Δείτε και: Δεν
προσαρμόζεται η πυξίδα (A)
«Λέγουσι καί ού
ποιούσι»
Ή
ασυνέπεια στην πνευματική ζωή, με τό πρόσχημα της προσαρμογής στις σύγχρονες
κοινωνικές ανάγκες, αποτελεί ό,τι πιο αταίριαστο γιά έναν αληθινό Χριστιανό.
Αυτό ακριβώς δείχνει μία παλαιά, άλλά πάντοτε επίκαιρη διαπίστωση,
καταδικαστική τής νοοτροπίας μερικών Χριστιανών: «Αγαπώ τόν Χριστό, άλλά δεν
αγαπώ τούς Χριστιανούς, διότι δεν μοιάζουν με τόν Χριστό». Λόγια του
Μαχάτμα Γκάντι πού υπογραμμίζουν τήν ευθύνη των Χριστιανών γιά τήν ασυνέπεια
τους και τήν ηθική αντινομία τους.
«Δεν αγαπώ τούς
Χριστιανούς, γιατί δεν μοιάζουν με τόν Χριστό». Φοβερή
ή ανακολουθία και ασυνέπεια. Οι Χριστιανοί νά μη μοιάζουν με τό πρότυπο τους,
τόν Αρχηγό τους. Νά είναι παραποιημένες και παραχαραγμένες εικόνες, κακέκτυπα
πού προκαλούν τήν απαξίωση και περιφρόνηση. Νά λησμονούν πώς σκοπός τής ζωής
τους είναι νά μιμηθούν και νά ακολουθήσουν τό αιώνιο πρότυπο τους, τόν Σωτήρα
και Λυτρωτή τους.
«Δεν αγαπώ...»
Και ποιος αγαπάει τα κίβδηλα νομίσματα, τις παραχαραγμένες αξίες,
τις γελοιο-γραφικές απομιμήσεις; Ποιος αγαπάει τα ρολόγια πού χτυπούν οχτώ και
δείχνουν μία; Ποιος εκτιμάει τις απραγματοποίητες υποσχέσεις, τις μεγαλόστομες
διακηρύξεις, πού δεν έχουν κανένα αντίκρισμα; Με πόσο πόνο πρόφερε ο ίδιος ο
Κύριος τήν αποδοκιμασία Του πού κατεδίκαζε τήν αντινομία και ασυνέπεια τής
φαρισαϊκής υποκρισίας: «Λέγουσι και ού
ποιούσι» (Ματθ. κγ' 3).
Αυτός ήταν
ανέκαθεν ο πιο μεγάλος εχθρός του Χριστιανισμού: ή ασυνέπεια των οπαδών του. Οι
διώκτες και οι τύραννοι και οι δήμιοι θέριευαν τόν ενθουσιασμό, ρίζωναν τήν
πίστη στις καρδιές, έκαναν τό φως του Χριστού νά ακτινοβολεί παντού. Πετύχαιναν
τό αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο πού επεδίωκαν. Ό κίνδυνος δεν ήταν οι άλλοι.
Ήταν οι ίδιοι οι Χριστιανοί πού δυσφημούσαν με τήν ασυνεπή ζωή τους τήν πίστη
τους. Τό παλαιό παράπονο του Θεού είναι δυστυχώς επίκαιρο και στις ήμερες μας: «Δι' υμάς διαπαντός τό όνομα μου βλασφημείται
έν τοίς έθνεσι» (Ήσαίου νβ' 5).
Και τα πιο ισχυρά
επιχειρήματα και ή πιο πειστική διδασκαλία γίνονται ανίσχυρα και απίστευτα,
όταν δεν συνοδεύονται από φωτεινά παραδείγματα και συνεπή ζωή. Μία ζωή με συνέπεια
είναι πάντα τό πιο δυνατό επιχείρημα και ή πιο πειστική απόδειξη.
