Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κεφ. Ιζ΄ 14-21) περιγράφεται η θεραπεία του σεληνιαζομένου νέου του απίστου πατέρα από τον Χριστό μας. Ο πατέρας αυτός μετά από πολλές περιπλανήσεις σε διαφόρους γιατρούς και «ειδικούς», περιπτωσιολόγους - και στους μαθητές του Χριστού ακόμη πήγε - δεν βρήκε γιατρό και θεραπεία για το παιδί του. «Αναγκαστικά» κατέφυγε τελικά, θέλοντας και μη, με μισή καρδιά, στον Χριστό. Ο Κύριος ήταν η έσχατη λύση, που έπρεπε να ήταν η πρώτη, για ένα τόσο σοβαρό και ανίατο πρόβλημα.
Ο Χριστός καλώντας να φέρουν το νέο κοντά Του, εξέφρασε ένα βασικό και γενικό παράπονο, λέγοντας, «ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη! Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας και μέχρι πότε θα σας ανέχομαι»!
Κι άλλα παράπονα είχε διατυπώσει ο Κύριος κατά τη διάρκεια της επιγείου ζωής Του:
Παράπονο για την αχαριστία των εννέα λεπρών που δεν γύρισαν να πούνε ένα «ευχαριστώ» για τη θεραπεία τους.
Παράπονο για την Ιερουσαλήμ, την ευνοημένη και ευλογημένη πόλη που παρά ταύτα σκότωνε τους προφήτες και λιθοβολούσε τους απεσταλμένους του Θεού.
Παράπονο στον βλάσφημο και βέβηλο δούλο του αρχιερέως που ράπισε ο ανάξιος τον Κύριο της δόξης.
Παράπονο για όλο τον παραστρατημένο και «ντοπαρισμένο» από τους φαρισαίους λαό, που ανταπέδιδε στον ευεργέτη του «αντί του μάνα χολήν και αντί του ύδατος όξος».
Παράπονα δικαιολογημένα για τη δυσκολία κατανοήσεως υπό των μαθητών των λόγων και των έργων του Διδασκάλου.
Παράπονο και έλεγχο προς την «περί πολλά τυρβάζουσα» Μάρθα… Και άλλα πολλά.
Βέβαια τα παράπονα αυτά δεν ήταν μια συνεχιζόμενη «γκρίνια» του Κυρίου μας. Άπαγε της Βλασφημίας! Ήταν λόγια αφυπνιστικά και στεναγμοί αγάπης προς την παραπαίουσα ανθρωπότητα, την πληγωμένη από τα πεπυρωμένη βέλη του πονηρού και τη σημαδεμένη από την αμαρτία. Ήταν εγερτήριο σάλπισμα των κοιμισμένων συνειδήσεων και καρδιών και πάντοτε οικοδομούσαν ή τους ίδιους τους ενδιαφερομένους ή τους ακροατές του Κυρίου και οδηγούσαν σε πνευματική ζωή, σε κανόνες πίστεως και όρους συμπεριφοράς απέναντι στο Θεό και τον πλησίον.
Πολύ ισχυρό ήταν και το συγκεκριμένο παράπονο που προαναφέραμε, με αφορμή τον ολιγόπιστο πατέρα, προς την γενεά και εποχή του Κυρίου, την άπιστη, στο Δημιουργό Θεό και τον Ίδιο, και τη διεστραμμένη στην ψυχή και τη ζωή, γιατί έπαιρνε άλλους δρόμους, διαφορετικούς από την οδό του Κυρίου.
Αλλά και σήμερα άραγε δεν θα μπορούσε να επαναληφθεί το παράπονο του Χριστού μας στη δική μας γενεά; Ήδη έχει πρίν από καιρό κυκλοφορήσει – και κυκλοφορεί – ένα σύγχρονο και ουσιαστικό ασφαλώς παράπονο του Κυρίου μας. Τι λέγει αυτό; Ιδού: Ομιλεί ο Χριστός!
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΚΥΡΙΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΥΠΑΚΟΥΕΤΕ.
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΦΩΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΒΛΕΠΕΤΕ.
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΟΔΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ.
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΖΩΗΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ.
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΣΟΦΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΣΘΕ.
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ.
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΘΕ.
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΔΙΚΑΙΟ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΦΟΒΕΙΣΘΕ.
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΠΑΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΘΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ Σ Ω Τ Η Ρ Α , ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΗ Σ Ω Τ Η Ρ Ι Α ΣΑΣ.
Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Διότι πόσοι πιστεύουν ακράδαντα θεολογικά και πρακτικά στη Θεανδρικότητα του Προσώπου του Χριστού; Λίγοι είναι εκείνοι οι συνειδητοποιημένοι χριστιανοί που γνωρίζουν τι και που πιστεύουν. Οι οποίοι ξέρουν και βιωματικά ζούνε τον Χριστό. Που πιστεύουν ότι είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και οι οποίοι έχουν προσωπική, μυστηριακή και ουσιαστική - διαρκή σχέση με το ζωντανό Υιό και Λόγο του Θεού που είναι μαζί μας μέχρι της συντελείας του αιώνος. Λίγοι αποδέχονται τον λόγο Του ολοκάρδια, ότι είναι ανάμεσά μας πάσας τας ημέρας και μάλιστα στην Εκκλησία και τη σύναξη των πιστών στο Όνομά Του.
Είναι πολύ στενάχωρο το γεγονός να σκεφτεί κάποιος ότι πολλοί θεωρούν τον Χριστό ως «ψιλό» - απλό –άνθρωπο και αφόβως αναμασούν αιρετικές διδασκαλίες παλαιοτέρων και νεοτέρων αιρετικών. Κρίμα και πάλι κρίμα που δεν δεχόμαστε όλοι την αναμαρτησία του Χριστού, επηρεαζόμενοι από κινηματογραφικά βλάσφημα έργα, και δεν εμπιστευόμαστε στην παντοδυναμία, παναγαθότητα και παντογνωσία Του. Δυστυχώς πόσοι καθημερινά δεν αμαρτάνουμε αδιαφορώντας, και στην ουσία, μη πιστεύοντας στην πανταχού παρουσία του Κυρίου!
Δεν είναι απιστία και ολιγοπιστία αυτά τα αποκαρδιωτικά φαινόμενα και μάλιστα σε μια χώρα με τόσα προσκυνήματα, θαύματα επί θαυμάτων και με το άγιο όρος, το όρος των αγίων και των θεοφανειών μέσα στα σπλάγχνα της Ελλάδος;
Απιστία είναι και κάθε είδους απελπισία, απόπειρα ή τελική πράξη της αμετανόητης αυτοκτονίας, λές και ο Θεός δεν ξέρει, δεν βλέπει, δεν μπορεί, ή δεν θέλει να σε βοηθήσει και να μας βοηθήσει. Άλλοι από μας δεν πιστεύουν και στα έργα του Χριστού και φτάνουν στη μεγάλη και ανεπίτρεπτη αμαρτία της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος αποδίδοντας τα θαύματα του Χριστού και τις υπερφυσικές Του ενέργειες Αυτού και των αγίων Του σε μαγικά κόλπα, σε ταχυδακτυλουργίες, σε δύναμη του μυαλού ή καθαρά σε συμπτώσεις.
Μερικοί απιστούν και από την αντίθετη πλευρά, δηλ. δεν πιστεύουν στον διάβολο και μιλάνε για ένα απρόσωπο και διάχυτο κακό. Κι όμως ο Χριστός ήρθε στη γη για να λύσει και καταλύσει τα έργα του διαβόλου και δεν έστεργε να βλέπει το πλάσμα του καταδυναστευόμενο από τούς δαίμονες.
Αυτές τις μέρες διαβάσαμε στις εφημερίδες το μεγάλο ρεύμα της αθεϊας που πλήττει κληρικούς της Δύσεως που δεν πιστεύουν σε Θεό και αιώνια ζωή. Εξηγείται όμως εκεί το θλιβερό αυτό φαινόμενο, διότι οι αιρετικοί δεν έχουν το άγιο Πνεύμα και την χάρι Του και επειδή είναι δώρο αγιοπνευματικό η πίστη, δεν μπορούν οι άνθρωποι να φτάσουν σε μια ολοκληρωμένη και ζωντανή πίστη.
Εδώ όμως τι φταίει; Φταίει καθαρά η εκκοσμίκευση και ο εγκλωβισμός μας στα γήϊνα. Το είπε πάλι ο Χριστός, ότι δεν μπορούν κάποιοι να πιστέψουν και διότι δεν το ζητούν και διότι και οι άλλοι δεν βοηθούν και δεν συναγωνίζονται και κυρίως διότι επιζητούν την δόξα των ανθρώπων και τα βλέπουν όλα επίπεδα, εγκοσμιοκρατικά και θνησιγενή.
Φοβούμαστε ότι δεν έχει τελειωμό ο κατάλογος της απιστίας. Η επιλογή μερικών εντολών και η αθέτηση με επίγνωση των άλλων, η καταφυγή για βοήθεια στα όργανα του σατανά, στους μάγους και τις μάγισσες, λές και ο διάβολος βγάζει το διάβολο, η προσφυγή στην ανίχνευση του μέλλοντος σε χοτζάδες και φακίρηδες που πέραν του πλουτισμού από την άνοια και βλακεία των προστρεχόντων και ερωτώντων ούτε τον εαυτό τους δεν μπορούν να βοηθήσουν και να σώσουν, τι άλλο φανερώνουν όλα αυτά παρά ολίγη, ασθενή και αναιμική πίστη. Πίστη διεστραμμένη που ξέφυγε από τον φυσιολογικό δρόμο της και έγινε παρά φύση αμαρτωλή κατάσταση και αρρώστια ψυχής.
Καλά υπάρχει θάνατος; Υπάρχει κρίση και ανταπόδοση; Αιώνια ζωή και κόλαση να υπάρχει άραγε; Έχουμε ψυχή μήπως; Όλα αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα δυστυχώς κυκλοφορούν «ελαφρά τη καρδία» σε καφενεία και κομμωτήρια, σε αυλές και σαλόνια, σε φιλοσοφικές συζητήσεις και σε βιβλιοπωλεία - καφέ και παλι «ελαφρά τη καρδία» δίνονται άπιστες απαντήσεις προς καταστροφή των διαλεγομένων, απαντήσεις πολύ μακράν του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας.
Κι όλα αυτά διότι δεν πιστεύουμε στο λόγο του Θεού. Δεν τον ακούμε. «Εξ ακοής η πίστις». Δεν ανοίγει το αυτί μας και η καρδιά μας στο θείο λόγο. Είμαστε μακριά νυχτωμένοι και το μόνο που βλέπουμε και νομίζουμε σα φως είναι οι πυγολαμπίδες των απόψεών μας, οι τραυματικές εμπειρίες των αμαρτιών μας και τα μπλοκαρισμένα από το διάβολο μυαλά και σώψυχα των ομοίων μας.
Ας βγούμε λίγο πιο πέρα στο ξέφωτο των βιβλίων της αγ. Γραφής και των Γεροντάδων, των γεροντικών διηγήσεων και των μοναχικών πρακτικών, των πιστών ανθρώπων και των εκτάκτων γεγονότων για να πάρουμε μια γεύση της ζωντανής πίστεως….
Τι σημαίνει τώρα πίστη πραγματική που βγάζει δαιμόνια και κάνει θεραπείες και θαύματα.. Αυτό για τους πολλούς είναι Έβερεστ και Ιμαλάϊα δηλ. κορφές που δεν θα τις ανεβούμε ποτέ. Πίστη όμως με τις προϋποθέσεις και τις απαιτήσεις της γνώσεως και της ζωής της Εκκλησίας μπορούμε αποκτήσουμε χάριτι Θεού.
