Τι ζητάτε κοντά μου;

Τι ζητάτε κοντά μου;

 «Όπιο του λαού» χαρακτήρισε ό Μαρξ τη θρησκεία. «Ή θρησκεία καταδικάζει τον άνθρωπο σε μια παθητική αποδοχή» συμπλήρωνε ό Φρόϋδ.

   Όσοι μιλάνε έτσι και υπονοούν μάλιστα τον Χριστιανισμό σημαίνει πώς ποτέ δεν συνάντησαν τον Αρχηγό της πίστεώς μας, τον Ιησού Χριστό. Ποτέ δεν γνώρισαν την επαναστατική και αναγεννητική διδασκαλία Του. Γνώρισαν μόνο μερικά υποκατάστατα του Χριστιανισμού, κάποιες παραχαραγμένες μορφές θρησκευτικότητας, τίποτε άλλο από καμουφλαρισμένες δεισιδαιμονικές καταστάσεις. 'Απλούστατα γιατί ό Χριστός, πού ήλθε στη γη και έγινε άνθρωπος για τον άνθρωπο, για τη λύτρωση και τη σωτηρία του, απαιτεί να πάρουμε σοβαρά την πίστη μας και να βγάλουμε όλες τις συνέπειες.
 Άς θυμηθούμε τί έγινε με τούς δύο μαθητές του Ιωάννου. 'Ο μεγάλος προφήτης, ό Ιωάννης ό Πρόδρομος, παρακινεί τον Ανδρέα και τον Ιωάννη να ακολουθήσουν τον αναμενόμενο Μεσσία, τον Ιησού Χριστό. Εκείνοι πρόθυμοι δέχονται να τον ακολουθήσουν. Δεν έχουν κανένα δισταγμό. Αγνή ή διάθεσή τους. 'Ολόψυχη ή αφοσίωση τους.

  'Ο Χριστός όμως θέλει να ελέγξει τον ζήλο τους. Τούς βλέπει να τον ακολουθούν. Δεν τούς απευθύνει γλυκόλογα, για να τούς καλοπιάσει και να τούς κερδίσει. Τούς απευθύνει ερώτημα, για να τούς προβληματίσει. Απαιτεί υπεύθυνη απάντηση. «Τί ζητείτε;» Τί θέλετε; Τί περιμένετε από εμένα; Με ποιο σκοπό αποφασίζετε να με ακολουθήσετε; Καταλαβαίνετε τί σημαίνει να βαδίζετε μαζί μου; Γνωρίζετε πώς αγώνες αιματηροί περιμένουν τούς μαθητάς μου; Κοντά μου μακάριοι δεν θα είναι οι διώκοντες, αλλά «οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης», όχι οι πλούσιοι, αλλά «οι πτωχοί», όχι «οι δοκούντες άρχειν», «οι κατακυριεύοντες» και «κατεξουσιάζοντες», αλλά οι «διακονούντες». Όποιος θέλει να γίνει «μέγας» γίνεται πρώτα «διάκονος» και όποιος θέλει να γίνει «πρώτος» γίνεται «πάντων δούλος». Δεν θυσιάζει τούς άλλους στο προσωπικό του συμφέρον, θυσιάζεται ό ίδιος για τούς άλλους. Γιατί και αυτός πού θέλετε τώρα να ακολουθήσετε, «ό υιός του ανθρώπου ούκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών».

   Δύο αρχές φιλοπρωτίας υπάρχουν, λέει καθαρά, χθες και σήμερα, ό Χριστός. Ή μία είναι ή ειδωλολατρική και ή άλλη ή δική μου. Ποιος είναι ό μεγάλος και πετυχημένος για εκείνους πού σκέπτονται και ζουν με την υλιστική νοοτροπία; Εκείνος πού εκμεταλλεύεται τούς άλλους, εκείνος πού ποδοπατεί τούς αδυνάτους, εκείνος πού καταδυναστεύει τούς φτωχούς. Ποιος είναι δοξασμένος και ευτυχής;

Εκείνος πού τον χει¬ροκροτούν, τον λιβανίζουν και τον είδωλοποιούν οι μάζες;

Λάθος. Ή καταδυνάστευση δεν είναι εξουσία, είναι τυραννία. Και εκείνος πού την χρησιμοποιεί δεν είναι αρχηγός. Είναι τύραννος.

