Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, Ἡ αγέραστη Νέα Εποχὴ τοῦ Χριστοῦ και η παλαιά «Νέα Εποχὴ» τοῦ Ἀντιχρίστου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014 ΣΤΗ ΜΑΓΓΑΛΙΑ ΜΕ ΘΕΜΑ :«Η ΑΓΕΡΑΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΛΑΙΑ «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΤΟΥ          

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τόμιδος κ.κ. Θεοδόσιε,
Σεβαστοί Πατέρες,                                                                                                             Ἐξοχώτατε κ. Δήμαρχε,                                                                                                                   Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἡ νέα ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, ἡ νέα κτίση καὶ οἱ νέοι ἄνθρωποι. Τὸ ἀνακαινιστικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἄρχισε πρίν λίγες ἡμέρες, τήν 1^η Σεπτεμβρίου, τὸ νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος. Στήν εὐαγγελική περικοπή τῆς ἑορτῆς περιέχεται ἡ μεσσιανική προφητεία τοῦ πέμπτου Εὐαγγελιστοῦ, τοῦ προφήτου Ἠσαΐου[1]. Στὸ τέλος τῆς προφητείας, παρουσιάζεται ὁ Μεσσίας Χριστὸς νὰ λέγει ὅτι ἀνάμεσα στὶς πολλὲς ἄλλες πτυχὲς τοῦ σωτηριώδους ἔργου Του ἦταν καὶ τό «κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν», νὰ κηρύξει τὴν ἔναρξη τοῦ νέου ἔτους τοῦ Κυρίου (ἐνιαυτὸς = ἔτος), ποὺ εἶναι ἀρεστὸ στὸ Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ ἀναφορὰ στὸ νέο ἔτος, στόν «ἐνιαυτὸν Κυρίου», εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὥρισαν νὰ ἀναγινώσκεται αὐτὴ ἡ περικοπὴ τήν 1^η Σεπτεμβρίου, ποὺ ἀρχίζει τὸ νέο ἐκκλησιαστικὸ ἔτος. Ἐκτὸς, ὅμως, ἀπὸ τὴν στενὴ αὐτή ἔννοια, ποὺ περιορίζει τόν «ἐνιαυτὸν Κυρίου» χρονικά σὲ ἕνα ἔτος, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἑρμηνευτάς, παλαιοὺς καὶ νέους, δίνουν εὐρύτερη χρονικὴ ἔννοια μὲ χριστολογικὸ χαρακτήρα· ὁ «ἐνιαυτὸς Κυρίου», ποὺ ἐκήρυξε ὁ Χριστὸς σημαίνει τὴν νέα ἐποχή, τὴν νέα περίοδο, ποὺ ἐγκαινιάζει ὁ Χριστός, τὴν περίοδο δηλαδὴ τῆς ἀπολυτρώσεως, ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπησή Του μέχρι τὴν δευτέρα παρουσία Του.  

Μὲ βάση, λοιπὸν, αὐτὴν τὴν προσφυέστερη καὶ πιὸ ταιριαστὴ ἑρμηνεία, ὁ Χριστὸς στὴν Ναζαρέτ, διδάσκων ὅτι ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐου ἀναφέρεται εἰς Αὐτόν, «σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη, ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν», ἐκήρυξε τὴν ἔναρξη τῆς νέας ἐποχῆς, τῆς νέας περιόδου στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, τὴν περίοδο τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἀπολυτρώσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο. Αὐτὴ ἡ νέα ἐποχὴ, ποὺ ἄρχισε μὲ τὴν διδασκαλία καὶ τὸ σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Χριστοῦ, συνεχίζεται διὰ τῶν αἰώνων μὲ τὴν ὈρθόδοξηἘκκλησία, ἡ ὁποία, κατὰ τὴν πολὺ ὡραία διατύπωση, εἶναι «ὁ Χριστός, ὁ εἰς τοὺς αἰῶνας ἐπεκτεινόμενος». Τὴν Όρθόδοξη Ἐκκλησία ζωογονεῖ, συγκροτεῖ, φωτίζει καὶ ἁγιάζει τὸ διαρκῶς παρὸν εἰς αὐτὴν Ἅγιον Πνεῦμα, ποὺ μεταδίδει στοὺς πιστοὺς τὴν ἄκτιστη καὶ ζωοποιό Του Χάρη. Ἡ μεταδιδόμενη αὐτὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦ ἔργου καὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς δράσεως καὶ ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν εἶναι κτιστή, ἀλλὰ ἄκτιστη, εἶναι θεϊκὴ ἐνέργεια, ὅπως ἐδίδαξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἰδιαίτερα δὲ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Δὲν παλιώνει οὔτε γερνᾶ, ὅπως παλιώνουν οἱ διδασκαλίες καὶ τὰ ἔργα τῶν κτιστῶν ἀνθρώπων. Πόσες θεωρίες καὶ διδασκαλίες ἀνέπτυξαν ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, ἠθικολόγοι, νομικοί, πολιτικοὶ μεταρρυθμιστές, οἱ ὁποῖες ὡς ἔργα καὶ προϊόντα ἀνθρώπων ξεπεράστηκαν καὶ ἔσβησαν;  Ὅλα τὰ κτιστὰ φθείρονται καὶ ἀλλοιώνονται. Ἡ ἄκτιστη, ὅμως, χάρη καὶ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ δρᾶ μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἄφθαρτη καὶ ἀγέραστη, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀνανεώσεως, πολὺ περισσότερο ἀντικαταστάσεως ἀπὸ ἀνθρώπινα κατασκευάσματα, ποὺ γρήγορα παλιώνουν καὶ γερνοῦν, ἀντικαθιστάμενα ἀπὸ ἄλλα. Ἡ ἀφθαρσία δὲ αὐτὴ καὶ θεϊκή της διαχρονικότητα, ὁ πάντοτε νέος καὶ ἀνακαινιστικός της χαρακτήρας, συντελεῖ ὥστε νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν ἐποχῶν, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ἔχουν ἀνάγκη τῆς θείας ἐνεργείας καὶ βοηθείας, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὸν θάνατο, ποὺ εἶναι συνδεδεμένα μὲ τὴν πεπτωκυΐα φύση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος διεκήρυξε ὅτι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ θὰ παρέλθουν, θὰ περάσουν, οἱ λόγοι Του ὅμως θὰ ἰσχύουν αἰώνια[2]. Οὔτε ἕνα γιώτα, οὔτε ἕνα κόμμα, τὸ παραμικρὸ δηλαδὴ στοιχεῖο ἀπὸ τὴν διδασκαλία Του, δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει[3]. Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς, ἐπισημαίνοντας τοὺς κινδύνους ἀπὸ τὴν πιθανὴ ἀνθρώπινη προσπάθεια ἀλλαγῆς ἢ νοθεύσεως τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, λέγει πρὸς τοὺς Γαλάτες ὅτι ἀκόμα καὶ ἂν ἐγὼ ὁ ἴδιος ἢ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σᾶς διδάξει διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὰ, ποὺ σᾶς ἐδίδαξα, νὰ εἶναι ἀναθεματισμένος : «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισά μεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω»[4].  

Ὁ Χριστὸς διακηρύσσει ἀκόμη ὅτι τὰ κάνει ὅλα καινούργια. «Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ τὰ πάντα». Ἐξαλείφει ὅλα τὰ παλαιά, τὰ δάκρυα, τὸν πόνο, τὸ θάνατο, τὴν κυριαρχία τοῦ κακοῦ· «ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον»[5]. Διὰ τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, «εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ πάντα»[6]. Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἀποθέσουν τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, ποὺ φθείρεται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες του, καὶ νὰ ἐνδυθοῦν τὸν νέο ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει κτισθῆ κατὰ Θεὸν μὲ καινούργια ὑλικά : «Ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δὲ τῷ πνεύματι τοῦ νοὸς ὑμῶν καὶ ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τῆς ἀληθείας»[7].

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ, ποὺ ἐκήρυξε καὶ ἐγκαινίασε ὁ Χριστὸς αὐτὴν τὴν νέα ἐποχή, τὴν νέα περίοδο τῆς ἀπολυτρώσεως, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, ποὺ ὁ Ἴδιος διάβασε στὴν συναγωγὴ τῆς Ναζαρέτ, «κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν», μέχρι σήμερα καὶ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἐγέμισε καὶ θὰ γεμίζει ὁ κόσμος ἀπό «καινοὺς ἀνθρώπους», ἀπὸ νέους ἀνθρώπους, ἀπὸ ἁγίους ἀνθρώπους, κτισμένους μὲ τὰ καινούργια ὑλικὰ τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν φθείρονται, οὔτε παλιώνουν, ἀλλὰ κρατοῦν τοὺς ἀνθρώπους σὲ διαρκῆ πνευματικὴ νεότητα, ἔστω καὶ ἂν σωματικὰ γερνοῦν καὶ φθείρονται· «Εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ᾽ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ καὶ ἡμέρᾳ»[8]. Ἡ πνευματικὰ στεῖρα, ἄγονη καὶ ἄκαρπη πρὸ Χριστοῦ ἀνθρωπότητα, ἄρχισε νὰ καρποφορεῖ, νὰ παράγει ἁγίους. Χιλιάδες ἁγίους παρουσιάζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸ Ἁγιολόγιό της καὶ ἑκατομμύρια σεσωσμένων ἄλλων ἐναρέτων ἀνθρώπων ἀριθμεῖ ἡ οὐράνια Ἐκκλησία. Ὅλοι μας, λίγο ἢ πολύ, νεώτεροι καὶ παλαιότεροι, εἴχαμε καὶ ἔχουμε τὴν εὐλογία νὰ συναναστραφοῦμε, νὰ γνωρίσουμε τέτοιους ὁσίους ἀνθρώπους στὶς ἡμέρες μας, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ἀποδεικνύουν τὴν διαχρονικὴ παρουσία τῆς ἀνακαινιστικῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ «Νέα Ἐποχή» τῶν Μασόνων, τῶν Σιωνιστῶν, τῶν Ἀποκρυφιστῶν καὶ ἄλλων  ἀντιδρᾶ στὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔπραξε καὶ πράττει τὰ πάντα ὁ φθονερὸς Διάβολος, γιὰ νὰ παρεμποδίσει τὸ ἔργο αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ τὸ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸν ἐνίκησε καὶ τὸν ἐξευτέλισε μὲ τὴν ἁγία ζωή Του, τὰ πάθη, τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ὅλες οἱ ἑωσφορικὲς δυνάμεις τοῦ σκότους, τοῦ ἑβραϊκοῦ καὶ ρωμαϊκοῦ κατεστημένου, συνεμάχησαν ἐναντίον Του γιὰ νὰ Τὸν συντρίψουν. Ἦταν, ὅμως, δυνατὸν νὰ νικήσουν τὸν Θεό; Γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς δείχνει στοὺς ἀνθρώπους τὸν δρόμο τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία καὶ τὴ δουλεία τοῦ κακοῦ, καὶ συντρίβει τοὺς ἐμπαθεῖς δυνατούς «ὡς σκεύη κεραμέως»[9]. 

Ἐπὶ δύο χιλιάδες χρόνια μὲ φρικτοὺς ἐξωτερικοὺς διωγμοὺς καὶ μαρτύρια τῶν Χριστιανῶν, ποὺ συνεχίζονται μέχρι σήμερα ἀπὸ τὸ αἱμοσταγὲς καὶ ἀντίχριστο Ἰσλάμ, τὸ ὁποῖο συμπαθοῦν καὶ ἐπαινοῦν μερικοὶ «δικοί» μας, καὶ μὲ ἐσωτερικὴ διάβρωση μέσῳ τῶν αἱρέσεων προσπαθοῦν οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους νὰ ἀκυρώσουν, νὰ παρεμποδίσουν τὸ ἀνακαινιστικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Φάνηκε νὰ τὸ ἐπιτυγχάνουν τὸν 20ὸ αἰώνα, ὅταν ἐπέβαλαν στὶς κατὰ πλειοψηφίαν ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, καὶ ἰδιαίτερα στὴν μεγάλη ἁγία Ρωσία, τὰ ἄθεα καὶ ἐκκλησιομάχα μαρξιστικά κομμουνιστικὰ καθεστῶτα, ποὺ ἀνανέωσαν τοὺς φρικτοὺς διωγμοὺς τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων καὶ προσέφεραν στὴν Ἐκκλησία πλῆθος νεομαρτύρων, τῶν ὁποίων τὸ αἷμα τρέφει τώρα καὶ ζωογονεῖ τὴν θριαμβεύουσα στὶς χῶρες αὐτὲς καὶ ἀναγεννημένη Ἐκκλησία. Σὰν χάρτινος πύργος κατέρρευσαν ἐν μιᾷ νυκτὶ οἱ θεομάχοι καὶ ἐκκλησιομάχοι ἡγέτες τοῦ Κομμουνισμοῦ καὶ συνετρίβησαν πάλι μὲ τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ «ὡς σκεύη κεραμέως».  

Τὸ πολυκέφαλο, ὅμως, θηρίο τοῦ κακοῦ, σὰν τὴν Λερναία Ὕδρα, ἐξακολουθεῖ νὰ δρᾶ μὲ ἄλλες κεφαλὲς πιὸ ἐπικίνδυνες, διότι, μετασχηματιζόμενο εἰς ἄγγελο φωτὸς, διδάσκει στοὺς ἀνύποπτους καὶ ἀδαεῖς ὅτι ἡ νέα ἐποχὴ, ποὺ ἐκήρυξε ὁ Χριστὸς καὶ πραγματοποιεῖ ἡ  Ἐκκλησία, ἀπέτυχε νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους. Ἔληξε, λέγουν, ἡ ἐποχὴ τοῦ ἰχθύος, τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀρχίζει ἡ ἐποχὴ τοῦ ὑδροχόου, τοῦ νέου Χριστοῦ, ποὺ εἶναι, ὅμως, ὁ Ἀντίχριστος. Καὶ ἐπειδὴ γνωρίζουν ὅτι κάθε τι νέο, καινούργιο, ἐντυπωσιάζει καὶ προσελκύει τοὺς ἀνθρώπους, ὀνόμασαν τὸ ἀντίχριστο, ἄθεο καὶ ἐκκλησιομάχο κίνημά τους «Νέα Ἐποχή», ποὺ θά ἐγκαταστήσει τὴν πολυδιαφημισμένη «Νέα Τάξη» πραγμάτων, ἡ ὁποία δικαιολογεῖ καὶ νομιμοποιεῖ ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων, πρὸς τὰ ὁποῖα χειραγωγεῖ καὶ τὴν νεολαία˙ πορνεῖες, μοιχεῖες, ὁμοφυλοφιλία, ἀκόμη καὶ κτηνοβασία, μὲ τὴν λεγομένη σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση καὶ σεξουαλικὴ ἀγωγή, διάλυση τῆς οἰκογενείας, μὲ τὴν διευκόλυνση τῶν διαζυγίων καὶ τὰ σύμφωνα ἐλεύθερης διαβίωσης καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, σατανιστικὴ μουσικὴ καὶ ψυχαγωγία, ἄμβλυνση τοῦ πατριωτισμοῦ, τὴν δυσφήμηση τῶν πατρίδων, καὶ τὴν ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας καὶ τῆς παραδοσιακῆς πίστεως, καὶ πλεῖστα ἄλλα, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. 

