Εικόνες δυστυχίας
(Ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου)
Υπάρχει, ἀγαπητοί μου,δυστυχία στὸν κόσμο. Τυφλὸς ὅποιος δὲν τὴ βλέπει, κουφὸς ὅποιος δὲν ἀκούει τὸ κλάμα, ἄκαρδος ὅποιος δὲν συμπάσχει· κι «ἀλλοίμονο σ᾽ ἐκεῖνον ποὺ γελάει ὅταν οἱ ἄλλοι κλαῖνε». Ὁ Χριστιανός,κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ προσπαθῇ νὰ μειώνῃ τὴ δυστυχία γύρω του.Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μᾶς παρουσιάζει τέσσερις εἰκόνες δυστυχισμένων ἀνθρώπων.
Οἱ δύο πρῶτες εἰκόνες εἶνε δύο τυφλοί. Εἶχαν χάσει τελείως τὸ φῶς τους. Δὲν ἤξεραν τί θὰ πῇ ἡμέρα· νύχτα ἦταν ὅλη ἡ ζωή τους. Ἀπελπισμένοι, ὅταν ἄκουσαν ὅτι ὁ Χριστὸς πλησίασε ἐκεῖ, ἄρχισαν νὰ τοῦ φωνάζουν. Τί ἔλεγαν; Αὐτὸ ποὺ λέμε κ᾽ ἐμεῖς στὴν ἐκκλησία· ἀπ᾽τὴν ἀρχὴ τῆς θείας λειτουργίας μέχρι τὸ τέλος λέμε πολλὲς φορὲς «Κύριε, ἐλέησον». Αὐτὸ ἔλεγαν καὶ οἱ τυφλοί(βλ. Ματθ. 9,27). Ἀλλὰ πόση διαφορὰ μεταξὺ τοῦ «Κύριε, ἐλέησον» ποὺ ἔλεγαν αὐτοὶ καὶ τοῦ «Κύριε, ἐλέησον» ποὺ λέμε ἐμεῖς!
Τὸ δικό μας εἶνε ψυχρό· τὸ δικό τους ἦταν θερμό, σὰ νερὸ ποὺ κοχλάζει, σὰν φωτιά.Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔγινε τὸ θαῦμα, ἀμέσως ἄνοιξαν τὰ μάτια τους καὶ εἶδαν τὸ γλυκὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Δυὸ δυστυχισμένοι οἱ τυφλοί·τρίτος ποιός εἶνε; Μόλις ὁ Χριστὸς θεράπευσε αὐτούς, τοῦ φέρνουν κάποιον ποὺ εἶχε ὅρασι μὰ δὲν εἶχε ἀκοή.Βουνὸ νὰ κατρακυλοῦσε, δὲν ἄκουγε.Καὶ δὲν ἦταν μόνο κουφός· ἦταν καὶ ἄλαλος, δὲ μιλοῦσε. Εἶχε μέσα του δαιμόνιο, ποὺ τοῦ ἔφραζε στόμα καὶ αὐτιά.Ἦρθε κι αὐτὸς κοντὰ στὸ Χριστό, καὶ ὁ Κύριος τὸν θεράπευσε.
Εἴδαμε λοιπὸν τρεῖς εἰκόνες δυστυχίας. Εἴπαμε ὅμως ὅτι ὑπάρχει καὶ μιὰ τετάρτη.Ποιόςμπορεῖ νὰ τὴ βρῇ; Ἀλλὰ προτοῦ νὰ σᾶς πῶ τὴν τετάρτη εἰκόνα δυστυχίας, ἂς κλείσουμε πρὸς στιγμὴν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἂς ἀνοίξουμε ἕνα ἄλλο βιβλίο, ποὺ ἔχει κι αὐτὸ σημασία· εἶνε τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα συνήθως ἀρχίζει, ὅπως καὶ σήμερα, μὲ τὴ φράσι«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ…»(πρβλ. καὶ Ματθ. 12,1). Ἀλλ᾽ αὐτὰ ποὺ ἱστοροῦνται δὲν συνέβαιναν μόνο «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»· συμβαίνουν πάντοτε. Καὶ δυστυχισμένοι λοιπόν, ποὺ λέμε ἐδῶ, ὑπάρχουν σὲ κάθε ἐποχή. Εἶπαν κάποιοι πὼς θὰ ἐξαλείψουν τὴ δυστυχία ἀπὸ τὴ γῆ. Τοῦ κάκου ὅμως. Ὅσο κι ἂν κοπιάσουν οἱ κοινωνιολόγοι καὶ οἱ κυβερνῶντες, ὅσα συστήματα κι ἂν ἀλλάξουν, ἡ δυστυχία ὑπάρχει. Ἂν λοιπὸν ἀνοίξουμε τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, ποὺ γράφεται καθημερινῶς, τί θὰ δοῦμε;
Πλῆθος δυστυχισμένων. Δὲν ὑπάρχει χωριό, συνοικία, σπίτι, ποὺ νὰ λείπῃ ἡ δυστυχία. Διάβαζα σ᾿ ἕνα παλιὸ βιβλίο, ὅτι κάποιος βασιλιᾶς στὶς Ἰνδίες εἶχε ἕνα γυιὸ καὶ τὸν προώριζε γιὰ διάδοχό του. Ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸ παιδί του ἔχτισε ἕνα σπίτι πολυτελὲς μὲ πύργο,κ᾽ ἔβαλε μέσα δούλους καὶ στρατιῶτες, νὰ προσέχουν τὸ διάδοχο, ἕως ὅτου ἐνηλικιωθῇ καὶ ἀναλάβῃ ἐξουσία κοντά του. Ἡ αὐστηρὴ ἐντολή του στοὺς παιδαγωγούς, τοὺς δασκάλους καὶ ὅσους ἄλλους ὑπηρετοῦσαν ἐκεῖ ἦταν, νὰ προσέχουν ὥστε τὸ παιδὶ νὰ βλέπῃ μόνο εὐχάριστα πράγματα· τίποτα δυσάρεστο νὰ μὴ δῇ. Ἀλλὰ μιὰ μέρα ὁ μικρός, ζωηρὸς ὅπως ἦταν, ξέφυγε ἀπὸ τὴν ἐπιτήρησι καὶ βγῆκε ἔξω. Καθὼς περπατοῦσε στὸ δρόμο, βλέπει ἕνα τυφλὸ ποὺ δυσκολευόταν νὰ βαδίσῃ. ―Τί ἔχει αὐτός; ρωτάει; ―Ἔχασε τὰ μάτια του, τοῦ λένε. ―Ὑπάρχουν λοιπὸν ἄνθρωποι ποὺ δὲ βλέπουν;―Ὑπάρχουν. ―Μπορεῖ δηλαδὴ κ᾽ ἐγὼ νὰ χάσω κάποτε τὰ μάτια μου; ―Τίποτα δὲν ἀποκλείεται.
Προχωρεῖ παρακάτω, βλέπει ἕνα πληγωμένο, μὲ σαπισμένα μέλη καὶ τὰ αἵματα νὰ τρέχουν. ―Τί εἶνε αὐτός; ρωτάει. ―Λεπρός, τοῦ λένε, ἔχει λέπρα. ―Ὑπάρχει λοιπὸν τέτοια ἀσθένεια; καὶ μπορεῖ νὰ πάθω κ᾽ ἐγὼ λέπρα; ―Μπορεῖ.
―Ὤ, δὲν εἶνε ὡραία ἔτσι ἡ ζωή. Πιὸ κάτω εἶδε ἕνα γέρο. Καμπουριασμένος στηριζόταν σ᾽ ἕνα μπαστούνι, δὲν τὸν βαστοῦσαν τὰ πόδια του. ―Τί εἶν᾽ αὐτός; λέει. ―Ἕνας γέρος. ―Ὥστε θὰ γεράσω κ᾽ ἐγώ; ―Ἔ βέβαια, τοῦ λένε. Ὅταν εἶδε αὐτὰ τὰ θεάματα ὁ διάδοχος, γύρισε στὸ παλάτι καὶ ἄρχισε νὰ σκέπτεται σοβαρὰ γιὰ τὸ μέλλον του. Εἶνε μιὰ ὁλόκληρη ἱστορία· ὅποιος θέλει νὰ τὴ διαβάσῃ, τὴν ἔχω γράψει σ᾿ ἕνα βιβλίο μὲ τίτλο «Ὁ πολύτιμος Μαργαρίτης».Ὅπως λοιπὸν ὁ διάδοχος ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς σήμερα βλέπουμε πολλὴ δυστυχία στὸν κόσμο .
Ὑπάρχουν πεινασμένοι, θλιμμένοι, ἀδικημένοι, φτωχοί, πλῆθος ἀσθενεῖς… Ἂς πετάῃ ὁ ἄνθρωπος στὰ φεγγάρια κι ἂς φο ράῃ γραβάτα κι ἂς ἔχῃ τηλεοράσεις· μέσα του ἔχει δυστυχία. Παρ᾽ ὅλα αὐτά, σᾶς λέω ὅτι οἱ δυστυχίες αὐτὲς εἶνε μικρές.Ὑπάρχει κάποια ἄλλη δυσ τυχία πιὸ μεγάλη. Τὴν ἀναφέρει σήμερα τὸ εὐ αγγέλιο.Εἶνε ἡ τετάρτη εἰκόνα. Ποιά εἶνε;Ὅταν ὁ Χριστὸς θεράπευσε τοὺς τυφλοὺς καὶ τὸν δαιμονιζόμενο κωφάλαλο, ὁ λαὸς θαύμασε καὶ ἔλεγαν «Οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ», δὲν ξαναπαρουσιάστηκε τέτοιο πρᾶγμα στὴν ἱστορία μας(Ματθ. 9,33). Ὄχι ὅμως ὅλοι.
Ἦταν τότε ἐκεῖ καὶ κάτι φίδια καὶ σκορπιοί. Ποιοί; Οἱ φαρισαῖοι, οἱ …γραμματισμένοι. Ἔτσι συμβαίνει πάντοτε. Ἔχω γυρίσει ἐπ ὶπενήντα χρόνια τὴν πατρίδα μας καὶ ξέρω καλά. Ὁ ἁπλὸς λαὸς πιστεύει, οἱ μεγάλοι δὲν πιστεύουν. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ βρῇς ἄνθρωπο μὲ κάποιο ἀξίωμα καὶ νὰ ἐκκλησιάζεται.
Ἔτσι καὶ τότε· ἐνῷ οἱ ἁπλοῖ θαύμαζαν τὸ Χριστό, οἱ ἄρχοντες, οἱ φαρισαῖοι, ἔλεγαν·«Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια»(ἔ.ἀ. 9,34). Τὸν βλασφημοῦσαν δηλαδή, ὅτι μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν δαιμόνων βγάζει τὰ δαιμόνια καὶ θεραπεύει.
Τέτοιοι ἄνθρωποι,ἄπιστοι, δὲν παύουν νὰ ὑπάρχουν σὲ κάθε κοινωνία. Αὐτοὶ δηλητηριάζουν τὸ λαό μας, ποὺ θὰ ἦταν πολὺ καλύτερος, ἐὰν δὲν ἔβλεπε τὰ κακὰ παραδείγματα ποὺ τοῦ δίνουν. Αὐτοί, ἐνῷ γιὰ νὰ σπουδάσουν τρῶνε τὴν περιουσία τῶν γονέων τους, εἶνε ἀστοιχείωτοι. Καὶ ὅμως λένε πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός, Χριστός, Παναγία· δὲν ὑπάρχει τίποτα, μόνο ἡ ὕλη ὑπάρχει γι᾽ αὐτούς. Νά λοιπὸν οἱ τέσσερις εἰκόνες δυστυχίας. Καὶ χειρότερη ἀπ᾽ ὅλες ἡ τετάρτη, ἡ εἰκόνα τῆς ἀπιστίας.
Ὅσοι, ἀγαπητοί μου, ἔχασαν τὴν πίστι, εἶνε δυστυχεῖς· ὅσοι κρατοῦν τὴν πίστι, αὐτοὶ εἶνε ἀληθινὰ εὐτυχεῖς. Αὐτοὶ ξεχωρίζουν ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἄλλων. Αὐτοὶ ἔχουν στὴν καρδιά τους τὸ διαμάντι, ποὺ πρέπει νὰ τὸ φυλάξουν, νὰ μὴ τοὺς τὸ πάρουν κλέφτες καὶ λῃσταὶ καὶ ἀπατεῶνες καὶ ἐκμεταλλευταί. Τὸ διαμάντι δὲν εἶνε οὔτε ἡ ὀμορφιά, οὔτε τὰ νιᾶτα, οὔτε ἡ μόρφωσι, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε ἡ καταγωγή· τὸ πολύτιμο διαμάντι, ποὺ ἀξίζει παραπάνω ἀπ᾽ ὅλο τὸν ὑλικὸ κόσμο, εἶνε ἡ πίστι.
Σεῖς, ἀδελφοί μου, εἶστε εὐτυχεῖς, γιατὶ πιστεύετε. Πιστεύετε μὲ ὅλη τὴν καρδιά σας. Κ᾽ἐπειδὴ εἶστε πιστοί, θέλω τὴν ὥρα αὐτὴ ν᾽ ἀ -κούσετε ὄχι τὴ δική μου φωνή, ἀλλὰ τὴ φωνὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου· ποὺ ὅλοι ἐμεῖς οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ παπᾶδες νὰ μαζευτοῦμε, τὸ νυχάκι τοῦ Παύλου δὲν κάνουμε.Εἶνε ὁ μεγάλος εὐεργέτης μας, αὐτὸς ποὺ ἀναγέννησε ὅλη τὴν οἰκουμένη.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔγραψε ἐπιστολές,καὶ παρακαλῶ νὰ τὶς διαβάζετε ὅλες. Ἰδιαιτέρως ὅμως σᾶς συμβουλεύω νὰ διαβάσετε μία ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε σὲ Μακεδόνες Χριστιανούς, τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολή. Ἐκεῖ ὁ ἀπόστολος γράφει· Σ᾿ ἐσᾶς ὁ Θεὸς χάρισε –τί; «τὸ πιστεύειν»(Φιλιπ. 1,29). Σᾶς ἔκανε χάρι, λέει, ὁ Θεὸς καὶ σᾶς ἔδωσε τὸ νὰ πιστεύετε στὸ Χριστό. Αὐτὸ εἶνε πλοῦτος καὶ θησαυρός.Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάτι παραπάνω ἀπὸ τὸ «πιστεύειν». Αὐτὸ τὸ εἶχαν οἱ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι καὶ εὔχομαι νὰ τὸ ἀποκτήσουμε κ᾽ ἐμεῖς.Πρέπει νὰ προχωρήσουμε καὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ χάρισμα, ν᾽ ἀνεβοῦμε καὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ ὑψηλότερο ἐπίπεδο, σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀνωτέρα σφαῖρα. Ποιάεἶνε αὐτή; Ὄχι μόνο «τὸ πιστεύειν» ἀλλὰ καὶ«τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ πάσχειν»(ἔ.ἀ.), τὸ νὰ πάσχουμε γιὰ τὸ Χριστό. Ὄχι ἁπλῶς νὰ πιστεύουμε,ἀλλὰ καὶ νὰ πάσχουμε, νὰ ὑποφέρουμε γιὰ τὴν ἀγάπη του. Νὰ ὑπομένουμε περιφρονήσεις, ταπεινώσεις καὶ διωγμοὺς χάριν αὐτοῦ·καὶ νὰ συμπάσχουμε μὲ τοὺς δυστυχοῦντας ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ, νὰ προσπαθοῦμε νὰ μειώνουμε τὴ δυστυχία γύρω μας.
Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὅρασι, ἀκοὴ καὶ ὁμιλία, ὅπως ἦταν οἱ θεραπευθέντες σήμερα ἀπὸ τὸν Κύριο, εἶνε ἀνάπηρος. Ἀλλὰ πολὺ πιὸ ἀνάπηρος εἶνε ὅποιος δὲν πιστεύει, ὅπως λέει καὶ ὁ ἰατροφιλόσοφος Καρρέλ. Αὐτὸς ἔχει χάσει κάτι ἀνώτερο ἀπὸ τὰ μάτια, τὰ αὐτιὰ καὶ τὴ λαλιά, ἀφοῦ δὲ βλέπει τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἀκούει τοὺς ψιθύρους τοῦ παναγίου Πνεύματος, δὲν λαλεῖ τὴ γλῶσσα τοῦ οὐρανοῦ, δὲν αἰσθάνεται τοὺς παλμοὺς τῆς αἰωνίου ζωῆς.
Σεῖς πιστεύετε· ἔχετε μάτια, αὐτιά, γλῶσσα. Βλέπετε λοιπὸν τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ἀκοῦτε τὰ ῥήματα τοῦ Εὐαγγελίου, διηγεῖσθε τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ψάλλετε τὶς εὐεργεσίες του καὶ ὁμολογεῖτε παντοῦ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων καὶ ὅλοι οἱ λαοί, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένηὁμιλία,ἡὁποία ἔγινε στὸν ἱναὸ Ἁγ.Γεωργίου Πρώτης τὴν 1-8-1976
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου