Απόστολος:
Κολ. γ΄ 4 - 11
Ευαγγέλιον:
Λουκά ιζ΄ 12 – 19
Το
άκουσε αυτό ο ένας από τους δέκα λεπρούς που θεραπεύτηκαν. Ήταν ο μόνος που
γύρισε. Και μάλιστα, ο διπλά περιφρονημένος από τους Ιουδαίους. Ένας Σαμαρείτης
και λεπρός. ¨Όμως οι άλλοι εννέα που βρίσκονταν, τώρα που θεραπεύτηκαν και δεν
είχαν πλέον ανάγκη; Μόνο ένας, με πλημμυρισμένη την ψυχή του από ευγνωμοσύνη
προς τον Ιησού, επέστρεψε και έπεσε στα πόδια Του. Και ενώ επέστρεφε εδόξαζε
τον Θεό με δυνατή φωνή, ώστε να ακούσουν όλοι, για το απροσδόκητο δώρημα Του.
Σήκω και πήγαινε, σε έχει σώσει η πίστη σου, του λέγει ο Κύριος.
Θα
ήταν αδύνατο, αγαπητοί μου αδελφοί, να μην προσέξουμε και να μην αξιολογήσουμε
την ευγνώμονα στάση του λεπρού που θεραπεύτηκε.Φυσικά πρόκειται για ένα
τεράστιο θαύμα που τις συνέπειές του δέχτηκαν δέκα ταλαίπωροι, απόβλητοι της
κοινωνίας. Ο ένας όμως επέστρεψε. Ήρθα να σε ευχαριστήσω, ήταν η φράση που δεν
εξεστόμισε, αλλά με τη στάση του την εννοούσε ο θεραπευθείς. Αιωρείται λοιπόν
ένα ερώτημα. Οι άλλοι που είναι. Δέχτηκαν μια απίθανη και κυριολεκτικά
θαυματουργική θεραπεία. Δεν σκέφτηκαν τουλάχιστο να πούνε ένα ευχαριστώ; Μόνο
ένας και αυτός να είναι ένας ξένος; Βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση, ο
λεπρός Σαμαρείτης, απομονωμένος από την κοινωνία. Είχε την φοβερή και
αθεράπευτη ασθένεια του και την δραματική οικονομική συνέπειά της. Αλλά η
αρρώστια αυτή του επέβαλε και την μόνιμη απαγόρευση ελευθεροεπικοινωνίας με
τους συνανθρώπους του. Μόνος και ακοινώνητος, λεπρός και φτωχός, ζούσε στη
καθημερινή δυστυχία του, περιμένοντας το βασανιστικό του τέλος.
Άκουσε
για τον Χριστό και τα θαύματά Του, και περίμενε στην ερημιά του μαζί με τους
άλλους δύστυχους, μήπως περάσει από εκεί. Πίστεψε ότι κάτι μπορούσε να κάνει
και γιαυτόν. Και δεν έχασε την μοναδική ευκαιρία με αποτέλεσμα το σωτήριο
θαύμα. Η επιστροφή, η δοξολογία και η ευγνωμοσύνη απέδειξαν την πίστη του στον
Κύριο. Πέτυχε όχι μόνο την θεραπεία από την αρρώστια, αλλά και τη σωτηρία της
ψυχής του. Γιατί και οι εννέα πίστεψαν, πήγαν και παρουσιάστηκαν στους ιερείς
θεραπευμένοι. Αλλά περιορίστηκαν σ’ αυτό μόνο. Γιατί «καί τά δαιμόνια
πιστεύουσι καί φρίσσουσι», σημειώνει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος. Και οι δαίμονες
παραδέχονται την ύπαρξη του Θεού και φοβούνται τη δύναμή Του, αλλά δεν Τον
δοξάζουν, δεν τον λατρεύουν, δεν τον προσκυνούν.
Την
ύπαρξη ανωτέρου όντος, του Θεού, αγαπητοί μου αδελφοί, θα ήταν παραλογισμός να
την αμφισβητεί κανείς. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που δηλώνουν άθεοι, αν και
θεωρούν ότι υπάρχει κάποια αρχή από την οποία ξεκινούν τα πάντα και προσπαθούν
με επιστημονικές μεθόδους να την προσδιορίσουν.
Η
πίστη, όμως στην ύπαρξη του Θεού δεν αρκεί για μας τους πιστούς, που θέλουμε να
είμαστε συνεπείς χριστιανοί. Και συμπληρώνει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος: «Η πίστις
χωρίς τών έργων νεκρά εστιν».Η πίστη χωρίς έργα αγαθά, χωρίς έργα αρετής, χωρίς
την αγάπη στον Κύριο, δεν έχει καμιά αξία, είναι νεκρή, πεθαμένη. Πρέπει να
συνοδεύεται η πίστη από έργα αγαθά, θετικά. Χαρακτηρίζεται όλη η ζωή μας, από
την αποφυγή πράξεων αντίθετων προς την πίστη μας, παραβάσεων του νόμου
του Θεού. Σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στο απόσπασμα από την επιστολή προς
Κολασσαείς, περιεκτικό κατάλογο ολόκληρο, πράξεων που πρέπει να αποφεύγουμε.
Δεν είναι απλές ούτε εύκολες, αγαπητοί μου, αν δεν είναι δίπλα μας ο Ιησούς.
Γράφει λοιπόν: «Νεκρώσατε ....πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος επιθυμίαν κακήν καί
τήν πλεονεξίαν ήτις εστιν ειδωλολατρεία». Ίσως είναι ευκαιρία να αλλάξουμε τον
εαυτό μας, τώρα με το νέο χρόνο που επέτρεψε ο Κύριος να ζούμε. Είναι
ευκαιρία να εξετάσουμε τον εαυτό μας, για πράξεις, σκέψεις και επιθυμίες, αν
λίγο ή περισσότερο παρασυρόμαστε σε παρόμοιες πράξεις. Και πιο κάτω, συνεχίζει
ο Απόστολος προτρέποντάς μας: Να αποφύγουμε την οργή, τον θυμό, την κακία, τη
βλασφημία, την αισχρολογία. Και καταλήγει με την προτροπή να πετάξουμε μακριά
από εμάς, σαν ένα παλιό μας φόρεμα, την συμπεριφορά του παλιού κακού ανθρώπου,
που μας χαρακτήριζε πριν, και τις πράξεις του. Κι ύστερα, με καθαρή την ψυχή
μας από κάθε αμαρτία, να δεχτούμε το Χριστό μέσα μας με την θεία κοινωνία, να
ντυθούμε τον καινούργιο άνθρωπο, όπως τον θέλει ο Δημιουργός μας. Αυτό σημαίνει
συνέπεια στην πίστη μας.
Δεν
αρκεί λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, να πιστεύουμε στο Θεό, να φοβόμαστε τη
δύναμή Του. Είναι ανάγκη να ακολουθούμε τις εντολές Του. Η πίστη μας θα πρέπει
να διαμορφώνει τον εαυτό μας, το χαρακτήρα μας. Να δίνει το κυρίαρχο διακριτό
χρώμα στη καθημερινή μας ζωή. Να τη νοιώθουν και οι γύρω μας. Να είμαστε το φως
που θα φωτίζει. Να γίνεται αφορμή δοξολογίας του ονόματός Του. Θα είναι και
αυτό άλλο ένα, πραγματικό θαύμα, που δεν είναι τόσο απλό και εύκολο, αλλά που
θα πραγματοποιηθεί με την βοήθεια του Θεού μας. Ωστόσο η ολοκληρωμένη απόδειξη
της πίστης μας, θα είναι η χωρίς αμφιβολίες και περιορισμούς αγάπη προς τον
Θεό, η απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια Του, στη διαρκή παρουσία Του κοντά μας.
Τότε η πίστη θα είναι, πράγματι ζωντανή. Τότε θα αξίζει να ακούσουμε και εμείς
από τον Χριστό μας: Η πίστις σου σε έχει σώσει. Γένοιτο.
Δ.Γ.Σ. – Μητρόπολη Πάφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου