Κυριακή του Τυφλού - «Φως ή σκότος;»

«Φως ή σκότος;»

             Η αφήγηση της ίασης του εκ γενετής τυφλού στο Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστού Ιωάννου είναι μοναδική στην Καινή Διαθήκη. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις θεραπείας τυφλών, όχι όμως εκ γενετής, τις οποίες διασώζουν οι τέσσερις Ευαγγελιστές, γεγονός που φανερώνει αφ’ ενός την συμπάθεια και το ενδιαφέρον του Κυρίου Ιησού για τον πόνο και την σωματική αρρώστια και αφ’ ετέρου δείχνουν την μεσσιανικότητά Του, διότι περιγράφοντας το έργο του Μεσσία οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, αναφέρουν εκτός των άλλων και την «ανάβλεψιν τυφλών».

            Εκτός, όμως, από την σωματική τύφλωση, ο Χριστός ανοίγει τα μάτια της ψυχής των ανθρώπων, ώστε να μπορέσουν να διαπιστώσουν την νέα ζωή που τους προσφέρει ως θεία δωρεά στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι που έχουν το σωματικό φως δεν «βλέπουν» τον Χριστό ως Μεσσία, ενώ πολλοί τυφλοί, μετά την σωματική τους θεραπεία διακηρύσσουν την πίστη τους σ’ Αυτόν. Δικαιώνονται έτσι τα λόγια του Κυρίου «Εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται».

            Κρίση, λοιπόν, είναι η παρουσία του Κυρίου στον κόσμο, όχι με την έννοια της κατακρίσεως των ανθρώπων, αλλά με την έννοια της υποχρέωσης που δημιουργείται στον κάθε άνθρωπο να αποδεχθεί το «φως» ή να το κατακρίνει. Χρειάζεται τόλμη να δει κανείς κατάματα το φως και να συνειδητοποιήσει τις δυσάρεστες πλευρές του εαυτού του. Να απαλλαγεί από τον κακό του εαυτό, τον εγωισμό του, τα πάθη του, τις προσωπικές του ανέσεις και ηδονές και να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού.

            Το «φως» που δίδει ο Χριστός στον εκ γενετής τυφλό του ευαγγελικού αναγνώσματος της Κυριακής έρχεται σαν μια νέα δημιουργία του κόσμου. Όπως ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη έπλασε τον άνθρωπο με χώμα, έτσι και ο Ιησούς, πλάθοντας πηλό αναδημιουργεί το κατεστραμμένο από την φθορά της αμαρτίας δημιούργημά Του. Του δίδει και πάλι τη δυνατότητα να γίνει μέτοχος της Βασιλείας Του. Ωστόσο, οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά μπροστά στο αποκαλυπτόμενο φως του Χριστού. Και ενώ ο θεραπευθείς τυφλός ομολογεί και διακηρύσσει την πίστη του στον Χριστό, οι Φαρισαίοι, με κάθε τρόπο προσπαθούν να αρνηθούν το καταφανέστατο θαύμα, απειλώντας ακόμη και τους γονείς του τυφλού. Αρνούνται το φώς προτιμώντας το σκοτάδι, διότι αυτό τους εξυπηρετεί και καλύπτει τα άνομα έργα τους. Το φως δεν τους είναι αρεστό αφού τους ελέγχει.

            Η ευαγγελική περικοπή παρουσιάζει τον Χριστό σαν φως και σωτήρα του κόσμου, ο οποίος καλεί τον άνθρωπο να τον ακολουθήσει. Η στάση κάθε ανθρώπου στο φως είναι αποφασιστική για την μετέπειτα πορεία του. Αυτός που απορρίπτει το φως, παραμένει στο σκοτάδι και, καλύπτοντας έτσι τα πονηρά του έργα, παραμένει πνευματικά τυφλός. Αυτός, όμως, που αναγνωρίζει την πνευματική του τυφλότητα προστρέχει στο «φως», δηλαδή στο Χριστό, και αποκτά την απαιτούμενη όραση για να δει κατάματα την αλήθεια σχετικά με τον εαυτό του, τον πλησίον του και την δωρεά του Θεού σ’ αυτόν. Ο κάθε άνθρωπος κρίνεται από το αν αντικρύσει με θάρρος το φως ή μείνει πεισματικά στο σκοτάδι. Η στάση του εκ γενετής τυφλού και των φαρισαίων είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Καλούμαστε λοιπόν να επιλέξουμε ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Ας είναι, λοιπόν η επιλογή μας η σωστή, αυτή που θα μας οδηγήσει στη Βασιλεία των Ουρανών.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων  Νεαπόλεως & Θάσου.