Από την παλιά εποχή οι λαοί έψαχναν για την αλήθεια και την προέλευσή της. Την αλήθεια ασφαλώς για όλες τις πτυχές της ζωής. Αλήθεια για το Θεό και τον άνθρωπο, για τον κόσμο και το φυσικό περιβάλλον, για τους εχθρούς και τους φίλους, για τον θάνατο και πέραν αυτού. Αλήθειες καθημερινές, αλλά και αιώνιες, αλήθειες σωματικές και ψυχικές, υγεία και αρρώστια, τα πάντα, αγάπη και μίσος, όλα αλέθονταν και περνούσαν μέσα από τη βάσανο και έρευνα της αλήθειας.
Πόσο φοβερή, αλλά και περιζήτητη είναι η ώρα της αλήθειας. Όταν αυτή βγαίνει από το στόμα του δασκάλου, του γιατρού, του δικαστή, και από την ετυμηγορία της αλήθειας εξαρτάται η ζωή, η ελευθερία, η τιμή και η περιουσία του ανθρωπίνου προσώπου. Και καλά για τα επίγεια και πρόσκαιρα. Τι γίνεται όμως με τα αιώνια; Διότι αυτό που καίει και βασανίζει την ψυχή του ανθρώπου, δεν είναι τόσο τα χρήματα και χρώματα, τα συστήματα και τα σχήματα, αλλά ό,τι μένει αιώνιο και αναλλοίωτο, δηλ. ο Θεός και ο ψυχικός κόσμος μας.
Η αλήθεια ήταν ανέκαθεν δυσθήρατο γεγονός. Δύσκολα την ανακάλυπταν οι άνθρωποι. Για την ασφαλέστερη προσέγγιση και εύρεσή της έλεγαν και λένε μέχρι σήμερα ότι από «μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Καθώς περνούσε ο καιρός άρχισαν να την αναζητούν στον ένα, στο βασιλιά. Μετά στην «ψήφον των πλειόνων» δηλ. στην αρχή της πλειοψηφείας. Αλλά και πάλι υπήρχε ο κίνδυνος της πλάνης και του επηρεασμού του πλήθους από σοφιστές και δημαγωγούς.
Ο Σωκράτης ασχολήθηκε με το θέμα λέγοντας ότι η αλήθεια ξεπερνάει τα πάντα, έχει άλλη δυναμική και όποιος την κατέχει είναι ο «ειδικός, ο επαϊων» κι αυτόν πρέπει να ακούμε και σ΄ αυτόν να δίνουμε τον λόγο και την προσοχή μας, γιατί αυτός ξέρει και εκφράζει την αλήθεια. «Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια», συμπλήρωνε ο «σοφώτατος πάντων ανθρώπων» και όποιος λέγει ευθαρσώς την αλήθεια, παντού και πάντοτε, αυτός απολάμβανε τον τίτλο του γενναίου και του σώφρονος. Ήταν αληθινός! Χαριτωμένος άνθρωπος!
Όλοι βέβαια συμφωνούσαν και από τους χρόνους της Π. Διαθήκης ακόμη ότι «υπέρ πάντα νικά η αλήθεια» και ότι αξίζει κάποιος «να αγωνίζεται έως θανάτου γι΄ αυτή».
Είναι αλήθεια ότι όλοι οι λαοί πρέσβευαν και πιστεύουν ακόμη και σήμερα σε βασικές και διαχρονικές, κοινά αποδεκτές αλήθειες. Είναι μέσα στην ψυχή μας δυνάμεις και αξίες που δεν αλλοιώνονται με τον θάνατο, ξεπερνάνε τον χρόνο και πορεύονται στην αιωνιότητα. Η συνείδηση του ανθρώπου αποτελεί ένα στοιχείο πανίσχυρο και παντοτινό, αθάνατο.
Παραδείγματος χάριν, όλοι πιστεύουν στην ύπαρξη και αθανασία της ψυχής και στην αιώνια μεταθανάτια ζωή του ανθρώπινου προσώπου, το οποίο παραμένει αυτόνομο και ενιαίο. Η αναζήτηση ενός ωραίου περιβάλλοντος ως αντικατοπτρισμός της ζωής στον Παράδεισο και η εξασφάλιση συνθηκών και σχέσεων φιλίας και αγάπης, ακριβώς αυτό δείχνει ότι υπάρχουν αλήθειες που τρέψουν το πνεύμα, αναπαύουν την ψυχή και ικανοποιούν τη συνείδηση. Όλοι μιλάνε για Παράδεισο και στο παγκόσμιο υποσυνείδητο έχει αποθηκευτεί η ανάμνησή του και ο νόστος. Από τα μέγαρα των σοφών μέχρι τις καλύβες των χειρωνάκτων η αναζήτηση και η προσευχητική ανάγκη του Θεού ήταν λοιπόν κανόνας χωρίς εξαίρεση. Όλα αυτά είναι κοινή κληρονομιά του ανθρώπινου γένους και σαν κληρονομιά ενιαία, με μικρές ίσως διαφορές, αποδεικνύουν την κοινή και αδιαίρετη, ενιαία προέλευσή τους από κάπου ψηλά. Ιδιαίτερα αναδεικνύεται η αλήθεια ως πανανθρώπινη κληρονομιά στα θέματα οικογένειας και παραγωγής - τροφής. Γύρω από αυτά συμπλέκονται θρησκευτικές παραδόσεις, λατρευτικές πρακτικές, ήθη, έθιμα, κανόνες και ιερατείο με ιεροπραξίες.
Ένα κομβικό σημείο, κλειδί, στο οποίο καλείται ο άνθρωπος να βρεί την αλήθεια και να απαντήσει, είναι το περί Θεού ερώτημα. Όλες οι άλλες αλήθειες εξαρτώνται από αυτό το ερώτημα και την απάντηση που θα δώσουμε σ΄ αυτό. Και τούτο διότι η αλήθεια για το Θεό φωτίζει και εξακοντίζει αλήθειες και για όλα τά άλλα. Η αλήθεια περί του ποιος είναι και τι θέλει από μας ο Θεός και πως έρχεται σε σχέση μαζί μας και αν επεμβαίνει τώρα ή μας περιμένει μετά, το πρόβλημα του καλού και του κακού, της εντεύθεν και της πέραν του τάφου ζωής, όλα αυτά παίρνουν την μια ή την άλλη κατεύθυνση από το αν πιστεύει ο άνθρωπος στον αληθινό Θεό και πως έρχεται σε σχέση ο άνθρωπος μαζί Του. Από το πώς βλέπει ο άνθρωπος τον Θεό, αποβαίνει τελικά πόσο άνθρωπος είναι και γίνεται και ό ίδιος. Πως ακριβώς βλέπει και τον πλησίον και τα όντα και την φύση και το μέλλον.
Στο θέμα του Θεού μέσα στην πολυχρόνια ιστορία της ανθρώπινης αναζήτησης και προσπάθειας δεν τα καταφέραμε πολύ καλά. Αιώνες παιδευόμασταν μέσα στις ατραπούς των σκέψεων που θα βρούμε τον Θεό και πως θα είναι και πως θα ΄ρθούμε σε επικοινωνία μαζί Του. Γι αυτό και υπάρχουν μέχρι σήμερα πολλές θρησκευτικές παραδοχές και πλάνες, παραμορφωμένα ανθρώπινα πρόσωπα και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η αδυναμία μας αυτή ήταν σύμπτωμα και αποτέλεσμα της πτώσεώς μας και εξώσεώς μας από τον Παράδεισο. Επειδή όμως τα αποτελέσματα της αναζήτησής μας ήταν πενιχρά, ευδόκησε ο Πανάγαθος Θεός, που δεν ήθελε να βλέπει το πλάσμα του τυραννούμενο από τήν λήθη, την αγνωσία και την πλάνη, και μας έστειλε την Αλήθεια, την Ενυπόστατη, την Σοφία, τον Υιό και Λόγο Του, τον Ιησού Χριστό και μας είπε όλη την Αλήθεια, μια και Αυτός είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Έτσι βρήκαμε τον Θεό μας και ξέρουμε τώρα τι πιστεύουμε, πως πρέπει να ζούμε και τι μας περιμένει στο μέλλον.
Στη μετά Χριστόν εποχή τα πράγματα στο ζήτημα της εύρεσης της αλήθειας είναι καλύτερα. Θεαματικά καλύτερα ιδιαίτερα στους βαπτισμένους και χρισμένους με το άγιο Πνεύμα ανθρώπους. Το άγιο Πνεύμα, ως Πνεύμα της Αληθείας, οδηγεί συνολικά τον χριστεπώνυμο λαό μέσα στο δρόμο της ζωής «εν αληθεία». Είναι Αυτό που υπενθυμίζει όλα τα παραγγέλματα του Χριστού, τις Εντολές του Θεού, φρεσκάρει στο μυαλό την περί του Θεού αλήθεια, συνδέει την ψυχή του λαού μας με τον Χριστό, ευαισθητοποεί τη συνείδηση, συνάπτει τις απόψεις και δημιουργεί συμπαγές φρόνημα στον κόσμο της πίστεως, συμβατό με την Ευαγγελική Παράδοση, τα συγγράμματα των Αποστόλων και τις γνώμες των Πατέρων. Δημιουργεί μια ομοφροσύνη και ομοφωνία, είναι το «κάτι άλλο στη ζωή μας» και καλλιεργεί το «εν ενί στόματι και μια καρδία, σύμψυχοι, το έν φρονούντες».
Έτσι λοιπόν το πλήρωμα της Αλήθειας είναι η Εκκλησία, το σύνολο δηλαδή των μελών του Μυστικού Σώματος του Χριστού, κλήρος και λαός, όπου όλοι, μηδέ των σοφών και των «μωρών – νηπίων» εξαιρουμένων, καθοδηγούνται από το Πανάγιο Πνεύμα, συναποφασίζουν, διότι συναισθάνονται και συνταυτίζονται και συμφωνούν, ότι «Εις Κύριος, μία πίστις, εν Βάπτισμα και έν Πνεύμα χορηγούν και διαιρούν τα χαρίσματα» στους βεβαπτισμένους και δια του Οποίου ο Χριστός «πάντας εις ενότητα εκάλεσεν».
Συνέπεια όλων των παραπάνω είναι ότι ο χριστεπώνυμος λαός δεν εκπίπτει οριστικά και αμετάκλητα από την αλήθεια. Και μάλιστα ο ελληνικός λαός, και κάθε βαπτισμένος λαός ασφαλώς. «Τα χαρίσματα του λαού είναι από τον Θεό και είναι αμεταμέλητα». Βέβαια δεν είμαστε πάντοτε στην κατάλληλη πνευματική κατάσταση για να φανερωθούν τα χαρίσματα της αλήθειας. Έχουμε περιοδική, κάποτε και διαρκέστερη συσκότιση της αλήθειας και μερική σε μερικούς ενίοτε φανέρωση. Εδώ όμως υφίσταται η ανάγκη ύπαρξης των εξεγερμένων προφητών που διεγείρουν και αφυπνίζουν τις κοινωνίες «λόγω και έργω». Εδώ είναι η ανάγκη της προφητικής οράσεως και φωνής, η οποία ξυπνάει τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Εδώ και τώρα χρειάζεται ο προφητικός κάλαμος και η φωτιά του αγ. Πνεύματος «εν ανοίξει στόματος» και η οποία θα κατακαύσει «παθών τας ακάνθας» και θα ανοίξει τους δρόμους, από τους οποίους θα περάσει η αλήθεια του Θεού διά του λαού Του.
Ο προφήτης όμως και η γύρω από αυτών συσπείρωση και αναγνώριση του λαού του Θεού, εξαρτάται από τον πόθο της αληθείας και από τη δίψα των περισσοτέρων να βρούνε και να υπηρετήσουν την αλήθεια. Αν αυτό ισχύσει, μαζί βεβαίως με την Πίστη στη θεία Αποκάλυψη, τότε ο Θεός «θα ανατείλη κέρας των Δαβίδ», θα αναδείξει «αρχοντα του λαού και ηγούμενον, καθάπερ και τον Μωϋσή και θα εξάξει εκ θλίψεως και παγίδος» τον λαόν Του!
Το όλο θέμα λοιπόν εξαρτάται από την προετοιμασία των ψυχών να δεχτούν την αλήθεια του Θεού και να την υπηρετήσουν. Χρειάζεται να διψάσουμε για την αλήθεια. Πολλές φορές η αλήθεια είναι πικρή και δε συμφέρει. Να γιατί οι άνθρωποι της Εκκλησίας και μάλιστα οι κληρικοί πρέπει ανά πάσα στιγμή και ώρα να «ορθοτομούν τον λόγο της αλήθειας», όπως τον δίδαξε απερίτμητο ο Χριστός, για να διεγείρουν το χάρισμα της αλήθειας που υπάρχει μέσα στον βαπτισμένο και μυρωμένο λαό και να οδηγηθούν τα πνεύματα και τα πράγματα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού «το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον».
Σήμερα δυστυχώς αγνοούνται ο Θεός, ο λόγος Του και ο λαός Του. Η σιωπή των προφητών έκανε χώρο στον κνησμό της ακοής κι ένας ολόκληρος λαός κοιμάται στην παλιόψαθα των υποσχέσεων και δεν αναζητεί αλήθειες. Αρέσκεται στα ψυχοναρκωτικά των μπαλκονιών, στα «ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα». Άγεται και φέρεται στο χείλος του γκρεμού και δεν παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Και τούτο διότι αγνοεί την αλήθεια και ζεί με ψέματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου