Πιστεύω ότι ο εξοστρακισμός που υφίσταται και
στον τόπο μας η χριστιανική παράδοση, η απομάκρυνσή μας απ’ αυτήν (και μάλιστα
υπό την καθοδήγηση υψηλών παραγόντων) και η αποξένωση των Νεοελλήνων από τις
χριστιανικές και πολιτισμικές μας ρίζες έφεραν και φέρνουν πλήθος στρεβλώσεων
σε όλα τα επίπεδα ζωής.
Όσο αποθρησκεύεται ο κόσμος τόσο ο άνθρωπος
κατεβαίνει χαμηλότερα στην άβυσσο της αδυναμίας να συναντηθεί με τον άλλον, τον
πλησίον, και να αποτελέσουν κοινωνία προσώπων.
Σήμερα γίνεται πολύς λόγος για την πνευματική
κρίση της πατρίδος μας και τις άλλες κρίσεις που φυσικό είναι να την
ακολουθούν. Είναι χειροπιαστά πλέον η φυσική υποδούλωση, η μοναξιά, το ψεύδος,
η υποκρισία, η σκληροκαρδία, η αναλγησία, η αναισθησία που γεννά στις μεγαλουπόλεις
ο ατομικισμός, η γοητεία του μηδενός και της ανυπαρξίας, η κάθε λογής
ειδωλολατρία και φυσικά η αυτοειδωλοποίηση, ο ξεριζωμὸς και η μετάβαση από ένα
τόπο σε άλλο, η ανεργία, η φτώχεια, η ανασφάλεια και ο τρόμος.
Ακούγεται πανταχόθεν δειλά αλλά όλο και
εντονότερα, ότι είναι ανάγκη να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να ξαναβρούμε τις αρχές
και τις αξίες που ξεχάσαμε. στην «κουλτουριάρικα» διατυπωμένη αυτή πρόταση
μοιάζει να συνηχεί αρμονικά η φωνή του βοώντος μέσα στην έρημο Αγίου Ιωάννου
του Βαπτιστού: «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ»! Μετάνοια μας χρειάζεται, δηλαδή αλλαγή του νου,
που συνεπάγεται αλλαγή πορείας ζωής.
Όχι όμως τυχαία, αλλά με αναφορά στον
Διδάσκαλο της ουσιαστικής Μετάνοιας και της Συγγνώμης. Τότε θα γίνουν πάλι
ορατά και θα επανέλθουν στη θέση που τους πρέπει οι Αξίες και οι Αρχές.
Αυτή είναι, λοιπόν, η πρώτη μου πρόταση για
αναθεώρηση εκκλησιαστικών πραγμάτων. Η έμπρακτη μετάνοιά μας. Οφείλουμε να
αναγνωρίσουμε ότι όσον αφορά την ανθρώπινη πλευρά της Ἐκκλησίας μας, δηλαδή
εμάς τους ίδιους, ότι πολλές φορές αστοχήσαμε και αστοχούμε. Επομένως πρώτοι
εμείς πρέπει να πρωταγωνιστήσουμε στο άθλημα της Μετανοίας για να γίνουμε
παράδειγμα στους άρχοντες και τον λαό μας.
Είναι καιρός να συνετιστούμε, αποφεύγοντας
τις προκλήσεις, θέτοντας έλεγχο στις πομπώδεις εκδηλώσεις και τις
βυζαντινίζουσες φιέστες, στους τίτλους και τις διακρίσεις που ξενίζουν τον
σύγχρονο άνθρωπο. Λιγότερο Βυζάντιο και περισσότερη Έρημος είναι αυτό που
αναπαύει σήμερα τους πιστούς μας.
Στην περίοδο της διχαστικής πολυγλωσσίας
οφείλουμε να μείνουμε πιστοί στη γλώσσα της ειλικρίνειας. Στην εποχή της
φαινομενικής πραγματικότητας και της ηθοποιίας χρειάζεται να σπάσουμε με τρόπο
σαφή το κάτοπτρο της υποκρισίας.
Και βέβαια υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν
να αλλάξουν. Σι δεν μπορεί να αλλάξει, να αναθεωρηθεί, να αναδομηθεί; Η πίστη
μας. Η Διδασκαλία του Ιησού Χριστού, όπως μας παραδόθηκε γνήσια από τους Αγίους
και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας χωρίς προσθήκη η αφαίρεση ούτε ενός «γιώτα».
Ἔχουμε καθήκον όμως να αναθεωρήσουμε τους
τρόπους που προσεγγίζουμε αυτήν την Αλήθεια αξιοποιώντας τις νέες μεθόδους και
την εξελισσόμενη τεχνογνωσία. Ιδιαίτερα στην εποχή μας η πληροφορική με την
γενικότερη έννοια, μολονότι σε απρόσεχτα χέρια συσσωρεύει δεινά, αξιοποιούμενη
για τη Διακονία της Εκκλησίας μπορεί να γίνει εργαλείο και σύμμαχος.
Σε μία εποχή επανευαγγελισμού ιδίως στον χώρο
της νεότητας η Εκκλησία πρέπει να ασχοληθεί με αυτού του είδους εκμετάλλευσης
της τεχνογνωσίας για την κατήχηση.
Απόσπασμα από
:
1 σχόλιο:
Άψογη εισήγηση~
Μπορώ επιτέλους να κοιμάμαι ήσυχος...
Δημοσίευση σχολίου