   Εσείς όμως δεν θα φερθείτε ποτέ έτσι. Μια τέτοια εγωιστική και καταπιεστική συμπεριφορά δεν θα παρατηρείται μεταξύ σας. Όποιος θέλει να αναδειχθεί μεγάλος ανάμεσα σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης πού θα εξυπηρετεί με την αγάπη. Και όποιος θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων. Ή αληθινή άνωτερότης βρίσκεται στη διακονία. Να υπηρετείς ισοδυναμεί με το να βασιλεύεις.

Γιατί βασιλεύεις στις καρδιές. Καινά βασιλεύεις, άν θέλεις να βασιλεύεις αληθινά, είναι να υπηρετείς.

   Λοιπόν, τί ζητείτε; Οι δύο αυτές λέξεις είναι οι πρώτες πού απευθύνει ό Κύριος πάντοτε σε κάθε Χριστιανό. Όποιος θέλει να ένταχθεί συνειδητά κάτω από τις πτυχές της ματωμένης σημαίας του Σταυρού, πρέπει να γνωρίζει τί ζητάει και τί επιδιώκει. Πρέπει να δώσει άμεση και τίμια απάντηση στο ερώτημα πού του θέτει από την πρώτη στιγμή ό Χριστός: Τί ζητάει κοντά Του; Ζητάει δόξα και μεγαλεία;

Ζητάει να ασφαλίσει την τωρινή ζωή και να εξασφαλίσει τη μελλοντική; Ζητάει μια ζωή ανώδυνη και ανέμελη; Επιθυμεί μια αφ’ υψηλού φιλοσοφική ενασχόληση με τη διδασκαλία του ένανθρωπήσαντος Θεού; Επιδιώκει να θέση κάτω από την περιορισμένη ανθρώπινη λογική τις υπερβατικές αλήθειες της πίστεως; Ζητάει δόξες και τιμές;

   Τί ζητείτε, όταν ερχόσαστε κοντά μου; έπαναλαμβάνει σε κάθε εποχή ό Κύριος. Μήπως νομίζετε, ότι ό Χριστιανισμός εξαντλείται με τις βυζαντινές εικόνες πού κρεμάτε στα σαλόνια σας; Λησμονείτε πώς είναι για κατάνυξη και όχι για επίδειξη; Και όταν έρχόσασθε κοντά μου, για να με υπηρετήσετε στα πρόσωπα των αδελφών μου «των ελάχιστων», επιδιώκετε τη δόξα τη δική σας ή τη δική μου; Την αυτοπροβολή ή την ταπεινή διακονία;

   Τί ζητείτε όλοι εσείς πού με κηρύττετε; Επευφημίες και χειροκροτήματα και κοσμικά μεγαλεία; Μήπως θεωρείτε «πορισμόν είναι την εύσέβειαν», ευκαιρία υλικού πλουτισμού και λησμονείτε πώς είσθε υπηρέτες εμού του φτωχού Ναζωραίου; Ζητείτε κερκίδες ή σκάμματα; Ζητείτε θριαμβευτικές αψίδες ή αγωνιστικούς στίβους και σύγχρονα Κολοσσαΐα; Σύμβολό σας έχετε αναπαυτικούς θρόνους ή τον αιματοβαμμένο Σταυρό; Λαμβάνετε τον σταυρό και ακολουθείτε οπίσω μου; Τότε «δύνασθέ μου είναι μαθηταί».

"ΖΩΗ" 29/11/11- 01/01/2012