Δηλαδή η ζητουμένη από μας πίστη σημαίνει αναγνώριση της θεότητας του Κυρίου, προσκύνηση της Τριαδικής Θεότητος με απόλυτη ευλάβεια, αφοσίωση στο Ευαγγέλιο και όχι σε άλλα θρησκευτικά κείμενα και εναλλακτικές πρακτικές, συχνή μυστηριακή ζωή και ζωή μέσα στην Εκκλησία και όχι σε στοές και σκοτεινές οργανώσεις, υπακοή και προσπάθεια εφαρμογής των εντολών του Θεού, εμπιστοσύνη στη δύναμη του Κυρίου, ακολουθία της ζωής και απάρνηση της φιλαυτίας, φιληδονίας και κοσμικότητας και θάνατος αν χρειαστεί υπέρ Χριστού προηγουμένης βεβαίως ιεραποστολής, ομολογίας, μαρτυρίας και μαρτυρίου.
«Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού Αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Αυτή δε πρέπει να είναι και η στάση ζωής για τα υλικά και οικονομικά – οικογενειακά θέματα, ευτυχίας και υγείας ημών και των παιδιών μας.
Ασφαλώς δεν πρέπει να διατυπωθεί και σε μας το παράπονο του Χριστού προσωπικά για να απαντήσουμε «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Από τώρα χρειάζεται έντονη προσευχή να μας χαρίσει ο άγιος Θεός ζωντανή και ακαταίσχυντη πίστη και ελπίδα. Πίστη φανερούμενη μέσα από τα έργα. Μη βρεθούμε δηλαδή μπροστά στα αδιέξοδα της ζωής, όπου ιατρική και επιστήμη, τεχνολογία και συγγενείς θα σηκώσουν ψηλά τα χέρια. Από τώρα πρέπει να ετοιμάσουμε και θωρακίσουμε την ψυχή μας με τον θυρεό της πίστεως και την περικεφαλαία της ελπίδος. Διότι αν έλθουν «χρόνοι δίσεχτοι», σατανισμοί, μαγείες και δαιμονισμοί. Ανίατες αρρώστειες, φτώχεια πείνα και ανεργία τι θα γίνει τότε;
Που θα πάμε χωρίς πίστη ξυπόλυτοι στα αγκάθια της παγκοσμιοποιήσεως, τότε που δεν θα μπορούμε σα χριστιανοί να πουλήσουμε και να αγοράσουμε. Μόνο με την πίστη μπορούμε να επιζήσουμε και στις πιο ακραίες και οριακές καταστάσεις.
Τι θα γίνει δε όταν θα συνειδητοποιήσουμε τον ερχομό του αγγέλου και τον επικείμενο θάνατό μας; Τότε - λένε τα πατερικά κείμενα -καταλαμβάνει την ψυχή το ανθρώπου αμφιβολία, απιστία και δειλία. Αμφιβολία του αν υπάρχει πέραν του τάφου ζωή και αυτή η αμφιβολία οδηγεί στην αδιαφορία για την προετοιμασία της ψυχής και την καλή απολογία. Απιστία στην αγάπη και τη δικαιοσύνη του Θεού, συνεπώς αν θα τύχουμε του θείου ελέους, πράγμα που οδηγεί στην απελπισία και τη λεγομένη ευθανασία. Και δειλία μπροστά στο αιώνιο μέλλον και την ετυμηγορία του δικαίου Κριτού, πράγμα που δημιουργεί το προθανάτιο άγχος και τη λήψη των ψυχοφαρμάκων.
Όχι δεν πρέπει τότε να περιμένουμε για την πίστη. Τώρα η Πίστη. Εδώ και τώρα και από εδώ μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας.
Τότε αυτά που πιστέψαμε, θα τα δούμε και θα μείνει για πάντα η αγάπη. Η αγάπη δε, είναι και το μυστικό της πίστεως. Το θεμέλιο. Όχι τόσο η πειθώ από τα πράγματα, τα θαύματα και τα οράματα, αλλά και η αγάπη για τον Εσταυρωμένο Λυτρωτή μας. Αυτή η αγάπη εγείρει πίστη, ελπίδα και αφοσίωση. Εγείρει προσευχή, χτίζει την υπομονή, φέρνει το θαύμα, επανατροφοδοτεί την πίστη, άνευ της οποίας «αδύνατον ευαρεστήσαι τω Θεώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου