Κυριακή του Τυφλού -«εἰς κρῖμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται».

Ἀπόστολος: Β´ Κορ. δ´ 6-15

Εὐαγγέλιον: Ἰω. θ´ 1-38

Ἦχος: πλ. α´.—Ἑωθινόν: Η´

«εἰς κρῖμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται».

Ὅταν στὸν Κύριο παρουσιάζεται ἕνας ἐκ γενετῆς τυφλός, αὐτὴ ἡ συνάντηση ἐπρόκειτο νὰ προκαλέσει καὶ νὰ κλονίσει πολλὲς στερεότυπες ἀντιλήψεις, τῶν μαθητῶν, τῶν Φαρισαίων, τῶν γονέων τοῦ τυφλοῦ καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ τυφλοῦ. Ἄλλωστε, πάντοτε ἡ συνάντηση μὲ τὸν Κύριο ἀποτελεῖ μία πρόκληση στὰ εἰωθότα καὶ μία πρόσκληση νὰ ὑπερβοῦμε τὶς στενές μας ἀντιλήψεις καὶ τὶς καθιερωμένες ἰδέες.

Ἔτσι λοιπόν, ὅταν οἱ μαθητὲς βλέπουν τὸν ἐκ γενετῆς τυφλό, ἐκφράζουν τὸ εὔλογο ἐρώτημα σύμφωνα μὲ τὶς τότε ἐπικρατοῦσες κοινωνικὲς ἀντιλήψεις. «Ραββί, τὶς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῆ;». Τὸ ἐρώτημα τῶν μαθητῶν ἐκφράζει τὶς κυρίαρχες ἰουδαϊκὲς ἀντιλήψεις ὅτι ἡ ἀσθένεια καὶ ἡ σωματικὴ ἀναπηρία ὀφείλετο σὲ κάποια προσωπικὴ ἁμαρτία τοῦ ἰδίου ἢ τῶν προγόνων του· ἔτσι, ἡ ἀσθένεια ἐθεωρεῖτο στίγμα, σημάδι τῆς ἁμαρτίας.

Ὅμως, ὁ Κύριος δίδει μία ἀπάντηση ποὺ ἐκπλήσσει. Δὲν ἐπιβεβαιώνει αὐτὸ ποὺ πιστεύουν οἱ μαθητές, ἀλλὰ θεωρεῖ τὴν παρουσία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ὡς σημεῖον τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ὡς μία εὐκαιρία νὰ φανερωθεῖ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ διά τοῦ θαύμα- τος τῆς θεραπείας νὰ δοξασθεῖ τὸ Ὄνομά Του. Αὐτὸ ποὺ οἱ πολλοὶ θεωροῦν ὡς στίγμα ἢ προσωπικὴ ἀδυναμία, τὴν ἀσθένεια δηλαδή, ὁ Κύριος τὸ μετατρέπει σὲ κάτι θετικό. Διότι «τὰ ἀδύνατα παρ᾽ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ. ιη´ 27). Ὅταν ἡ πλειοψηφία τῶν Ἰουδαίων ἀλλὰ καὶ τῶν πολλῶν ἀνθρώπων σήμερα βλέπουν τὸν Θεὸ ὡς τιμωρὸ καὶ αἰσθάνονται τύψεις καὶ ἐνοχὲς γιὰ τὴν ἀσθένεια ποὺ τοὺς ἔτυχε, ὁ Κύριος ἑστιάζει στὴν εἰκόνα ἑνὸς Θεοῦ ἀγάπης ποὺ εὐεργετεῖ τὸν ἀσθενοῦντα.

Ὁ τρόπος τῆς θεραπείας ποὺ ἐπιλέγει ὁ Χριστός, δηλαδὴ νὰ λάβει πηλὸ καὶ νὰ ἀλείψει τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ, βεβαιώνει ὅτι Αὐτὸς εἶναι Κύριος καὶ Θεός, καθὼς ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ μᾶς παραπέμπει στὴν δημιουργία τοῦ Ἀδὰμ ἐκ πηλοῦ. Μπροστὰ ὅμως στὸ ὁλοφάνερο καὶ ἀδιαμφισβήτητο θαῦμα, ποὺ ἀπὸ μόνο του ἀποτελεῖ ἀδιάψευστη μαρτυρία ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ, οἱ Φαρισαῖοι παραμένουν τυφλοὶ καὶ πεπωρωμένοι τῇ καρδίᾳ. Βλέπουν τὸ ὁλοφάνερο θαῦμα, ἐπειδὴ ὅμως παραμένουν ἀπελπιστικὰ τυφλοὶ στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδία, προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθεια, νὰ ἀμφισβητήσουν τὸ θαῦμα, νὰ θολώσουν τὴν φαεινὴ ἀλήθεια. Πρὸς τοῦτο μεταχειρίζονται κάθε δυνατὸν τρόπον.

Καλοῦν ἐπανειλημμένως τὸν πρώην τυφλὸ καὶ τοὺς γονεῖς του, τοὺς ρωτοῦν καὶ ξαναρωτοῦν, χρησιμοποιώντας ἀπειλές, λοιδορίες, εἰρωνεῖες, ἀκόμη καὶ βία. Οἱ Φαρισαῖοι ἐμφανιζόμενοι ὡς τηρητὲς τοῦ Νόμου καὶ περίκλειστοι μέσα στὴν αὐταρέσκεια τῆς ἀνωτερότητός τους, ἀδυνατοῦν νὰ δοῦν τὸ ὀφθαλμοφανές, πεισματικὰ κλείνουν τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιά τους ἀρνούμενοι νὰ ἀναγνωρίσουν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πιστεύσουν. Εἶναι οἱ ἴδιοι τυφλοὶ καὶ ὁδηγοὶ τυφλῶν, τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ ἐνῶ βλέπει τὸ ἀδιαμφισβήτητο θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, εὑρίσκονται σὲ σύγχυση καὶ «σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς» (Ἰω. θ´ 16).

Ἀξίζει ἐπίσης νὰ σταθοῦμε καὶ στὴν στάση τῶν γονέων τοῦ πρώην τυφλοῦ. Ἐνῶ γνωρίζουν τὴν ἀλήθεια, μπροστὰ στοὺς Φαρισαίους φοβοῦνται νὰ τὴν ὁμολογήσουν μὲ παρρησία. Ἀντιθέτως, μὲ μισόλογα καὶ ὑπεκφυγὲς προσπαθοῦν νὰ ἀποφύγουν νὰ λάβουν σαφῆ θέση ἀπὸ φόβο μήπως, ἐὰν ὁμολογήσουν τὸν Χριστό, γίνουν ἀποσυνάγωγοι (Ἰω. θ´ 22). Ἀλλὰ καὶ πόσοι σήμερα κατ᾽ ὄνομα Χριστιανοί, κατ᾽ οὐσίαν χλιαροὶ στὴν πίστη, ἀποφεύγουν νὰ ὁμολογήσουν ὅτι πιστεύουν ὑπὸ τὸν φόβο τῆς κοινωνικῆς ἀπομονώσεως καὶ τῶν εἰρωνικῶν σχολίων.

Πόσον ὅμως διαφορετικὴ εἶναι ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ! Ὁ πρώην τυφλὸς καθίσταται στοὺς ἔκπληκτους ἀνθρώπους ποὺ τὸν ἐγνώριζαν μία ζωντανὴ μαρτυρία τῆς δυνάμεως τοῦ Κυρίου, φῶς τοῖς πᾶσι. Μπροστὰ στὶς συνεχεῖς ἐρωτήσεις τῶν Φαρισαίων, οἱ ἀπαντήσεις του ἀποπνέουν θάρρος, σταθερότητα, βεβαιότητα γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ ἔζησε καὶ γιὰ τὸ πρόσωπο Ἐκείνου ποὺ τὸν ἐθεράπευσε. Ὁ πρώην τυφλός, ἂν καὶ στερεῖται τῆς μορφώσεως τῶν Φαρισαίων καὶ δὲν ἔχει τὴν δική τους γνώση τοῦ Νόμου, βλέπει τὰ πράγματα ξεκάθαρα. Ἐκεῖ ποὺ ὁ φθόνος καὶ ἡ κακία τυφλώνει τοὺς Φαρισαίους καὶ συσκοτίζει τὴν κρίση τους, ὁ πρώην τυφλὸς ἔχει πλέον ἀποκτήσει ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φυσικὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν, καὶ τὴν πνευματικὴ ἐκείνη ὅραση ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει νὰ διακρίνει τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ὁμολογήσει ὅτι ὁ θεραπεύσας αὐτὸν εἶναι ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ καὶ ποιεῖ τὸ θέλημά Του. Μπροστὰ στὴν ἀκαταμάχητη ἐπιχειρηματολογία τοῦ πρώην τυφλοῦ, οἱ Φαρισαῖοι ἀποστομώνονται καὶ καταφεύγουν στὴν βία. Τὸν πετοῦν ἔξω!

Διαπιστώνουμε λοιπὸν ὅτι ὁ Κύριος, τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, φωτίζει καὶ καταυγάζει τὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων καλῆς διαθέσεως, ὥστε νὰ διακρίνουν μὲ καθαρὴ ματιὰ τὶς μεγάλες πνευματικὲς ἀλήθειες, ἐκεῖνες ποὺ οἱ ἄνθρωποι μὲ σκοτασμένο νοῦ καὶ σκοτεινὴ συνείδηση, πεπωρωμένη ἀπὸ κακία, φθόνο καὶ ἐγωισμό, τυφλοὶ κατὰ πάντα, ἀδυνατοῦν νὰ δοῦν καὶ νὰ παραδεχθοῦν. Ἔτσι, πολλοὶ ἄνθρωποι μὲ ὑγιεῖς σωματικοὺς ὀφθαλμούς, στὰ πνευματικὰ ζητήματα ἀποδεικνύονται τυφλοί, ἐνῶ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦσαν στὸ πνευματικὸ σκότος τῆς ἁμαρτίας, μπροστὰ στὸν Κύριο, ἀναβλέπουν καὶ ἀποκτοῦν τέτοια πνευματικὴ ἐνόραση, ὥστε «οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται» (Ἰω. θ´ 39).

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ φωτίζει τὴν ψυχή μας καὶ νὰ διαλάμπει τὴν διάνοιά μας, ὥστε καὶ ἐμεῖς νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὴν τὴν πνευματικὴ ματιὰ καὶ νὰ θεωροῦμε τὰ πράγματα τοῦ κόσμου ὑπὸ τὸ φῶς τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀληθείας ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός.

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος, 16/05/2014