Οἱ προωθοῦντες τήν «Νέα Ἐποχή». Οἰκουμενισμὸς καὶ Οἰκολογία. Βασικοί τους στόχοι.

Θὰ μνημονεύσουμε ὀνομαστικὰ μερικὲς ἀπὸ τὶς κεφαλὲς αὐτῆς τῆς Λερναίας Ὕδρας, τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ θὰ ἐπισημάνουμε δύο μόνο γνωρίσματα τῆς δῆθεν «Νέας Ἐποχῆς», ποὺ θέλει νὰ ἐπιστρέψει τὴν ἀνθρωπότητα στὸν γερασμένο καὶ διεφθαρμένο κόσμο τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, στὴν δουλεία καὶ τυραννία τοῦ Ἑωσφόρου, νὰ διαγράψει, ἂν μπορέσει, τὴν «καινὴ κτίση» καὶ τὸν «καινὸ ἄνθρωπο» τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, νὰ παύσει ἡ Ἐκκλησία νὰ παράγει ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἐνοχλοῦν καὶ ἀποδιώκουν τὸν Σατανᾶ καὶ τὰ ὄργανά του. Συνδιαμορφωταί, λοιπόν, αὐτῆς τῆς παλιᾶς «Νέας Ἐποχῆς», εἶναι ὁ Σιωνισμός, ἡ Μασονία, ὁ Ἀποκρυφισμός, ἡ Θεοσοφία, ἡ Νεοειδωλολατρία, καὶ τέκνα ὅλων αὐτῶν εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ Οἰκολογία, ἡ ὁποία ἔχει σχέση καὶ μὲ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Ἰνδίκτου, ὅπως θὰ δοῦμε.

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ κατατρώγει καὶ φθείρει ἐσωτερικὰ τὴν Ἐκκλησία καθ᾽ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 20οῦ αἰῶνος, καὶ ἡ καταστροφική της δύναμη ἔχει κορυφωθῆ στὶς ἡμέρες μας, ἀφοῦ ἔχει κατορθώσει νὰ προσηλυτίσει μεγάλο ἀριθμὸ κληρικῶν καὶ θεολόγων, διακηρύσσει ὅτι οὔτε ὁ Χριστὸς οὔτε ἡ Ἐκκλησία εἶναι οἱ μοναδικοὶ δρόμοι σωτηρίας,  μὲ τὶς διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς σχέσεις, ποὺ ὑποστηρίζει καὶ ἀναπτύσσει, βοηθούμενος ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ κέντρα ποὺ ἀναφέραμε, διδάσκει ὅτι οἱ ἄνθρωποι σώζονται καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες, Ἰουδαϊσμό, Ἰσλάμ, Βουδδισμό, ἀκόμη καὶ στὴν εἰδωλολατρία, ἀλλὰ καὶ στὶς χριστιανικὲς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Ἐξισώνει δηλαδὴ σωτηριολογικὰ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὶς θρησκεῖες καὶ τὶς αἱρέσεις καὶ καταπολεμεῖ μὲ σφοδρότητα τὴν θέση ὅτι μόνον ὁ Χριστὸς σώζει, εἶναι τὸ φῶς, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή, ὅτι δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἀλλοῦ ἡ σωτηρία, καὶ ὅτι μόνο ἡ ᾽Ορθόδοξη Ἐκκλησία, ποὺ ἐκράτησε ἀνόθευτο καὶ ἀπαραχάρακτο τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων, ταυτίζεται μὲ τὴν σώζουσα καὶ ταμιοῦχο τῆς Χάριτος Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ὅσοι ἐξακολουθοῦμε, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, νὰ προβάλλουμε καὶ νὰ κηρύσσουμε τὴν σωτηριολογικὴ μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας χαρακτηριζόμαστε ὡς φανατικοί, μισαλλόδοξοι, στερούμενοι ἀγάπης. Πολλοὶ καὶ πολλάκις συκοφαντούμεθα καὶ ὑβριζόμεθα καὶ μὲ πολλοὺς τρόπους διωκόμεθα. Ἂν μάλιστα ψηφισθεῖ στὴν Ἑλλάδα καὶ ὁ περιβόητος ἀντιρατσιστικὸς νόμος, ποὺ ἰσχύει στὴν Ἀμερική, καὶ ποὺ ἀπαγορεύει νὰ χρησιμοποιήσεις γιὰ κάποιους ἀπαξιωτικοὺς ὅρους, ὅπως αἵρεση, πλάνη κ.τ.λ., θὰ ὁδηγούμαστε καὶ στὶς φυλακές.

Καὶ ὅλο βέβαια αὐτὸ τὸ διαθρησκειακὸ καὶ διαχρονιστικὸ συνονθύλευμα, ὅλος αὐτὸς ὁ συγκρητισμός, δὲν εἶναι κάτι καινούργιο, ἀλλὰ πολὺ παλιό, ποὺ ἀποδυναμώθηκε μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ ποὺ στόχος του εἶναι ὄχι νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ σωθοῦν, ἀλλὰ νὰ τοὺς στερήσει τὴν σωτηρία, καθησυχάζοντάς τους ὅτι καὶ ἐκεῖ ποὺ εἶναι σώζονται καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ βαδίσουν τὸν μόνο δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία, τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ νὰ παραμείνουν στὸ σκοτάδι τῶν θρησκειῶν καὶ τῶν αἱρέσεων, ὡς νέα Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ποὺ δὲν βλέπει, ὅμως, τὸ μέγα φῶς, τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ κάθεται εἰς τὸ σκότος : «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς»[10].

Θὰ τελειώσουμε μὲ τὸ δεύτερο, μετὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ, γνώρισμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τοῦ Ἀντιχρίστου, μὲ τὸ κίνημα τῆς Οἰκολογίας. Ἀπό θεολογικῆς καὶ πνευματικῆς πλευρὰς ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος νὰ παρασυρθεῖ καὶ ἡ ᾽Ορθόδοξη Ἐκκλησία στὴν καλλιεργουμένη μεθοδικὰ ἀπὸ τοὺς οἰκολόγους φυσιολατρία καὶ κτισματολατρία, σὲ νέα εἰδωλολατρία δηλαδή, καὶ νὰ λατρεύσει τὴν κτίση παρὰ τὸν κτίσαντα. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς οἰκολογικοὶ σύλλογοι καὶ οἱ οἰκολογικὲς πολιτικὲς ὀργανώσεις κυριαρχοῦνται ἀπὸ ἀθέους καὶ ἐκκλησιομάχους. Βελτιώνει πολὺ τὸ προφίλ τους καὶ καθησυχάζει τοὺς Χριστιανοὺς ἡ ἀνάμειξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τὰ τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος. Στενοχωρηθήκαμε καὶ ἐκπλαγήκαμε πολλοί, ὅταν σὲ φωτογραφίες τοῦ Διαδικτύου εἴδαμε σὲ κάποιο οἰκολογικὸ συνέδριο τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ συμπροσεύχεται μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν μὲ τὰ χέρια ἑνωμένα στὸ στῆθος σὲ στάση προσευχῆς, μπροστὰ σὲ μία σφαῖρα τῆς Ὑδρογείου, προφανῶς γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ γῆ ἢ ἀπὸ μερικοὺς καὶ πρὸς τὴν θεὰ γῆ. Διότι, γιὰ τοὺς περισσοτέρους τῶν ἐκπροσώπων τῆς «Νέας Ἐποχῆς», τὸ σύμπαν ὅλο εἶναι Θεός, καὶ ἡ γῆ εἶναι ἔμψυχη καὶ ζωντανή, καὶ θὰ τὴν ἀφυπνίσουν οἱ προσευχές τους, ἀφοῦ τέτοια εἶναι ἡ θεϊκή της δύναμη, ὥστε νὰ μὴ καταλαβαίνει ὅτι κινδυνεύει καὶ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ἀντιδράσει στὸν κίνδυνο τῆς καταστροφῆς της. Εἶναι εὐχάριστο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ καθορισθεῖσα ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὡς ἡμέρα τοῦ περιβάλλοντος 1η Σεπτεμβρίου, ἡ ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, ἀμάρτυρη, ἄγνωστη καὶ ἀδιανόητη γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, δὲν βρῆκε ἐκκλησιαστικὴ ἀπήχηση οὔτε ἑορτολογικὴ ἐφαρμογή.

Ἡ καλλιεργουμένη φοβία γιὰ τὴν οἰκολογικὴ καταστροφὴ εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Προσβάλλει ἐν πρώτοις τὴν πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν διακυβέρνηση καὶ συντήρηση τοῦ κόσμου. ῾Ο Θεὸς εἶναι ὁ δημιουργὸς καὶ συντηρητὴς τοῦ κόσμου, καὶ ὅλα εὑρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν κραταιά Του δύναμη καὶ κατεύθυνση. Ἐμεῖς καὶ νὰ θέλαμε νὰ καταστρέψουμε τὴν γῆ μὲ τὴν ἀλόγιστη σπατάλη καὶ ἐκ μετάλλευση, δὲν θὰ μπορούσαμε. Δὲν εἶναι στὶς δικές μας δυνατότητες, δὲν ἀνήκει εἰς τά «ἐφ᾽ ἡμῖν», ἀλλὰ εἰς τά «οὐκ ἐφ᾽ ἡμῖν». Βεβαίως ἡ κτίση «συστενάζει καὶ συνωδίνει»[11] μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο προσαρμοζόμενη παιδαγωγικὰ στὴ συμπεριφορά του. Ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τοῦ αὐξανομένου κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας μὲ τὶς ποικίλες ἐκδηλώσεις τοῦ φυσικοῦ κακοῦ, σεισμούς, καταποντισμούς, καταιγίδες, ἀσθένειες· εἰρηνεύει, ὅμως, καὶ ὑποτάσσεται μπροστὰ σὲ ἁγίους ἀνθρώπους. Ἑπομένως, ἡ ρίζα τῶν οἰκολογικῶν καταστροφῶν βρίσκεται στὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων. Ἂν οἱ ἄνθρωποι εἶχαν διδαχθῆ νὰ ζοῦν μὲ λιτότητα καὶ ὀλιγάρκεια καὶ δὲν σπαταλοῦσαν τοὺς φυσικοὺς πόρους στὴν πολυτέλεια, τὴν τρυφὴ καὶ τὴν κραιπάλη, δὲν θὰ ὑπῆρχαν οἰκολογικὰ δεινά. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅσα προγράμματα προστασίας τοῦ περιβάλλοντος καὶ ἂν ἐκπονηθοῦν καὶ ὅσα οἰκολογικὰ συνέδρια καὶ ἂν ὀργανωθοῦν, δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει ἡ οἰκολογικὴ εἰκόνα, ἂν δὲν προηγηθεῖ ἀλλαγὴ νοοτροπίας καὶ συμπεριφορᾶς τῶν ἀνθρώπων, ἂν δὲν προστατευθεῖ καὶ δὲν καθαρισθεῖ πρῶτα τὸ πνευματικὸ περιβάλλον, γιὰ τὸ ὁποῖο, ὅμως, δὲν ἐνδιαφέρονται οἱ ὀργανώσεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀντίθετα ἐπιδιώκουν νὰ καταστρέψουν τὶς θεολογικὲς καὶ πνευματικὲς ἀρχὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὴν πίστη δηλαδὴ σὲ Θεό, δημιουργὸ καὶ συντηρητὴ τοῦ                       σύμπαντος, καὶ σὲ ζωὴ ἀσκητικὴ καὶ ὀλιγαρκῆ[12].

Ἐπίλογος

Μέσα στοὺς ὕμνους τῆς ἑορτῆς τῆς Ἰνδίκτου καμμία οἰκολογικὴ ἀνησυχία δὲν βρίσκει χῶρο, ἀλλὰ αἰτήματα γιὰ νὰ μᾶς ἐξασφαλίζει ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεὸς τὸν καθημερινὸ ἄρτο, νὰ μᾶς δίδει ὡς πρὸς τὶς κλιματικὲς συνθῆκες εὐκράτους καὶ εἰρηνικοὺς καιρούς, στὴν γῆ εὐφορία καρπῶν καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἤπιες βροχές, νὰ δώσει στοὺς βασιλεῖς νίκες ἐναντίον τῶν ἀθέων Ἀγαρηνῶν, νὰ καταβάλει τὶς αἱρέσεις, νὰ μᾶς γεμίσει μὲ τὴν θεία διδασκαλία Του, ὅπως ἔκανε στὴν συναγωγὴ τῆς Ναζαρέτ, νὰ ὁλοκληρώσουμε τὴν πορεία στὸ νέο ἔτος θεαρέστως μὲ «κρείττονα μεταβολήν» καὶ πνευματικὰ ἔργα, καὶ νὰ μὴ παύσει νὰ μᾶς σκεπάζει μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴν φιλανθρωπία Του.

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τόμιδος κ.κ.Θεοδόσιε,                                                                                                     

Σεβαστοί Πατέρες,                                                                                                               Ἐξοχώτατε κ. Δήμαρχε,                                                                                                                      Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἄς προσθέσουμε καὶ ἐμεῖς, βάσει τῶν ὅσων ἀναπτύξαμε, τὰ αἰτήματά μας. Νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Ἁγιος Τριαδικός Θεός, μέ τίς εὐχές Σας, Σεβασμιώτατε, ἀπὸ τὴν ψευδώνυμη «Νέα Ἐποχή» τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τὰ παρακλάδια της, ποὺ μπῆκαν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν μιαίνουν μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ νὰ βοηθήσει γιὰ τὴν προστασία τοῦ πνευματικοῦ περιβάλλοντος, ποὺ θὰ σώσει καὶ τὸ φυσικὸ περιβάλλον. 

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ

………………………………………………………………………………….

[1] Λουκ. 4, 7-22.

[2] Ματθ. 24, 35: «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι».  

[3] Ματθ. 5, 18: «Ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου, ἕως ἂν πάντα γένηται». 

[4] Γαλ. 1, 8. 

[5] Ἀποκ. 21, 4-5. 

[6] Β´ Κορ. 5, 17. 

[7] Ἐφ. 4, 22-24. 

[8] Β´ Κορ. 4, 16. 

[9]  Βλ. Δοξαστικὸν τῶν αἴνων τῆς ἀκολουθίας τῶν Ἁγίων Παθῶν τῆς Μ. Πέμπτης, μετὰ τὸ θ’ Εὐαγγέλιον: «Ἐξέδυσάν με τὰ ἱμάτιά μου καὶ ἐνέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην· ἔθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλή μου στέφανον ἐξ ἀκανθῶν καὶ ἐπὶ τὴν δεξιάν μου χεῖρα ἔδωκαν κάλαμον, ἵνα συντρίψω, αὐτοὺς ὡς σκεύη κεραμέως». Βλ. καὶ Ψαλμ. 2, 9: «Ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς». 

[10] Ματθ. 4, 16.

[11] Ρωμ. 8, 22: «Οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν». 

[12]Σχ.βλ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκολογία, Θεσσαλονίκη 1994.