Η πολυπολιτισμικότητα εμφανίστηκε στις ΗΠΑ, στη δεκαετία του 70, φιλοδοξώντας ν' αντικαταστήσει το παραδοσιακό μοντέλο των «χωνευτηρίου» , που επιδίωκε την αφομοίωση των μεταναστών. Όμως, στα μέσα της δεκαετίας του '90, οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τα πειράματα με την πολυπολιτισμικότητα και επέστρεψαν στο δοκιμασμένο μοντέλο του «χωνευτηρίου». Τότε οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν ότι η πολυπολιτισμικότητα ενίσχυε την τάση των μεταναστών να κλείνονται σε γκέτο και πολλαπλασίαζε τα σημεία τριβής μεταξύ τους, πυροδοτώντας ένα νέου τύπου ρατσισμό ανάμεσα στις μειονότητες. Όσο μεγαλύτερη έμφαση δίνονταν στη διατήρηση της διαφορετικότητας, τόσο περισσότερες προστριβές δημιουργούνταν ανάμεσα στους «διαφορετικούς», αναγκάζοντας τους να κλειστούν σε γκέτο -όπου ένιωθαν μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά έχαναν κάθε επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία. Μόλις οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν την πολυπολιτισμικότητα, στις αρχές της δεκαετίας του '90, άρχισαν να την υιοθετούν στην Ευρώπη...
Γιατί συνέβη αυτό το «παράδοξο»; Διότι την εποχή εκείνη η Ευρώπη επιχειρούσε την απότομη προσαρμογή της στους όρους της νομισματικής ενοποίησης, μειώνοντας πληθωρισμό και ελλείμματα. Για να το επιτύχει, προσέφυγε στην «εύκολη λύση» της ανεξέλεγκτης εισαγωγής μεταναστών. Τότε οι ευρωπαϊκές ελίτ προσχώρησαν στην πολυπολιτισμικότητα, για να καμφθούν οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών, που έπρεπε «να μάθουν να συνυπάρχουν αρμονικά» με τη μαζική εισροή φθηνών εργατικών χεριών.
Η πολυπολιτισμικότητα, ωστόσο, είχε παρενέργειες και στην Ευρώπη: Άνοδος του ρατσισμού, αύξηση της εγκληματικότητας, άνοδος της άκρας δεξιάς. Έτσι, μία μία οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρχίζουν να επιστρέφουν κι αυτές στο μοντέλο του «χωνευτηρίου».
-Πρώτη η Βρετανία, με δήλωση του υπεύθυνου μειονοτήτων της Κυβέρνησης Μπλερ. διακήρυξε ότι «πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τη βρετανικότητα», δηλ. την αφομοίωση των μεταναστών με μηχανισμούς εμπέδωσης της βρετανικής συνείδησης.
-Ύστερα η Δανία διακήρυξε ότι οι διαφορετικότητες είναι ανεκτές στο βαθμό που είναι συμβατές με τα κυρίαρχα πρότυπα της πλειονότητας των Δανών, όπως ακριβώς προβλέπει το μοντέλο του «χωνευτηρίου».
-Μετά, η Γαλλία απαγόρευσε την χρήση των θρησκευτικών ενδυματολογικών συμβόλων στα δημόσια σχολεία, στην προσπάθεια της να επιβάλει την αφομοίωση όλων.
-Πρόσφατα η Ολλανδία, η πιο συνειδητά πολυπολιτισμική κοινωνία της Ευρώπης, έζησε τη δολοφονία ενός σκηνοθέτη από φανατικό μουσουλμάνο. Ταραχές ξέσπασαν σ' όλη τη χώρα, και οι Ολλανδοί αναθεωρούν πανικόβλητοι το πολυ-πολιτισμικό μοντέλο τους.
-Τελικώς, η Λετονία ανακοίνωσε την πολιτική της για τη μεγάλη μειοψηφία των ρωσοφώνων: τους δίνει πολιτικά δικαιώματα μόνον αφού μάθουν την εθνική γλώσσα της χώρας, και μόνο αν θελήσουν ν' αφομοιωθούν στην κοινωνία της. Η αφομοιωτική πολιτική της Λετονίας προκάλεσε τη δυσφορία της Ρωσίας, αλλά «καλύφθηκε» πλήρως από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη απορρίπτει την πολυπολιτισμικότητα και διαλέγει, πλέον, την αφομοίωση των μεταναστών. Όπως έχουν κάνει ήδη οι ΗΠΑ...
Όπως σημειώνει σε άρθρο του στην εφημερίδα Herald Tribune ο William Pfaff, «στο μεταναστευτικό ζήτημα της Ευρώπης, η ζημία που έγινε από την «πολιτική ορθότητα στο παρελθόν, τώρα μόλις αρχίζει να γίνεται αισθητή». Με τον όρο «πολιτική ορθότητα» ο Pfaff αναφέρεται στην πολυπολιτισμικότητα. Όπως εξηγεί αμέσως:
«Σε μια σειρά από χώρες, υιοθετήθηκε μια πολιτική απεριόριστης ανεκτικότητας στις πολιτιστικές διαφορετικότητες γιατί κάποιοι πίστεψαν ότι ήταν «ρατσιστικό» να ζητάμε την αφομοίωσή τους…».
Και πιο κάτω, αναφερόμενος στην πρόσφατη δολοφονία του Ολλανδού σκηνοθέτη Τεό Βαν Κογκ από μουσουλμάνο φανατικό και την έκρηξη ρατσιστικής βίας που ακολούθησε: «...Κανείς δεν φαντάστηκε ότι αυτό θα οδηγούσε σε μία έκρηξη μίσους και βίας...». Όχι τυχαία το άρθρο φέρει τον τίτλο «Η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα της πολιτιστικής της αφέλειας». Στην Ελλάδα ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τίποτε...
Χρύσανθος Λαζαρίδης, Από το βιβλίο «Ελληνορθόδοξη Πορεία», Εκδόσεις Σουπερ Μαρκετ Δούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου