Αεί σύν ζωηφόρω Βασιλεί, καί τόκω ζώσα (Μητροπολίτου Φθιώτιδος, Νικολάου)

ΑΕΙ ΣΥΝ ΖΩΗΦΟΡΩ ΒΑΣΙΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟΚΩ ΖΩΣΑ.

 Μητροπολίτου Φθιώτιδος, Νικολάου

Δεῦτε ὦ φιλέορτοι τῆς Θεομήτορος σήμερον τήν ἱεράν Μετάστασιν φαιδρῶς ἑορτάσωμεν.Μέσα στήν καλοκαιρινή φύση, ἡ ὁποία ἀπό κάθε σημεῖο, ἐκπέμπει εὐωδία καί φῶς, μέ ἀναστάσιμη φωταύγεια καί πνευματική εὐφροσύνη ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἱερά καί εὐκλεῆ μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί συγκαλεῖ ὅλους μας νά καταυγασθοῦμε ἀπό τόν φωτισμό τῆς εὐσεβείας, ὁ ὁποῖος μέ τήν δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐφαπλώνεται εἰς ὁλόκληρη τήν κτίση.

     Ἡ σημερινή ἑορτή εἶναι «δόξα ἐν οὐρανῷ, ἐπί γῆς εὐφροσύνη». Ἄν καί θάνατο προσεγγίζωμε, δέν θλιβόμεθα καί δέν θρηνοῦμε, γιατί αὐτός ὁ θάνατος εἶναι «διαβατήριον ζωῆς ἀϊδίου καί κρείττονος». Ἡ Παναγία Παρθένος μιμουμένη τόν ποιητήν της καί Υἱόν «ὑπέρ φύσιν» ὑποκύπτει εἰς τούς νόμους τῆς φύσεως. Ἀποθνήσκει καί ἐγείρεται μέ τήν δύναμη τοῦ Υἱοῦ της. Διά τοῦ θανάτου της εἰσάγεται εἰς τήν αἰώνιον ζωή, Ἐκείνη πού ἐγέννησε τήν ἐνυπόστατο ζωή. Τό «εὐρύχωρο χωρίον τοῦΛόγου» γνωρίζει λῆξιν αἰώνιον καί εὐρύχωρον. Ὁ τάφος γίνεται «κλῖμαξ πρός οὐρανόν».

     Ἀπό τά οὐράνια σκηνώματα ἡ φιλάγαθος Παρθένος ραίνει ἐπί πάντας τά ἀγαθά ἐλέη της καί ἀφήνει τόν κενό τάφο της πλήρη χάριτος καί εὐλογίας. «Ὦ κηδείας! ὦ χάριτος! ὦ τῆς ὑπέρλόγου ὑμνήσεως!» ἀναφωνεῖ ἐκστατικός ὁ ἱερός ὑμνογράφος στόν προεόρτιο κανόνα τῆς Κοιμήσεως. Οὔτε οἱ γλῶσσες τῶν ρητορευόντων, οὔτε τά τάγματα τῶν Ἀγγέλων ἠμποροῦν νά ἑρμηνεύσουν καί νά ἀνευφημήσουν τό ὑπέρλαμπρο γεγονός τῆς Κοιμήσεως.

Ἄς σαλπίσωμε λοιπόν μέ τήν σάλπιγγα τοῦ πνεύματος κι ἄς ἑορτάσωμε τήν μεγάλη πανήγυρη. Μέ ἁγνά καρδιακά κύμβαλα καί μέ εὔηχο σάλπιγγα ὑψηλῆς διανοίας ἄς εὐφημήσωμε τήν κοίμηση τῆς Παρθένου, γιά νά ὑψώσει τά ἅγια χέρια της, πού ἀγκάλιασαν τόν Θεό καί ὡς Μητέρα πάντων νά ἱκετεύσει γιά ἐμᾶς καί τόν κόσμο ὁλόκληρο.

     Ἡ σημερινή ἑορτή «πάντας συνηγάγετο πρός εὐφροσύνη τούς πιστούς ἐξαρχούσης Μαριάμ». Τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου καί κάθε γεγονός τῆς ζωῆς της μᾶς ἀποκαλύπτει καί ἑρμηνεύει τήν ἀναστάσιμη καί κανούργια ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μέ κέντρο τήν Θεία Εὐχαριστία χειραγωγεῖ τούς πιστούς στήν κοινωνία τῆς θείας ζωῆς. Ἡ κοίμηση τῆς Παναγίας τιμᾶται μέ τόν Χριστό μαζί καί ὅλους τούς ἁγίους ὡς γεγονός καί λειτουργική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας. Κάθε ἑορτή εἶναι πρωταρχικά τρόπος ζωῆς καί σκέψεως τῆς Ἐκκλησίας, αἴσθηση καί βίωση τῶν νέων δυνάμεων τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως πού ἐνεργοῦν σ’ αὐτή μετά τήν σάρκωση καί τήν ἀνάσταση. Ἡ ἑορτή τῆς Παναγίας πού εἶναι «ἡ εἰκών τῆς Ἐκκλησίας» κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ἐκδηλώνει καί βεβαιώνει τήν ἐνέργεια καί χάρη τῆς νέας ζωῆς στόν κόσμο.

      Ἡ Ὀρθόδοξη παράδοση μέ μεγάλη ἱερότητα μᾶς προετοίμασε γιά τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως μέ καθημερινές παρακλήσεις καί ἐγκράτεια, ὥστε νά γευθοῦμε τήν χαρά τῆς ἑορτῆς κοινωνῶντας τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν, μέ θεία δόξα πεποικιλμένη, ἐκκλησιαστική λατρεία. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἑνωμένη μέ τόν Χριστό στή ζωή καί στόν θάνατο. Κάθε ἐγκώμιό της ἔχει ἀναφορά στόν Χριστό. «Ἐν ταῖς τοῦ Υἱοῦ χερσί τήν παναγίαν παρατίθεται ψυχήν». Ὁ ἱερός ὑμνογράφος στά Στιχηρά προσόμοια ἀναφωνεῖ: «Κεχαριτωμένη χαῖρε μετά σοῦ ὁ Κύριος» καί στό τέλος τοῦ ὀκτάηχου δοξαστικοῦ τοῦ Ἑσπερινοῦ πάλι λέγει: «Διόἄχραντε Θεοτόκε, ἀεί σύν ζωηφόρῳ Βασιλεῖ καί τόκῳ ζῶσα, πρέσβευε διηνεκῶς…».

     Ἡ Παρθένος ἀκολούθησε «τάς ὁδούς τοῦ Σωτῆρος» καί δείχνει σέ ὅλους μας τόν ἴδιο δρόμο. Ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό στό πασχάλιο δεῖπνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας φέρνει στήν ψυχή μας τήν εὐφροσύνη τῆς ἑορτῆς καί τήν χαράν τῆς πανηγύρεως. Χωρίς τήν συμμετοχή μας στό δεῖπνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἡ ἑορτή θά μείνει χωρίς ἀνακαινιστική δύναμη, ὡς μία εὐκαιρία ἱκανοποίησης συναισθηματικῶν καί ψυχολογικῶν ἀναγκῶν. Θά μᾶς συγκινήσουν οἱ λιτανεῖες, οἱ ὡραῖες βυζαντινές ψαλμωδίες, ὁ διάκοσμος τοῦ ναοῦ, ἡ μεγαλλοπρέπεια τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας, ἀλλά θά μείνουμε μακρυά ἀπό τή γέφυρα πού περνάει τούς πιστούς ἀπό τόν παρόντα κόσμο στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου δέν εἶναι ἁπλῶς μιά σελίδα στό ἡμερολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἱστορική πρόγευση καί κοινωνία στή ζωή τῆς Ἁγιότητος.

     Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας ἐφ’ ὅσον εἶναι μνήμη καί ἐπιπόθηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ θά ἐπιφέρει στήν ψυχή τήν «καλή ἀλλοίωση», τήν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί τήν ἐπιθυμία τῆς καθαρότητος. Ἄλλως τε ὅλες οἱ ἱερές ἀκολουθίες τοῦ Δεκαπενταυγούστου μέ κεντρικό πρόσωπο τήν Παναγία μᾶς παρουσίασαν αὐτόν τόν στόχο προσφέροντας ὡς παράδειγμα τήν ἁγιότητα καί τά χαρίσματα τῆς Θεοτόκου. Μή θέλωμε τήν Θεοτόκο προστάτιν καί βοηθόν μόνο στίς βιοτικές μας ἀνάγκες, ἄς τήν προσλάβωμε ὁδηγό καί διδάσκαλο στήν πορεία «τῆς ἄνω φύσεως». Αὐτή ἡ πορεία μέσα σέ μιά κοινωνία συγκεχυμένη καί ἀλλοπρόσαλλη, ὅπως ἡ σημερινή, δέν εἶναι ἀκατόρθωτη. Ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητος καί σωτηρίας πάντοτε περνάει μέσα ἀπό τούς κινδύνους καί τίς ἐνέδρες τῆς ἁμαρτίας. Μέ τόν Χριστό καί τήν Παναγία ὅμως οἱ δυσκολίες καί τά ἐμπόδια ὑπερπηδῶνται καί διαβαίνει ὁ πιστός ἀβλαβής στόν χῶρο τῆς χαρᾶς τοῦ Θεοῦ, ὅπου κάθε μέρα εἶναι ἑορτή στήν ὁποία «κιθαρῳδῶν κιθαριζόντων ἐν ταῖς κιθάραις αὐτῶν καί ἄδουσιν ᾠδήν καινήν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ» (Ἀποκ. 14, 3).

     «Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον τελοῦντες ἑορτήν οἱ Θεόφρονες τῆς Θεομήτορος, δεῦτε τάς χεῖρας κροτήσωμεν τόν ἐξ αὐτῆς τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες».(Εἱρμός Στ΄ ᾨδῆς τοῦ κανόνος τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου). Ἡ μετάσταση τῆς Θεοτόκου ὡς γεγονός τοῦ παρελθόντος βιώνεται ὡς παρόν καί ζωντανεύει λειτουργικά στή ζωή μας τήν πρόγευση τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. Αὐτό μᾶς δίδει χαρά, ὅτι στό ἱστορικό παρόν φανερώνεται ἡ θεία ζωή καί μεταστοιχειώνεται μέ τή δύναμη τῆς ἀναστάσεως τό κοσμικό καί προσωρινό.

     Τήν εὐφροσύνη τῆς αἰωνίου ζωῆς μᾶς χαρίζει ἡ παροῦσα ἑορτή τῆς Θεομήτορος. Τήν εὐλογία τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ διά τῆς Θεοτόκου μᾶς προσφέρει ἡ πάνσεπτος Κοίμησή της. Χαρεῖτε μέ αὐτόν τόν τρόπο τήν Θεοστόλιστη μέ θεία δόξα ἑορτή τῆς Παναγίας καί φωταγωγηθεῖτε μέ τό φῶς τῆς ἀναστάσεώς της. Ἡ αὔρα τῆς ἀγάπης της ἄς ἀγκαλιάσει κάθε πρόβλημά σας καί ἡ μητρική της στοργή ἄς πραΰνει κάθε πόνο καί δοκιμασία σας.

    Ἡ Παναγία εἶναι παροῦσα στή ζωή κάθε πιστοῦ πού μέ πίστη τήν ἐπικαλεῖται. Ὅταν ὁ θάνατος γίνεται ζωή καί οἱ πίκρες εὐτυχία, τότε ἡ ὑπέρβαση τοῦ κόσμου εἶναι γεγονός πραγματικό καί χειροπιαστό. Σ’ αὐτή τήν ὑπέρβαση εἴθε νά ὁδηγηθῶμε ὅλοι ἐμεῖς, πού μέ υἱϊκή ἀγάπη περικυκλώνουμε σήμερα τό ζωηφόρο σκήνωμα τῆς Θεοτόκου καί μέ δέος βιώνομε τό μυστήριο τῆς ζωοκοιμήτου μεταστάσεώς της.

     Σέ ὅλους σας πατρικῶς εὔχομαι χρόνια πολλά μέ ἀκοίμητη καί διηνεκῆ τήν προστασία τῆς Θεομήτορος.

(Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Φθιώτιδος  Νικολάου "Θεομητορικά Νεύματα").

imfth.gr