Η οδός του μαρτυρίου υπό τους ήχους του πολέμου για τη φρίκη του Αττίλα!

Μια πτυχιακή εργασία για τη Σχολή Καλών Τεχνών, χωρίς καμία διαφήμιση, καμπάνια ή άλλο μέσο μαρκετινίστικης διάδοσης συγκλόνισε το κοινό των Αθηνών και έφερε στον νου, με το ανίκητο άρμα της Τέχνης, τις πικρές μνήμες από την εισβολή των Τούρκων στη μαρτυρική Κύπρο.

 Η νεαρή εικαστικός Χριστίνα Μαϊφόσιη (γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1990) παρέδωσε στη σχολή της και στο κοινό των Ελλήνων μια συγκλονιστική εγκατάσταση, ένα έργο εμπνευσμένο απ' ό,τι η ίδια η Ιστορία φιλοτέχνησε με τον χρωστήρα του θανάτου, της προδοσίας και των διαψευσμένων ελπίδων.

 Το έργο της Χριστίνας εκτέθηκε στο εργοστάσιο (εκθεσιακός χορός) της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στις 10, 11 και 12 Οκτωβρίου. Ξεκινούσε με έναν διάδρομο. Στην είσοδό του είχαν στοιβαχθεί φύλλα από εφημερίδες της εποχής του Αττίλα. Κατά μήκος του διαδρόμου, δεξιά και αριστερά, φωτογραφίες-ντοκουμέντα του δράματος της εισβολής. Ο θεατής, την ώρα που βάδιζε τα πρώτα του βήματα στην οδό του μαρτυρίου, βομβαρδιζόταν από τους ήχους του πολέμου. Σειρήνες, εκρήξεις, αεροπλάνα που σχίζουν τους αιθέρες. Μια στροφή δεξιά και ο επισκέπτης βρισκόταν ενώπιον δύο πορτρέτων ηλικιωμένων ανθρώπων, των οποίων τα πρόσωπα είναι χαραγμένα από το άγγιγμα του χρόνου και τη βάναυση αφαίρεση της ελευθερίας τους από τις φασιστικές ορδές του Αττίλα. Στο πάτωμα πεταγμένες φωτογραφίες και οικογενειακά κειμήλια.

 Οστεοφυλάκιο αναμνήσεων γεμάτο φωτογραφίες, ρούχα, βιβλία και σπαράγματα ευτυχισμένων στιγμών που παρήλθαν. Ολα αυτά σε συνδυασμό με προβολές βίντεο από τις ώρες που προέλαυνε η βαρβαρότητα.

 Η εργασία της Χριστίνας βαθμολογήθηκε με άριστα. Χιλιάδες θεατές εξήλθαν από τον εκθεσιακό χώρο ταραγμένοι, βουρκωμένοι, περισσότερο συνειδητοποιημένοι. Στη συνέντευξη που ακολουθεί η Χριστίνα Μαϊφόσιη εξηγεί μερικές πτυχές του έργου και της προσωπικότητάς της.

Κυριακάτικη Δημοκρατία 4/11/2012