Ευδοξία Αὐγουστίνου, Ἡ μόδα τῆς ἀθεΐας

Ἡ μόδα τῆς ἀθεΐας

Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος - Θεολόγος 

Φοριέται ὅλο καί πιό πολύ.

Κοντά στά ἄλλα πρόσφατα καινοφανῆ φαινόμενα, τῶν ὁποίων ὑπήρξαμε μάρτυρες, παρακολουθοῦμε καί τίς ὁλοένα αὐξανόμενες ἐπιθετικές ἐκδηλώσεις τοῦ ἐγχώριου ἀθεϊσμοῦ: Πολιτικοί, δημόσιοι λειτουργοί, ὁμάδες  καί σύλλογοι βάλλουν ποικιλοτρόπως κατά τῆς πίστης καί ἐπιδιδόμενοι σέ ἕνα ἀκατάπαυστο σφυροκόπημα κατά τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπαιτοῦν «χωρισμὸ κράτους -Ἐκκλησίας»[1].
Ὁμάδα, μάλιστα,  ἀθέων ἔγινε δεκτή ἀπὸ ἐπίσημα πρόσωπα τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας· συζήτησαν μέ τούς ἁρμόδιους γιὰ τὴν κατάργηση τῶν ἁγιασμῶν, ἐκκλησιασμῶν, εἰκόνων στὰ σχολεῖα, τῆς ἀναφορᾶς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τήν ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα  τῶν Θρησκευτικῶν καί τὴν ἀντικατάστασή του ἀπό μάθημα φιλοσοφίας τῶν θρησκειῶν σὲ μία τάξη τοῦ Λυκείου, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἀθεϊστικῆς προσέγγισης. Ἡ ὁμάδα ἔλαβε διαβεβαιώσεις γιά ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων της.

Καταρχάς, ἡ μανία τήν ὁποία ἐκδηλώνουν οἱ δηλώνοντες ἄθεοι κατά τῆς ὀρθόδοξης πίστης ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ζωντανός καί ἀληθινός. Δέν τά βάζει κανείς μέ ἕναν νεκρό καί ἀπολιθωμένο. Οἱ λυσσώδεις ὅμως προσπάθειες ἐκδίωξης τοῦ Χριστιανισμοῦ προδίδουν  μᾶλλον ἀντι-θεϊσμό καί ὄχι ἁπλῶς ἀθεϊσμό[2].

Οἱ ἀναλυτές τοῦ φαινομένου τῆς ἀθεΐας διακρίνουν τρία στάδια: Τήν ἐπιθετικότητα κατὰ τῆς θρησκείας, τή θρησκευτικὴ ἀδιαφορία καί τή λαθραία ἢ ὑποσυνείδητη εἰσαγωγὴ μιᾶς νέας δεισιδαιμονίας, προκειμένου νά καλυφθεῖ  τὸ κενὸ ἀπό τήν ἐγκατάλειψη τῆς προηγούμενης θρησκείας. Οἱ δυτικές κοινωνίες βρίσκονται ἤδη στὸ τρίτο στάδιο, καθώς εἰσελαύνει κατακλυσμιαῖα ἡ συγκρητιστική Νέα Ἐποχή, μέ τήν «πολλά ὑποσχόμενη» γιόγκα, τὸν πνευματισμό, τὴν ἀστρολογία, τὸ φὲνγκ σούι,  τὴ μαγεία κ.ἄ. Προφανῶς, ὁ σύγχρονος Εὐρωπαῖος κλίνει περισσότερο πρὸς μία νέα εἰδωλολατρία, παρὰ πρὸς μία συνεπῆ καὶ ἐνσυνείδητη ἀθεΐα.

Παρατηρήθηκε μάλιστα τό παράδοξο,   ὁ ἀθεϊσμὸς νά γίνεται  θρησκεία μέ «ἐκκλησία» καί «ἕδρα» τή Μεγάλη Βρετανία, ὅπου - καθόλου τυχαῖα- τὸ ἕνα τέταρτο τῶν Βρετανῶν δηλώνουν ἄθεοι!

Ἀλλά καί στήν πατρίδα μας δέν εἶναι μικρή ἡ φθορά, πού ἔχουμε ὑποστεῖ. Οἱ Νεοέλληνες τρεφόμενοι  μέ τά ὑποπροϊόντα καί τά βοθρολύματα τῆς τηλεόρασης ἔχουν πάψει νὰ ἀντλοῦν χαρὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.  Ἄλλες πρακτικές πῆραν τή θέση της, ὅπως ἡ διαδικτυακή πλοήγηση, οἱ σαββατιάτικες ἔξοδοι, τὸ χρηματιστήριο, τὸ ποδόσφαιρο, ἡ δουλειά, τὸ χόμπι, ἡ ἐνασχόληση μὲ τὴν ἐπιστήμη, τὴν τέχνη· οἱ ὀρθόδοξες γιορτὲς  ὑποκαθίστανται ἀπό τίς  «παγκόσμιες ἡμέρες» καί τά ὀνομαστήρια ἀπὸ τὰ γενέθλια. Ἔτσι, ἡ πνευματικὴ ἀναζήτηση ἔχει ἀποκοιμηθεῖ, ἐνῶ, ὅταν ξυπνάει, συχνὰ κατευθύνεται στὸν ἀνατολικὸ μυστικισμὸ  (πρβλ. γιόγκα κ.τ.π.). Μέ τόν τρόπο αὐτό στρώθηκε τό χαλί τῆς ἀθεΐας.

