Η Ανάληψη του Κυρίου - Ανάστασις – Ανάληψις (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἀνάστασις –Ἀνάληψις

Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Θέλω νὰ σᾶς μιλήσω, ἀγαπητοί μου, ἀλλὰ διστάζω. Ὅσο ἁπλᾶ κι ἂν μιλήσω, δὲν ξέρω ἂν θὰ μὲ καταλάβετε. Γιατὶ τὸ σημερινὸ λεξιλόγιο εἶνε πολὺ διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ λεξιλόγιο τῶν παλαιῶν ἐποχῶν, τότε ποὺ οἱ ἄνθρω-ποι πίστευαν καὶ γνώριζαν καλὰ τὰ τῆς θρησκείας μας. Τώρα μὲ ἄλλα πράγματα ἀσχολεῖται ὁ κόσμος (χρήματα, συνοικέσια, πολιτική, φουτ-μπώλ κ.λπ.). Ἐὰν σᾶς μιλήσω γιὰ οὐράνια πράγματα, πῶς θὰ μπορέσω νὰ σᾶςτὰ κάνω ἁπλᾶ; Ὡστόσο, παρακαλῶ προσέξτε.

Σήμερα εἶνε ἑορτὴ μεγάλη, ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ ἑορτὴ αὐτὴ συνδέεται ἀρρήκτως μὲ τὴν προηγουμένη ἑορτή, τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ ἑωρτάσαμε πρὶν σαράντα μέρες.

Ἀνάστασις · ὁ Κύριος ἀναστήθηκε ἀπὸ τὸν τάφο, νίκησε τὸ θάνατο, ποὺ ὣς τότε ἦταν ἀήττητος. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε ὅλοι.

Δυστυχῶς σήμερα ἐλάχιστοι πιστεύουν· οἱ πολλοὶ τυπικὰ λένε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» . Καὶ ὅμως δὲν ὑπάρχει γεγονὸς ἄλλο ποὺ νά ᾿χῃ τό-σους μάρτυρες, τόσα τεκμήρια, τόσες ἀποδείξεις, ὅσες ἔχει τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως.Ἀνέστη ὁ Κύριος. Τὸν εἶδαν μάτια πολλά·τὸν εἶδε ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, τὸν εἶδαν οἱ ἀπόστολοι, τὸν εἶδε καὶ ὁ Θωμᾶς, ποὺ δὲν πί-στευε καὶ ζητοῦσε ἀποδείξεις γιὰ νὰ πεισθῇ·ἤθελε νὰ δῇ τὶς πληγὲς ποὺ ἄφησαν τὰ καρφιὰ καὶ ἡ λόγχη τοῦ στρατιώτη, καὶ ἔλεγε «Ἐὰν μὴ ἴδω…, οὐ μὴ πιστεύσω» · τέλος ὅμως,ὅταν τὸν εἶδε, τότε πίστεψε καὶ εἶπε «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»(Ἰω. 20,25,29)

.Ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ ἔχου-με καὶ ἄλλη μιὰ ἀπόδειξι, ποὺ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὅπως ἀναστήθηκε ἐκεῖνος ἔτσι θ᾽ ἀναστηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς. Ὅτι ἡ Ἀνάστασις εἶνε γεγονὸς τὸ φωνάζει μὲ μύριες φωνὲς –ποιός; Ἡ φύσι, ὁ φυσικὸς κόσμος. Ὅποιος ἔχει μάτια τὸβλέπει. Τὴν περίοδο αὐτὴ τῆς ἀνοίξεως, ποὺ εἶνε ἡ ὡραιότερη ἐποχὴ τοῦ ἔτους, βγῆτε ἔξω νὰ δῆτε· λουλούδια πολύχρωμα καὶ εὐώδη, δέντρα γεμᾶτα ἀπὸ φύλλα, σπαρτά, πεδιάδες, κάμποι καταπράσινοι.Ὅλα αὐτὰ ἀπὸ ποῦ προέρχονται; Ἀπὸ ἕνα μικρούτσικο πραγματάκι. Ποιό εἶν᾽ αὐτό;

Ὁ σπόρος. Τί εἶνε ἕνας σπόρος; Ὑπάρχουν σπόροι τόσο μικροὶ ὅσο τὸ κεφάλι τῆς καρφίτσας. Μέσα σ᾿ ἕνα μικρὸ κουτάκι μποροῦν νὰ χωρέσουν χιλιάδες σπόροι. Κι ἅμα τοὺς σπείρῃς στὴ γῆ, γίνεται ἕνας ὁλόκληρος κῆπος, ἕνα χωράφι, ἕνας κάμπος, ἕνα δάσος. Ποιός ἔβαλε μέσα στὸ σπόρο τέτοια δύναμι; Ἂς μαζευτοῦν ὅλοι οἱ γεωπόνοι κι ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες· ἕνασπόρο δὲν μποροῦν νὰ κάνουν. Ἀδύνατον. Τί μυστήρια, τί δύναμι ἔχει κλείσει ὁ Θεὸς μέσα σ᾿ ἕνα σπόρο! Καὶ κάθε σπόρος ποὺ φυτρώνει τώρα τὴν ἄνοιξι, κηρύττει τὴν ἀνάστασι. Ἀλλὰ μάτια ἔχουμε καὶ μάτια δὲν ἔχουμε. Βλέπου-με καὶ ἀκοῦμε μόνο ὅ,τι λέει ἡ τηλεόρασι…Φτάνει λοιπόν, λέω ἐγώ, ἕνας σπόρος ν᾿ ἀ-ποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Γι᾽ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος κηρύττει· Μὴν ἀμφιβάλλεις ὅτι θ᾿ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί  (Α΄ Κορ. κεφ. 15) . Κάθε φορὰ ποὺπεθαίνει ἄνθρωπος τί κάνουμε; ἀνοίγουμε λάκκο καὶ τὸν θάβουμε. Ἔτσι δὲν θάβουμε καὶτὸ σπόρο μέσ᾿ στὰ αὐλάκια τῆς γῆς; Ἔπειτα ὁ σπόρος αὐτὸς παίρνει ὑγρασία, σαπίζει, καὶμετὰ ἀπὸ αὐτὸν βγαίνει ἕνας ὡραῖος στάχυς σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι. Καὶ ἕνα σπόρο σπέρνεις –τριακόσους, τετρακόσους παίρνεις. Ὅπως λοιπὸν ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸ σπόρο δύναμι,ἀφοῦ πεθάνῃ, νὰ βλαστάνῃ καὶ νὰ γίνεται ἕναὡραῖο φυτό, ἔτσι καὶ στὸν ἄνθρωπο. Ἀμφιβάλλεις ὅτι θ᾿ ἀναστηθῇς; λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ῥῖξε μιὰ ματιὰ στὴ φύσι καὶ θὰ δῇς·κάθε λουλούδι, κάθε δέντρο, κάθε φυτό, ὅλα φωνάζουν «Χριστὸς ἀνέστη» . Ἡ ἀνάστασιςτοῦ Κυρίου μας εἶνε τὸ μεγάλο γεγονός, τὸ ὁποῖο μαρτυροῦν ὄχι μόνο οἱ Γραφές, ὄχι μόνο οἱ ἀπόστολοι, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη ἡ φύσις.

Μετὰ τὴν ἀνάστασί του ὁ Χριστὸς ἔμεινε στὴ γῆ σαράντα ἡμέρες. Στὸ διάστημα αὐτὸ ἐμφανιζόταν στοὺς μαθητάς του, ποὺ τὸν ἔ-λεπαν καὶ συναναστρέφονταν μαζί του. Στὶς σαράντα μέρες, ὅπως εἶπε σήμερα ὁ ἀπόστολος, τοὺς κάλεσε στὸ Ὄρος τῶν ἐλαιῶν (Πράξ. 1,12), κ᾿ ἐκεῖ τοὺς ἔδωσε τὶς τελευταῖες συμβουλές.Τέλος τοὺς εὐλόγησε καὶ τότε ἔγινε τὸ θαῦμα. Καθὼς κουβέντιαζε μαζί τους καὶ τοὺς ἔλεγενὰ μὴ φύγουν ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα ἀλλὰ νὰ μείνουν ἐκεῖ ἕως ὅτου ἔλθῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ-γιο ποὺ θὰ τοὺς δώσῃ θεία δύναμι, καθὼς μι-λοῦσε καὶ τοὺς εὐλογοῦσε, τὰ πόδια του ἄρχισαν νὰ μὴν πατοῦν πλέον τὴ γῆ . Σηκώθηκεψηλά. –Μὰ εἶνε δυνατὸν νὰ γίνῃ αὐτό;

