Μπροστά στα μεγάλα και κοσμοσωτήρια γεγονότα των Παθών που πλησιάζουν μας κάνει εντύπωση:
Η επακριβής επαλήθευση των προφητειών, οι οποίες ελέχθησαν από τους Προφήτες και από τον ίδιον τον Κύριο περί του Πάθους Του.
Η τραγική πραγματικότητα με την μαστίγωση και ατίμωση του Κυρίου
Η αθωότητα και το ακίνδυνο του αναμαρτήτου ανδρός
Η μεταβολή που υπέστη από τα βασανιστήρια ο «Ωραίος κάλλει…»
Η προσπάθεια του Πιλάτου να σβήσει την κακία των Εβραίων
Η δειλία του: ό,τι ήταν να κάνω το έκανα! «Αφήστε με ήσυχο»
Η απιστία όλων των εχθρών του Κυρίου. Νόμιζαν ότι ήταν μόνο άνθρωπος
Η βαρβαρότητα των στρατιωτών
Η μακροθυμία του Κυρίου
Το αμετάπειστο των Εβραίων
Ατενίζοντας λοιπόν τον πάσχοντα Κύριο σήμερα αναγνωρίζουμε Το Εκούσιον Πάθος. Ο Χριστός δεν σύρεται πίσω από καμμιά νομοτέλεια, δηλ. ότι είναι αναγκασμένος να πληρώσει λύτρα για μας. Είναι δέσμιος μόνο από την αγάπη Του για μας. Η αγάπη του Ιησού δεν είναι αγάπη συναισθηματική ή εξωτερική ή μορφολογική ή πολιτικής – εμπορικής σκοπιμότητος. Σαφώς δεν είναι και αγάπη αίματος, βιολογική ή γενεαλογική. Είναι σωτηριολογική. «Πάντα προς το του πλάσματος συμφέρον οικονομών». Από κάτω θεώμενος ο Ιησούς φέρεται ως «πρόβατον επί σφαγήν», από πάνω «ως υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» και από μέσα «ως φίλος που θυσιάζει την ζωήν του υπέρ των φίλων» αυτεξουσίως. «Εξουσία έχει να θυσιάσει την ζωήν του και να την ξαναπάρει όποτε θέλει».
Ο Χριστός μας σταυρώθηκε από αγάπη για μας και από υπακοή στον Ουράνιο Πατέρα του. Μπήκε στη θέση μας και για χάρη μας υπέστη τά πάνδεινα. Εμείς ήμασταν ένοχοι κι εμείς έπρεπε να σταυρωθούμε. Κι όμως σταυρώθηκε Αυτός για μας. Αν θα θέλαμε να συνοψίσουμε τη ζωή του Χριστού σε δυό φράσεις, θα λέγαμε ότι ο Χριστός πέρασε τη ζωή Του με υπακοή στον Θεό Πατέρα, «εγένετο υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Και πέρασε τη ζωή του με ευεργεσίες προς στον πεσμένο και άρρωστο άνθρωπο, «διήλθε ευεργετών…». «Τάς νόσους ημών έλαβε και τάς ασθενείας εβάστασε», λέγει ο προφήτης Ησαίας.
Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα καλούμαστε κι εμείς να κρατήσουμε μια θεάρεστη στάση ζωής και μια καλή συμπεριφορά απέναντι στο Χριστό. Μπορεί όλες τις άλλες μέρες του χρόνου να ζη ο καθένας στον δικό του κόσμο. Τώρα όμως μια και είμαστε βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, πρέπει να ζήσουμε όπως θέλει η μεγάλη Μητέρα όλων των Χριστιανών, η Εκκλησία μας. Εστω και λίγο, ας παραμερίσουμε τις βιοτικές μέριμνες κι ας συμπορευθούμε κι εμείς νοητά στον μαρτυρικό Γολγοθά. Θα ήταν πολύ ωραίο και θετικό γεγονός να προσευχόμασταν για τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας και με καθαρή και μετανοημένη καρδιά να συμμετέχαμε ακατάκριτα στο Ποτήριο της Ζωής. Το τέλειο θα ήταν αν από τις ευλογημένες αυτές μέρες πέρναμε την ηρωική απόφαση στο εξής να ζούσαμε ως καλοί στρατιώτες Ιησού Χριστού κι αποτελούσε η Μ. Εβδομάδα σταθμό στη ζωή μας.
Ο βασικός στόχος αυτών των ημερών δεν είναι μια απλή επέτειος, αλλά μια συμμετοχή στο Μυστήριο της σωτηρίας μας. Να μάθουμε τι έπαθε ο Χριστός για μας και τι υποχρεούμαστε από αγάπη να κάνουμε εμείς γι Αυτόν.
Να αναγνωρίσουμε:
την θεότητα του Κυρίου: δηλ. «Ίδε ο Θεός που έγινε και άνθρωπος»
την ενοχή των ανθρώπων που κατήντησαν σ΄ αυτό το χάλι τον Χριστό
την αγάπη του Χριστού που δέχτηκε τέτοια βάσανα εκούσια
κανονικά έπρεπε να ήμασταν εμείς στη θέση Του: «Ίδε οι άνθρωποι»
ότι φταίμε όλοι, αλλά ένας λαός εμπράκτως περισσότερο
ότι «Εκαστον μέλος της αγίας Του σαρκός ατιμίαν δι ημάς υπέμεινεν»
ότι «Πάσχει ως άνθρωπος και σώζει ως φιλάνθρωπος»
Επίσης πρέπει να πιστέψουμε ορθόδοξα στον Χριστό. Παλιά υπήρχε η αίρεση του Δοκητισμού, ότι δηλαδή ο Χριστός δεν έπαθε πραγματικά επί του Σταυρού, αλλά «κατά δόκησιν», δηλ. κατά το φαινόμενο και κατά φαντασίαν. Αυτό όμως είναι απαράδεκτο. Ο Χριστός «κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα». Φώναξε στον Πατέρα τον επουράνιο: «Πάτερ εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου». Και ο Κεντυρίων που στάλθηκε από τον Πιλάτο διεπίστωσε ως έμπειρος και ειδικός και θαύμασε «πόσο σύντομα πέθανε». Εκείνη δε τη στιγμή σχίστηκε το καταπέτασμα του Ναού του Σολομώντα «από άνωθεν έως κάτω» και «ο ήλιος εναπέκρυψε τας ακτίνας αυτού και σκότος εγένετο επί πάσαν την γήν από ώρας έκτης έως ώρας ενάτης» κατά τις προφητείες του ίδιου του Κυρίου. Αλλά και ο λογχισμός της πλευράς και όπως λέγει και η Ιατρική Επιστήμη, ο Κύριος απέθανε επί του Σταυρού οπωσδήποτε από ασφυξία και εξάντληση, ασφαλώς κατά το θέλημά Του κι αφού είδε και εκφώνησε με νόημα το «Τετέλεσται». Κι αυτό όμως να μη είχε συμβεί, ο θάνατός του θα συνέβαινε από τα 32 κιλά κολλώδη αρώματα των μυροφόρων ανδρών που τον άλειψαν και τον ενταφίασαν κι έκλεισαν όλους τους πόρους του δέρματος.
Επίσης η άλλη ιδέα της κλοπής που εξύφαναν από τότε οι Εβραίοι και την αναμασούν κατά ανόητο τρόπον οι ανά τους αιώνες άπιστοι, δεν στέκει με τίποτε, καθώς λέγει και το σχετικό τροπάριο της Εκκλησίας μας «Τις ήκουσε, τις είδε νεκρόν κλαπέντα ποτέ εσμυρνισμένον και γυμνόν;» Μέχρι και ο περί ου ο λόγγος αυτές τις μέρες Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, όταν πρίν μερικά χρόνια πήγε στη Ρώμη, έκανε προπαγάνδα υπέρ του Ισλάμ στους Ιταλούς, λέγοντας συγχρόνως ότι άλλος πέθανε στη θέση του Χριστού.
Τέλος, ο ασεβής Ντάν Μπράουν στο επαίσχυντο βιβλίο του Κώδικας Ντα Βίντσι αναφέρει την τελείως φανταστική θεωρία ότι ο Χριστός πήγε στη Γαλλία και έκανε οικογένεια και άφησε απογόνους μια και η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν παρούσα στο Μυστικό Δείπνο και τα συναφή βλάσφημα και βέβηλα.
Όλοι αυτοί δε θέλουν να παραδεχτούν τον επί του Σταυρού θάνατον του Χριστού, διότι μετά δεν θα τους βγαίνει η Ανάσταση. Αλλά μη δεχόμενοι την Ανάσταση κατοχυρώνονται στην αθεϊα τους, ότι δηλ. ο Χριστός μη ανιστάμενος δεν ήταν Θεός. Μη όντας Θεός ο Κύριος, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τον υπακούσουμε και κάνουμε τελικά ό,τι θέλουμε μη μετανοούντες.
Ας αφήσουμε τώρα τους Χιλιαστές οι οποίοι ασφαλώς και δεν πιστεύουν στην ανάσταση του Χριστού και κανενός και λένε ότι το σώμα του Χριστού έγινε αέρια μη δεχόμενοι τη υπόσχεση του Κυρίου στο ληστή ότι σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο. Οι Χιλιαστές ενώ είχαν πρώτα στα έντυπά τους τον Σταυρό, αυτό δεν άρεσε στους εβραίους προφανώς και έβαλαν Πάσσαλο στη θέση του Σταυρού, παρά πάσαν έννοιαν τάξεως και αληθείας.
Ο Σταυρός σύμφωνα με την αρχαιολογία είναι σε σχήμα λατινικού γράμματος ταυ και ώ της ανοησίας τους, πως λησμονούν ότι Πέτρον και Ανδρέαν δεν εσταύρωσαν οι διώκτες του Χριστιανισμού; Όμως οι πιστοί μαθητές του Χριστού δεν θέλησαν επακριβώς σαν τον Διδάσκαλο να σταυρωθούν και να πεθάνουν μαρτυρικά όπως ο Κύριος λόγω ταπεινοφροσύνης. Ζήτησαν ο Σταυρός και η σταύρωσή τους να έχει μια παραλλαγή.΄Ανοιξε τα χέρια του ο Χριστός και ήπλωσε τας παλάμας επάνω στον «τετραπέρατο Σταυρό…
Τι θα κάνουμε λοιπόν εμείς τώρα για να δείξουμε την άπειρη ευγνωμοσύνη μας και την άμετρη αγάπη μας προς τον Χριστό μας;. Καλή είναι και η ευχαριστία των λόγων και των τύπων. Χρειάζεται όμως και η δοξολογία με τά έργα και τη ζωή. Αν ο καθένας μας έπαιρνε την απόφαση να γίνει από τούδε και στο εξής καλός ορθόδοξος Χριστιανός με συνέπεια και ακρίβεια βίου και πολιτείας και αντί ύβρεων προς τά άγια Ονόματα έστελνε προσευχές και ύμνους, τότε θα ήμασταν όλοι στο σωστό δρόμο της μετανοίας και της σωτηρίας.
Βοηθητικά θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε κι εμείς στη ζωή μας ό,τι κάνουν συμβολικά στην Εκκλησία μας, το κερί, το λιβάνι και το καντήλι. Δηλαδή. Όταν ανάβουμε ένα κερί στό μανουάλι, είναι σαν να αφιερώνουμε τον εαυτό μας στο Θεό. Οπως το κερί λειώνει, φωτίζει, θερμαίνει και γίνεται πιο μαλακό, έτσι κι εμείς όσο περνάει η ζωή μας, να γινώμαστε πιο ταπεινοί και επιεικείς και με την αγία ζωή μας να φωτίζουμε και να θερμαίνουμε το περιβάλλον μας. Όπως το λιβάνι ανεβαίνει προς το Θεό «εις οσμήν ευωδίας», έτσι και οι προσευχές μας να κατευθύνονται προς το Θεό και μείς μέρα με τη μέρα να πλησιάζουμε προς τον ουρανό. Κι όπως το καντήλι μπροστά από τους αγίους φανερώνει την ακτινοβολία της αληθείας και της αρετής της ζωής τους, έτσι κι εμείς να ακτινοβολούμε και να διαδίδουμε την αλήθεια του Ευαγγελίου σε κάθε κατεύθυνση διαλύοντας τά σκοτάδια της πλάνης και της αμαρτίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου