Περιλήψεις εισηγήσεων συνεδρίου «Σταυρική πορεία και ανάσταση του γένους»

ΠΡΩΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

Ι  Διεθνής κρίση καί ἐγχώρια πτώχευση

Εἰσηγητής: κ. Χρῆστος Κατηφόρης, Οἰκονομολόγος - Διεθνολόγος

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ

Εἰσαγωγή:

Ἀπό τό 2010 ζοῦμε τίς τραγικές συνέπειες τῆς 6ης πτώχευσης τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους μετά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση. 

Ζοῦμε τό χρονικό ἑνός προαναγγελθέντος θανάτου. Ἡ διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση τοῦ 2007-2008 ὑπῆρξε μόνο ἡ ἀφορμή τῆς ἑλληνικῆς πτώχευσης. Τά αἴτιά της ὅμως ἦταν διαφορετικά καί βαθύτερα.

Ἡ οἰκονομική κρίση ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τῆς ἐπί σχεδόν 4 δεκαετίες κρίσεως πολιτικῆς καί κοινωνίας, κρίσεως πού ἑδράζεται στήν κατάρρευση παιδείας, θεσμῶν καί ἀξιῶν.

Ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σέ πόλεμο μέ δύο μέτωπα: καί μέ τίς «ἀγορές» ἐδῶ καί 4 χρόνια, πού δέν μᾶς ἐμπιστεύονται καί γι’ αὐτό δέν μᾶς δανείζουν πιά, ἀλλά καί μέ τόν κακό της ἑαυτό ἐδῶ καί περίπου 40 χρόνια (πελατειακό - κομματικό κράτος, παρασιτοκρατία, ἀνομία, ἀτιμωρησία κλπ.).

Ἀναδρομή στήν οἰκονομική ἱστορία τῆς Ἑλλάδος:

Ἀπό τό «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν» στόν διπλασιασμό τῆς Ἑλλάδος 1893-1913

Ἡ χρυσή εἰκοσαετία 1955-1974. Ἡ Ἑλλάδα γίνεται προηγμένη χώρα.

Ἡ χαμένη 15ετία 1975-1989 τῆς ὑπερχρέωσης καί τῆς μηδενικῆς ἀνάπτυξης.

Ἡ δεκαετία τοῦ μετασχηματισμοῦ καί τῆς σύγκλισης 1990-1999.

Ἡ δεκαετία τῆς διαφθορᾶς, τοῦ συβαριτισμοῦ καί τῆς εὐδαιμονίας μέ δανεικά 2000-2010.

Οἱ διαφορές τῆς ἑλληνικῆς ἀπό τή διεθνή κρίση.

Κοινό χαρακτηριστικό τῆς ἑλληνικῆς καί διεθνοῦς κρίσης εἶναι ἡ ἀγελαία συμπεριφορά (herd behaviour) ἀποταμιευτῶν καί ἐπενδυτῶν πού ὁδηγό της εἶχε τήν κοντόφθαλμη συμπεριφορά καί τήν ἀπληστία. Ἀπληστία γιά περισσότερα εἰσοδήματα καί κέρδη στό σήμερα ἔναντι τοῦ αὔριο.

Ἡ μυωπική συμπεριφορά καί ἡ ἀπληστία ἦταν καί οἱ βάσεις τῆς ἑλληνικῆς κρίσης καί ὑπῆρξαν ἰδιαίτερα ἰσχυρές τήν περίοδο μετά τήν ἔνταξη στό εὐρώ. Στήν Ἑλλάδα πῆραν χαρακτήρα ἐπιδημίας ἀπό τήν ὁποία ἐλάχιστοι ξέφυγαν καί ἐμφανίστηκε σέ πολλά ἐπίπεδα:

1) Στούς πολιτικούς.

2) Στίς συντεχνίες καί συνδικαλιστικές ἐλίτ τοῦ δημοσίου.

3) Στά νοικοκυριά.

4) Στίς τράπεζες.

Ἀποτέλεσμα τῆς ὑπερχρέωσης τοῦ κράτους, τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων, πολλῶν ἐπιχειρήσεων καί νοικοκυριῶν ὑπῆρξε:

α) ἡ συνολική οἰκονομική κατάρρευση πού ζοῦμε λόγῳ ἀδυναμίας ἐξασφάλισης πόρων μέ τίς δικές μας δυνάμεις.

β) ἡ δημιουργία μιᾶς πολύ σοβαρῆς διαγενεακῆς ἀνισότητας, ὅπου ἡ προηγούμενη γενιά δανειζόμενη ἔζησε πλουσιότερα ἀπό ὅσο παρήγαγε, στερώντας πόρους καί προοπτικές ἀπό τήν ἑπόμενη γενιά.

