Ὁ λιθοβολισμὸς τοῦ ἀποστόλου Παύλου

Ο ἀπόστολος Παῦλος μὲ συνοδοιπόρο τὸν ἀπόστολο Βαρνάβα βρίσκονται στὰ Λύστρα τῆς Λυκαονίας στὴν  πρώτη περιοδεία τους. Πῶς ἔχουν φθάσει ἕως ἐδῶ μετὰ ἀπὸ τόσες ταλαιπωρίες ποὺ ὑπέστησαν, μόνο οἱ δυό τους τὸ  γνωρίζουν κι ὁ παντογνώστης Κύριος.

Ἀλλὰ δὲν καταβάλλονται ἀπὸ τὰ ἐμπόδια.  Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἱεραποστολική τους  φλόγα, ποὺ μοιάζουν σὰν νά ’χουν φτερὰ  στὰ πόδια τους. Χρειαζόταν νὰ ἔχουν φτερὰ ἀετοῦ, γιὰ  νὰ ξεκινήσουν ἀπὸ τὴν σχεδὸν παραθαλάσσια πόλη Πέργη τῆς Παμφυλίας, νὰ  διασχίσουν τὴν πολύκορφη ὀροσειρὰ  τοῦ Ταύρου καὶ νὰ φθάσουν στὰ ὀροπέδια τῆς Πισιδίας καὶ τῆς Λυκαονίας. Ὁδοιπορία κοπιαστική! Ἄλλοτε βάδιζαν σὲ χαράδρες μὲ ἄγρια βλάστηση, ἄλλοτε διέσχιζαν πυκνὰ δάση, ἄλλοτε γυμνὲς κορυφές.

Ἀντιμετώπισαν τοὺς κινδύνους τῆς  νύχτας, τὰ ἄγρια θηρία τῶν δασῶν, τοὺς τρομεροὺς ληστές. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφθαναν ὅλα αὐτά, ἀντιμετώπισαν καὶ διωγμοὺς ἀπὸ κατοίκους τῆς περιοχῆς, οἱ ὁποῖοι ὑποκινοῦνταν  ἀπὸ φανατικοὺς Ἰουδαίους. Στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας τοὺς ἔδιωξαν, στὸ Ἰκόνιο τῆς Λυκαονίας ἔκαναν ἀπόπειρα νὰ τοὺς λιθοβολήσουν.

Οἱ κάτοικοι τῶν Λύστρων στὴν ἀρχὴ προθυμοποιήθηκαν νὰ τοὺς ἀκούσουν. Ἀνάμεσα στοὺς ἀκροατὲς τοῦ θείου Παύλου ξεχώριζε ἕνας χωλός, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε μὲ ἀτροφικὰ πόδια καὶ δὲν εἶχε  ποτὲ περπατήσει στὴ ζωή του. Παρακολουθοῦσε μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ πονεμένο βλέμμα τὸ θεῖο κήρυγμα. Ὁ θεοφώτιστος διδάσκαλος διακόπτει πρὸς στιγμὴν τὸν θεῖο λόγο του καὶ κάνοντας προστακτικὴ χειρονομία τοῦ φωνάζει: «Ἀνάστηθι ἐπὶ τοὺς πόδας σου ὀρθός»! Ὁ χωλὸς πετιέται ὄρθιος καὶ περπατάει κανονικά.

Ἔκπληκτα τὰ πλήθη ἀπ’ τὸ μεγάλο θαῦμα ἀρχίζουν νὰ φωνάζουν στὴ δική τους γλώσσα: «Οἱ θεοὶ ὁμοιωθέντες ἀνθρώ-ποις κατέβησαν πρὸς ἡμᾶς» (Πράξ. ιδ΄ 11)· οἱ θεοὶ πῆραν μορφὴ ἀνθρώπου καὶ κατέβηκαν σὲ μᾶς! Τὸν ἀπόστολο Βαρνάβα, ποὺ ἦταν σιωπηλὸς καὶ σοβαρός, τὸν θεώρησαν ὡς τὸν Δία, καὶ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ κήρυττε μὲ εὐχέρεια τὸν θεῖο λόγο, τὸν θεώρησαν ὡς τὸν Ἑρμῆ, καὶ ἔσπευσαν μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἱερέα τοῦ  Δία νὰ τοὺς στεφανώσουν ὡς θεοὺς καὶ  νὰ τοὺς προσφέρουν πλούσιες θυσίες.

Τότε οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔσχισαν ἀπὸ  ἀγανάκτηση τὰ ροῦχα τους, πήδηξαν  ἀνάμεσα στὸν ὄχλο καὶ φώναξαν δυνατά: «Ἄνδρες, τί ταῦτα ποιεῖτε;»· τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνετε; Ἄνθρωποι εἴμαστε κι ἐμεῖς ὅμοιοι μὲ σᾶς! Ὁ σκοπὸς γιὰ τὸν ὁποῖο ἤλθαμε ἐδῶ εἶναι νὰ σᾶς κηρύξουμε νὰ ἀφήσετε τὰ μάταια αὐτὰ πράγματα, νὰ ἀφήσετε τὴ λατρεία τῶν ψεύτικων θεῶν καὶ νὰ ἐπιστρέψετε στὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν Δημιουργὸ καὶ Προνοητὴ τοῦ κόσμου. Μὲ τὶς ἐνέργειές τους αὐτὲς μόλις καὶ μετὰ βίας κατόρθωσαν νὰ συγκρατήσουν τὸν ὄχλο νὰ μὴ θυσιάσουν σ’ αὐτούς.

Τὶς ἑπόμενες ἡμέρες πῆραν ἄλλη τροπὴ τὰ πράγματα, διότι ἦλθαν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια καὶ τὸ Ἰκόνιο φανατικοὶ Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι ξεσήκωσαν τὰ πλήθη καὶ λιθοβόλησαν τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Τοῦ πέταξαν πέτρες πολλές, ὥσπου τὸν ἔριξαν ἀναίσθητο στὸ ἔδαφος. Κατόπιν τὸν ἔσυραν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὸν πέταξαν σ’ ἕνα χαντάκι πλάϊ στὸ δρόμο.

Ἔπειτα τὸν ἀναζήτησαν οἱ χριστιανοὶ τῶν Λύστρων, γιὰ νὰ τὸν κλάψουν ὡς νεκρὸ καὶ νὰ τὸν θάψουν. Ἀνάμεσά τους ἦταν κι ὁ νεαρὸς Τιμόθεος, ἡ εὐσεβὴς μητέρα του Εὐνίκη καὶ ἡ εὐσεβέστατη γιαγιά του Λωίδα. Ἀλλὰ μὲ ἔκπληξη διαπίστωσαν ὅτι ἦταν ζωντανός. Μὲ θαῦμα τοῦ Θεοῦ σηκώθηκε ὑγιής, μπῆκε ἄφοβος στὴν πόλη καὶ τὴν ἑπόμενη μέρα συν­έχισε τὴν περιοδεία του πρὸς τὴ Δέρβη τῆς Λυκαονίας.

Αὐτὴν τὴν περιπέτειά του ὑπαινίσσεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν γράφει στὸν Τιμόθεο: «Σὺ δὲ παρηκολούθηκάς μου... τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν Ἀντιοχείᾳ, ἐν Ἰκονίῳ, ἐν Λύστροις. οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα!» (Β΄ Τιμ. γ΄ 10­11). Τὸ ἴδιο ἐπεισόδιο ὑπαινίσσεται καὶ στὸ ἑνδέκατο κεφάλαιο τῆς Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς του (στίχος 25), ὅπου γράφει: «ἅπαξ ἐλιθάσθην». Μιὰ φορὰ λιθοβολήθηκα!

Στὸν λιθοβολισμὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου στὰ Λύστρα ἡ Ἐκκλησία κέρδισε στὸ πρόσωπο τοῦ νεαροῦ Τιμοθέου τὸν πολυτιμότερο συνεργάτη τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ κατοπινὸ ἐπίσκοπο Ἐφέσου. Ὁ λιθοβολισμὸς τοῦ διδασκάλου του καὶ τὸ κουράγιο ποὺ εἶχε κατόπιν νὰ συνεχίσει τὴν ἀποστολικὴ περιοδεία του ἦταν γι’ αὐτὸν τὸ πιὸ εὔγλωττο κήρυγμα. Τὸν ἀκολούθησε χωρὶς ἀμφιταλαντεύσεις στὴ δεύτερη ἀποστολικὴ περιοδεία του καὶ στάθηκε στὸ πλευρό του σὰν νά ἦταν παιδί του.

Ἄρα δὲν ζημιώθηκε τὸ Εὐαγγέλιο ἀπὸ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Νομίζουμε πολλὲς φορὲς ὅτι οἱ δυσκολίες εἶναι ἐμπόδιο γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἔβλεπε ὅτι οἱ διωγμοὶ καὶ τὰ παθήματα βοηθοῦσαν στὴν περαιτέρω ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ γράφει: «Τὰ κατ’ ἐμὲ μᾶλλον εἰς προκοπὴν τοῦ εὐαγγελίου ἐλήλυθεν» (Φιλιπ. α΄ 12). Αὐτὸ συμβαίνει πάντοτε. Ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχουν γενναῖες ψυχές, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀποφασισμένος γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ νὰ χύσει ἀκόμη καὶ τὸ αἷμα του! Μποροῦμε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς τὸ ἴδιο;

“Ο ΣΩΤΗΡ”,15/06/2013