Απόστολος:
Β΄ Τιμ. α΄ 8-18
Ευαγγέλιο:
Λουκ. ιδ΄ 16-24
Σε
μια ευχή της Θείας Λειτουργίας, ο λειτουργός ευχαριστεί το Θεό και εκ μέρους
όλων των πιστών για τις φανερές αλλά και αφανείς ευεργεσίες. Ειδικότερα τον
ευχαριστεί γιατί «από την ανυπαρξία μας έφερε στη ζωή και όταν εξεπέσαμε δεν
μας άφησε στην πτώση και τον θάνατο, αλλά πάλιν μας ανέστησε και μας οδήγησε
στην αλήθεια και τη ζωή. Και δεν έπαυσε τη σωτήρια ενέργεια έως ότου δια του
αναληφθέντος Κυρίου μας, μας ανύψωσε και μας εις την ουράνιαν δόξα και μας
χάρισε την αιώνιαν βασιλείαν του». Μια βασιλεία η οποία έχει ετοιμαστεί για
τους ανθρώπους «από καταβολής κόσμου» (Ματθ. Κε΄ 34) από την αρχή του κόσμου.
Μάλιστα, κατά τον Απόστολο Παύλο: «Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου,
εξεπέστειλεν… τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός… ίνα την υοθεσίαν
απολάβωμεν» (Γαλ. δ΄ 4-5).
Στόχος,
λοιπόν, της ύπαρξης του ανθρώπου ήταν και εξακολουθεί διαχρονικά να παραμένει η
συμμετοχή στη βασιλεία του Θεού. Έτσι όταν ο Ιησούς άρχιζε το δημόσιο κήρυγμα
του πληροφορούσε τους ανθρώπους ότι έφτασε η βασιλεία του Θεού «Ήγγικε γαρ η
βασιλεία του Θεού» (Ματθ. δ΄ 17). Σήμερα όμως δεν περιορίζεται στην εξαγγελία
του ερχομού της βασιλείας του Θεού. Σήμερα, μέσω του ευαγγελίου, πληροφορεί,
ενημερώνει και ταυτόχρονα προσκαλεί. Σήμερα πληροφορεί τους ανθρώπους, ότι η
βασιλεία του Θεού, η βασιλεία των ουρανών, είναι μια πραγματικότητα. «Έρχεσθε
ότι ήδη έτοιμα εστί πάντα». Ελάτε, όλα είναι έτοιμα. Πρόσκληση «έρχεσθε» αλλά
και ενημέρωση «ότι ήδη έτοιμα εστί πάντα». Πρόσκληση γενική και διαχρονική. Μια
πρόσκληση που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων. Η
πρόσκληση, όμως, είναι και ειδική. Είναι πρόσκληση προσωπική που απευθύνεται
στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, άρα και στον καθένα από μας. Η βασιλεία του Θεού
παρομοιάζεται με «δείπνον μέγα» που παρατίθεται στους καλεσμένους στο τέλος της
ημέρας ή μεταφορικά στο τέλος της ζωής. Πέραν από τα πλούσια αγαθά, ο κάθε καλεσμένος
θα έχει τη χαρά και την τιμή να βλέπει, πρόσωπο προς πρόσωπο τον οικοδεσπότη,
τον Θεόν.
Εξαιρετική
η τιμή για κάθε καλεσμένο. Όμως η αποδοχή αυτής της πρόσκλησης δεν εξαντλείται
σε μια μόνο στιγμή, ούτε και σε μια μεμονωμένη πράξη, αλλά σε μια σειρά πράξεων
και ενεργειών του ανθρώπου. Η βασιλεία του Θεού είναι βίωμα σε όλη τη διάρκεια
της ζωής του ανθρώπου. Η βασιλεία του Θεού η οποία «εντός υμών εστίν» (Λουκ.
ιζ΄ 21) είναι μια διαρκής κοινωνία με το Θεό. Είναι μια βίωση της παρουσίας του
Θεού μέσα από την εφαρμογή του θελήματός του. Είναι η στιγμή κατά την οποία ο
άνθρωπος μπορεί να βιώσει και άρα και να ομολογήσει όπως και ο Απόστολος Παύλος
«ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. β΄ 20). Δε ζω πια εγώ, αλλά ζει
στο πρόσωπο μου ο Χριστός. Αυτός ο τρόπος ζωής φανερώνει ότι ο άνθρωπος όχι
μόνο έγινε αποδέκτης της πρόσκλησης του Θεού, αλλά και ότι επάξια θα
παρακαθίσει στο τέλος της ημέρας και της ζωής του στο Δείπνο της Βασιλείας του
Θεού.
Μέγα
το Δείπνον, όπως και το μέγεθος των αγαθών της Χάριτος του Θεού. Μέγα το
Δείπνον, γιατί η αγάπη του Θεού θέλει να το απολαύσουν οι άνθρωποι. Άρα
ανέκφραστη η αγάπη του Θεού προς τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και κατά συνέπεια
και στον καθένα από μας ξεχωριστά.
Παρά
το ότι το Δείπνον ετοιμάστηκε για όλους, εντούτοις κοινωνοί αυτού του Δείπνου
θα είναι μόνο οι «εκλεκτοί». Δηλαδή όσοι θα ανταποκριθούν θετικά και με
επάρκεια στην πρόσκληση του Θεού. Επειδή δε το ζήτημα είναι σημαντικό για τη
ζωή του καθενός, για τούτο ο Κύριος τονίζει με σαφήνεια τους λόγους για τους
οποίους θα τους αποκλείσει από τη χαρά της Βασιλείας του. Με ειλικρίνεια
διευκρινίζει και στον καθένα από μας πως θα εξασφαλίσουμε το αιώνιο μέλλον μας
ή πως θα θέσουμε σε κίνδυνο αυτή την αιωνιότητα.
Η
σημερινή παραβολή του Μεγάλου Δείπνου είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Ενώ ο Θεός
προσφέρει τα αγαθά στον άνθρωπο σαν μέσο που θα τον οδηγήσουν στον τελικό
στόχο, τη συμμετοχή στο Δείπνο της Βασιλείας του, εντούτοις ο άνθρωπος στο
τέλος απολυτοποιεί αυτά τα αγαθά, τα οικειοποιείται, τα θεωρεί αποκλειστικά
δικά του, με αποτέλεσμα να οδηγείται στη ψευδαίσθηση της αυτάρκειας, αλλά και
τη συνειδητή στέρηση αυτών των αγαθών από τους άλλους. Και όχι μόνον. Αυτή η
συναίσθηση της αυτάρκειας τον οδηγεί και σε μια συνειδητή απόρριψη της
πρόσκλησης του Θεού για συμμετοχή στο Δείπνο της Βασιλείας του.
Ακούσαμε
στο σημερινό Ευαγγέλιο: «Ήρξαντο από μιας παραιτείσθαι πάντες». «Πάντες», όλοι.
Ένα αποτέλεσμα απογοητευτικό με απαντήσεις που διαχρονικά είναι οι ίδιες, έστω
και αν είναι διαφορετικές οι εποχές. Απόλυτη προσήλωση στην ύλη, απληστία και
οικογενειακά βάρη με κύρια χαρακτηριστικά τη σαρκική υποδούλωση και την
μονολιθική ενασχόληση με την οικογένεια.
«Αγρόν
ηγόρασα» είπε ο πρώτος καλεσμένος. «Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε» είπε, ο δεύτερος.
Και ο τρίτος είπε: «Γυναίκα έγημα και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν». Τρεις
διαφορετικοί λόγοι με μια όμως προκλητική απάντηση: «Ερωτώ σε έχε με
παρητημένον».
Για
την επίτευξη των πιο πάνω στόχων ο άνθρωπος οδηγείται στην υπερβολή για να
καταλήξει στον παραλογισμό. Το διαπιστώνουμε καθημερινά με το ξετύλιγμα του
κουβαριού της οικονομικής κρίσης, αλλά και του ηθικού ξεπεσμού. Μιας κρίσης
πρώτιστα ηθικών αξιών. Αν οι φροντίδες του ανθρώπου περιοριστούν μόνο στην ύλη,
τότε για να την εξασφαλίσει, πολλές φορές, θα οδηγηθεί στην αδικία, την αισχροκέρδεια
και την εκμετάλλευση των συνανθρώπων, έχοντας σαν πρώτιστη προτεραιότητα το
κέρδος και σαν μέσα το ψεύδος και την απάτη, χαρακτηριστικά που διαπιστώνουμε
στον τόπο μας και στις μέρες μας.
Αδελφοί
μου, παρά την αρνητική στάση των καλεσμένων το Δείπνο της Βασιλείας του Θεού
δεν ματαιώνεται και ότι ενώ όλοι είναι «κλητοί» - καλεσμένοι, λίγοι είναι οι
«εκλεκτοί». Όμως εμείς που ανήκουμε; Ανήκουμε στους «κλητούς» ή τους
«εκλεκτούς»; Αυτό το ερώτημα θα πρέπει να το απαντούμε καθημερινά με έργα και με
λόγια, με τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς μας. Μέσα από αυτή την απάντηση
διαμορφώνουμε όχι μόνο το παρόν, αλλά και προκαθορίζουμε το αιώνιο μέλλον μας.
Ας φροντίσουμε, λοιπόν η απάντηση μας να είναι θετική για να μπορέσουμε να
καταταχθούμε στην ομάδα των «εκλεκτών». Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης –Μητρόπολη Πάφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου