις παντοκράτορες, αλλ’ είς Παντοκράτωρ.

»Ούτω, Θεός ο Πατήρ, Θεός ο Υιός, Θεός και το Πνεύμα το Άγιον. Πλην ου τρεις θεοί, αλλ’ είς Θεός. Ωσαύτως Κύριος ο Πατήρ, Κύριος ο Υιός, Κύριον και το Πνεύμα το Άγιον· πλην ου τρεις Κύριοι, αλλ’ είς εστι Κύριος. Ότι ώσπερ μοναδικώς εκάστην υπόστασιν Θεόν και Κύριον ομολογείν χριστιανική αληθεία αναγκαζόμεθα, ούτω τρεις Θεούς ή τρεις Κυρίους λέγειν καθολική ευσεβεία κωλυόμεθα. Ο Πατήρ υπό ουδενός εστι πεποιημένος, ούτε δεδημιουργημένος, ούτε γεγεννημένος. Ο Υιός από μόνου του Πατρός εστιν, ου πεποιημένος, ουδέ δεδημιουργημένος, αλλά γεγεννημένος. Το Πνεύμα το άγιον από του Πατρός, ου πεποιημένον, ουδέ δεδημιουργημένον ούτε γεγεννημένον, αλλ’ εκπορευτόν υπ’ Αυτού. Είς ουν εστι Πατήρ, ου τρεις Πατέρες· είς Υιός, ου τρεις Υιοί· έν Πνεύμα άγιον, ου τρία Πνεύματα άγια. Και εν ταύτη τη Τριάδι ουδέν πρώτον ή ύστερον, ουδέν μείζον ή έλαττον· αλλ’ όμως αι τρεις υποστάσεις συνδιαιωνίζουσαι εαυταίς εισι και ίσοι. Ώστε κατά πάντα, ως είρηται, και Τριας εν μονάδι, και μονάς εν Τριάδι λατρεύεται. Ο θέλων ουν σωθήναι, ούτω περί της Αγίας Τριάδος φρονείτω»." (Μέγας Αθανάσιος)

4. "Εκεί βλέπουμε πως ο Θεός <>. Ο Θεός με την μορφή πνοής, κτίζει την ψυχή του ανθρώπου, πραγματώνοντας έτσι την υλικοπνευματική του υπόσταση (...) Η σχέση λοιπόν Θεού και ανθρώπου καθίσταται οντολογική" (φοιτητής)

4α. Τί είναι αυτή η "μορφή πνοής" ; Ποιος την είδε και πού την είδε ; "8 τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλ' οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποῦ ὑπάγει· (Ιν. γ΄)" (κχ)

«οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι μὲ τὴν θεωρία περὶ τῆς ”ὀντολογίας τοῦ προσώπου”», εἰσάγουν τὴν «φιλοσοφία στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἑρμηνευτικὴ θείων ἀληθειῶν, καὶ προσεγγίζουν τὰ θεῖα μυστήρια διὰ τῆς φιλοσοφικῆς ὀντολογίας ἐξοστρακίζοντας τὴν θεολογία, κάτι ποὺ ἔκαμαν οἱ αἱρετικοί» (Βλάχου Ἱερόθεου, ὅπ. παρ., σελ. 53-57).
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=32373

Ανώνυμος είπε...

Παλαιοημερολογίτη Χριστοδουλίδη δεν έχεις καλή θεολογική παιδεία και καλές πηγές και τα κάνεις "μαντάρα" .

Ανώνυμος είπε...

Παλαιοημερολογίτη Χριστοδουλίδη ασχολήσου με τα ιατρικά και άφησε τα θεολογικά ! Δεν τα χειρίζεσαι καθόλου καλά.

Ανώνυμος είπε...

Θεσπέσια μελέτη! Εύγε φοιτητά!

Ανώνυμος είπε...

Όχι μόνο ντροπή.... αλλά και ΑΙΣΧΟΣ!!!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο άρθρο! Λίαν θεολογικόν!

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Ανώνυμος είπε... Υπέροχο άρθρο! Λίαν θεολογικόν!
22 Μαρτίου 2016 - 7:26 μ.μ.

kx
Όντως υπέροχο ! Ο φοιτητής έχει εξασφαλίσει υποτροφία σε παπικά ή προτεσταντικά Πανεπιστήμια. Έδωσε εξετάσεις και πέτυχε.

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

6 ἀπὸ δὲ τῶν δοκούντων εἶναί τι, ὁποῖοί ποτε ἦσαν οὐδέν μοι διαφέρει· πρόσωπον Θεὸς ἀνθρώπου οὐ λαμβάνει· ἐμοὶ γὰρ οἱ δοκοῦντες οὐδὲν προσανέθεντο,

6 Και από αυτούς που θεωρούνται ότι είναι κάτι – ποιοι ήταν κάποτε τίποτα δε μ’ ενδιαφέρει. πρόσωπο ανθρώπου ο Θεός δεν το λαβαίνει υπόψη του – σ’ εμένα, πράγματι, αυτοί που θεωρούνται επισημότεροι τίποτα δεν πρόσθεσαν,

Πρόσωπον Θεὸς ἀνθρώπου οὐ λαμβάνει και μάλιστα σε μια εποχή, όπως η σημερινή, όπου έχουμε χάσει το ορθόδοξο φρόνημα και ατόνισαν τα ορθόδοξα, ας τα ονομάσουμε, αντισώματά μας. Η θεολογική σχεσιολογία, σε συνδυασμώ με την αγαπολογία και την προσωπολογία, μας έχει κάνει αγνώριστους.

19 ἐρεῖς οὖν· ἐξεκλάσθησαν οἱ κλάδοι, ἵνα ἐγὼ ἐγκεντρισθῶ. 20 καλῶς· τῇ ἀπιστίᾳ ἐξεκλάσθησαν, σὺ δὲ τῇ πίστει ἕστηκας. μὴ ὑψηλοφρόνει, ἀλλὰ φοβοῦ·

Εγκεντρισθήκαμε στο δέντρο του "ένας θεός για όλους" και όλα βαίνουν καλώς. Με πίστη, με φόβο, με ταπεινοφροσύνη προς εκείνους που καλλιεργούν τις σχέσεις (τίς δὲ συμφώνησις ;) Χριστοῦ πρὸς Βελιάρ. Σε λίγο μας έρχεται και η "αγία" Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος με παρατηρητές, μη το ξεχνάμε, αυτή τη φορά. Παρόντες θα είναι παπικοί και προτεστάντες.

Κ.Π. Απόφοιτος Θεολ. ΕΚΠΑ είπε...

Εσείς κε Κυπριανέ είστε θεολόγος; έχετε φοιτήσει σε κάποιο θεολογικό τμήμα; ή αρκείστε στην εκ Θεού χαρισματική θεολογία την οποία κατείχαν άγιοι πατέρες όπως π.χ. οι Γέροντες Πορφύριος και Παΐσιος και άλλοι; ή μήπως τυγχάνετε ημιμαθής ερασιτέχνης...; Ενδεχομένως οι σχετικοί με τα θεολογικά, το τρίτο θα υποθέσουν, αφού οι τοποθετήσεις σας πάσχουν θεολογικώς τα μάλα και τούτο αναντίρρητα. Όποιος ασχολείται με μία επιστήμη και την ''επίσταται'' δηλαδή την κατέχει, έχει λόγο να μιλάει περί αυτής, κάθε άλλος απλά στοχάζεται. Εσείς καλό είναι σαν ''μορφωμένος΄΄ που είστε, να σέβεστε τα πρόσωπα και να μην πέφτετε σε λανθασμένες θεολογικές θεωρήσεις παραπέμποντας σε Πατερικά κείμενα αγνοώντας τη ιστορικοφιλολογική προσέγγιση, αλλά και την Αγιοπνευματική, καθώς επίσης και το ιστορικό θεολογικό πλαίσιο, (όπως π.χ από ποιες αιρέσεις απειλούνταν τότε η Εκκλησία κα) βάζοντας Χ στην σπουδαιότητα της μεθοδολογίας των Πατέρων, η οποία μεθοδολογία χαρακτηρίζει το Ορθόδοξο Δόγμα ως Πατερική Θεολογία, και τούτο δεν είναι η λεγόμενη ''μεταπατερική θεολογία'' (η οποία πάσχει) όπως κάποιος θα σπεύσει να πεί, καθώς όποιος αναιρεί την μεθοδολογία αλλά μένει μόνο σε ''ξερά'' κείμενα, δεν γνωρίζει θεολογία. Εσείς ο ''σούπερ'' ορθόδοξος (λες και εμείς που σεβόμαστε την Μητέρα Εκκλησία είμαστε σε μια πιο λάιτ κατάσταση) ας εργασθείτε για την σωτηρία της ψυχής σας και μην πετάτε βέλη κακίας εκμεταλευόμενος δήθεν την ''ορθή'' θεολογία (τις πλάνες κυρίως της σχισματικής ''Εκκλησίας'' των Γ.Ο.Χ.). Όσον αφορά την εκπαίδευση σε Δυτικά Πανεπιστήμια, δεν γνωρίζω εάν ο φοιτητής τυγχάνει υπότροφος σε Δυτικά Παν/μια, αλλά ίσως νκαι να ισχύει, καθώς απ'οτι φαίνεται, η παρούσα μελέτη του τυγχάνει αναλυτικοτάτη καθώς έχει εργασθεί, γεγονός που μαρτυρείται λόγω των 24ων παραπομπών (εαν μέτρησα σωστά). Υπενθυμίζω πως πάμπολλοι θεολόγοι, ιερείς αλλά και επίσκοποι (μεταξύ αυτών και η Αυτού Θειοτάτη Παναγιώτητα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος) τυγχάνουν απόφοιτοι των εν λόγω Δυτικών Θεολογικών Ακαδημιών. Άρα λοιπόν αυτοί όλοι είναι παπικοί και οικουμενιστές με την αρνητική σημασία όπως τους αποκαλείτε; Το εν λόγω άρθρο (ας με διορθώσει ο ίδιος ο κος Σιαχάμης) είναι μία θεολογική μελέτη για τις διαπροσωπικές σχέσεις, εμπλουτισμένη με Ευαγγελικό και Πατερικό λόγο, καθώς επίσης και από θέσεις σπουδαίων και αναγνωρισμένων εκ της επιστημονικής θεολογικής κοινότητας καθηγητών (τους οποίους εάν εσείς κε Χριστοδουλίδη (και κάθε κε τάδε) τους έχετε σε υπόληψη ποσώς τους ενδιαφέρει επιτρέψατέ μοι να είπω.
Καλό υπόλοιπο Σαρακοστής και καλή Ανάσταση!

Ανώνυμος είπε...

Ας πάει και έξω για να δώσει τη μαρτυρία της Ορθόδοξης Θεολογίας!!! Συγχαρητήρια στον Παναγιώτη Σιαχάμη!

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Προς
Απόφοιτο ΕΚΠΑ Θεολ. κύριο Κ.Π. και κάθε κύριο τάδε, ο οποίος γράφει :

"Εσείς κε Κυπριανέ είστε θεολόγος; έχετε φοιτήσει σε κάποιο θεολογικό τμήμα; ή αρκείστε στην εκ Θεού χαρισματική θεολογία την οποία κατείχαν άγιοι πατέρες όπως π.χ. οι Γέροντες Πορφύριος και Παΐσιος και άλλοι; ή μήπως τυγχάνετε ημιμαθής ερασιτέχνης...; Ενδεχομένως οι σχετικοί με τα θεολογικά, το τρίτο θα υποθέσουν, αφού οι τοποθετήσεις σας πάσχουν θεολογικώς τα μάλα και τούτο αναντίρρητα."

Η απάντηση είναι το "45 ἔστι γεγραμμένον ἐν τοῖς προφήταις· καὶ ἔσονται πάντες διδακτοὶ Θεοῦ" (Ιν. ς΄) κατ΄ αντιστοιχία με το "13 ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν·" (Ιν. ις΄).

Σε πανεπιστημιακή Θεολογική Σχολή δεν έχω φοιτήσει, παρά, μόνο, στο Πανεπιστήμιο της Εκκλησίας, όπου και έμαθα τί σημαίνει η λέξη επιστήμη : «ἡ θεοσέβειά ἐστι σοφία, τὸ δὲ ἀπέχεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐπιστήμη». Γράφεται στο Βιβλίο του Ιώβ, της Π. Διαθήκης. Δεν γνωρίζω κατά πόσον συμφωνείτε, εσείς και οι συνάδελφοί σας, οι οποίοι θα υποθέτουν αναντίρρητα, ότι οι τοποθετήσεις μου πάσχουν θεολογικώς τα μάλα. Και τούτο, επειδή μου λείπει η ιστορικοφιλολογική προσέγγιση καθώς επίσης και το ιστορικό θεολογικό πλαίσιο, βάζοντας χι στην σπουδαιότητά τους. Κυρίως, όμως, δεν έχω τον απαραίτητο αγιοπνευματικό φωτισμό της μεθοδολογίας των πατέρων της Εκκλησίας, τον οποίο εκείνοι είχαν.

Τον έχετε εσείς, εννοώ τον φωτισμό της μεθοδολογίας - αγνοώ, αν έχετε και τον αγιοπνευματικό - αλλά δεν γνωρίζω αν οι πατέρες της Εκκλησίας μας έδωσαν τα "κλειδιά" αυτής της, όπως την ονομάσατε, "μεθοδολογίας" ! Νομίζω, δεν θα είχαν ιδέα του τι εστί "μεθοδολογία". Αν κάνω λάθος να με διορθώσετε, αλλά και σε αυτό που ευθύς θα συμπληρώσω. Δηλαδή, ότι η δική τους "μεθοδολογία" (παρένθεση, γενικά μιλώντας) δεν ήταν άλλη από την μελέτη της Αγίας Γραφής με δεδομένο, βεβαίως, το του Μεγάλου Βασιλείου : "Όταν εύρη ο Θεός καθαράν την καρδίαν από πάντων των κοσμικών πραγμάτων ΚΑΙ (σ.σ. κοσμικών) ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ, τότε ως πτυχείον άγραφον γράφει τα εαυτού δόγματα" (βλέπε, Οσίου Πέτρου Δαμασκηνού "Περί Διακρίσεως", Φιλοκαλία, τόμος Τρίτος, σελ. 68, 1976).

Καλώς λοιπόν κάνατε και με περιποιηθήκατε, έναν απεγνωσμένο δια τον βίον, ίσως, όμως επεγνωσμένο έστω και δια τον ημιμαθή και ερασιτεχνικό τρόπο του.

Σας ευχαριστώ για το σχόλιο που μου απευθύνατε
κυπριανός χ.

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com