Ὁ Προφήτης καί ἡ προφητεία στήν Ἐκκλησία

Ὁ Προφήτης καί ἡ προφητεία στήν Ἐκκλησία

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

*Ἀπομαγνητοφωνημένο κήρυγμα, κατά τό πανηγυρικό Συλλείτουργο στήν ἑορτή τοῦ Προφήτου Ἰωήλ, στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίας Σκέπης Ἐδέσσης (19-10-2014).

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί, τίμιον Πρεσβυτέριον, Χριστοῦ Διακονία, Ἐντιμότατοι ἄρχοντες, λαέ τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Προφήτου Ἰωήλ, τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀλλά βέβαια, ὅπως ὅλοι γνωρίζετε, ἤρθαμε σήμερα νά λειτουργήσουμε σέ αὐτόν τόν Ἱερό Ναό ὄχι τόσο θά ἔλεγα γιά τόν Προφήτη Ἰωήλ, γιατί θά μπορούσαμε νά εἴμαστε στίς ἐπαρχίες μας καί νά τελέσουμε ἐκεῖ τήν θεία Λειτουργία, ὅπως θά τό κάναμε σήμερα πού εἶναι ἄλλωστε καί ἡμέρα Κυριακή, καί θά τελούσαμε τήν θεία Λειτουργία καί θά ὑμνούσαμε καί θά δοξάζαμε τόν Προφήτη Ἰωήλ στίς Ἐπαρχίες μας, ἀλλά σήμερα ἤρθαμε στόν Ἱερό αὐτό Ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης Ἐδέσσης γιά νά ποῦμε τά δέοντα καί νά εὐχηθοῦμε στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἁλμωπίας καί ἀγαπητό μας ἐν Χριστῷ ἀδελφό Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος ἄγει τά ὀνομαστήριά του.

Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή μέ παρεκάλεσε ὁ ἴδιος νά πῶ δυό λόγους οἰκοδομῆς καί παρακλήσεως γι’ αὐτό κάνοντας ὑπακοή θά ἤθελα νά ὁμιλήσω γιά τόν Προφήτη Ἰωήλ καί τήν προφητεία μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί στήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας. Οὐσιαστικά νά μιλήσω γιά τήν θεολογία τῆς προφητείας καί γενικότερα τήν μεγάλη ἀξία τήν ὁποία ἔχουν οἱ Προφῆτες τόσο στήν Παλαιά ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη.

Τό πρῶτο σημεῖο εἶναι ὅτι ὅταν διαβάση κανείς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τήν Παλαιά Διαθήκη, καί ἰδιαιτέρως τήν ζωή τῶν Προφητῶν, θά διαπιστώση ὅτι οἱ Προφῆτες δέν ἦταν ἁπλῶς μερικοί στοχαστές, δέν ἦταν ἁπλῶς μερικοί θεολόγοι, ὅπως ἐμεῖς σήμερα τούς ὀνομάζουμε, δέν ἦταν φιλόσοφοι. Γιατί ὑπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ Προφητῶν καί φιλοσόφων· οἱ φιλόσοφοι στοχάζονται καί προσπαθοῦν νά ἀνακαλύψουν τόν Θεό, ἐνῶ οἱ Προφῆτες εἶχαν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός ἀποκαλυπτόταν σέ αὐτούς. Οἱ Προφῆτες, καί αὐτό ἔχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, εἶχαν συναντήσει τόν ζωντανό Θεό, τόν ἄσαρκο Λόγο στήν Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόν Γιαχβέ, ἀσάρκως. Αὐτόν εἶχαν δεῖ καί μέ Αὐτόν εἶχαν ἐπικοινωνία. Εἶχαν ἀποκτήσει μέθεξη τοῦ ἀσάρκου Λόγου καί δι’ Αὐτοῦ γενικότερα μέ τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό.

Ἐάν διαβάσουμε τά βιβλία τῶν Προφητῶν καί ἰδιαιτέρως, ἄν προσέξουμε τό πρῶτο κεφάλαιο, τό πῶς ἀρχίζουν αὐτά τά προφητικά βιβλία, θά δοῦμε αὐτήν τήν πραγματικότητα.

Διαβάζοντας τό βιβλίο τοῦ προφήτου Ἠσαΐου βλέπουμε ὅτι ἀρχίζει: «Ὅρασις, ἥν εἶδεν ὁ Ἠσαΐας». Πρόκειται γιά μιά ὅραση, γιά μιά θεοπτία. Ὅραση, θέα τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀσάρκως. Σέ ἄλλα προφητικά βιβλία βλέπουμε πάλι τό ἴδιο πράγμα. Γιά παράδειγμα στό βιβλίο τοῦ Προφήτου Ναούμ βλέπουμε ὅτι ἀρχίζει: «Βίβλος ὁράσεως». Καί περιγράφει τό τί εἶδε ὁ Προφήτης Ναούμ. Στό βιβλίο τοῦ Προφήτου Ἰωήλ, ὅπως καί σέ ἄλλα βιβλία, βλέπουμε ὅτι ἀρχίζουν μέ ἕναν διαφορετικό τρόπο. Λέγεται: «Λόγος Κυρίου, ὅς ἐγεννήθη πρός Ἰωήλ». Ἐδῶ δέν ἀναφέρεται ἡ ὅραση, ἀλλά γίνεται λόγος γιά λόγο Κυρίου. Ὁ λόγος εἶναι ἐκεῖνος πού ἄκουσαν, τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἄκουσαν οἱ Προφῆτες, ὅπως ὁ Ἰωήλ. Καί ὄχι ἁπλῶς τόν ἄκουσαν, γιατί, ἄν προσέξουμε τήν φράση, θά δοῦμε ὅτι λέγεται «λόγος Κυρίου, ὅς ἐγεννήθη πρός Ἰωήλ». Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου γεννᾶται μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἔχει φθάσει στήν κατά χάρη θέωση.

Γι’ αὐτό στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Προφήτης ἦταν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἶχε προσευχή καί μάλιστα νοερά καρδιακή προσευχή, ὅπως τό βλέπουμε στούς Ψαλμούς τοῦ Δαβίδ, καί γύρω ἀπό τόν Προφήτη συγκεντρώνονταν οἱ μαθηταί, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν αὐτήν τήν μέθεξη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ὀνομαζόταν «χορός τῶν Προφητῶν», οἱ ὁποῖοι προσεύχονταν καί ἀξιώνονταν μερικές φορές νά δοῦν καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ θρησκεία πού συνδέεται μέ τήν μαγεία, τήν δεισιδαιμονία καί τόν μυστικισμό εἶναι μιά ἀρρώστεια τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ἀρρωσταίνει τόν ἄνθρωπο. Ὁ Χριστός μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό αὐτήν τήν ἀρρώστεια τῆς θρησκείας καί ἔκανε τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλά, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, αὐτή ἡ ὅραση τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν εἶχαν οἱ Προφῆτες καί αὐτή ἡ ἀκοή τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ πού ἄκουγαν καί ἐγεννᾶτο αὐτός ὁ λόγος μέσα στήν καρδιά τῶν Προφητῶν, δέν ἦταν ἀνθρώπινα κατασκευάσματα καί δέν ἦταν διαφορετικές ἐμπειρίες, γιατί λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, καί ἡ ὅραση τῶν Προφητῶν ἦταν ἀκοή καί ἡ ἀκοή τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου ἀπό τούς Προφῆτες ἦταν ὅραση. Ὅραση καί ἀκοή καί γεύση καί αἴσθηση εἶναι ἑνωμένα, γιατί στήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως ὅλες οἱ αἰσθήσεις γίνονται μία. Τό βλέπουμε αὐτό ἀκόμη καί ἐπάνω στό Ὄρος Θαβώρ. Εἶδαν τήν δόξα τοῦ Κυρίου, τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Καί μετά οἱ τρεῖς μαθητές ἄκουσαν τήν φωνή τοῦ Πατρός: «Οὗτος ἐστίν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός».

Κατά τήν διάρκεια τῆς ἐμπειρίας τοῦ Θεοῦ ὅλες οἱ αἰσθήσεις τοῦ ἀνθρώπου ἑνοποιοῦνται, τό σῶμα μετασκευάζεται, ἀλλοιώνεται καί βλέπει ὁ ἄνθρωπος καί ἀκούει τόν Θεό, ἔχει μέθεξη τοῦ Θεοῦ, μέθεξη τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἄρα, ὅλοι οἱ Προφῆτες, ὅπως καί ὁ Προφήτης Ἰωήλ, εἶχαν μέθεξη τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, γιατί δέν ὑπάρχει ποτέ ὁ Χριστός, εἴτε ὡς ἄσαρκος εἴτε ὡς σεσαρκωμένος Λόγος, χωρισμένος ἀπό τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Τό δεύτερο σημεῖο, πού εἶναι συνέχεια τοῦ προηγουμένου, εἶναι ὅτι οἱ Προφῆτες ἐπειδή εἶχαν ἐμπειρία τοῦ ζῶντος Θεοῦ, καί ὄχι τοῦ θεοῦ τῆς φιλοσοφίας καί τῶν στοχαστῶν, γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί ἔκαναν ἕναν μεγάλο πόλεμο ἐναντίον τῶν θρησκειῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, οἱ ὁποῖες θρησκεῖες πίστευαν καί λάτρευαν ἕναν ψεύτικο θεό, τά εἴδωλα. Ὁ ἀγώνας τόν ὁποῖον ἔκανε ὁ Προφήτης Ἰωήλ ἦταν ἕνας ἀγώνας ἐναντίον τῆς θρησκείας καί ὑπέρ τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἦταν ἕνας ἀγώνας ἐναντίον τῶν εἰδώλων καί οὐσιαστικά κήρυττε τόν ζῶντα Θεό, τόν Θεό τῶν Πατέρων ἡμῶν, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ καί τοῦ Ἰακώβ, θά λέγαμε σήμερα ἐμεῖς. Καί μέ αὐτήν τήν ἔννοια καταδίκαζε ἄλλους θεούς ψεύτικους καί ἀλλοτρίους. Καί αὐτό ἔχει πολύ μεγάλη σημασία. Οἱ Προφῆτες ὅλοι, ὅπως καί ὁ Προφήτης Ἰωήλ, ἀγωνίζονταν ἐναντίον τῆς θρησκείας.

Ἡ θρησκεία ἔχει μερικά ἰδιώματα τά ὁποῖα τήν διαφοροποιοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἡ θρησκεία πρῶτα-πρῶτα συνδέεται μέ τήν μαγεία ὡς ἐξιλέωση τοῦ Θεοῦ. Οἱ θρησκευόμενοι μέ αὐτήν τήν ἔννοια προσπαθοῦν νά ἐξιλεώσουν τόν Θεό, γιατί νομίζουν ὅτι ὁ Θεός εἶναι πάρα πολύ στενοχωρημένος και θυμωμένος μαζί τους καί κάνουν μαγικές πράξεις καί ἐνέργειες γιά νά ἐξιλέωσουν τό θεῖον. Τό ἄλλο στοιχεῖο τῆς θρησκείας εἶναι ἡ δεισιδαιμονία. Καί ὅταν λέμε δεισιδαιμονία, ἐννοοῦμε τό ὅτι προσπαθοῦν ἤ ταυτίζουν τό ἄκτιστο μέ τό κτιστό καί σέ ὅλα τά κτιστά πράγματα βλέπουν τόν Θεό. Αὐτός εἶναι ὁ λεγόμενος Πανθεϊσμός. Αὐτή εἶναι πράγματι μιά δεισιδαιμονία, πού εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς θρησκείας. Καί ἀκόμη ἕνα ἄλλο γνώρισμα τῆς θρησκείας εἶναι ὁ μυστικισμός, ὅπως ἐκφραζόταν καί ἀπό τόν Πλάτωνα καί τούς νεοπλατωνικούς φιλοσόφους. Γιατί δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι καί αὐτή ἡ πλατωνική φιλοσοφία δέν ἦταν ἁπλῶς μιά φιλοσοφία, ἀλλά στήν πράξη της ἦταν μιά θρησκεία, γιατί πίστευε στό κατά φύσιν ἀθάνατο τῆς ψυχῆς καί τό κατά φύσιν θνητό τοῦ σώματος καί πίστευε ὅτι ἡ ἀθάνατη ψυχή πού ἦταν κλεισμένη μέσα στή φυλακή τοῦ σώματος ἔπρεπε νά ἐλευθερωθῆ μέ ἕναν μυστικό τρόπο καί νά ἐπανέλθη στόν ἀγέννητο κόσμο τῶν ἰδεῶν. Αὐτός ὁ λεγόμενος μυστικισμός εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς θρησκείας καί ἑπομένως πολλές λατρευτικές τελετές γίνονται μέσα σέ αὐτήν τήν νοοτροπία.

Οἱ Προφῆτες ἀγωνίστηκαν σκληρά ἐναντίον τῆς θρησκείας. Καί ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μᾶς ἀπελευθέρωσε ἀπό τήν θρησκεία πού ὑπῆρχε τήν παλαιά ἐποχή. Καί σήμερα ὑπάρχουν τέτοιες θρησκευτικές ἀντιλήψεις καί θρησκεῖες οἱ ὁποῖες λατρεύουν ἕναν ψεύτικο θεό. Καί ὅπως λέγεται συνήθως, ἡ θρησκεία πού συνδέεται μέ τήν μαγεία, τήν δεισιδαιμονία καί τόν μυστικισμό εἶναι μιά ἀρρώστεια τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ἀρρωσταίνει τόν ἄνθρωπο. Ὁ Χριστός μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό αὐτήν τήν ἀρρώστεια τῆς θρησκείας καί ἔκανε τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Θεανθρώπινος ὀργανισμός, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου, κοινωνία ζώντων καί κεκοιμημένων, εἶναι σύνοδος οὐρανοῦ καί γῆς, ὅπως θά μᾶς πῆ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι συνάντηση Θεοῦ καί ἀνθρώπων καί ζώντας μέσα σέ αὐτό τό εὐλογημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ θεραπευόμαστε καί ἀπαλλασσόμαστε ἀπό τήν ἀρρώστεια κάθε θρησκείας.

Μπορεῖτε νά δῆτε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό τί δημιουργεῖ ἡ θρησκεία στήν σημερινή ἐποχή. Γιά παράδειγμα στήν Μέση Ἀνατολή, ἀλλά ὅπου ὑπάρχει καί κηρύττεται ὁ Ἰσλαμισμός, ὁ Μουσουλμανισμός, βλέπουμε ἐκεῖ καθαρά τήν ἀρρώστεια τῆς θρησκείας. Ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας δημιουργοῦνται μάχες, ἀντιπαραθέσεις, ἀποκεφαλισμοί, βιασμοί, βιαιότητες. Καί εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σέ μιά συνάντηση πού εἶχε κατά τήν διάρκεια τῆς αἰχμαλωσίας του μέ κάποιον ὁ ὁποῖος ἦταν ὑπεύθυνος γιά τόν ἐνταφιασμό τῶν Μουσουλμάνων, ἕναν Τασιμάνη, μεταξύ τῶν ἄλλων τοῦ εἶπε ὅτι ὁ Μουσουλμανισμός διαδόθηκε σέ ὅλον τόν κόσμο μέ τήν βία καί τήν ἡδονή. Προσέφερε ὁ Μωάμεθ τήν βία καί τήν ἡδονή στούς ἀνθρώπους καί δημιουργοῦνται τέτοιες καταστάσεις ἀρρωστημένες μέ τρομοκρατικές ἐκδηλώσεις, μέ ἀποκεφαλισμούς, μέ βία, βιαιότητες καί νοοτροπίες πολεμικές. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρρώστια τῆς θρησκείας ἐναντίον τῆς ὁποίας πάλεψαν καί ἀγωνίστηκαν οἱ Προφῆτες, ὁ Προφήτης Ἰωήλ καί ὅλοι οἱ ἄλλοι οἱ Προφῆτες καί τελικά μᾶς ἀπάλλαξε ὁ Χριστός ἀπό αὐτά καί δημιούργησε τήν Ἐκκλησία Του.

Τό τρίτο σημεῖο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ὅτι Προφῆτες δέν ὑπῆρχαν μόνο στήν Παλαιά Διαθήκη, Προφῆτες ὑπάρχουν καί στήν Καινή Διαθήκη. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θά κάνη αὐτήν τήν ἐπισήμανση καί τήν διάκριση. Οἱ Προφῆτες στήν Παλαιά Διαθήκη ἔβλεπαν τόν ἄσαρκο Λόγο καί συγχρόνως προέβλεπαν καί προεφήτευαν τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ καί ἔβλεπαν τόν σεσαρκωμένο Λόγο πού θά γεννιόταν στόν ὡρισμένο καιρό. Οἱ Προφῆτες τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔχουν κοινωνία μέ τόν σεσαρκωμένο Λόγο, τόν ἐνανθρωπήσαντα Χριστό, καί ὁμιλοῦν γιά τήν Δευτέρα ἔλευση τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, ὁπότε θά γίνη καί ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν καί θά ἔρθη ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τό προφητικό χάρισμα δέν ἐξέλιπε ἀπό τήν Ἐκκλησία, παραμένει καί σήμερα. Ὁ Ἐπίσκοπος δέν εἶναι μόνον ὁ προεστώς τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως, εἶναι καί ὁ προφήτης πού κηρύττει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ προφήτης ὁ ὁποῖος στρέφεται ἐναντίον κάθε λατρείας ψεύτικης, κάθε θρησκευτικῆς πίστης ἡ ὁποία εἶναι ξένη ἀπό τόν ζωντανό Θεό καί ὁμιλεῖ γιά τό πῶς ὁ ἄνθρωπος θά ἀποκτήση κοινωνία μέ τόν ζῶντα Θεό. Καί ἔτσι δέν εἶναι μόνο προεστώς εὐχαριστιακῆς συνάξεως, ἀλλά εἶναι καί προφήτης πού διδάσκει καί καθοδηγεῖ τόν λαό. Εἶναι τό προφητικό χάρισμα πού ἔχει ὁ Ἐπίσκοπος, ὅπως ἔχει καί τό βασιλικό χάρισμα καί τό ἀρχιερατικό χάρισμα μέ τήν ἀρχιερωσύνη.

Μέ αὐτήν τήν ἔννοια τιμοῦμε σήμερα καί τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἁλμωπίας καί ἀγαπητό μας ἀδελφό Ἰωήλ. Γιατί δέν ἔχει ἁπλῶς προφητικό ὄνομα, ἀλλά ἔχει καί προφητική χάρη. Ἔχει τήν χάρη προφήτου, διδάσκει καί ὁμιλεῖ ἀλαθήτως θά ἔλεγα, γιατί στηρίζεται πάνω στήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων καί ὄχι στήν φιλοσοφία. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει τό χάρισμα καί διδάσκει καί ἔχει τό χάρισμα καί νά ἀνυμνῆ τόν ζῶντα Θεό καί τούς ἀνθρώπους πού συνδέονται μαζί Του, τούς φίλους τοῦ Χριστοῦ, τούς Ἁγίους. Καί εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος τιμᾶ τήν Ἀρχιερωσύνη καί τιμᾶται ἀπό τόν Θεό ὑπερβαλλόντως. Γι’ αὐτό καί ἐμεῖς τόν ἀγαπᾶμε, ὅλη ἡ Ἱεραρχία καί ὅλοι οἱ Ἱεράρχαι τόν ἀγαπᾶμε πάρα πολύ, γιατί εἶναι ἕνας σώφρων Ἱεράρχης, πού διαθέτει ταπεινό πνεῦμα καί ταπεινό φρόνημα, ἔχει ποιότητα χαρακτῆρος, ἔχει θεοφιλῆ καί ἀσκητική ζωή, ἔχει ἐμπειρία ἁγιοπνευματική καί φυσικά ζῆ, ὅπως πρέπει νά ζοῦν οἱ ἀληθινοί Ἐπίσκοποι μέσα στήν Ἐκκλησία.

