Φιλοδοξίες των Αποστόλων ( +Αρχιμανδρίτη Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου)

Πώς ερμηνεύεται το ότι οι Απόστολοι ζητούσαν πρωτοκαθεδρίες:

- Αφού ήσαν μαθητές του Κυρίου, νόμιζαν ότι το εδικαιούντο. Σαν να έλεγαν: «Εμείς Σε ακολουθήσαμε και γίναμε μαθητές Σου. Οι άλλοι Σε περιφρόνησαν. Αϊ, κάτι πρέπει να μας δώσεις. Κάπως πρέπει να μάς αμείψεις γι' αυτό». Εξ άλλου, όταν ό Πέτρος Του λέγει: «Ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι Τί άρα εσται ημίν;» (Ματθ. ιθ' 27), ό Κύριος ανέφερε: «Δεν υπάρχει κάποιος πού ένεκεν Εμού και του Ευαγγελίου άφήκε γυναίκα ή οικία ή αδελφούς κ.λ.π., πού να μη λάβει αυτά έκατονταπλάσια και να μη κληρονομήση ζωήν αίώνιον» (Ματθ. ιθ' 29).

Και λέγει ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος: «Ποιά πάντα, Πέτρε; Άφησες ανάκτορα, άφησες σπουδαία αξιώματα; Τί άφησες; Ένα καικάκι, το όποιο είχες και μερικά δίχτυα. Τί σπουδαίο άφησες και Τον ακολούθησες;». Αλλά πάλι θέτει στο στόμα του Πέτρου τα λόγια: «Αϊ, αυτά είχα, αυτά άφησα. Αν είχα περισσότερα, μπορεί να άφηνα και περισσότερα». Περίμεναν, λοιπόν, κάποια αμοιβή.

Αλλά αυτά έλέγοντο προτού να φωτισθούν από το Πνεύμα το Άγιο. Μετά τον φωτισμό δεν ζητούσαν πρωτοκαθεδρίες πλέον, αλλά ποθούσαν να θυσιαστούν για την διάδοση του Ευαγγελίου. Μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος μία φιλοδοξία υπήρχε στους Αποστόλους: Ή δόξα του Σταυρού! Ή φιλοδοξία να μαρτυρήσουν για την αγάπη του Κυρίου. Αν αυτό μπορεί να λεχθεί φιλοδοξία!

Οι Απόστολοι όχι μόνο δεν είχαν αξίωμα κατά κόσμο, αλλά στην εποχή τους έδιώκοντο συνεχώς και αδιαλείπτως από όλους. Όλοι, και ό ιουδαϊκός λαός και το συνέδριο των Ιουδαίων και οι αρχές της Ρώμης, οι πάντες ήσαν εναντίον τους. Και όμως κατάφεραν και έκαναν ένα έργο τεράστιο, το όποιο έμεινε και θα μένει στους αιώνες. Όχι μόνο δεν είχαν αξιώματα, άλλ' είχαν και την εξουσία εναντίον τους. Κατά κόσμο δεν είχαν κανένα αξίωμα. Και ό Κύριος μας έδρασε κάτω από τον Πιλάτο, κάτω από τον Ηρώδη, κάτω από τον Καϊάφα κάτω από τον Άννα. Εν τούτοις επέτυχε τα όσα επέτυχε. Δεν είχε κανένα αξίωμα κοσμικό ό Κύριος μας.

Ό Θεός να μας κρατάει κοντά Του μόνο. Τα αξιώματα δεν έχουν καμιά σημασία. Κάθε πιστός πρέπει να σκέπτεται έτσι: «Όπου κι αν είμαι, θα εργασθώ σύμφωνα με το χάρισμα το όποιο μου έδωσε ό Θεός». Κάθε άνθρωπος έχει ένα χάρισμα. Δεν υπάρχει άνθρωπος, ό όποιος να μη έχει τάλαντο στη ζωή του. Θα φύγουμε κάποτε από τον κόσμο και το πρόβλημα είναι να μη φύγουμε βεβαρημένοι από αμαρτίες. Το αν φύγουμε αξιωματούχοι ή όχι, είναι δευτερεύον.

Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος * Χριστώ τω θεώ παραθώμεθα, Έκδοσις Ί. Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος σελ. 209-210.

Περιοδικό “Ορθόδοξη Μαρτυρία” Αριθμός 97  - Άπαντα Ορθοδοξίας/