Εὐρώ ἤ ἐθνικό νόμισμα; Τό εὐρώ κατάρα ἤ ὅπλο;

Προοπτικές ἐξόδου τῆς πατρίδος μας ἀπό τήν κρίση:

Τά πράγματα ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ἐξαιρετικά σοβαρά καί ἡ ἀνεργία μαστίζει τήν ἑλληνική οἰκογένεια. Στό χέρι μας ὅμως εἶναι νά ἀντιστραφεῖ ἡ εἰκόνα. Ἡ Ἑλλάδα συνεχίζει νά διαθέτει ὑγιεῖς πνευματικές καί παραγωγικές δυνάμεις. Συνεχίζει νά διαθέτει τεράστια ἀναξιοποίητη περιουσία, φυσικό πλοῦτο καί φυσικά πλεονεκτήματα. Οἱ Εὐρωπαῖοι σύμμαχοι ἔχουν ἀποφασίσει πιά ὅτι μᾶς θέλουν «μέσα καί ὄχι ἀπ’ ἔξω». Φυσικά ἀπό συμφέρον. 

Χρειαζόμαστε: ἔντιμους στό τιμόνι, ὁμόνοια ὅλων (ὅπως τότε τό 1912), ἐπιστροφή στίς ἀξίες πού λοιδορήσαμε (φιλοπατρία, ἐργατικότητα, τιμιότητα), ριζική πολιτική μεταρρύθμιση μέ πλήρη διαχωρισμό τῶν 3 ἐξουσιῶν, ἀπελευθέρωση τῆς δημιουργικότητας καί ἐπινοητικότητας τοῦ Ἕλληνα, ἀπενοχοποίηση τῆς ἐπιχειρηματικότητας καί διδασκαλία της στά σχολεῖα (τό παράδειγμα τῆς Φινλανδίας), ἐνεργούς πολίτες καί ὄχι «πελάτες».

Τελικά τό βασικότερο αἴτιο τῆς ἑλληνικῆς κρίσης δέν εἶναι τό χαμηλό κατά κεφαλήν εἰσόδημα, ἀλλά «τό τραγικά χαμηλό κατά κεφαλή ἐπίπεδο καλλιέργειας» (Χρ. Γιανναρᾶς). Ἡ εὐθύνη τῶν ἐκπαιδευτικῶν καί τῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος καί τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τεράστια.

Ἀπαιτεῖται ἑνότητα καί ἁρμονική συνεργασία ὅλων (κεφαλαίου, ἐργασίας, ἐπιχειρηματικότητας καί θεσμῶν), προκειμένου ἡ Ἑλλάδα νά γίνει καί πάλι ἕνα κανονικό κράτος, ἕνα κράτος μέ ἀξίες, ὀργάνωση, ἀξιοκρατία, σεβασμό στόν ἱδρώτα καί τήν ποιότητα, μέ ἐπιβράβευση καί τιμωρία, μέ ἀληθινή ἀνάπτυξη, χωρίς δανεικά καί χρέη, μία πατρίδα πού θά σταματήσει νά εἶναι «Κηφηνεῖον ἡ ὡραία Ἑλλάς» καί πού οἱ νέοι της θά φοβοῦνται τό καθισιό καί ὄχι τήν ἐργασία (Σ. Καργάκος).

Χρῆστος Κατηφόρης

Σπούδασε Οἰκονομικά, Εὐρωπαϊκή Πολιτική καί Διεθνεῖς Σχέσεις λαμβάνοντας πτυχία ἀπό τό Τμῆμα Οἰκονομικῶν Ἐπιστημῶν καί τό Τμῆμα Πολιτικῆς Ἐπιστήμης καί Δημόσιας Διοίκησης τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Μέ ὑποτροφία τοῦ ΙΚΥ ἔκανε τά μεταπτυχιακά του στό Πανεπιστήμιο Warwick τῆς Ἀγγλίας καί μετά πάλι στήν Ἀθήνα, εἰδικευόμενος στήν οἰκονομική πολιτική, στά διεθνή νομισματικά θέματα, καθώς καί στίς οἰκονομίες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης.

Ἐργάζεται ἀπό τό 1997 στή Διεύθυνση Οἰκονομικῶν Μελετῶν τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος, στό Τμῆμα Διεθνῶν Οἰκονομικῶν Ἐξελίξεων. Εἰδικεύεται στά θέματα τῆς μακροοικονομικῆς πολιτικῆς, τῶν οἰκονομικῶν κρίσεων, τῶν συναλλαγματικῶν ἰσοτιμιῶν καί τῆς διεθνοῦς ἀνταγωνιστικότητας.