Πρόκειται
γιά μία αρχή με γενικότερες εφαρμογές. Ή ασυνέπεια δεν καταρρακώνει τό κύρος
του δασκάλου, των γονέων, του πολιτικού, κοινωνικού, πνευματικού ηγέτη;
Υπάρχει και ή παραμικρή αμφιβολία; Και από τήν άλλη μεριά, πόσο ισχυροποιεί τό
κύρος του και αυξάνει την επιρροή του και κάνει δυνατό τό λόγο του και
αποδεκτές τις συμβουλές του, ο ηγέτης εκείνος πού εναρμονίζει θεωρία και πράξη,
λόγο και ζωή! Πίστη και έργα ή πηγαίνουν συντροφευμένα και οικοδομούν ή δεν
συμπορεύονται και γκρεμίζουν. Μία ιδέα, μία αλήθεια πρέπει νά είναι βιωματική,
νά προέρχεται από άνθρωπο πού τήν πιστεύει και επηρεάζει τη ζωή του, γιά νά
προκαλέσει δυνατές συγκινήσεις και αληθινές πνευματικές μεταμορφώσεις.
Πώς νά
πείσει ο λόγος μας, όταν διαψεύδεται από τη ζωή μας; Αύτη ή έντονη ασυμφωνία
είναι πού προκαλεί τήν αποστροφή και απομακρύνει από τήν σώζουσα πίστη και
αλήθεια. Οι μεγάλες αλήθειες στα χείλη ανάξιων εκπροσώπων, φαίνονται ως
αποκρουστική υποκρισία. Μαζί με τούς ανάξιους εκπροσώπους φθείρονται και
περιφρονούνται τα ιδανικά, τα Ιερά και τα όσια. «Ό διδάσκων έτερον σεαυτόν ού διδάσκεις; Ό κηρύσσων μή κλέπτειν κλέπτεις;
Ό λέγων μή μοιχεύειν μοιχεύεις; Ό βδελυσσόμενος τά είδωλα ίεροσυλείς; Ός έν
νόμω καχαύσαι διά τής παραβάσεως του νόμου τόν Θεόν ατιμάζεις;» (Ρωμ.
6' 21-23), έγραφε σε παρόμοια περίπτωση ο απόστολος Παύλος.
Όλα αυτά
μάς υπογραμμίζουν τήν μεγάλη αλήθεια, ότι ή χριστιανική ζωή είναι σοβαρή και
υπεύθυνη. Απαιτεί κόπο και αγώνα. Είναι όμως όμορφη και αξίζει νά τήν ζει ο
άνθρωπος. Και όταν πάρει κανείς σοβαρά τη χριστιανική ζωή και ο ίδιος τήν
απολαμβάνει, άλλά και τους άλλους οικοδομεί. Γίνεται πηγή θερμότητας και ζωής.
Έχει και αυτός τις ελλείψεις του, τις αδυναμίες του. Άλλά αγωνίζεται και
προσπαθεί και πέφτει και σηκώνεται και πάλι προχωρεί. Γι' αυτό διδάσκει όχι
μόνο με τόν αγώνα του, με τήν αρετή του, άλλά και με τήν μετάνοια του. Και
προπάντων με αυτή.
Οι άγιοι και οι πιο μεγάλοι, πού κατέπληξαν με τούς αγώνες τους και τό ψυχικό
μεγαλείο τους, δεν ήσαν άπτωτοι και αναμάρτητοι. Ήσαν αγωνιστές και γενναίοι
άθληταί. Πρωταθληταί προπάντων στο στίβο τής αγάπης, της αύταπαρνήσεως, τής
θυσίας. Δεν περιορίζονταν σε μία στείρα και άγονη θρησκευτικότητα Ζούσαν έντονη
πνευματική ζωή πού συμβάδιζε με τήν ιεραποστολική φλόγα και τα έργα τής
αγάπης! Δεν αίωρούντο μεταξύ γης και ουρανού. Πατούσαν γερά στη γη, ενώ
συγχρόνως ατένιζαν τόν ουρανό και αγωνίζονταν γιά νά τόν κατακτήσουν. Γνώριζαν
ότι «έκ του καρπού τό δένδρον
γινώσκεται», γι' αυτό και φρόντιζαν νά «ποιώσι καρπούς άξιους τής μετανοίας» και νά εναρμονίζουν τη ζωή
τους με τό θέλημα του Θεού. Αυτός ήταν ο καθημερινός αγώνας τους. Γι' αυτό και
αναδείχθηκαν «άλας τής γης», «φώς του
κόσμου» και «ζύμη πού όλον τό
φύραμα ζυμοί» με τήν αγωνιστικότητα και συνέπεια τους.
«ΖΩΗ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου