Λίγα για τον π. Παΐσιο…»

Λίγα για τον π. Παΐσιο…»

  Σκέφτηκα πολύ για να γράψω αυτά τα λίγα, μα θεώρησα υποχρέωση μου κάτι τέτοιο πιο πολύ για τους χριστιανούς που ανησυχούν, ταράζονται και σκανδαλίζονται. Και λέρωσα με το στυλό μου λίγες γραμμές άσπρου χαρτιού. Πρόκειται για το θέμα της δυσφημίσεως της μνήμης του γέροντα Παϊσίου . Εγώ δεν ξέρω αλλά το χάρηκα. Πρόσφατα διάβασα τα σοφά λόγια του γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου που έγραφε: …Όταν βήχω, σημαίνει πως δεν σε αγαπώ; Δεν σε σέβομαι; Σε αγαπώ και σε σέβομαι, αλλά βήχω διότι είμαι άρρωστος. Έτσι και η στάση τους απέναντί τους είναι ο βήχας τους, η προσπάθεια τους να επιπλεύσουν στη ζωή. Πρέπει κάτι να κάνουν και συνήθως τα βάζουν μ’ αυτόν που αγαπούν και με αυτόν που σέβονται, προπάντων δε με αυτόν από τον οποίο εξαρτάται η ζωή τους. Όποιος μας βρίζει δεν σημαίνει πως δεν μας αγαπάει. Γιατί εάν χρειαστεί κάτι σε μας θα στηριχθεί...

    Νομίζω πως αυτά με ανέπαυσαν. Τι λέτε τώρα δεν έχουν δίκαιο; Δεν είναι προτιμότερο αυτό;  Από το να είσαι απαθής; Χαίρομαι λοιπόν που τόσοι άνθρωποι και μάλιστα νέοι ψάχνουν κάτι να βρουν και τα βάζουν μ’ ένα καλογεράκι 18 χρόνια τώρα στον τάφο, με μισό πνεύμονα, ένα μάλλινο πλεχτό σκούφο  και ένα ζωστικό με παραμάνα. Γιατί σ’ αυτόν κάτι βρίσκουν. Ίσως μια μεγάλη καρδιά. Αλήθεια τους ζηλεύω γιατί θα ζήσουν την παρουσία του. Δεν είμαι φυσικά προφήτης,  μα αν ισχύει πως οι διώκτες μας είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες μας και ο γέροντας τόνιζε τόσο πολύ το φιλότιμο είναι αδύνατον τέτοιους ευεργέτες να τους αφήσει «ακέραστους». Ξέρω πως ήταν άρχοντας.

  Χωρίς να το θέλουν, τον αποκαλούν τροφή. Και μάλιστα απ’ αυτές που αρέσουν στους περισσότερους. Δεν είναι έτσι; Λένε ψέματα; Αυτός ο ουράνιος άνθρωπος δεν τρέφει χιλιάδες ψυχές καθημερινά, χορταίνοντας απλότητα, καθαρότητα, αγιότητα, Χριστό; Αχ πόσο το έχουμε ανάγκη σήμερα! Όταν πεινάς δεν γίνεται να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια. Ίσως θα άκουσαν για ένα παλάτι με τσίγκους που έγινε τόπος θεοφανειών και πηγάδι δακρύων τρικυμισμένων ανθρώπων και παραξενεύτηκαν. Δεν έχουν δίκαιο;

   Και καλά ζωντανός μα και τώρα πεθαμένος τα ίδια; Θα νόμιζε κανείς τόσα χρόνια μετά, πως το μονοπάτι για το κελί του θα λόγγωνε, μα δεν προλαβαίνει να χορταριάσει και αυτοί που ζουν εκεί σήμερα δεν μπορούν να βρουν ησυχία. Όλοι αυτοί που αντιδρούν βαρέθηκαν τις ιδεολογίες, τα ψέματα, τα απραγματοποίητα . Βαρέθηκαν τα μνημόνια και έπιασαν για λίγο τα μνημόσυνα. Ίσως βγει κάτι καλύτερο, που το εύχομαι για όλους μας δι’ ευχών του γέροντα.

Ταπεινά, 

Μοναχός Παΐσιος Γηροκομίτης

Αναπλαστική