Αλέξιος, Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών: Λόγος στην Εξόδιο Ακολουθία του π. Πολυκάρπου Τύμπα

Λόγος στην Εξόδιο Ακολουθία του π. Πολυκάρπου Τύμπα

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κ. Αλεξίου

(Απομαγνητοφώνηση)

Ό π. Πολύκαρπος, του οποίου την εξόδιον ακολουθία εψάλαμε όλοι μαζί στον Ιερόν αυτόν Μητροπολιτικό Ναό, μετέστη εκ των προσκαίρων εις τα αιώνια, αφού προηγουμένως είχε μίαν μακράν διακονίαν εις την Έκκλησίαν, εδώ εις τον Ιερόν Μητροπολιτικόν Ναόν αφότου εχειροτονήθη, επί 47 έτη συνεχώς, άλλα καί γενικότερον εις στον εκκλησιαστικό αμπελώνα. Θά μπορούσαμε περιεκτικά νά πούμε ότι έδούλευσε εις το Εύαγγέλιον καί εις όλας τάς πτυχάς του Ευαγγελίου και ώς ιερεύς διά της ιερωσύνης του καί ως διδάσκαλος καί ώς καθηγητής καί ώς κήρυξ του Ευαγγελίου. Καί γενικά πληροφορώντας τήν διακονίαν του με τον καλύτερο τρόπο, δίδοντας το παράδειγμα προς μίμηση - μιμητής Χριστού. «Μίμηταί μου γίνεσθε, λέγει ό Απ. Παύλος, κάγώ μιμητής Χριστού».

Έτσι λοιπόν έχειροτονήθη άπό τον άείμνηστον Μητροπολίτην Διονύσιον και έτοποθετήθη στον Ναόν αυτόν, τον όποιον εύρήκε εις τήν αρχήν τής κατασκευής του καί τής δημιουργίας του σχεδόν. Μέσα στά χρόνια αυτά καί ιδίως τήν τελευταία τριακονταετία ολοκλήρωσε τον Ναόν αυτόν καί τον έφερε εις το παρόν κάλλος, ολοκληρώνοντας τήν αγιογράφηση καί όλα εκείνα τά εσωτερικά καί εξωτερικά μνημεία. Έπί τών ήμερων του έγένοντο όλα.

Ίεράτευσε στον ιερόν αυτόν Ναόν με αφοσίωση και αγάπη, ιερουργών ανελλιπώς, κηρύττων το Εύαγγέλιον τής Βασιλείας τού Θεού, διδάσκων δι' όλων τών τρόπων καί μέσων, προσπαθών νά μόρφωση τον Χριστόν εις τάς καρδίας τών ενοριτών του.

Εργάστηκε εις τήν μέσην Παιδείαν ώς εκπαιδευτικός καί εκεί έδωσε το παράδειγμα του καλού και αγαθού δασκάλου, ό όποιος γνωρίζει πρώτον νά έχη διδάξει τον εαυτόν του καί μετά ταύτα νά διδάξη και τους άλλους. Κατά το «ιατρέ, θεράπευσον τον εαυτόν σου».

Έτσι λοιπόν ό π. Πολύκαρπος ολοκληρωμένος πνευματικά καί κατηρτησμένος έδούλευσε εις τήν παιδείαν, άλλα προηγουμένως ώς λαϊκός έδούλευσε καί εις το οίκοτροφείον τής Ιεράς Μητροπόλεως. Πάντοτε καί εις τάς κατασκηνώσεις, πάντοτε και όπου άλλου. Είναι τόσες πολλές οι πτυχές τής δράσεως του καί του έργου του, πού ενδεχομένως νά παραλείψω καί τίποτε. Έδούλευσε μέ αφοσίωση καί μέ αγάπη καί μέ θυσία.

Έδούλευσε εις τους Κύκλους της Αγ. Γραφής καταρτίζοντας στελέχη, δίδων τά θέματα και παρακολουθών ανελλιπώς.

Έδούλευσε πλησίον τού εκάστοτε Μητροπολίτη με αφοσίωση και αγάπη, προσπαθώντας νά διακονή και όχι να διακονήται. Είναι το πρόσωπον εκείνο, το όποιον περιεβάλλετο άπό έκτίμησιν και άγάπην από τους Προϊσταμένους του και από όλους τους συναδέλφους του και τους αδελφούς του κληρικούς. Είχε μίαν μακράν διακονίαν, θεάρεστον διακονίαν, μίαν διακονίαν όπως ό Θεός την θέλει.

Έφυγε εις ήλικίαν όχι πολύ προχωρημένην άσθενήσας, εν μέσω τών περιποιήσεων τής πρεσβυτέρας του και τών παιδιών του. Έφυγε χαίρων καί άγαλλώμενος. Ή έκφρασις τού προσώπου του το αποδεικνύει αυτό. Έφυγε άπό την ζωήν αυτήν εφοδιασθείς διά τών Αγίων Μυστηρίων πάλιν και πολλάκις μέχρι τής τελευταίας του αναπνοής επί τής γής. Κατόρθωσε με έναν λόγο με το παράδειγμά του, με τον βίον του, με τήν ζωή του, νά προΐσταται καλώς τού ιδίου οίκου, συμπαριστάμενος καί συμπαραστατούμενος άπό τήν πρεσβυτέρα του θεολόγον, άλλα καί τά παιδιά του νά τά άναδείξη άλλους κληρικούς τού ιερού θυσιαστηρίου, άλλα αφιερωμένα εις τον αγγελικόν βίον καί άλλα νά έχουν τήν οικογένειάν τους και νά ζουν όπως ό Θεός θέλει.

Ό π. Πολύκαρπος ήταν μιά μοναδική ίσως φυσιογνωμία καί μορφή πού πέρασε άπό τά Τρίκαλα τον 20° αιώνα καί τήν 1η δεκαετία τού 21ου αιώνα, άπό τά μέσα τού 20° αιώνα και στις αρχές τού 21ου. Άφησε τά ίχνη τής διαβάσεώς του. Κατόρθωσε δι' έργων καί λόγων νά δείξη ότι είναι πράγματι το πρόσωπον εκείνο, το όποιο πιστεύει εις τον Θεόν, αγαπά τον άνθρωπο, εργάζεται γι' αυτόν με τήν Χάρη τού Θεού καί γίνεται «τοίς πάσι τά πάντα» κατά τον Απόστολο «Ινα τους πάντας κερδίση».

Είναι πολυεδρική ή μορφή τού π. Πολυκάρπου. Υπήρξε πολυεδρική. Ό,τι κι άν πή κανείς κι όπου κι άν θελήση νά σταματήση, επί ώρες μπορεί νά άναπτύσση το έργο του καί τήν προσφορά του.

Εμείς όλοι σήμερα συγκεντρωμένοι έδώ ενθυμούμεθα - όπως επιγραμματικά είπα τώρα, γιατί χρειάζεται πολύς χρόνος γιά νά έπεκταθή κανείς - αυτήν τήν προσφοράν τήν μακροχρόνιον. Εύγνωμονούμεν τον Θεόν διότι τον έφερε εις τον χώρον αυτόν καί εις αυτόν τον Μητροπολιτικόν Ναόν καί διότι τον έβοήθησε νά κάνη αυτό το ποιμαντικό έργο, το ποιμαντορικό έργο με όλη του τή δύναμη καί με κάθε θυσία καί αψηφώντας κόπους καί μόχθους, διδάσκων εις το σχολείο τήν ήμερα, το βράδυ εις τους κύκλους, ιερουργών εις το θυσιαστήριον, κινούμενως συνεχώς καί άδιαλλίπτως. Δέν έδωκεν ύπνον εις τους οφθαλμούς του και εις τους κροτάφους του άνάπαυσιν, μέχρις ότου ό Θεός επέτρεψε νά άσθενήση καί μετά άπό τήν μακροχρόνιον αυτήν ασθένειαν να φύγη από τήν ζωήν αυτήν μέσα εις τήν αγάπη των ιδικών του αλλά και όλων των ενοριτών του και όλων όσων τον αγάπησαν και τον έγνώρισαν.

Μετέβη εκ τών πρόσκαιρων εις τά αιώνια. Μετήλαξε τά παρόντα, τα γήινα με τά αιώνια. Εκεί πού δεν υπάρχει ούτε λύπη ούτε στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. Ή μνήμη του παραμένει αιωνία και θά παραμείνη. Πρώτα-πρώτα εις τήν μνήμην τού Θεού, δεύτερον όσο ζούμε εμείς εις τήν μνήμην τήν δική μας, τρίτον εις όλους εκείνους οι όποιοι ήκουσαν τον λόγον του, έδιδάχθησαν, κατηχήθηκαν άπό αυτόν, βοηθήθηκαν ποικιλοτρόπως, γιά νά μπορέσουν έτσι νά ξεπεράσουν εμπόδια αξεπέραστα πολλές φορές, και νά σταθούν στά πόδια τους και νά προχωρήσουν στή ζωή τους.

Γι' αυτό μέ όλη μας τήν ψυχή, όλοι αναφωνούμε «ή μνήμη του αιωνία». Ό Θεός νά ανάπαυση τήν ψυχή του, νά τον κατάταξη μετά τών Δικαίων και τών Όσίων, νά τού δώση εκείνα τά οποία δέν άπήλλαυσε στην παρούσα ζωή και νά τον βοηθήση ούτως ώστε νά βρίσκεται μεταξύ τών 24 πρεσβυτέρων τού 'Ιερού Βιβλίου τής Αποκαλύψεως τού Εύαγγελιστού τής Αγάπης, τού Θεολόγου Ιωάννου, και νά ιερουργή εις το Επουράνιο Θυσιαστήριο, αναφωνώντας μετά τών Αγίων Αγγέλων «Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ό ουρανός και ή γη τής δόξης Σου». Ή μνήμη του αιωνία.

Νά παρηγόρηση ό Κύριος τήν πρεσβυτέρα του, η οποία τού συμπαραστάθηκε όλα αυτά τά χρόνια, τού συμπαραστάθηκε ώς βακτηρία ισχυρά και δυνατή. Νά παρηγόρηση τά παιδιά του, τά εγγόνια του, όλους εκείνους οι όποιοι στάθηκαν κοντά του και τον έβοήθησαν. Ή παρηγοριά τού Ουρανού νά έλθη στίς ψυχές τους και όσο και νά είναι, η παρηγορία θά είναι δυνατή. Αλλά πάντοτε μέσα στις ψυχές θά ύπάρχη ένα κενό, μία λύπη, ένα στίγμα: ό χωρισμός τού π. Πολυκάρπου άπό τήν οικογένεια, άπό το σπίτι, άπό τήν κοινωνία, άπό τήν τοπική Εκκλησία. Παρηγορεί ό Θεός άλλα αφήνει και τή μνήμη αυτή μέσα στίς ψυχές μας και αίσθανόμεθα τήν ανάγκη κάποτε νά συναντηθώμεν μετ' αυτού εις την πέρα τού τάφου ζωήν. Να δώση ό Θεός.

Εφημερίδα«Έρευνα» από Ζωηφόρος,