Σᾶς ἐρωτῶ· εἴδατε ἀετό; Πετάει ψηλά. Ποιός ἔδωσε αὐτὴ τὴ δύναμι στὸν ἀετὸ καὶ σ᾽ ὅλα τὰ πουλιὰ νὰ πετᾶνε; Ἀλλὰ κι ὁ ἄνθρωπος ,ποὺ δὲν εἶνε πουλὶ καὶ δὲν ἔχει φτεροῦγες,ἐν τούτοις πετάει. Ἂν λοιπὸν τὰ πουλιὰ καὶ ὁἄνθρωπος μὲ τὸ λογικὸ ποὺ τοῦ ᾿δωσε ὁ Θεὸς κατώρθωσε νὰ νικήσῃ τὸν ἀετὸ καὶ πετάῃψηλότερα ἀπὸ τὸν ἀετὸ μὲ τὸ ἀεροπλάνο καὶτὸ διαστημόπλοιο καὶ φτάνῃ μέχρι τὸ διάστημα, ὁ Χριστὸς ποὺ εἶνε Θεός, αὐτὸς ποὺ τὰδημιουργεῖ ὅλα αὐτά, δὲν ἔχει τὴ δύναμι νὰ ὑψώνεται στὸν οὐρανό; Καθὼς λοιπὸν ὑψωνόταν, οἱ μαθηταὶ κοίτα-ζαν κατάπληκτοι . Καὶ καθὼς ἀπομακρυνόταν φαινόταν πλέον σὰν ἕνα στίγμα στὰ ὕψη. Κιαὐτοὶ ἀποροῦσαν καὶ ἐξίσταντο. Γι᾿ αὐτὸ οἱ ἄγγελοι εἶπαν· Τὸν βλέπετε ποὺ ἀνεβαίνε ιτώρα στὸν οὐρανό; Ἔτσι θὰ ξανάρθῃ…

Θὰ ξανάρθῃ πράγματι καὶ τότε οὐαὶ κι ἀλλοίμονο!… Ἡ πίστι αὐτὴ ἔχει ἀτονήσει. Γι᾿αὐτὸ σᾶς εἶπα ὅτι δυσκολεύομαι νὰ μιλήσωγι᾽ αὐτὰ τὰ μεγάλα πράγματα σήμερα· ποιός θὰ καταλάβῃ; Δὲν μάθαμε τὴ γλῶσσα τῆς Ἐκ-κλησίας. Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, τὰ εὐλογημέναχρόνια, στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία ἡ γιαγιὰ ἔπαιρνε στὰ γόνατά της τὸν ἐγγονό της καὶ τὸν δίδασκε τὴ θρησκεία. Τώρα ποιά για-γιὰ τὸ κάνει αὐτό; Τώρα φαῒ μόνο καὶ τηλεόρασι, τίποτε ἄλλο.

Θὰ ἔρθῃ πάλι ὁ Χριστός. Αὐτὸς ποὺ ἔπαθε,σταυρώθηκε καὶ ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς,αὐτὸς θὰ ἔρθῃ. Εἶνε βέβαιο . Ὅσο εἶστε βέβαιοι ὅτι αὔριο ξημερώνει Παρασκευή, τόσο βέβαιοι νὰ εἶστε ὅτι θὰ ἔρθῃ πάλι ὁ Κύριος «κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς» (Σύμβ. πίστ. 7).

Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα νὰ σᾶς πῶ σήμερα, ἀγαπητοί μου, γιὰ τὶς δύο μεγάλες αὐτὲς ἑορτές, ἀνάστασι καὶ ἀνάληψι τοῦ Κυρίου, ποὺ συνδέονται μεταξύ τους.Πρέπει τώρα νὰ σᾶς πῶ καὶ μιὰ πικρὴ ἀλήθεια καὶ μὴ σᾶς κακοφανῇ. Οἱ προηγούμενες γενεές, τῶν πατέρων καὶ τῶν παππούδων μας ,κράτησαν τὴν πίστι στὸ Χριστὸ καὶ ἔζησαν μὲ περισσότερο φόβο Θεοῦ. Ἡ σημερινὴ γενε ὰἄλλαξε, διαφέρει πάρα πολύ. Ἂν σηκώνονταν ἀπὸ τὸν τάφο οἱ πρόγονοί σας, τί λέτε, θὰ σᾶς ἀναγνώριζαν γιὰ παιδιὰ καὶ ἐγγόνια τους; Ἀμφιβάλλω. Θὰ σᾶς τὸ πῶ ὠμὰ καὶ συγγνώμη γιὰτὴ λαϊκὴ ἔκφρασι· μπασταρδέψατε ! Σᾶς τὰ λέει αὐτὰ ὁ Αὐγουστῖνος, ποὺ δὲν ξέρει ἄλλη γλῶσσα ἀπὸ τὴ γλῶσσα τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔχετε πλέον τὰ χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα ποὺεἶχαν ἐκεῖνοι. Αὐτὰ ποὺ χαρακτηρίζουν ἕναλαὸ δὲν εἶνε τὰ τραγούδια, οἱ χοροί, οἱ διασκεδάσεις. Ἐκεῖνοι εἶχαν ἦθος, πίστι, αἰώνιεςἀξίες, εἶχαν θρησκεία ζωντανή. Σᾶς ἐρωτῶ, τίἔμεινε σήμερα ἀπὸ αὐτά;Θυμᾶμαι ὅτι στὰ χρόνια τῆς κατοχῆς, μέσα σ᾿ ἕνα σιδηρόδρομο ποὺ ἐρχόταν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, συναντήθηκα μὲ μιὰ γριούλα σεμνή, ντυμέ-νη σὰν τὴν Παναγιά. Ἀνοίξαμε συζήτησι.

 –Πῶς βλέπεις τὰ πράγματα; λέω. –Νά, δὲ βλέπεις τί γίνεται; Ἀνέβηκαν στὰ βουνά· ἄθεοι καὶ ἄπιστοι ζητοῦν νὰ καταστρέψουν τὴ θρησκεία μας. –Ἐσὺ δὲν συμφωνεῖς; ῥίχνουν νέες ἰδέες, ὑπόσχονται ὅτι θὰ φέρουν τὸν παράδεισο στὴ γῆ· δὲν σ᾽ ἀρέσει ἐσένα αὐτό;

 –Δὲν εἶμαι μαζί τους ἐγώ. –Γιατί; –Γιατὶ ἔχω πατέρα, ἀδελφοὺς καὶ συγγενεῖς ποὺ τοὺς ἔσφαξαν οἱ Τοῦρκοι, καμμιὰ δεκαριά –μοῦ τοὺς μετροῦσε κ᾿ ἔκλαιγε–, καὶ τώρα ἐγὼ τί περιμένω; περιμένω νὰ πάω στὸν ἄλλο κόσμο· κι ὅταν πάω ἐκεῖ, μὲ περιμένουν τ᾿ ἀδέρφια μου, ὁ πατέραςμου, ἡ μάνα μου, νὰ μοῦ ποῦν· Καλῶς τὴν κορούλα μας, καλῶς τὴν κορούλα μας· ὅπως πι στεύαμε ἐμεῖς, ἔτσι ἔμεινες πιστὴ κ᾿ ἐσύ!… Ἀκοῦτε τί εἶπε; Ποῦ εἶνε τώρα αὐτὴ ἡ πίστι! Ὁ Χριστὸς κατέβηκε στὴ γῆ κι ἀνέβηκε πάλι στοὺς οὐρανοὺς γιὰ νὰ κάνῃ τὴ γῆ παράδεισο . Καὶ ὅμως πολλοὶ ζοῦν ἀκόμα σὲ μιὰ κόλασι ἐξ αἰτίας τῆς διαφθορᾶς τῶν καρδιῶν. Λοιπὸν σ᾽ αὐτὸ τὸν τόπο κανένας ἄπιστος, κανένας βλάστημος, κανένας ἀνεκκλησίαστος, κανένας ἀνεξομολόγητος, κανένας χωρισμένος, κανένα διαζύγιο. «Οὓς ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Ματθ. 19,6. Μᾶρκ. 10,9. Ἀκολ. Γάμου).

Δεῖξτε ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή .Ταῦτα εἶχα νὰ πῶ, καὶ εὔχομαι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου Πελαργοῦ- Ἀμυνταίουτὴν 16-5-1991.