Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά - «Και ηρώτησαν αυτόν άπαν το πλήθος της περιχώρου των Γαδαρηνών απελθείν απ’αυτών».

«Και ηρώτησαν αυτόν άπαν το πλήθος της περιχώρου των Γαδαρηνών απελθείν απ’αυτών».

Είναι εντυπωσιακή σε αχαριστία η στάση των Γαδαρηνών. Επίμονα, καθολικά,-άπαν το πλήθος-, τον ικετεύουν να φύγει μακριά τους. Να αποτραβηχτεί από την περιοχή τους. Να τους απαλλάξει από την παρουσία του.

Διώχνουν τον ευεργέτη τους˙ αυτόν που τους ελευθέρωσε από τον τρόμο του δαιμονιζομένου. Αντί να τον υποδεχτούν με ευγνωμοσύνη, τον προτρέπουν να φύγει. Είναι ένοχοι και φοβούνται˙ «φόβω μεγάλω συνείχοντο» λέει ο ευαγγελιστής. Η παρουσία του Χριστού τούς θύμιζε τις πολλές τους αμαρτίες και τα πολλαπλά τους ανομήματα: Την παράνομη, κατά τον Μωσαϊκό Νόμο, εκτροφή και την παράνομη εμπορία των χοίρων. Προσπαθούν να καθησυχάσουν τη συνείδησή τους παραβλέποντας τον Χριστό.

Από την άλλη, έβλεπαν οι Γαδαρηνοί πως η παρουσία του Χριστού κοντά τους απαιτούσε και υλικές θυσίες, στοίχιζε. Τους στοίχισε ήδη την «αγέλην των χοίρων». Θα τους στοίχιζε στο μέλλον τον εύκολο πλουτισμό, το ανεξέλεγκτο λαθρεμπόριο. Γι’αυτό και προτίμησαν «τον χρυσόν αντί τον Χριστόν». «Φύγε Χριστέ», του λέγουν. Το μακροχρόνιο κύλισμά μας στο βούρκο δεν μας επιτρέπει να σε ακολουθήσουμε στα ύψη. «Φύγε Χριστέ», και εμείς μπορούμε να ζούμε και με τους δαίμονες.

Βλέποντας για χρόνια τον δαιμονιζόμενο και ακούοντας γι’ αυτόν, οι Γαδαρηνοί συνήθισαν, βαθμιαία, στις αντιδράσεις του και συμφιλιώθηκαν με το έργο του σατανά. Κατάντησε γι’αυτούς δύσκολο να διακρίνουν μεταξύ σατανικού και θεϊκού, μεταξύ Χριστού και διαβόλου. Η εκδίωξη του Χριστού ήταν, γι’αυτό, αυτονόητη.

Μα έτσι δεν συμβαίνει και μ’εμάς; Όπως στην περίπτωση των Γαδαρηνών ο σημερινός άνθρωπος αδυνατεί να διακρίνει τον Θεό από τον διάβολο. «Τι ημίν και σοι;»»λέγουν και οι σημερινοί άνθρωποι με τον δικό τους τρόπο. «Φύγε, λοιπόν, Χριστέ».

Η απομάκρυνση του Χριστού από την πόλη των Γαδαρηνών άφησε τους κατοίκους της να παραδέρνουν στην παρανομία, να βυθίζονται στην αισχροκέρδεια, να τυλίγονται στην ασέβεια και στην αμαρτία, να οσφραίνονται τους χοίρους.

Τι συνέπειες έχει η απομάκρυνση του Χριστού και από τη δική μας ζωή και τη δική μας κοινωνία;

·         Οδηγεί πρώτα στην καταστροφή της ποιότητας της ζωής του ανθρώπου. Καταντά τον άνθρωπο ένα άβουλο ον, χωρίς κρίση και ελευθερία, μα και χωρίς συνείδηση της κατάστασής του. Ερωτήματα για το νόημα της ζωής, την αιτία ή τον σκοπό της ύπαρξης, απαιτήσεις πέραν από το επίπεδο μιας ζωώδους ευημερίας δεν μας απασχολούν πια. Καταντήσαμε, έτσι, σαν την κοινωνία των Γαδαρηνών, ικανοποιημένοι με το επίπεδο μιας ζωής χοίρων, εθισμένοι με τον διάβολο και τα τεχνάσματά του. Και το χειρότερο, όπως και εκείνοι, έτσι και εμείς, δεν έχουμε καν συναίσθηση αυτής της κατάστασης. Γι’αυτό και δεν αναζητούμε τρόπους εξόδου από το αδιέξοδο.

·         Χωρίς τον Θεό ο άνθρωπος κατρακυλά, ύστερα, στην παρανομία, κυλίεται στα πάθη, εξευτελίζει τη ζωή του. Αξίες, όπως η αξιοπρέπεια και η φιλαλήθεια, ο ηρωισμός και η ευθύνη, προκαλούν πια ειρωνικά μειδιάματα. Ευγενείς πόθοι, επιθυμίες και επιδιώξεις απονοηματοδοτούνται και παρασύρονται από τα ρεύματα και τους κυκλώνες που δημιουργούνται από το κενό της απουσίας του Θεού. Η κοινωνία μας βυθίζεται σήμερα σταθερά στο βούρκο κάθε λογής ανηθικότητας. Η αύξηση της βίας και της τρομοκρατίας, η καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου, η ειδωλοποίηση παθών και επιθυμιών προσδιορίζουν το στίγμα μιας κοινωνίας, της οποίας η μόνη αλλαγή φαίνεται να είναι ότι καταντά συνεχώς και περισσότερο απάνθρωπη.

·         Η αντικοινωνικότητα και ο ατομισμός συνιστούν την τρίτη συνέπεια της απομάκρυνσης του Θεού από τη ζωή μας. Ο δαιμονιζόμενος της ευαγγελικής περικοπής «εν οικία ουκ έμενε». Δεν συναναστρεφόταν με τους ανθρώπους. Δεν ένιωθε την ανάγκη ούτε να βοηθήσει ούτε να βοηθηθεί. Αυτό συμβαίνει και με τον σημερινό άνθρωπο. Βαθμιαία, αλλά σταθερά, ελαύνεται από τον σύγχρονο δαίμονα «εις τας ερήμους» της ενδοστρέφειας και της απομόνωσης, στους δρόμους του παράλογου και του εσωτερικού κενού. Συναναστρέφεται με τις μηχανές και τα άψυχα, παρουσιάζεται ως ανώριμος και ασταθής, γίνεται εσωστρεφής και εγωκεντρικός.

·         Τέλος η απομάκρυνση από τον Θεό καθιστά τον άνθρωπο τύραννο των συνανθρώπων του, καταπατητή των δικαιωμάτων τους. Όπως τον δαιμονιζόμενο που καταδυνάστευε όσους τύχαινε να περάσουν από τον τόπο του. Στις μέρες μας τα διάφορα μέσα ενημέρωσης σφυροκοπούν αδιάκοπα την ακοή και την όραση με κάθε είδους προπαγάνδα, προσφέρουν προκαθορισμένους στόχους και είδωλα, εγκλωβίζουν τους ανθρώπους σε τεχνητά αδιέξοδα και τους εκμεταλλεύονται αδίστακτα. Και ακόμα, παράνομα κυκλώματα εμπορίας ναρκωτικών και επαγγελίας ψευδοπαραδείσων θέτουν την ανθρωπότητα υπό την εξουσία άμεσα λίγων αδίστακτων εκμεταλλευτών και έμμεσα του σατανά.

Ο δαιμονισμένος του σημερινού Ευαγγελίου βρισκόταν για χρόνια πολλά κάτω από την κυριαρχία των δαιμονίων. Τα δαιμόνια έφυγαν όταν παρουσιάστηκε ο Χριστός. Και ο κάθε άνθρωπος ελευθερώνεται από τα κάθε είδους δεσμά μόνον κοντά στον Χριστό. Ο Χριστός προσφέρει στον άνθρωπο ότι δεν μπορεί να προσφέρει κανένας άλλος. Χωρίς αυτόν η ανθρώπινη ζωή δεν θα είχε νόημα. Πώς θα μπορούσαμε επομένως να τον διώξουμε από κοντά μας;

Ας μη μιμηθούμε τους Γαδαρηνούς. Ας επιδιώξουμε να μένει ο Χριστός κοντά μας για να μπορούμε να αντλούμε από τους θησαυρούς του και από τη χάρη του.

†Ο Πάφου Γεώργιος