Ὁ Φώτης Κόντογλου -τοῦ ὁποίου φέτος γιορτάζουμε τά πενήντα χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του- ἔλεγε: «Ἡ ἀπιστία εἶναι «ἡ πλατεῖα πύλη καὶ εὐρύχωρος ὁδός», ποὺ δὲν πιστεύουνε (οἱ ἄπιστοι) πὼς εἶναι «ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν», ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, ἀλλὰ «εἰς τὴν ἐπὶ γῆς εὐδαιμονίαν». Ἐνῶ ἡ πίστη εἶναι «ἡ στενὴ πύλη καὶ τεθλιμμένη ὁδός», ποὺ δὲν πιστεύουνε πώς εἶναι «ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν», ἀλλὰ «εἰς τὴν ἐπὶ γῆς δυστυχίαν καὶ περιφρόνησιν».

Βαθύς καί διαφωτιστικός ὁ ψαλμωδός πρίν ἀπό αἰῶνες  ἀποκάλυπτε: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός» (Ψα 13,1). Μόνο ἕνας ἄφρων, ἕνας ἀνόητος, κι αὐτός στά μύχια τῆς ὕπαρξής του μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός.  Πράγματι, ἡ ἀθεΐα, εἶναι τρέλα!  Χωρίς Θεό δέ ζῆ ἡ ἀνθρώπινη ψυχή καί οὔτε ἰσορροπεῖ.

Γνωστός ἐκφραστὴς τῆς ἀθεΐας μὲ τὴν διακήρυξη τοῦ «θανάτου τοῦ Θεοῦ» ὁ Νίτσε προσπάθησε νὰ ἐπιτύχει τὴν ἐξαφάνιση τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερα ὁ ἴδιος βιώνοντας τὴν ἀπουσία τοῦ δολοφονημένου Θεοῦ, αἰσθάνεται τήν ἀθεΐα του νά μετατρέπεται σὲ αὐξανόμενη ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καὶ κραυγάζει: «Ξαναέλα κι ἂς ἔχεις τὸ μαστίγιο. Ξαναέλα· τὰ δάκρυα στὰ μάτια μου κυλοῦν σὲ σένα. Ἡ καρδιά μου σὲ ζητᾶ· γιὰ σένα κλαίει. Ξαναέλα, ἄγνωστε Θεέ μου. Ξαναέλα, καρδιά μου, ἐλπίδα μου τελευταία».

Ἀναμφισβήτητα, μέσα στήν Ὀρθοδοξία ἡ ἀποδοχὴ τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ εἶναι πορεία, τρόπος ζωῆς καὶ ὄχι σκέψης καὶ λογικῆς. Εἶναι βιωματικὴ ἐν ταπεινώσει σχέση καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἐγωιστικὴ καὶ ὀρθολογιστικὴ κατανόηση. Προσεγγίζεται μόνον μέ ταπεινή καρδιά ἀπό ἐκείνους τούς «πτωχούς τῷ πνεύματι», πού ὁ Κύριος μακάρισε.

Ὅσο καί ἄν λυσσομανοῦν οἱ ἐχθροί τοῦ σκότους,  «ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν πάντοτε ἡ σπονδυλικὴ στήλη τοῦ Γένους». Ἀπόκλιση ἀπὸ τήν Ἐκκλησία σημαίνει θάνατο τοῦ Γένους. Αὐτή τήν ἀλήθεια διατύπωσε κρυστάλλινα ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης καί τά λόγια του παραμένουν μοναδικά ἐπίκαιρα: «Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νά εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὁτιδήποτε. Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νά κάμῃ δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νᾶνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νά φθάσῃ εἰς ὕψος καὶ φανῇ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον, ἔχει καὶ θὰ ἔχῃ διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του».

---

[1] Τί νά πεῖ κανείς; Σήμερα οἱ ἄθεοι καταλαμβάνουν ὑψηλούς θώκους, ἐνῶ στήν ἀρχαία Ἀθήνα κανεὶς πολίτης δέν μποροῦσε νὰ ἀναλάβει πολιτικὸ ἀξίωμα, ἐὰν εἶχε πλανηθεῖ στὴν ἀθεΐα. Αὐτό δείχνει ὅτι σύμφωνα μέ τήν ἀρχαία ἑλληνική ἀντίληψη  ἡ εὐνομία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς πολιτείας συνυφαινόταν μέ τήν παραδοχή τοῦ θείου. Γνωστές, ἐπίσης, οἱ γραφές  ἀθεΐας, ὅπως τοῦ Σωκράτη μέ τίμημα τόν θάνατο, ἐπειδή θεώρησαν ὅτι δέν ἀποδεχόταν τούς θεούς τῆς πόλης καί εἰσήγαγε «καινά διαμόνια».

[2] Γιά τούς καρπούς τοῦ ἀθεϊσμοῦ μπορεῖ κανείς νά ἀνατρέξει στίς σελίδες τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης πού ὁδήγησε χιλιάδες ἀνθρώπους στήν γκιλοτίνα καί προκάλεσε  ἀνυπολόγιστες ὑλικὲς καταστροφές σέ ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη. Ὁ ἐπίσης ἄθεος μαρξιστικὸς «παράδεισος» τῆς λενιστικῆς Ρωσίας ἐπιδόθηκε σὲ ἕνα πρωτοφανῆ διωγμὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, στέλνοντας  στὰ κάτεργα τῆς Σιβηρίας ἀθώους ἀνθρώπους ποὺ τὸ μόνο «ἁμάρτημά» τους ἦταν ὅτι ὁμολογοῦσαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους. Τὰ θύματα τοῦ μαρξιστικοῦ «παραδείσου» τὸν 20ο αἰώνα ξεπέρασαν τὰ 100.000.000!