Αίωνιότης!
(Ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου)
«Διδάσκαλε αγαθέ, τι
αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αίώνιον;» (Ματθ. 19,16)
Κάποιος, αγαπητοί μου, πλησιάζει το Χριστό.
Δεν είναι γέρος, είναι νέος. Φαίνεται συγκινημένος. Γονατίζει. Τί έχει, τί του
συνέβη; Είναι ασθενής ό ίδιος ή κάποιος δικός του και έρχεται να ζήτηση
βοήθεια; Όχι, δεν έχει προβλήματα υγείας. Ούτε οικονομικό ζήτημα τον απασχολεί·
είναι πλούσιος και από τους άρχοντες του τόπου. Και όμως αυτά δεν τον αναπαύουν.
Έχει άλλες ανησυχίες. Ή καρδιά του νιώθει ύπεργήινους έρωτες! Ερωτηματικά
μεγάλα προβάλλουν εμπρός του και ζητούν λύση. Μέσα σε τόσα υλικά αγαθά, αυτός
πεινά και διψά. Τί; Την αιώνιο ζωή! Αυτήν ποθεί και γι' αυτήν ερωτά το
Ναζωραίο· «Διδάσκαλε
αγαθέ, τί αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αίώνιον;»(Ματθ.19,16).
Αιώνιος ζωή, αίωνιότης! Εκεί ας στρέψουμε κ' εμείς τον λόγο και είθε κάποια
ψυχή να υψωθεί από τον κόσμο της ύλης και να αισθανθεί εκείνο που διεκήρυξε ό
απόστολος Παύλος· «Ουκ
έχομεν ώδε μένουσαν πάλιν, άλλα την μέλλουσαν έπιζητούμεν»(Εβρ.13,14).
Τί υπάρχει πέρα απ' τον
τάφο; Ιδού, αγαπητοί μου, ερώτημα πού τίθεται σε κάθε άνθρωπο. Γιατί ό θάνατος
είναι διαρκώς μπροστά μας! Κοιμάσαι και μεσάνυχτα σε ξυπνάει μια σειρήνα·
κάποιος στη γειτονιά πέθανε. Σηκώνεσαι το πρωί, αγοράζεις εφημερίδα και διαβάζεις
αγγελτήρια κηδειών. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις νεκροφόρες που μεταφέρουν σώματα
για να καταλάβουν κάπου εκεί μια στενή λουρίδα γης· σώματα ποιών; εκείνων πού
όταν ζούσαν αγόραζαν τετράγωνα οικοπέδων και έχτιζαν πολυκατοικίες. Βγαίνεις
στην ύπαιθρο κι ακούς πένθιμο σήμαντρο από εξωκκλήσι που μεταδίδει στα βουνά
και τα λαγκάδια την είδηση του θανάτου ενός αθώου βοσκού. Ταξιδεύεις με
υπερωκεάνιο κ' οι ναύτες ρίχνουν στη θάλασσα πτώμα έπιβάτου, πού ό θάνατος
διέκοψε το ταξίδι για τις νέες χώρες για να του δώσει εισιτήριο για τον άλλο
κόσμο. Μπαίνεις σε αεροπλάνο κι όταν προσγειώνεται κι ανοίγει ή πόρτα
κατεβάζουν νεκρό κάποιον πού πέθανε την ώρα της πτήσεως...
Στην ξηρά, στη θάλασσα, στον αέρα, παντού παραμονεύει ό
θάνατος. Παντού μνήματα, από δυστυχήματα ή εγκλήματα ή πολέμους, και πάνω στους
τάφους κλαίνε χήρες και ορφανά. Και τότε κι ό πιο σκληρός άνθρωπος διερωτάται·
Λοιπόν τί υπάρχει πέρα απ' τον τάφο;
-Μηδέν! φωνάζει ό υλιστής. Δίκαιος και άδικος, ευσεβής
και άσεβης, όλοι καταλήγουν στο μηδέν. Προς τί επομένως οι ίδρωτες, οι κόποι
και μόχθοι για την αρετή; «Φάγωμεν
και πίωμεν, αύριον γάρ άποθνήσκομεν»...Ησ, 22,13, Α΄Κορ.15,32).
Ιδού το σύνθημα, ή σημαία πού υψώνει ό υλισμός. Άλλη
όμως είναι ή σώφρων άπάντησις. Το μηδέν είναι απαράδεκτο, ό θάνατος δεν είναι
έκμηδένισις του άνθρωπου. Ώστε μηδέν ό άνθρωπος; Όχι! ακούγονται σοβαρές φωνές.
• Όχι!
