Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Αποστολικό Ανάγνωσμα : Γαλ. στ΄ 11 – 18  

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ιωάν. γ΄ 13 – 17 

«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν...» (Ιωάν. γ', 16 )

   Τα βαρυσήμαντα και κοσμοσωτήρια αυτά λόγια του Κυρίου μας, αγαπητοί μου αδελφοί, φανερώνουν το ύψος και το μέγεθος της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Της αγάπης που ήταν και είναι πάντοτε μεγάλη, και εφανερώθη ιδιαίτερα τρανή και συγκλονιστική, με τη σταυρική θυσία του μονογενούς Υιού Του. Ο Σταυρός, το σύμβολο αυτό της ατιμώσεως και της καταδίκης, που προκαλούσε φρίκη στους αρχαίους λαούς, με το θάνατο του Σωτήρος πάνω σ' Αυτόν, απέβη η πηγή της χαράς, της δύναμης και της δόξας και έγινε το κλειδί με το οποίο ο εξωσμένος Αδάμ, ξανάνοιξε τις πύλες του Παραδείσου. Έγινε το καύχημα της χριστιανοσύνης και το πανάκριβο κόσμημα που έλαβε σαν δώρο και σαν απόδειξη της αγάπης Του, από το Θείο Νυμφίο της, η Εκκλησία. Γι' αυτό και στο σημερινό Ευαγγέλιο, για να μας καταστήσει πιο ζωηρή την έννοια της αγάπης Του, μας παρουσιάζει την κυριότερή της εκδήλωση, την πλέον συγκινητική και άγια πράξη της Θείας Του αγάπης. Δηλαδή τη σταυρική θυσία του Υιού Του, που έγινε για τη σωτηρία του πεσόντος αμαρτωλού ανθρώπου. Με αφορμή την άπειρη αυτή αγάπη του Θεού που έχει σαν θέμα η σημερινή περικοπή, ας δούμε πόσο μεγάλη υπήρξε η αγάπη του Θεού σ' εμάς και ποιο είναι το δικό μας χρέος, απέναντι στην αγάπη αυτή.

Είναι αλήθεια ότι ο Θεός, σαν ο δημιουργός της ζωής, μας αγαπά πολύ, επειδή είμαστε έργα των χειρών Του. «Αι χείρες σου εποίησαν με και έπλασαν με», λέει με ευγνωμοσύνη ο Ψαλμωδός Δαβίδ. Δηλαδή ο Θεός μας έπλασε «κατ' εικόνα αυτού», και μας επροίκισε με θαυμάσια προσόντα και χαρίσματα. Και μας προόρισε να γίνουμε όμοιοι με Αυτόν. Όμως ο άνθρωπος, παρασυρθείς από τον διάβολο, έπεσε στην αμαρτία. Κι ο Θεός αντί να τον τιμωρήσει και να απομακρυνθεί από τον αποστάτη άνθρωπο, σαν στοργικός πατέρας, συνέχισε και συνεχίζει να τον αγαπά. Όπως ο πατέρας της γνωστής παραβολής του ασώτου υιού, δεν έπαυσε ποτέ να αγαπά τον άσωτο υιό του και να σκέπτεται γι' αυτόν, έτσι εξακολούθησε και εξακολουθεί ο Πλάστης και Δημιουργός μας να μας αγαπά. Γιατί στόχος και επιδίωξή του ήταν και είναι ο αμαρτωλός, ο ασεβής και ένοχος άνθρωπος, αυτός ο φαύλος κόσμος να μη χαθεί, να μη ριφθεί στην απώλεια, αλλά να σωθεί και να γίνει μέλος της Ουρανίου βασιλείας Του.

Κι ενώ εμείς παρανομούμε και παραβαίνουμε καθημερινά τις εντολές του Θεού, και περιφρονούμε με την όλη συμπεριφορά μας τα Θεία και Ιερά, που σε μια τέτοια περίπτωση μας αξίζει η καταδίκη και η τιμωρία, ο Πανάγαθος Θεός σε κάθε εποχή έκαμε πλείστα όσα για την σωτηρία μας. Και ενώ είμαστε άνθρωποι βλάσφημοι, άπιστοι, υβριστές, αμαρτωλοί και φαύλοι, ο Θεός δε μας εγκατέλειψε. Μας έδωσε το Νόμο Του σαν οδηγό και φύλακα της ζωής μας και μας έστειλε Προφήτες και απεσταλμένους, για να φανερώσουν το Θέλημα Του και στο τέλος απέστειλε το Μονογενή Υιό Του για τη σωτηρία μας. Και ήλθε στη γη σαν άνθρωπος. Μας έδωσε νέο τέλειο ηθικό Νόμο και μας πρόσφερε τέλειο πρότυπο ηθικότητας και αρετής με την αγία ζωή Του. Τέλος δε υψώθηκε πάνω στο σταυρό και πέθανε για τη σωτηρία και λύτρωσή μας.

Αυτή την κορυφαία εκδήλωση της αγάπης του Θεού, θα μας υπενθυμίσει ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, την ύψωση του οποίου θα γιορτάσουμε σε τρεις μέρες. Η γιορτή αυτή θα μας υπενθυμίσει τη Σταυρωμένη αγάπη, το οδυνηρό Πάθος, το ατίμητο Αίμα και τον Πόνο του Μεγάλου Λυτρωτή μας. Θα μας υπενθυμίσει επίσης την ανερμήνευτη αγάπη και τη συγκλονιστική θυσία που μας έσωσε και μας σώζει από την αμαρτία και μας αναδεικνύει και πάλιν υιούς του Θεού, αγαπητούς. Αυτή η αγάπη είναι που μας άνοιξε και πάλιν τον Παράδεισο.

Ποιο είναι όμως το χρέος μας απέναντι στο Θεό; Όταν αναλογισθεί ο χριστιανός όλα όσα του εχάρισεν ο Θεός μέσω του Υιού Του, αισθάνεται πολύ μεγαλύτερη την αμηχανία και απορία που αισθανόταν ο Ψαλμωδός, που έζησε πριν την εποχή της χάριτος. «Τι ανταποδώσω τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκέ μοι;».(Ψαλμ. 115,3). Πράγματι, εμείς οι μικροί και αμαρτωλοί, δεν έχουμε τίποτε ισάξιο της Θείας αγάπης, για να αντισταθμίσουμε την ύψιστη δωρεά της σωτηρίας που ο Κύριος μας πρόσφερε με το Σταυρό του. Έτσι, με τη θυσία της αγάπης του Θεού, εδόθη σα δώρο στον αμαρτωλό η άφεση, η αιώνιος ζωή και σωτηρία.

Για να ολοκληρωθεί όμως το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου θα πρέπει να δώσει κάτι και ο άνθρωπος. Ο Θεός έδωσε την αγάπη του, τη θυσία του Υιού Του. Ο άνθρωπος θα πρέπει να δώσει και αυτός την αγάπη του. Δηλαδή την πλήρη αφοσίωσή του στο Θεό με την πίστη του. Χωρίς την πίστη είναι αδύνατον να ευαρεστήσουμε στο Θεό και να εξασφαλίσουμε την σωτηρία. Γιατί χωρίς πίστη από μέρους μας, η θυσία του Χριστού μένει  ένα ιστορικό γεγονός άσχετο μ' εμάς. Γι' αυτό θα πρέπει να πιστέψουμε ότι για μας εσταυρώθη ο Υιός του Θεού. Για μας έχυσε το Αίμα του. Για μας πέθανε ως κακούργος ο Κύριος της δόξης. Κι αυτό πρέπει να το πιστέψουμε. Να το παραδεχθούμε με όλη μας την ψυχή. Να το ενστερνισθούμε, να το ζήσουμε και να το ζούμε. Με αυτή την πίστη να ζούμε και με αυτή να πεθαίνουμε. Αυτό θα πει πίστη.

Αλλά μαζί με την πίστη χρειάζεται και η έμπρακτη αγάπη προς τον Κύριο. Πρώτη αγάπη μας να γίνει ο Κύριος και μόνο Αυτός. Και η αγάπη αυτή να λάβει πρακτική μορφή. Να γίνει συστηματική προσπάθεια εφαρμογής των εντολών Του. Ο καθένας από μας να γίνει «καινή κτίση». Νέοι άνθρωποι, αναγεννημένοι πνευματικά. Πιστοί, δίκαιοι, ειλικρινείς, τίμιοι, αγνοί και σώφρονες, συγχωρητικοί και υποχωρητικοί. Να θερμάνουμε την ψυχή μας με τα δάκρυα της ειλικρινούς μετανοίας, για να επανέλθει κοντά στον Κύριο. Να μη ζούμε πλέον για τον αμαρτωλό εαυτό μας και τα ένοχα θελήματά μας. Αλλά να πράττουμε τα αρεστά σ' Εκείνον, που πέθανε πάνω στο σταυρό και αναστήθηκε για τη δική μας σωτηρία και ευτυχία. Έτσι θα πετύχουμε την ομοίωσή μας μ' Εκείνον, που είναι ο μεγάλος προορισμός μας που μας έταξε ο Πλάστης και Δημιουργός μας.

Αδελφοί μου, ο Ουράνιος Πατέρας μας παρέδωσε τον Μονογενή Υιό Του στο θάνατο, για να κερδίσουμε εμείς τη ζωή και την αθανασία. Και η δωρεά αυτή του Θεού, αλλά και ο καρπός της, είναι χαρίσματα ασύλληπτης αξίας. Ας πιστέψουμε, λοιπόν, ολόψυχα στον Κύριο και Λυτρωτή μας. Ας πιστέψουμε και ας Τον αγαπήσουμε. Ας Τον αγαπήσουμε και ας ζήσουμε κατά το άγιο θέλημά Του. Και τότε θα μας δοθεί ο μεγάλος και άγιος καρπός της πίστεως και ενάρετης ζωής μας, που δεν είναι άλλη από την αιώνια ζωή και μακαριότητα.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος – Μητρόπολη Πάφου