Καί ἐγώ προσωπικά καυχῶμαι γιά τήν παρουσία του μέσα στήν Ἐκκλησία ὡς παραδερφός του, γιατί ἔχουμε τούς ἴδιους Γέροντες καί λάβαμε ἀπό τόν ἴδιο Γέροντα, τόν ἀείμνηστο Καλλίνικο Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας, τήν Ἱερωσύνη καί εἴχαμε τήν ἀγάπη καί μᾶς ὁδήγησε σέ δρόμο ὀρθόδοξο καί πραγματικό, γιά νά διαθέτουμε καί νά προσπαθοῦμε νά διαθέτουμε καί νά ἔχουμε ὀρθόδοξο φρόνημα καί ὀρθόδοξο ἦθος. Γι’ αὐτό εὐχόμαστε στόν Θεό γιά νά τόν διαφυλάττη μέ ὑγεία γιά χρόνια πολλά καί νά εἶναι καί κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας μας καί αὐτῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Σεβασμιώτατε καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ μας Ἰωήλ,

Μαζί μέ τίς εὐχές τίς ὁποῖες ἔδωσα καί ἐκ μέρους τῶν παρισταμένων Ἀρχιερέων καί τῶν Κληρικῶν καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, θά ἤθελα νά σᾶς ἀπευθύνω καί μιά παράκληση, παράκληση ἑνός ἀδελφοῦ πού σᾶς ἀγαπᾶ καί νομίζω ὅτι ἐκφράζει καί τήν ἀγάπη καί θά ἔλεγα τήν παράκληση ὅλων: Περιορίζετε λίγο τόν χρόνο τῆς ἐργασίας σας, «ἀναπαύεσθε δι’ ὀλίγον», ὅπως ἔλεγε ὁ Χριστός στούς Μαθητές Του. Περιορίσατε γιά λίγο τήν δράση μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἐμεῖς σᾶς γνωρίζουμε ποιός εἶστε καί ξέρουμε τί προσφέρετε στήν Ἐκκλησία. Νά κάνετε λίγη οἰκονομία δυνάμεων γιά νά ἔχετε ὑγεία γιά πολλά χρόνια, γιά νά ὑμνῆτε καί νά δοξάζετε τόν Θεό καί φυσικά θά δοξασθῆτε ἀπό Ἐκεῖνον, γιατί Τόν δοξάζετε ἐν ὕμνοις καί ᾠδαῖς πνευματικαῖς καί θά ἔχετε συμπαραστάτες ὄχι μόνο τόν ἅγιο Ἰωήλ, τόν ὁποῖο ἐσεῖς ἐξαίρετε καί ἐπαινεῖτε, ἀλλά καί ὅλους τούς Ἁγίους τούς ὁποίους ὑμνογραφεῖτε.

Τά ἔτη σας νά εἶναι πολλά, ὑγιεινά, εὐφρόσυνα καί εὐλογημένα ἀπό τόν Θεό. Ἀμήν!

Εκκλησιαστική Παρέμβαση – Νοέμβριος 2014

parembasis.gr