«ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ» ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Καινούργια κοινωνικά κινήματα μέ νέες «προτάσεις» ζωῆς καί μέ πρωτοθώρητους τρόπους συγκρότησης, σύσκεψης και ἔκφρασης ἀπόψεων καί ἐνεργειῶν, προβάλλονται στίς μέρες μας: Οἱ συγκεντρώσεις καί τά αἰτήματα τῶν κοινωνικο-οἰκονομικά, «ἀγανακτισμένων».
Ἀπό τήν Ἱσπανία ξεκίνησαν οἱ συγκεντρώσεις, γιά νά ἐκταθοῦν – μέ τό facebook τοῦ διαδικτύου – σ’ ὅλες τίς εὐρωπαϊκές χῶρες, καί ὄχι μόνο! Πῶς καί γιατί καί μέ ποιούς ἀπώτερους στόχους καί σκοπούς συγκροτοῦνται, ἄγνωστο.
Πολλές καί ποικίλες οἱ ἀπόψεις καί ὑποθέσεις. Ἕνα εἶναι τό γεγονός, ὅτι – κατά κοινή ὁμολογία – συμμετέχουν οἱ ἄνθρωποι, μαζικά, ἀνεξάρτητα ἀπό ἰδεολογικές τοποθετήσεις. Ἀκόμα καί κληρικοί. Τό ξεκίνημα, βέβαια, ἔγινε –δίχως ἀμφιβολία – μέ κίνητρα καθαρά, κοινωνικο-οἰκονομικά.
Ἡ ἐξέλιξη, ὡστόσο, τῶν κινημάτων αὐτῶν, εἶναι ἄγνωστη. Ὑποθέσεις, πολλές. Βεβαιότητα οὐδεμία.
Ἄς ἔρθουμε στό θέμα μας. Τι σημαίνει ἀγανακτῶ, ἀγανάκτηση, ἀγανακτισμένος; Τό ἑρμηνευτικό λεξικό μᾶς τό ἐξηγεῖ ἁπλά καί μέ σαφήνεια: Ἀγανακτῶ, σημαίνει αἰσθάνομαι δυσφορία καί δικαιολογημένη ὀργή, λόγω ἀδικίας, προσβολῆς κλπ. Ἑπομένως, ἀγανάκτηση εἶναι δυσφορία καί δικαιολογημένη ὀργή, ὁ δέ «ἀγανακτισμένος» εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δυσφορεῖ γιά κάτι κακό, ἡ δέ ὀργή, τήν ὁποία καί ἐκδηλώνει, εἶναι δικαιολογημένη.
Κάνω τήν ἐπεξήγηση, γιά να μή θεωρηθεῖ πώς, κάθε ἀγανάκτηση ἤ ὀργή, εἶναι ἁμαρτία καί παράβαση τοῦ θείου νόμου. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές, πού ἡ Ἁγία Γραφή –Παλαιά καί Καινή Διαθήκη– μᾶς ἀναφέρει περιπτώσεις ἤ στίχους «ἱερῆς ὀργῆς». Κλασσικός εἶναι ὁ ψαλμικός στίχος: «ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε» (4, 5). Δηλαδή, «ἄς ὀργίζεστε ἐναντίον μου, λέγει ὁ Δαβίδ, προσέχετε ὅμως νά μή ἁμαρτάνετε καί κατά τοῦ Θεοῦ» (Παν Τρεμπέλας).
Ὅταν ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, Παῦλος, βρέθηκε στην Ἀθήνα, σύμφωνα μέ τή διήγηση τοῦ Λουκᾶ, ἀναμένοντας τους δυό συνεργάτες του, τόν Τιμόθεο καί τόν Σίλα, «παρωξύνετο τό πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν την πόλιν, διελέγετο...» (Πράξ. ΙΖ΄ 16). Ὡς εὐσεβής καί θεοσεβής ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ἐρεθιζόταν καί ἐξοργιζόταν – δηλαδή, ἀγανακτοῦσε – βλέποντας πώς ἡ πόλη ἦταν γεμάτη ἀπό εἴδωλα.
Ἡ ὀργή καί ἡ ἀγανάκτησή του ἦταν τόσο φυσική και ἀνθρώπινη, ἱερή καί θεοκίνητη, εὐλαβής καί ἅγια. Τέτοιες περιπτώσεις «ἱερῆς» ἀγανάκτησης, συναντοῦμε πολύ συχνά στίς Ἅγιες Γραφές και στή ζωή τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων.
Ἤτανε τραγικό τό γεγονός τῆς εἰδωλοποίησης τοῦ χάλκινου μοσχαριοῦ ἀπό τούς ἰσραηλίτες, στό διάστημα πού ὁ Μωυσῆς εἶχε ἀνεβεῖ στό Σινᾶ, γιά νά πάρει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Κι ὅταν κατέβηκε ἀπ’ τό ὄρος και πληροφορήθηκε καί ἄκουσε τά
καθέκαστα, «ὁρᾶ τόν μόσχον καί τούς χορούς, καί ὀργισθείς θυμῷΜωυσῆς ἔρριψεν ἀπό τῶν χειρῶν αὐτοῦ τάς δύο πλάκας, καί συνέτριψεν αὐτάς ὑπό το ὄρος, καί λαβών τόν μόσχον, ὅν ἐποίησαν, κατέκαυσεν αὐτόν» (Ἐξ. ΛΒ΄19-20).
Τή συντριβή τῶν εἰδώλων, τη συναντοῦμε συχνά καί στά χρόνια τῶν διωγμῶν, ἀπ’ τούς χριστιανούς. Ἡ θραύση τῶν εἰδώλων στίς περιπτώσεις αὐτές, ἔχει διπλή σημασία: Ἀποτελεῖ σεβασμό καί τιμή στό μόνο ἀληθινό Θεό, ἀλλά καί διδασκαλία στούς ἀπίστους, ὅτι τά εἴδωλα εἶναι ψεύτικα καί ἀνύπαρκτα. Κάθε ἐκδήλωση ὀργῆς και ἀγανάκτησης, μέ ἐλατήρια την εὐσέβεια, τήν ἀρετή καί τή δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀποτελεῖ συνειδητή εὐσέβεια καί πίστη.
Ἐκτός ἀπ’ τά παραδείγματα τῶν πατριαρχῶν, προφητῶν, ἀποστόλων, μαρτύρων, ὁμολογητῶν καί τόσων μυριάδων ἁγίων, ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶχε διώξει κάποτε τούς «πωλοῦντας καί ἀγοράζοντας» ἀπ’ τό Ναό τοῦ Σολομώντα, γιατί τόν μετατρέψανε σέ «οἶκον ἐμπορίου»» . «Εὗρεν ἐν τῷ ἱερῷ τούς πωλοῦντας βόας καί πρόβατα και περιστεράς καί τούς κερματιστάς καθημένους. Καί ποιήσας
φραγγέλλιον ἐκ σχοινίων, πάντας ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ... και εἶπεν: Ἄρατε ταῦτα ἐντεῦθεν· μή ποιεῖτε τόν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου»(Ἰω. Β΄14-16).
Ὁ Ζηγαβηνός ἐπεξηγεῖ και λέγει: «Χρή δέ γινώσκειν ὅτι ποιήσας τό φραγγέλλιον οὐ
τούς ἀνθρώπους ἔτυψεν, ἀλλά τούτους μέν ἐφόβησε καί ἀπήλασε, τά δέ πρόβατα καί τους βόας ἔτυψε καί ἐξέβαλε». Ὁ δε Παν. Τρεμπέλας παρατηρεῖ ὅτι, «δέν ἀναφέρεται, ὅτι κατέφερεν ἔστω καί ἁπλοῦν τι κτύπημα κατά τῶν ἀνθρώπων». Ὑπάρχει μάλιστα καί ἡ ἄποψη, ὅτι τό μαστίγιο τό πῆρε «σάν ἔμβλημα καί σημεῖον ἐξουσίας». Ἐκεῖνο πού διδασκόμαστε ἀπό τό γεγονός τῆς ἐκδίωξης τῶν ἐμπόρων ἀπ’ τό ναό, εἶναι ἡ ἱερή καί δίκαιη ὀργή καί ἀγανάκτηση, πού ἔχουμε ὡς χριστιανοί, νά ὑπερασπίζουμε τή Χριστιανική μας Πίστη καί νά ὁμολογοῦμε τόν ἴδιο τόν Κύριο και Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστό, με θάρρος καί τόλμη καί γενναιότητα· στούς δέ βλάσφημους καί ἀσεβεῖς καί ἀμοραλιστές, ν’ ἀντιτάσσουμε τήν ἱερή μας ὀργή καί τήν ἀγανάκτησή μας. Κάποιος συγγραφέας ἔγραψε τήν ὡραία σκέψη: «Μή μένεις ἀδιάφορος σάν τόν Πιλάτο, ὅταν βλέπεις νά μαστιγώνεται ἡ Ἀλήθεια».
Ὡραῖο τό μήνυμα τῶν ξάγρυπνων νέων τῆς Πουέρτα ντελ Σόλ τῆςΜαδρίτης: «Χρειαζόμαστε μία ἠθική ἐπανάσταση». Ἐμεῖς μονάχα τό συμπληρώνουμε: Καί «Ἀγανακτισμένοι»γιά τήν Πίστη καί τό Θεό».
«Ορθόδοξος Τύπος»15/07/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου