Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Φιλοδοξίαι καὶ ποιµαντικὸν ἔργον

Φιλοδοξίαι καὶ ποιµαντικὸν ἔργον

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΙΝΑΙ συχνό τό φαινόµενο νέοι µητροπολίτες νά δραστηριοποιοῦνται σέ διάφορους τοµεῖς τοῦ ποιµαντικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἔχουν ἐπιτυχίες, οἱ ὁποῖες συνήθως καταγράφονται στά ἔντυπα πού οἱ ἴδιοι κυκλοφοροῦν, ἤ βάζουν ἄλλους νά τίς προβάλουν σέ πολυτελεῖς καί ἐντυπωσιακούς τόµους.

Στή συνέχεια αὐτή ἡ καταγραφή εἶναι τό ἐπιχείρηµά τους, γιά νά πείθουν τόν ἀνυποψίαστο λαό πώς τάχα ὅ,τι κάνουν εἶναι ὀρθό καί δέν ἐπιδέχεται ἀµφισβήτηση. Ὅµως τά πράγµατα δέν εἶναι τόσο ἁπλά. ∆ιαφεύγει στούς ἴδιους, ἤ καλύτερα τό κρύβουν ἐπιµελῶς, ὅτι ὅλα αὐτά ὑπηρετοῦν τό φοβερό πάθος τῆς φιλοδοξίας, τό ὁποῖο, ὅπως εἶναι γνωστό σέ ὅλους, ποτέ δέν ἱκανοποιεῖται. Ὅ,τι κάνουν εἶναι γιά τό «θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις» καί ὄχι ἀπό ἱερό ζῆλο. 

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ζοῦν, γιά νά προβάλλονται. ∆ραστηριοποιοῦνται γιά τήν κατάκτηση περισσότερης δόξας, γιά τήν ἄνοδό τους σέ ὑψηλότερες θέσεις, γιά τή µετάθεσή τους σέ πλουσιότερες µητροπόλεις, γιά τήν ἄνοδό τους ἀκόµη καί στόν ἀρχιεσκοπικό θρόνο. Τό πάθος τῆς φιλοδοξίας εἶναι ὁ βασικός λόγος πού θέλουν τή δηµόσια προβολή µέ δηλώσεις, µή θρησκευτικοῦ περιεχοµένου, µέ συνεντεύξεις γιά πολιτικά θέµατα, µέ σχολιασµούς τῆς ἐπικαιρότητας καί γενικά µέ τήν ἐµφάνισή τους στά µέσα ἐνηµέρωσης. Πιστεύουν ὅτι εἶναι ἄνθρωποι µέ εὐρύτητα πνεύµατος καί µποροῦν νά προσφέρουν πολλά στήν Ἐκκλησία καί τήν πατρίδα γενικότερα!

Οἱ δηµοσιογράφοι, πού ἀγνοοῦν συνήθως βασικές ἀλήθειες τῆς πίστεώς µας, θεωροῦν αὐτούς τούς µητροπολίτες, ἀνθρώπους πού µποροῦν νά ἐπηρεάσουν τό λαό καί νά τόν ξεσηκώσουν ἐναντίον διαφόρων κοµµάτων καί κυβερνήσεων, γι᾿ αὐτό καί τούς πλησιάζουν καί τούς ρωτοῦν γιά τετριµµένα καί γνωστά θέµατα, κι ἐκεῖνοι ἀπαντοῦν ὄχι ὡς κληρικοί ἀλλά ὡς πολιτικοί.

Οἱ φιλόδοξοι µητροπολίτες στήν πραγµατικότητα δέν ἔχουν ποιµαντικό ἔργο. Ἄλλοι κληρικοί ἐργάζονται γιά λογαριασµό τους. Ἐκεῖνοι ἁπλῶς δίνουν τήν εὐλογία τους, χωρίς νά ἀναµειγνύονται σέ τίποτα καί χωρίς νά ἀναλαµβάνουν εὐθύνες. ∆έν ἐγκαταλείπουν τήν ἀνάπαυση τοῦ θρόνου. ∆έν κοπιάζουν σωµατικά καί δέν ἔχουν προθυµία οὔτε νά ἐπιβλέψουν. Ἐµφανίζονται µόνο στά τακτά χρονικά διαστήµατα, γιά νά δρέψουν ξένες δάφνες. Καί πάντα ὑπάρχουν ἱερεῖς πού ὑπηρετοῦν πιστά τό πάθος τῆς φιλοδοξίας τῶν µητροπολιτῶν τους καί αὐτοί πρός ἴδιον ὄφελος.

Ἔτσι κυλάει ὁ χρόνος καί χάνεται κάθε ἐλπίδα γιά κάτι καλύτερο. Κι ἐκεῖ πού κάποιος περιµένει ὅτι κάτι θά ἀλλάξει µέ τούς διαδόχους τους, ἀπογοητεύεται, γιατί εἶναι καί αὐτοί τῆς ἴδιας νοοτροπίας καί στό ἴδιο πάθος αἰχµάλωτοι. ∆υστυχῶς, εἶναι λίγοι οἱ ταπεινοί µητροπολίτες, πού ἐργάζονται χωρίς νά ἐπιδιώκουν τήν προβολή τους. Αὐτοί εἶναι οἱ ἀληθινοί ποιµένες, τούς ὁποίους εὔκολα καταλαβαίνει ὁ λαός καί ἐµπιστεύεται. Αὐτοί εἶναι οἱ πραγµατικοί πνευµατικοί πατέρες, πού µέ σταθερότητα ὁδηγοῦν τούς πιστούς στό δρόµο τῆς σωτηρίας.

Ορθόδοξος Τύπος, 09/10/2015