Αχιλλέας Πιτσίλκας, Οι Δέκα Παρθένες

Οι Δέκα Παρθένες

Του δρ. Θεολογίας Αχιλλέα Πιτσίλκα

«Τη αγία και Μεγάλη Τρίτη της των Δέκα Παρθένων παραβολής μνείαν ποιούμεθα»

Τη Μ. Τρίτη η Εκκλησία μας υπενθυμίζει στους πιστούς την παραβολή των Δέκα Παρθένων, για να παρακινήσει τον καθένα μας σε εγρήγορση και να τον προετοιμάσει στην υπάντηση του Κυρίου, δηλαδή στη σωστή συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Όπως, δηλαδή, ένας σαλπιγκτής κατά της ώρα της μάχης σαλπίζει συνεχώς ενθουσιώδη σαλπίσματα, παρακινώντας στους αγώνες, κατά παρόμοιο τρόπο και η Εκκλησία προτρέπει με τους εξαίσιους ύμνους των μελωδών της στην εγρήγορση και την προετοιμασία για τις πνευματικές μάχες, τονίζοντας ιδιαίτερα τα εξής:

1) Ότι ο Νυμφίος (δηλ. ο Χριστός) θα έλθει ξαφνικά

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», λέγει με τον εξαίσιο ύμνο της, «εν τω μέσω της νυκτός», επαναλαμβάνοντας, θα έλεγε κανείς, τα λόγια της παραβολής του Κυρίου «Ιδού ο Νυμφίος, εξέρχεσθε εις απάντησιν Αυτού» (Ματθ. 25, 6).

2) Ότι είναι μακάριος κάθε πιστός που γρηγορεί

«Και μακάριος ο δούλος», λέγει ο ύμνος στη συνέχεια, «ον ευρήσει γρηγορούντα» ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Για τούτο είναι μακάριος κάθε πιστός που γρηγορεί και πολλαπλασιάζει το τάλαντο «ως οικονόμος πιστός της χάριτος του Θεού, ώστε να έχει, κατά τον ποιητή, «καιομένην λαμπάδα την εξ αρετών» κατά την ημέρα της κρίσης και να ακούσει εκείνη τη γλυκύτατη δεσποτική φωνή, δηλαδή το «είσελθε δούλε εις την χαράν του Κυρίου σου».

3) Ότι είναι ανάξιος της βασιλείας κάθε ράθυμος

«Ανάξιος δε πάλι», λέγει ο υμνωδός, «ον ευρήσει ραθυμούντα». «Ο της ψυχής ραθυμία νυστάξας», δηλ. «ου κέκτηται καιομένην λαμπάδα την εξ αρετών». Δεν έχει δηλ. προμηθευτεί το «έλαιον» της θείας χάριτος με την καλλιέργεια των ταλάντων που του χάρισε ο Θεός. Διά τούτο κατά την ημέρα της κρίσης το πρόσωπό του θα είναι σκοτεινό και κινδυνεύει να μην τον αναγνωρίσει ο Κύριος και να μείνει έξω από τον Νυμφώνα της βασιλείας του Χριστού.

«Τι ραθυμείς», λέγει για τούτο ο ποιητής, «αθλία ψυχή μου; Τι φαντάζει ακαίρως μερίμνας αφελείς; Τι ασχολεί προς τα ρέοντα; Εσχάτη ώρα εστίν απ’ άρτι και χωρίζεσθαι μέλλομεν των ενταύθα. Έως καιρόν κεκτημένη, ανάνηψον».

Για να μη μείνει λοιπόν κάθε πιστός έξω από τον Νυμφώνα της Βασιλείας, ο Κύριος συνέστησε να σπεύδει ο καθένας, εν όσω βρίσκεται στη ζωή αυτή, προς τους πωλούντας το «έλαιον» της θείας χάριτος, εξομολογούμενος τα αμαρτήματά του, σαν τον άσωτο γιο και καλλιεργώντας τα τάλαντα. Με τον τρόπο αυτό και κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας πτεροφυεί και πετά στα ύψη της απάθειας και της αγάπης και πιάνοντας το «χέρι» του Θεού, που κατέρχεται από τον ουρανό, εγγράφεται ήδη στους πολίτες της βασιλείας Του. Για τον ίδιο δε λόγο οι Άγιοι συνιστούν και την ανάμνησιν του τέλους λέγοντας:

«Την ώραν ψυχή του τέλους εννοήσατο και την εκκοπήν της συκής δειλιάσασα, το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως εργάσας ταλαίπωρε, γρηγορούσα και κράζουσα: Μη μένωμεν έξω του Νυμφώνος Χριστού»

Ελευθερία/10/04/2012