Συμμετέχει σέ διεθνή συνέδρια καί ἐκπροσωπεῖ τήν Ἑλλάδα σέ ἐπιτροπές καί ὁμάδες ἐργασίας στήν Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στή Φρανκφούρτη καί στόν Ὀργανισμό Οἰκονομικῆς Συνεργασίας καί Ἀνάπτυξης (ΟΟΣΑ) στό Παρίσι.

Διετέλεσε μέλος τῆς ΧΦΕ, συντάκτης τοῦ περιοδικοῦ Παρεμβολή, ἔχει ἐργαστεῖ στό Ραδιοφωνικό Σταθμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί εἶναι μέλος τῆς Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἐπιστημόνων.

Οἱ ἀπόψεις πού περιέχονται στήν εἰσήγησή του ἐννοεῖται ὅτι δέν ἀπηχοῦν κατ’ ἀνάγκην τίς θέσεις τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος.

ΙΙ  Ἡ εἰκόνα τῆς Ἑλλάδας στό ἐξωτερικό: Ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἐλπίδες

Εἰσηγητής: κ. José - Ἀναστάσιος Navarro, Καθηγητής Πανεπιστημίου Μαδρίτης, Πρόεδρος EUROCLASSICA

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ

Αὐτή τή στιγμή ἀρκετές εὐρωπαϊκές χῶρες ἀντιμετωπίζουν σοβαρή οἰκονομική κρίση. Ἀναμφίβολα ἡ Ἑλλάδα, ἀλλά ἐπίσης ἡ Ἱσπανία καί ἡ Πορτογαλία ὑποφέρουν ἀπό τήν ἴδια ἀσθένεια. Δέ νομίζω ὅτι εἶναι μόνο οἰκονομική κρίση, ἀλλά πλήρης πολιτιστική, κοινωνική καί ἐκπαιδευτική κρίση. Ὁ ἀποκαλούμενος “homo politicus” (πολιτικός ἄνθρωπος) ἔχει ἐξοντωθεῖ καί ἀντικαταστάθηκε ἀρκετά χρόνια πρίν ἀπό τόν ἀποκαλούμενο “homo economicus” (ἄνθρωπο τῆς οἰκονομίας). Αὐτό σημαίνει, πράγματι, ὅτι οἱ περισσότερες ἀπό τίς ἠθικές ἀξίες τοῦ ἀρχαίου εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἔχουν χαθεῖ. Τί μποροῦμε νά κάνουμε; Ποιά ὅπλα διαθέτουμε γιά νά ὑπερνικήσουμε τήν ἐξαιρετικά δύσκολη κατάσταση; Θά μπορέσουν οἱ Ἕλληνες νά ἐπιζήσουν; Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στήν Εὐρώπη νομίζουν ὄχι, ἀλλά ἐγώ νομίζω ναί.

Θά προσπαθήσω νά ἐξηγήσω στήν ἀνακοίνωσή μου γιατί εἶμαι αἰσιόδοξος σχετικά μέ αὐτό τό θέμα. Κατ’ ἀρχάς θά πῶ λίγα λόγια σχετικά μέ τήν εἰκόνα πού ἡ Ἑλλάδα παρουσιάζει στούς Εὐρωπαίους καί σχετικά μέ τίς γνῶμες πού ἐκφράζουν οἱ Εὐρωπαῖοι γιά τήν Ἑλλάδα. Κατόπιν θά ἐξηγήσω γιατί πραγματικά νομίζω ὅτι ὅλοι πρέπει νά εἴμαστε φερέλπιδες.

Κάθε Ἕλληνας ἔχει δύο θησαυρούς πού ποτέ δέν θά ἐξαφανιστοῦν καί δέν θά ἐκλείψουν. Ἐννοῶ πρῶτα τήν Ὀρθοδοξία καί κατόπιν τόν κλασικό ἑλληνισμό. Καθώς ἄλλοι ὁμιλητές θά ἀναπτύξουν τίς ἠθικές ἀξίες τῆς ὀρθόδοξης θρησκείας, ἐγώ θά ἐπικεντρώσω τό θέμα μου πάνω στό δεύτερο θησαυρό, πού ἀφορᾶ τήν ἀρχαία κλασική Ἑλλάδα.

Θά κάνουμε μία διαδρομή σ’ ὅλο τό μῆκος τοῦ χρόνου ἀναφορικά μέ αὐτό πού μᾶς κληροδότησε ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα. Θά προσπαθήσουμε νά ξεκινήσουμε ἀπό τήν Ἰλιάδα καί τήν Ὀδύσσεια, προσπαθώντας νά ὑπογραμμίσουμε τά πιό θετικά χαρακτηριστικά τῶν κυρίων προσώπων πού ἐμφανίζονται στά ποιήματα. Θά προσπαθήσουμε νά ἀνακαλύψουμε ξανά γιά ἄλλη μία φορά τίς ἠθικές ἀξίες στά δύο ποιήματα.

Κατόπιν θά προσπαθήσουμε νά συνεχίσουμε μέ τήν προσεκτική ἀνάγνωση μερικῶν ἀπό τίς τραγωδίες πού τυγχάνουν ὑψηλῆς ἐκτίμησης. Θά ἀνακαλύψουμε τήν ἀξία τῆς ὑπευθυνότητας, τοῦ πόνου, τῶν κινήτρων καί τῆς ἐλπίδας, κοιτάζοντας στά μάτια τούς πιό διάσημους χαρακτῆρες: Ἠλέκτρα, Ἀντιγόνη, Οἰδίπους, Ἑκάβη.

Ἀμέσως μετά θά ἐξετάσουμε μερικές ἀπό τίς πιό γνωστές ἀριστοφανικές κωμωδίες, γιά νά πάρουμε ἕνα μήνυμα ἀπό τούς κύριους χαρακτῆρες. Θά ποῦμε λίγες λέξεις σχετικά μέ τούς πολιτικούς κατά τήν ἐποχή πού παρουσιάζουμε τούς κωμικούς ἥρωες, γιά νά ὑπερνικήσουμε καί νά ξεπεράσουμε ὅλα τά εἴδη τῶν ἀνησυχιῶν καί τῶν κινδύνων. Θά ἐξετάσουμε λεπτομερῶς τήν κωμωδία «Πλοῦτος», μία πολύ χρήσιμη κωμωδία γιά ἐποχή κρίσης.

Τέλος, θά ἐπιμείνουμε τουλάχιστον σέ μερικούς ἀπό τούς πιό γνωστούς μύθους τοῦ Αἰσώπου, προσπαθώντας νά ὑπογραμμίσουμε τήν ἀνυπολόγιστη βοήθεια γιά τήν ἐποχή τῆς κρίσης.

Συμπερασματικά: Ἡ Ἑλλάδα διαθέτει ἀκόμη αὐτό πού ὀνομάζουμε «κουτί τῆς Πανδώρας». Ἡ ἐλπίδα εἶναι κλεισμένη μέσα στόν ἀνεκτίμητο θησαυρό τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς φιλολογίας.

Ἄς κρατήσουμε τά βιβλία αὐτά ὡς ἕνα μικρό θησαυροφυλάκιο καί ἄς τά διαβάζουμε ξανά καί ξανά προσεκτικά. Ἡ Ἑλλάδα πάντοτε θά ἐπιβιώνει. Στή βάση τοῦ ἀγάλματος τοῦ ἀφιερωμένου στόν Χαρίλαο Τρικούπη, κοντά στήν Παλαιά Βουλή, εἶναι γραμμένα τά δικά του λόγια: «Ἡ Ἑλλάς προώρισται νά ζήσει καί θά ζήσει».

José - Ἀναστάσιος Navarro

Διδάκτωρ Κλασικῆς Φιλολογίας ἀπό τό 1976. Τακτικός Καθηγητής καί ὑπεύθυνος κλασικῶν σπουδῶν τοῦ Λυκείου CARLOS ΙΙΙ στή Μαδρίτη.

Δίδαξε ὡς συνεργαζόμενος Καθηγητής στό UNED (Ἀνοικτό Πανεπιστήμιο τῆς Ἱσπανίας) γιά τήν περίοδο 1980-2000. Ἐπίσης, ὡς συνεργαζόμενος Καθηγητής στό Πανεπιστήμιο Autonoma τῆς Μαδρίτης γιά τή χρονική περίοδο 1995-2011. Διδάσκει ὡς Καθηγητής-Σύμβουλος στό Ἑλληνικό Ἀνοικτό Πανεπιστήμιο στήν Ἑλλάδα ἀπό τό 2001 καί συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Ἔχει συγγράψει ἕξι βιβλία γιά τή διδασκαλία τῶν Λατινικῶν, Ἑλληνικῶν καί Κλασικῶν Πολιτισμῶν καί μέ μεταφράσεις ἀρχαίων λυρικῶν ποιητῶν, Ἠρώνδα, Λουκιανό, Αἰσχύλο, Μένανδρο, Εὐριπίδη καί Δημοσθένη.

Ἀντιπρόεδρος τῆς Euroclassica (1996-2000). Ταμίας τῆς Euroclassica (2007-2011). Τώρα εἶναι Πρόεδρος τῆς Euroclassica (Ὅμιλος Εὐρωπαϊκῶν Ἑταιρειῶν Καθηγητῶν Κλασικῶν Γλωσσῶν καί Πολιτισμῶν). Ὀργάνωσε καί διηύθυνε ἐπί δεκαετίαν τήν ACADEMIA AESTIVA (Θερινή Ἀκαδημία) στήν Ἀθήνα γιά τή διδασκαλία ἀρχαίων ἑλληνικῶν σέ σπουδαστές ἀπό ὅλη τήν Εὐρώπη.

Ἀσχολεῖται μέ τό ἀρχαῖο ἑλληνικό θέατρο. Ἔχει δώσει πλέον τῶν χιλίων παραστάσεων ἀρχαίων ἑλληνικῶν τραγωδιῶν στήν Ἑλλάδα καί τήν Εὐρώπη, καί ρωμαϊκῶν.

Εἶναι πολύγλωσσος. Χειρίζεται ἄριστα τήν ἑλληνική στό γραπτό καί προφορικό λόγο.

ΙΙΙ  Ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα ὑπό τό φῶς τῆς Ἱστορίας - Τό παράδειγμα τῶν Βαλκανικῶν πολέμων

Εἰσηγητής: κ. Ἀθανάσιος Καραθανάσης, Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ

Οἱ Βαλκανικοί Πόλεμοι διδάσκουν καί στέλνουν μήνυμα αἰσιοδοξίας.

Ἔχουν περάσει ἑκατό χρόνια ἀπό τήν ἔναρξη τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, ὅταν ἑνωμένο τό Γένος, μετά ἀπό σκληρούς καί αἱματηρούς ἀγῶνες, διπλασίασε τήν Πατρίδα μέσ’ ἀπό τούς ἀναπαλμούς τῆς Μεγάλης Ἰδέας. Ὕστερα ἀπό τήν ἐπονείδιστη ἥττα τοῦ 1987, ἡ καταχρεωμένη καί ταπεινωμένη Ἑλλάδα μπόρεσε σέ λίγα χρόνια, μόλις 15!, νά ἀναγεννηθεῖ καί νά δημιουργήσει τό ἔπος τῶν βαλκανικῶν πολέμων. Μέ μιά πανελλήνια πανστρατιά ὁ ἑλληνικός λαός, ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Ἐλευθερίου Βανιζέλου καί τοῦ Διαδόχου καί Ἀρχιστρατήγου Κωνσταντίνου, μέ ἕναν ἡρωικό στρατό ἀπελευθέρωσε, διά τοῦ τιμίου αἵματός του, διαδοχικῶς τήν Κατερίνη, τά Σέρβια, τήν Κοζάνη, τή Βέροια, τά Γιαννιτσά, τή Θεσσαλονίκη, ἀνήμερα μάλιστα τῆς ἑορτῆς τοῦ πολιούχου της Ἁγίου Δημητρίου. Καθίσταται ἔκτοτε ἡ βυζαντινή συμπρωτεύουσα ἡ πόλη τοῦ νικηφόρου καί ἐλπιδοφόρου Ἑλληνισμοῦ μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Λίγο ἀργότερα, μέ τόν Β΄ Βαλκανικό πόλεμο, ὁ ἡρωικός στρατός μας ἀπελευθερώνει τήν Ἤπειρο, τήν Ἀνατολική Μακεδονία, τά νησιά τοῦ Β. Αἰγαίου. Καί ὅλα τοῦτα σέ διάστημα τεσσάρων μηνῶν, ἀπό τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 ὥς τόν Φεβρουάριο τοῦ 1913.

Δημιουργήθηκε ἔτσι μία Νέα Ἑλλάδα, ἐδαφικά καί πληθυσμιακά, καί μία πρωτοφανής γιά τά εὐρωπαϊκά δεδομένα ἐθνική ὁμογένεια πού ξεπερνοῦσε τό 95% ἐπί συνολικοῦ πληθυσμοῦ 6.200.000 χιλιάδων Ἑλλήνων πολιτῶν, μέ τήν προσθήκη, ἐννοεῖται, τῶν προσφύγων τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἑλληνικῆς Ἀνατολῆς.

Ἦταν, γιά μᾶς τούς διαχρονικά διχασμένους Ἕλληνες, οἱ Βαλκανικοί Πόλεμοι πού μᾶς ηὗραν ἑνωμένους, μακριά ἀπό διχασμούς, πολιτικά πάθη, ἀνθρώπινους, ἀλληλέγγυους, μέ ἔντονη τήν πατριωτική αὐτοθυσία. Οἱ Ἕλληνες τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων ἀναγέννησαν τήν Πατρίδα καί σύμπασα τή Ρωμηοσύνη. Ἀκολούθησε ὁ Ἐθνικός Διχασμός καί ἡ Μικρασιατική Καταστροφή, ἡ ἄρνηση τῆς πατριωτικῆς ἑνότητος καί ἡ ἀντίθεση μέ τό πνεῦμα τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων.

Ἡ κατακαημένη Πατρίδα καί ὁ λαός της διέρχεται στίς ἡμέρες μας μία πρωτοφανή τραγωδία. Ζητεῖται ἡ ἐλπίδα, τό ὅραμα, ὁ Ἡγέτης πού θά τόν σηκώσει ψηλά, ὅπως τότε πρίν 100 χρόνια, πού ὁ λαός μας ἐμπνεύσθηκε, μεγαλούργησε, δημιουργώντας μία Νέα Ἑλλάδα. Ζοῦσαν ἀκόμη πρίν μερικά χρόνια οἱ λεβέντες ἥρωες τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, πού τούς καμαρώναμε στίς παρελάσεις, ἀγέρωχοι νά μᾶς γνέφουν ὅτι ἔπραξαν τό καθῆκον τους ἀπέναντι στήν Πατρίδα καί νά μᾶς καλοῦν νά τούς μιμηθοῦμε. Μᾶς καλοῦν καί τώρα!

Ἀθανάσιος Καραθανάσης

Μικρασιατικῆς καταγωγῆς, γεννήθηκε στίς 11 Ἰουλίου τοῦ 1946 στό Βόλο.

Πτυχιοῦχος τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς (1969), πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στό Ἰνστιτοῦτο Βυζαντινῶν καί Μεταβυζαντινῶν Σπουδῶν τῆς Βενετίας (1969-1972), στή Σορβόννη (Paris IV) καί στήν Ecole Pratique des Hautes Etudes (1979-1981). Τό 1985 ἔγινε πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου καί διδάκτωρ τῶν ἴδιων σχολῶν τό 1975 καί 1987 ἀντιστοίχως.

Ἀπό τό 1969 ἕως τό 1972 διετέλεσε ἐπιστημονικός συνεργάτης-ἐρευνητής στό Ἑλληνικό Ἰνστιτοῦτο Βενετίας καί ἀπό τό 1974 ἕως τό 1987 Ἐρευνητής τοῦ I.M.X.A. Τό 1984 ἐξελέγη ὑφηγητής τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Τό 1988 ἐξελέγη ἐπίκουρος Καθηγητής τοῦ Τμήματος Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί ἀπό τό 1989 ἀναπληρωτής Καθηγητής τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ στό Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τό 1992 ἐξελέγη Καθηγητής τοῦ ἰδίου Πανεπιστημίου στό γνωστικό ἀντικείμενο τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Διδάσκει στό Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (Τμήματα Ἑλληνικῆς Φιλολογίας καί Ἱστορίας – Ἐθνολογίας), καθώς καί στό Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (Παιδαγωγικά Τμήματα).

Τό 1999 ἐξελέγη Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ A.Π.Θ.

Εἶναι πρόεδρος τοῦ Ἱδρύματος Ἐθνικοῦ καί Θρησκευτικοῦ Προβληματισμοῦ - Καριπείου Μελάθρου, γενικός γραμματέας τῆς Ἑταιρείας Μακεδονικῶν Σπουδῶν καί μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἱδρύματος Μελετῶν Χερσονήσου τοῦ Αἵμου.

Ἔχει δημοσιεύσει περί τίς 250 μελέτες καί κριτικές σέ ἑλληνικά καί ξένα περιοδικά. Ἐπιμελήθηκε δώδεκα ἐπιστημονικούς τόμους, καθώς ἐπίσης καί τόμους τῆς βαλκανικῆς βιβλιογραφίας.

Ἀπό ξένες γλῶσσες, χρησιμοποιεῖ τά γαλλικά, τά ἰταλικά καί τά ρουμανικά, ἐνῶ ὁμιλεῖ ἐπίσης τήν ἀγγλική, τή γερμανική καί τή βουλγαρική. Εἶναι ὑπότροφος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν. Ἔλαβε μέρος σέ ἐπιστημονικά Συνέδρια ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος.

  

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

Ι  Ἡ Παιδεία ἀντίδοτο στήν κρίση:

«Ἕνα δάσκαλο γιατί χανόμαστε»

Εἰσηγήτρια: κ. Εὐαγγελία Κουσκουλῆ, Δρ Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,

    Καθηγήτρια Ἐκπαιδευτηρίων «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ»

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ

Ἡ πρόταση «ἡ Παιδεία ἀντίδοτο στήν κρίση» μοιάζει οὐτοπία, ἀφοῦ «τό πρώτιστον τῶν παρ᾿ ἡμῖν ἀγαθῶν», ἡ ἀνθρωποποιός αἰτία πού μορφώνει καί μεταμορφώνει ἐπ᾿ ἀγαθῷ, πάσχει καί θεωρεῖται ἡ κυριότερη αἰτία τῆς βαθιᾶς σήψης τῆς κοινωνίας.

Σπέρνεις θύελλες; Ἀνέμους θερίζεις. Οἱ νέες γενιές γιά δεκαετίες γαλουχήθηκαν μέ τό δυτικό παιδευτικό μοντέλο, τό ὀνομαζόμενο ματεριαλιστικό, στηριγμένο στή λογικοκρατία, τόν ὑλισμό καί τόν ἀτομισμό. Τούς προσφέρθηκε παιδεία χωρίς σταθερό ἰδεολογικό ἄξονα, ἀποπροσανατολισμένη ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση καί ἀγωγή. Παιδεία περισσότερο τεχνοκρατική, πού στοχεύει νά δημιουργήσει ἐγγραμμάτους τεχνοκράτες, παρά ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες. Τό ἀποτέλεσμα; Ὁ θρίαμβος τῶν παθῶν. Ἡ μανία τοῦ ὑλισμοῦ, ὁ μηδενισμός, ὁ ἄκρατος ἀτομισμός. Ἡ νοοτροπία τῆς εὐκαιριακῆς ἀνέλιξης, τῆς ἥσσονος προσπαθείας καί τῆς χρησιμοθηρικῆς γνώσης. Ἡ ἀπαξίωση κάθε ἀξίας, ἀκόμη καί αὐτῆς τῆς γνώσης, καί ἐν πολλοῖς, ἡ παντελής ἀπουσία ἤθους.

Ἀγρίεψε καί πάλι τό γένος δίχως παιδεία. Πῶς θά θεραπευθεῖ τό κακό; «Οὐδέν ἀντίδοτον παιδείας, εἰμή παιδεία». Παιδεία ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ πατέρες μας, μέ σταθερό ἑλληνοχριστιανικό προσανατολισμό, πού ἄγει τήν ψυχή, μορφώνει καί ἐλευθερώνει. Πού λειτουργεῖ ὡς κίνητρο προσωπικῆς καί ἐθνικῆς αὐτογνωσίας.

Ποιός θά ἐπαναφέρει τό ἅρμα τῆς παιδείας στό σωστό προσανατολισμό; Ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ δασκάλου. Ἀρκεῖ ἕνας δάσκαλος «ζήλῳ πεπυρωμένος» νά ἀλλάξει ὁλόκληρο δῆμο, ἄν λειτουργεῖ ὑποδειγματικά ὅσον ἀφορᾶ στή διδακτική, παιδαγωγική καί ἐπιστημονική του κατάρτιση, ἄν ἑστιάζει στήν οὐσία τῆς παιδείας, πού εἶναι ἡ ἀγωγή τῆς ψυχῆς, καί συγχρόνως ἄν ἐνσαρκώνει ὁ ἴδιος αὐτά πού διδάσκει. Ὁ δάσκαλος καλεῖται νά ξανακεντρίσει τήν ὄρεξη γιά παιδεία καί μάθηση στά ἀπογοητευμένα σημερινά παιδιά καί νά τά μυήσει στή γλυκύτητα τῆς ἐκπαιδευτικῆς περιπέτειας, κάνοντας τήν ἐκπαιδευτική διαδικασία ἑλκυστική, «ψυχῆς πανήγυρι». Τώρα εἶναι εὐκαιρία νά ἀναπτύξουν αἰσθήματα ἀξιοπρέπειας καί ἀλληλοκατανόησης καί νά συνειδητοποιήσουν πώς ἀρετές ὅπως συλλογικότητα, ἀλληλοσεβασμός, ἀλήθεια, δικαιοσύνη, λύνουν πολλά προβλήματα στή σχολική καί κοινωνική ζωή. Κυρίως σήμερα, πού οἱ μαθητές εἶναι ἤδη πολίτες τοῦ παγκόσμιου χωριοῦ, ὁ παιδαγωγός χρειάζεται νά ἀποβεῖ μεταλαμπαδευτής ἀξιῶν πολιτισμοῦ καί ἀνθρωπισμοῦ, ὥστε οἱ νέοι νά ἀποκτήσουν πιό ἰσχυρή ψυχική καί πνευματική θωράκιση, ὡς ἀσπίδα προστασίας τους σέ περιβάλλον χωρίς σύνορα.

 Πράγματι δύσκολο τό ἔργο τοῦ δασκάλου, καί δέν θά τά καταφέρει, ἄν δέν μαθητεύσει στόν πραγματικό καί μόνο δάσκαλο, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Τότε, κι ἄν ἀκόμα εἶναι μικρός καί ἄσημος, θά ᾿χει ἀνυπολόγιστη δύναμη καί θά μπορεῖ νά δώσει τό χέρι του καί νά βάλει τούς μαθητές του νά περπατήσουν στόν κόσμο τῆς ἀλήθειας καί τῆς ζωῆς.

«Ἄλλος τρόπος δέν ἔμεινε. Μόνο μές στίς καρδιές,  ἀντί θρήνου, ζωγραφίζονται θαύματα».

Εὐαγγελία Κουσκουλῆ

Γεννήθηκε στή Ναύπακτο.

Σπούδασε Φιλολογία στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Στό τμῆμα Φιλολογίας τοῦ ἰδίου Πανεπιστημίου ἔκανε μεταπτυχιακές σπουδές καί ἐκπόνησε τή διδακτορική της διατριβή μέ τίτλο «Μάρκος Μοναχός: Βίος καί τό ἀνέκδοτο ἔργο του».

Μένει στήν Ἀθήνα καί ἐργάζεται ὡς φιλόλογος καθηγήτρια στά ἐκπαιδευτήρια «Ἡ Ἑλληνική Παιδεία».

Κείμενά της, ἐπιστημονικά καί λογοτεχνικά, δημοσιεύονται σέ ἀντίστοιχα περιοδικά.

Τά βιβλία της μέ τίτλο «Μυρσίνη Δοξαστική» καί «Ἅγιος Ἀντίπας Ἐπίσκοπος Περγάμου» ἔχουν ἐκδοθεῖ τόν Ἰούνιο τοῦ 2008 ἀπό τίς ἐκδόσεις «Ἀκρίτας», καί τόν Μάρτιο τοῦ 2012 ἀπό τίς ἐκδόσεις «Παρρησία» ἀντίστοιχα.

ΙΙ  Σταυρός καί ἀνάσταση στήν Ὀδύσσεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Εἰσηγητής: κ. Σταῦρος Μποζοβίτης, Θεολόγος-Συγγραφέας

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἀποστασία... Νέμεση... Κάθαρση...

Ἡ παγκόσμια ἀποστασία... Ἡ Ἑλλάδα σὲ κρισιμότατη καμπὴ τῆς ἱστορίας της

Τὸ καίριο ἐρώτημα: Βρίσκεται στὸ τέλος της; Πεθαίνει;

Ἡ ἀπάντηση ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ:

                   «Ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ...»

Τὸ εἶπε τότε ποὺ Τὸν ἀναζήτησαν οἱ Ἕλληνες:

                    «Θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν»

Τέλος καὶ Ἀρχή... Θάνατος καὶ Ἀνάσταση...

Τὸ θέμα μας: Ἀναζήτηση... Συμπόρευση... Τελικὴ ἀποστολή...

Α΄ ΜΕΡΟΣ: ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Τὰ παιδιά της φεύγουν στὴν ξενιτειά... Ἡ πανάρχαια φυγή...

Ὁ σκοπὸς τοῦ Ἑλληνισμοῦ... Ὅλη ἡ ἱστορία του εἶναι ἱστορία τοῦ σκοποῦ...

Ἡ τιτάνια πάλη τοῦ Ἑλληνισμοῦ... Ἀπὸ τὴν Ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία μέχρι τὸν Πλάτωνα...

Προετοιμασία ἀνεπίγνωστη:

Λογοτεχνία, Φιλοσοφία, Ἐπιστήμη, Γλώσσα...

Ἡ μεγάλη ἔκπληξη τῆς Ἱστορίας: Ἀλέξανδρος.

Ὁ θάνατος τῆς Ἑλλάδας

Ἡ μεγάλη συνάντηση: «Θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν»

                                                       «Διαβὰς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν...»

Σπήλαιο: Μύθος καὶ ἀλήθεια...

Β΄ ΜΕΡΟΣ: ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ

Ἡ βυζαντινὴ θεολογικὴ ἐποποιΐα

Ἡ ὁριοθέτηση τῆς ἀλήθειας

Τὸ κορυφαῖο πολιτιστικὸ ἐπίτευγμα τῶν αἰώνων

Ἡ 400όχρονη διασφάλιση τοῦ ἀτίμητου θησαυροῦ

Γ΄ ΜΕΡΟΣ: ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Τὸ τέλος τῆς κρίσεως

Ὁ ζωηφόρος θάνατος

Ἡ ἐγκυμοσύνη τῆς γῆς

Ἡ ὥρα ποὺ τὸ θησαυροφυλάκιο ἀνοίγει

Προνομιοῦχοι τῆς Ἱστορίας

Ἀναζήτηση τοῦ ἑνός...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ  :Φῶς ἀναστάσεως στὸν κόσμο

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