φωνάζει ή λογική. Ποιος τεχνίτης κατασκευάζει πολύπλοκη μηχανή και τοποθετεί έστω
και ένα μικρό τροχό, άν αυτός δεν έχει προορισμό; Και άν τέτοιο σφάλμα δεν
κάνει ό άνθρωπος, θα το κάνει ό Δημιουργός, ό πάνσοφος τεχνίτης του παντός;
Ερωτώ ακόμη· Αν ό άνθρωπος καταλήγει στο μηδέν, τότε γιατί να προικιστεί με
θαυμαστό νου, με ελευθερία, με τη φωνή της συνειδήσεως προ παντός; "Ω ή
συνείδησις! Διέπραξε κάποιος ένα έγκλημα και δεν τον είδε κανείς,
εξαφάνισε όλα τα ίχνη. Αλλά ξαφνικά ή συνείδηση του φωνάζει· Εγκληματία Κάϊν,
«που είναι ό αδελφός σου;»(Γέν, 4,9). Αύτη ή φωνή είναι ό τάφος του υλισμού.
• Όχι
δεν τελειώνει στον τάφο ό άνθρωπος, φωνάζει ή λογική. Όχι όμως φωνάζει και ή ψυχολογία
των λαών, που ερευνά και ανακαλύπτει, ότι στην καρδιά και του πιο αγρίου της
Αφρικής υπάρχει ή πεποίθησις «Είμαι αθάνατος· κι άν καώ, κι άν με φάνε τα
όρνεα, κι αν απ' το σώμα μου δε μείνει ούτε μόριο, εγώ υπάρχω, εξακολουθώ να
ζω ως πνεύμα αθάνατο σε άλλο κόσμο». Ενώ όλα πεθαίνουν γύρω, εκείνος που δεν
τον μόλυνε ή απιστία ακούει μέσα σου τη μυστηριώδη φωνή· Άνθρωπε, πλάστηκες
για την αιωνιότητα!...
• Άλλα
και ή φιλοσοφία με τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της έρχεται να μαρτυρήσει, ότι
πέρα του τάφου δεν απλώνεται Σαχάρα ανυπαρξίας. Ό Κικέρων έλεγε· «Ή φύσις δε
μας έβαλε σε τούτο τον κόσμο για να τον κατοικούμε παντοτινά αλλά παροδικά.
Τί ωραία ημέρα θα είναι όταν θ' αποδημήσω προς την ουράνια εκείνη ομήγυρη, το
θείο εκείνο συμβούλιο των ψυχών, και θ' απομακρυνθώ από την τύρβη και το
βόρβορο της γης!». Ό δε Σωκράτης, λίγες στιγμές πριν το θάνατο του, φιλοσοφεί.
«Πηγαίνω», λέει, «προς την αιωνιότητα. Εκεί θα συναντήσω ανωτέρους δικαστάς,
τον Μίνω, τον Ραδάμανθυ, τον Αιακό. Αυτοί θα με κρίνουν και θα μου αποδώσουν
το δίκαιο μου».
*Ω αϊωνιότης! για σένα
μαρτυρούν ή λογική, ή ψυχολογία, ή φιλοσοφία, ή ιστορία, μύριες φωνές. Πάνω απ'
όλα όμως ακούγεται ή φωνή ενός! Ό ένας αυτός είναι «ό έκ του ουρανού καταβάς·»(1ω.6,41.Έφ.4,10), ό Ιησούς Χριστός. Μίλησε για
την ύπαρξη άλλου κόσμου με τόση βεβαιότητα με όση μιλούμε ημείς για την
ιδιαίτερη πατρίδα μας όπου είδαμε το πρώτο φως. Κι αν δεν πιστέψουμε στο
Χριστό, σε ποιόν να πιστέψουμε; στις αισθήσεις πού πολλές φορές μας απατούν, ή
στην επιστήμη που κάθε τόσο αναιρεί τον εαυτό της; Δεν υπάρχει πιο έγκυρη
μαρτυρία από τη μαρτυρία του Χριστού-αυτή είναι ή βεβαίωσις του Αψευδούς.
Ώ Ιησού! σύ, πού απ' το
στόμα σου ή αλήθεια βγήκε σαν διαυγής ποταμός, σύ απάντησε στο φλέγον ερώτημα
μας· Υπάρχει ή δεν υπάρχει πέρα του τάφου ζωή; υπάρχει αίωνιότης, ναι ή όχι;
«ΝΑΙ», απαντά το αψευδές στόμα του Κυρίου. Υπάρχει αίωνιότης! Ανοίξτε την
Καινή Διαθήκη σας και θα δείτε, ότι ή αιώνιος ζωή, ή βασιλεία των ουρανών,
είναι το θέμα όλης της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτή ήταν στη σκέψη του, αυτή
ζούσε στην καρδιά του, αυτή χρωμάτιζε τα λόγια του, αυτή ήρθε στα χείλη του και
τις τελευταίες στιγμές της επιγείου ζωής του. Στον μετανοημένο ληστή είπε· «Αμήν λέγω σοι, σήμερον
μετ' εμού έση έν τω παραδείσω»(Λουκ..23,43)·
σε βεβαιώνω δηλαδή, ότι σήμερα, πριν ακόμη δύση ό ήλιος της ημέρας αυτής, θα
είσαι μαζί μου στον παράδεισο.
Και τί είναι ό παράδεισος;
Ας αφήσουμε τα ψευδό - ευαγγέλια των χιλιοστών και τα Κοράνια να φλυαρούν περί
υλικών αγαθών. Ό παράδεισος του Χριστού δεν είναι ό παράδεισος του Μωάμεθ. Ό
Χριστός μας είπε, ότι όλα μαζί τα αγαθά του κόσμου τούτου δεν αντισταθμίζουν
ούτε μια σταγόνα της μακάριας εκείνης ζωής-αλλά δεν μας την περιγράφει. Διότι,
απλούστατα, ξεπερνά κάθε περιγραφή. Ανεξιχνίαστοι οι θησαυροί της, ακατάληπτη
ή δόξα της. Δεν υπάρχει στη γη κάτι όμοιο για να χρησιμεύσει ως ακριβής εικόνα
του κόσμου εκείνου.
Ό απόστολος Παύλος, που για την αγιότητα του «ήρπάγη» από το άγιο Πνεύμα κι αξιώθηκε για λίγο να βρεθεί στον
παράδεισο, αδυνατεί, ό εύγλωττος αυτός κήρυξ του ευαγγελίου, να μας δώσει
περιγραφή· άναυδος εμπρός στο μεγαλείο της αίωνιότητος, λέει μόνο, ότι τα
αγαθά εκείνα, που ετοίμασε ό Θεός γι' αυτούς πού τον αγαπούν, μάτι δεν τα είδε,
αυτί δεν τα άκουσε και γλώσσα ρήτορος δεν μπορεί να τα περιγράψει. «Ήκουσεν άρρητα ρήματα, α
ούκ εξόν άνθρώπω λάλησαι» (Β'Κορ. 12,4).
Ή αίωνιότης! Όλοι
αίωρούμεθα πάνω από σένα, κρεμόμαστε από μια λεπτή κλωστή· και ή κλωστή αυτή
είναι ή παρούσα ζωή! Ήρθε ό θάνατος, κόπηκε ή κλωστή; αμέσως βρεθήκαμε στην
αιωνιότητα, σε θέση πού ό καθένας μας προετοίμασε έδώ με τα έργα του.
Αγαπητοί μου! Ή πατρίδα
μας από την αρχαιότητα κήρυττε την αθανασία, πίστευε στην αιωνιότητα, και αυτή
φωτίζει τις σελίδες της ιστορίας της. Στη χώρα αυτή ή ύλη δεν ήταν σκοπός, αλλά
μέσον για τη δόξα του πνεύματος, μαρτυρία αθανασίας και αίωνιότητος.
Πριν από τη μάχη του
Κιλκίς, το 1913, όπου έκρίνετο το μέλλον της Ελλάδος στα Βαλκάνια, είχαν
συγκεντρωθεί νύχτα στη σκηνή του βασιλέως στρατηλάτου όλοι οι ανώτεροι αξιωματικοί
και έπαιρναν οδηγίες. -Αύριο το Κιλκίς πρέπει να πέσει! είπε ό βασιλεύς. Οι
αξιωματικοί αμίλητοι είχαν πάρει την απόφασή τους και ένας εκ μέρους όλων
απήντησε· -Μεγαλειότατε, αφού το διατάσσει ή Ελλάς, το Κιλκίς θα πέσει. Καλήν
άντάμωσι στην αιωνιότητα!... Την επομένη το Κιλκίς έπεφτε, αλλά οι περισσότεροι
από τούς άνδρες εκείνους δεν υπήρχαν πλέον στη ζωή.
Ανέφερα το ανέκδοτο αυτό,
για να δείτε πόσο ζωηρή ήταν στις καρδιές των ηρώων μας ή πίστη στην
αιωνιότητα. Γεννάται όμως το ερώτημα* Σήμερα πιστεύουμε στην αιωνιότητα; ή
αρχίσαμε ν' απεμπολούμε αυτή την προγονική μας κληρονομιά;...
(†) επίσκοπος Αυγουστίνος
Γραπτή
ομιλία, η οποίο έγινε οπό τον Ραδιοφωνικό σταθμό Λαρίσης τo 1949
στην καθαρεύουσα. Μεταγλώττισις και σύντμησις 4-9-2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου